Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

dinsdag 25 oktober 2011

Uitwaaien


Het Wandelmannetje en ik gingen even uitwaaien. We besloten om naar Havelte te rijden en daar een stuk te gaan wandelen. We begonnen bij de hunebedden. Altijd weer een indrukwekkend gezicht.


We namen het pad omhoog en zochten naar kleur. Op het eerste gezicht ziet het er nu natuurlijk somder uit in het bos, maar er moest kleur te vinden zijn. Maar eerst kwamen we bij één van de bomkraters, een souvenier van WOII. Hier moest het Wandelmannetje toch weer even bij stilstaan.



Naast kleur zochtten we ook naar paddenstoelen, het liefst natuurlijk de rood-met-witte-stippen-exemplaren, maar die vonden we niet. Wel één die op een pannenkoek leek volgens het Wandelmannetje.



Uiteindelijk vonden we ook kleur. Mooie herfstbladeren, bessen, een bloemetje en verkleurende naalden aan een boom.





Af en toe was het Wandelmannetje mijn gefotografeer zat en liep hij door. Dan bracht hij ook wat kleur in het landschap.


Tot grote vreugde van van zoonlief zagen we ook nog een paar militaire voertuigen van de nabij gelegen Johannes Postkazerne. Goed kijken, rechtsonder de boom. Goed gecamofleerd!!!



Na een kwartier wandelen begon het te regenen, maar dat maakte ons niets uit. We hebben nog zeker een uur doorgewandeld. Met vieze schoenen, maar heerlijk uitgewaaid kwamen we weer thuis.


zaterdag 22 oktober 2011

52.7 Cadeautje

Het Wandelmannetje had vandaag een feestje van een meisje uit zijn klas. En hij had geen idee wat hij haar zou geven. Hij had wel gevraagd wat ze eventueel wilde hebben, maar daar werd hij niet wijzer van.

Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat hij maar geld moest geven. Maar alleen een envelop vond hij toch wel erg kaal. En toen werd ik dus ingeschakeld. "Mam, kan je niet een leuk knuffeltje maken om erbij te doen? Dan is het wat minder kaal." En deze moeder trapte er weer in......

Ik zocht een aantal Knippies na, daar staan tegenwoordig vaak knuffeltjes in. Na enig zoekwerk, vond ik een geschikte knuffel. En dus dook ik in de lapjeskast.


Raderde het patroontje uit en keek hoe het uitkwam op de stof, zodat het kleurverloop ook op de knuffel leuk was om te zien.


Ik dook vervolgens nog een keer de kast in op zoek naar de lapjes vilt. Die bleek overigens groter dan ik dacht....


En daarna zette ik het beest in elkaar. Hij bleek nog een beetje kaal en toen bracht een strik uitkomst.


Het Wandelmannetje bleek de enige jongen op het feestje. Er was nog een jogen uitgenodigd, maar die had andere afspraken. Hij maakte wel de blits, want er klonk erg veel "Ahhh" en "Ohhh" toen het cadeau werd overhandigd.

Ook ik vind hem erg grappig en ik heb al een bestelling binnen voor een soortgelijk exemplaar. Dochterlief is ook erg gecharmeerd van dit vriendje.

vrijdag 21 oktober 2011

Een heel, heel, heel klein beetje feest

Vandaag kwam de huisarts even langs om te kijken hoe het hier gaat. Hij is altijd zeer begaan met zijn patiënten en daarom kwam hij ook bij ons. Hij gaf eerlijk toe dat hij vorige week was geschrokken van het uiterlijk van manlief en natuurlijk van hoe hij er toen aan toe was. (Anders had hij ons natuurlijk niet direct naar het ziekenhuis gestuurd!)

Nu vroeg hij ons of we al uitslagen hadden gehoord van de MRI-scans die afgelopen woensdag waren gemaakt. Nou, nee dus. Wij gingen ervan uit dat de huisarts die zou krijgen en dat hij dus kwam om ons dat te vertellen. Maar omdat de neuroloog deze onderzoeken had aangevraagd, kreeg de neuroloog ook de uitslagen. De huisarts wilde ons niet laten wachten tot de afspraak met de neuroloog en beloofde ons om te gaan informeren. En dat heeft hij gelijk gedaan. Binnen een kwartier belde hij dat de er op de scans geen afwijkingen te zien waren.

Pffffffff. Een enorme opluchting verspreide zich door ons huis. Wel rees natuurlijk gelijk de vraag wat er dan wel aan de hand zou kunnen zijn. De gedachten van de huisarts gingen in een richting waar manlief en ik het ook al eens over hadden gehad. En omdat dat een compleet andere richting is dan die waarin de laatste tijd gezocht is, gaat de huisarts proberen om dit traject te versnellen, zodat we niet opnieuw lang moeten wachten op een nieuwe afspraak bij een specialist.

