Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 28 februari 2016

52.155 Sterren

Vandaag ben ik begonnen met het in elkaar zetten van de blokken waar ik vorige week het snijwerk voor had gedaan. Helaas bleek dat ik toch nog een rekenfout had gemaakt bij het snijden. En dus had ik niet alleen te grote blokken, maar ook te kleine driehoeken. En dus moest ik opnieuw snijden.




Na het snijden deed ik een nieuwe poging. Nu eerst met een andere kleur, gewoon voor de variatie.






Het eindresultaat. Helemaal met de naaimachine gedaan, maar ik ben niet helemaal tevreden. Waarom niet? Kijk maar eens goed naar de detailfoto's.



De hoeken sluiten niet helemaal mooi aan. En daarom besluit ik om voor de overige drie blokken over te gaan op een andere tactiek. Het grootste deel op de naaimachine, het laatste beetje op de hand. Alleen was de dag daar te kort voor.







En dit is het voorlopige resultaat. De naden die nu nog moeten doe ik op de hand. Gewoon omdat ik dan de hoeken beter kan laten aansluiten. Wordt dus weer vervolgd.....

zaterdag 27 februari 2016

Weidebliktocht Hoogeveen

Voor de vierde keer werd in Hoogeveen de Weidebliktocht georganiseerd en voor de vierde keer stonden Wandelmams en ik hier aan de start. Toch leuk om alle edities aan de start te hebben gestaan. En natuurlijk nog leuker om alle keren ook weer te finishen.

We waren mooi op tijd, dus er was tijd voor een bakkie. Na de officiële opening bezochten we nog even het toilet en toen was het tijd om te vertrekken. We kregen een prachtig boekje waarin de beschrijving van alle afstanden was opgenomen. Wel werd ons verteld dat er af en toe van de beschreven route zou worden afgeweken, omdat de kwaliteit van de paden soms te wensen overliet. Oftewel, ze waren te nat om te kunnen belopen.

Toen we vertrokken vroor het nog licht, maar daar waren we voldoende op voorbereid. En de zon scheen, heerlijk wandelweer dus. We slingerden kort door Hoogeveen, voor we het eerste modderpad opgestuurd werden. De modder viel overigens mee, want de grond was nog bevroren. En gelukkig was de ondergrond redelijk vlak.







We kwamen uit in Fluitenberg en daar mochten we weer een over een verharde ondergrond. Bij de stoplichten stonden verkeersregelaars die ervoor zorgden dat iedereen veilig de overkant bereikte en na de oversteek waren we zomaar bij de eerste rust. Omdat deze al op 5 km zat besloten we om door te lopen. Natuurlijk moest ik eerst nog een sanitaire stop houden, maar dat kostte maar een paar minuten.

Na deze stop liepen we door het Spaarbankbos, waar sommige stukken wat modderig waren, maar er was verder prima te lopen. We slingerden kriskras door het bos en kwamen uiteindelijk op een fietspad richting Gijsselte. Ondertussen was het zonnetje geklommen en werd het warmer. We wandelden allebei heel makkelijk tot nu toe en voor we het wisten, bereikten we een vakantiepark waar we volgens de routebeschrijving op 11,5 km zaten. Dat betekende nog 6 km tot de rust, maar zo makkelijk als we nu wandelden mocht dat geen probleem worden.


Duidelijk een splitsing!!!! 




We kwamen in een prachtig gebeid terecht, vallend onder boswachterij Ruinen. En hoewel de temperatuur langzaam opliep, waren we toch wel verbaasd om de eerste korte broek van dit jaar te zien.







En toen stonden we voor de rust. Waar we een heerlijke tomatensoep aten. Voor mij met, voor Wandelmams zonder kip. Broodje erbij, we konden er weer tegen.





Na de rust liepen er voor en achter ons wandelaars, maar even later kwamen ze ons ook tegemoet. Het was een wirwar van kruisende mensen, maar de route was goed gepijld, dus dat leverde geen problemen op.




Het venijn zat hem deze keer in de staart. Een modderpad langs het Oude Diep. Hier raakte de benzine van Mams langzaam aan op. Maar we waren er bijna, het was echt nog maar een klein stukje. En om de vermoeide wandelaar nog een beetje extra te testen, mochten we in het nabijgelegen park nog twee bulten over. En toen nog twee bochten en daar was de finish.