Jullie snappen natuurlijk wel dat er hier nu, ondanks het feit dat er nog niets is opgelost, toch een heel klein-iniemini-beetje feestgevoel hangt.

donderdag 20 oktober 2011

Herfstwandeltocht Ekehaar

Afgelopen zondag vertrok ik met het Wandelmannetje richting Ekehaar voor een wandeltocht van 20 kilometer. Helemaal gerust was ik er niet op, na de rare fratsen van manlief van afgelopen vrijdag en een dochter bij wie sinds donderdag de temperatuur nog niet beneden de 38,5 graden was geweest. Maar mijn allerliefste paps stuurde mij op pad. "Jij moet luchten, hup aan de wandel jij, ik let wel op die twee." En dus bracht paps zijn zondag door in huize "Wandelen en meer" en gingen het Wandelmannetje en ik op pad. Bedankt paps!!!

Helemaal ontspannen heb ik niet gelopen, want ik hield continue de nummers van de pijlen in de gaten, zodat ik, mocht ik onverhoopt naar huis moeten, exact wist waar ik was. Toch heeft de wandeling mij en het Wandelmannetje goed gedaan. Even helemaal iets anders dan de ziekenboeg thuis.

Na een kleine omweg, ergens een afslag gemist, parkeerden we om 10 voor 9 op het daarvoor aangewezen weiland. Toen we richting de startlocatie liepen werden we enthousiast begroet door een forumvriendin, die met een meisje van 10 en 2 "olde wieven" ook deze tocht ging lopen. We hebben ons ingeschreven en zijn samen met de andere 4 dames van start gegaan.

Al snel konden de "olde wieven" ons niet bijhouden en splitste de groep zich. Na het eerste rustpunt op 5 kilometer liepen het Wandelmannetje en ik door, terwijl de rest even ging zitten. De omgeving was prachtig en het zonnetje deed zijn best, dus ondanks alle stress thuis genoot ik.


De route was erg gevarieerd. Asfaltwegen, bospaden, grasbanen en zelfs onder een brug door. Ik had zo'n 2 cm over boven mijn hoofd en omdat ik geen enkel risico wilde nemen, heb ik dit stukje toch maar licht gebukt afgelegd. Het Wandelmannetje kon het niet laten om te plagen en zei: "Mam, zo groot ben je niet hoor!!! Je kan wel rechtop lopen." Tja, van je kinderen moet je het maar hebben.


Onderweg werd wel duidelijk dat de herfst echt in aantocht is, of eigenlijk al gearriveerd is. We zagen paddenstoelen, bramen, bessen en nog veel meer herfstachtige dingen.






En nee, deze hebben wij niet zelf omgeschopt, die lag al zo op de grond. Dit was wel een mooie gelegenheid om zo'n zwam eens nader te onderzoeken. Het Wandelmannetje heeft er een grondige studie van gemaakt.



Naast alle tekenen van de herfst was de omgeving sowieso de moeite waard. Prachtige plekjes hebben we gezien. Bos, water, akkers en zelfs de stad Assen hebben we even aangetikt. En aangezien het Wandelmannetje in ons dorp geen flats tegenkomt, vond hij zelfs die meer dan de moeite waard.





En als rechtgeaarde jongen kun je natuurlijk de mogelijkheid om in een boom te klimmen niet aan je voorbij laten gaan.




En dit bord moest van Wandelmannetje zeker op de foto!!! En de vraag is natuurlijk welke kleur deze hemel heeft. Wij zijn er nog niet uit.......


Na een keurige 20 kilometer lopen waren we terug bij de startlocatie. We kregen een bon voor een kop snert. Dit tot grote ellende van het Wandelmannetje, hij houdt niet van snert. Maar na overleg met de soepmevrouw kreeg hij een kop groentesoep en toen was ook hij tevreden.

Ons gezelschap van het begin van de tocht zagen we niet meer terug, maar die komen vast op een andere tocht nog wel eens tegen.

zaterdag 15 oktober 2011

52.6 Haaknaald en draad

Deze week had ik weinig energie. Ik had nog behoorlijk last van de naweeën van de keelontsteking van vorige week. Maandag en dinsdag lag ik om 9 uur in bed. Woensdag wist ik dat al te rekken tot kwart voor 10 en donderdag was het half 11. Langzaamaan had ik het idee dat ik weer de oude werd.