Eenmaal binnen bedankten we de organisatie. We kregen te horen dat er vandaag maar een paar mensen waren die voor de vierde keer meededen. We beloofden dat we BLEW (Bij Leven En Welzijn) volgend jaar voor de vijfde editie terug zouden komen. En toen was het tijd om naar huis te gaan.




vrijdag 26 februari 2016

Vakantie

En eindelijk is het nu ook voorjaarsvakantie in Noord-Nederland. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo uitgekeken naar een vakantie als deze keer. Al twee weken ben ik aan het aftellen. En dat heeft niets te maken met het feit dat ik mijn werk niet leuk vind. Het heeft alles te maken met het verloop van de kerstvakantie. Oftewel een man die in het ziekenhuis belandde. En dat in combinatie met snel weer aan het werk, omdat er een toetsweek voor klas drie en een tentamenweek voor klas vier voor de deur stond. En ik wil niet dat mijn leerlingen de dupe worden van mijn afwezigheid.

En al het gemaakte werk moet worden nagekeken, er volgde een Open Dag, er stonden nog wat controles in het ziekenhuis gepland, thuis moesten de basisvoorraden weer aangevuld, er waren ouderspreekavonden bij de schatjes en ik was er ook nog.

En ik was moe. Moe van de stress, moe van het van huis zijn, moe van het regelen, moe van het aanpassen aan het ritme van het ziekenhuis, moe van het zorgen, moe van het moederen en moe van mijzelf. Want ik viel bijna weer in mijn oude patroon. Zorgen voor iedereen, behalve voor mijzelf. Gelukkig volgde er een wandelweekend in Egmond (waarvan het verslag nog steeds gemaakt moet worden) en daar was ik even vrij van het zorgen. Er werd voor mij gezorgd.

En dat zorgen betekent dat ik mijn verhaal nog een keer kan doen, dat ik even lekker kan zitten, terwijl iemand anders thee zet, dat ik niet verantwoordelijk ben voor de boodschappen, dat ik een kop thee krijg, in plaats van er zelf één te moeten halen, maar vooral dat er geen man is die vraagt of ik even iets wil doen. Er was gewoon alleen even IK. Ik was zo erg ik, dat ik vergeten was om te tanken. Gelukkig kwamen de Wandelkerel en ik op de terugweg nog net op tijd een benzinestation tegen, ik heb nog nooit zoveel liter getankt, 49,38 liter in een 50-liter-tank......

En nu, nu is het vakantie. En ik ga genieten. Genieten van een wandeling met Wandelmams, genieten van thuis zin, genieten van een dagje weg met Dochterlief, genieten van gesprekken met Manlief, genieten van een dagje wandelen met de Wandelkerel en zelfs genieten van werken. Want als ik nu twee dagen besteed aan nakijken, plannen en voorbereiden, dan heb ik na de vakantie veel minder werkdruk. En dan hou ik thuis tijd over om te kletsen, te helpen bij huiswerk, te handwerken en te genieten. Investeren in de toekomst dus.

Maar deze vakantie is vooral om te ontspannen. en dat we gaan we doen!!!!!!!


zondag 21 februari 2016

52.154 Toch een nieuw project.....

Tja, ik kan het toch niet laten. Ik wil quilten, alleen het quiltproject waar ik nu mee bezig ben, de Scandinavian Christmas, vind ik minder leuk dan verwacht. Nou ja, het maken ervan. Het eindresultaat vind ik prachtig, maar er komt mij te veel borduren bij kijken en te weinig applicatie. En dus verzin ik elke keer een smoes om niet verder te gaan, terwijl ik wel wil appliqueren.

En ik heb hele mooie stofjes liggen. Al jaren trakteer ik mijzelf af en toe op de stoffen van den Haan en Wagenmakers. Deze stoffen zijn niet goedkoop, dus als ik heel trots ben op mijzelf, iets bijzonders heb gedaan of als ik mijzelf heeeeeeel zielig vind, mag ik een pakketje van deze stof kopen van mijzelf. In de loop der jaren heb ik zo al een mooie verzameling aangelegd.



Daarom dus toch een nieuw project. En daar deed ik de voorbereidingen voor. Dus snijden, snijden, snijden. En dan moet ik kiezen uit al die mooie stofjes. Dat duurde toch wel even. Maar uiteindelijk had ik vier stapeltjes liggen. Ik had de hoop om ze dit weekend ook nog te stikken (deze kunnen op de naaimachine), maar dat kwam er niet meer van.



Ach, nog een weekje werken en dan is het vakantie. Dan heb ik alle tijd om te handwerken.