Helaas gooide dochterlief de nacht van donderdag op vrijdag roet in het eten. Zij had een behoorlijke astma-aanval en dat gaat ten koste van haar en mijn nachtrust. Mijn poging om vrijdagmorgen bij te slapen mislukte, omdat ik na het uitzwaaien van de schatjes (dochterlief wilde ondanks de nachtelijke escapades gewoon naar school) te wakker was om weer naar bed te gaan.

Gelukkig kwam mijn zusje een bakkie doen, zodat ik in ieder geval afleiding had en zij was bezig met het haken van een tas van zpagetti en vroeg mij om advies. Toen bedacht ik mij dat ik ook nog zpagetti had liggen om een kussenhoes van te haken en dus pakte ik mijn materiaal erbij en maakte een begin.


Ik had bedacht dat ik dan 's middags maar even een tukkie zou doen op de bank, maar nu was het manlief die roet in het eten gooide. Het ging even helemaal mis met hem en vervolgens hebben we de hele middag doorgebracht in het ziekenhuis. Helaas zijn we daar niks wijzer van geworden en dus zit hij weer thuis en moeten we de lopende onderzoeken gewoon afwachten. De kinderen werden opgevangen door paps en nadat ik ze had opgehaald en ze heerlijk in hun bed lagen, vond ik de tijd om een paar blogs die ik volg te lezen. Via één van die blogs kwam ik hier terecht. En dat leek me een leuk klusje om tussendoor te doen. Ik ben nu tenslotte in de "mood" voor haken.

En dus zocht ik vanmiddag tussen de vele handwerkspullen naar een bolletje katoen. Ik vond wel wat, maar dat was heel dun, dus een proefje haken kon geen kwaad.


Ik zocht gereedschap bij elkaar, heb een aantal proefkettingen gehaakt met de 2 haaknalden die ik kon vinden en besloot om dubbel materiaal te gebruiken en de dikste haaknaald.


Ook wist ik dat er nog ergens een compleet "nieuwe" kralendoos moest zijn. Ja, nieuw tussen aanhalingstekens, want de kralen zijn nog nooit gebruikt, maar die doos ligt al zeker 5 jaar in huis. Nou ja, wie wat bewaart, die heeft wat.


Dochterlief volgde alles op de voet en hoopte toch wel dat het armbandje voor haar zou zijn. Maar voor de armband af was, moest ze naar bed. En dus heeft ze het eindresultaat nog niet gezien. Nou, dat eindresultaat vind ik toch wel errug leuk.



En natuurlijk is het armbandje voor haar, maar dat hoort ze morgen wel........

donderdag 13 oktober 2011

Wat mis je nou het meest?

Bovenstaande vraag krijg ik de laatste tijd regelmatig te horen. "Wat mis je nou het meest, nu manlief ziek is?" En daar heb ik toch wel even over na moeten denken.

Kijk, in eerste instantie mis ik natuurlijk gewoon mijn maatje in het dagelijks leven. Het delen van de dagelijkse klusjes. "Als jij nou even de afwasmachine leeg ruimt, maak ik de pannen schoon." "Als ik nou even naar de stad rij, doe jij dan de boodschappen in de supermarkt?" En meer van dat soort dingen. Maar ik red me daar alleen ook wel mee. En ik denk nu veel beter na over wat er gedaan moet worden en blijk dus een heleboel dingen veel efficiënter te kunnen doen. Dus ook al ben ik het soms zat, het lukt wel.

Daarnaast mis ik de gesprekken 's avonds na tienen. Samen languit op de bank, drankje binnen handbereik en dan van alles bespreken. Van de kinderen tot wat er speelt in de wereld. Maar omdat manlief nu de hele dag thuis is, hebben we die gesprekken op andere momenten op de dag, onder het genot van een bakkie.

Het brengen en halen van de kinderen op de diverse momenten in de week komt ook niet alleen op mijn schouders terecht. Er zijn gelukkig een heleboel ouders die één van die schatjes van ons wel mee willen nemen als ze toch voor hun eigen kind die kant op gaan. Dus ook die extra tijd ben ik niet kwijt.

Daarnaast hebben we nu één keer in de week hulp in huis, die de badkamer en de w's schoonmaakt en die een aantal andere klusjes doet. Dus ja, wat mis ik nu eigenlijk het meest.

Het meest mis ik toch wel het af en toe alleen thuis zijn. Als manlief op donderdagavond ging trainen en daarna nog wat dronk in de kantine en de kinderen al in bed lagen, was ik alleen. En hoewel manlief echt niet raar opkijkt als ik een kwartier voor me uit zit te staren of spontaan een rondedansje maak in de kamer, voelt het toch anders als je dat in een lege huiskamer doet of dat er iemand op de bank ligt. En gewoon zelf beslissen of je de radio, de tv of helemaal niks aan doet en op welke zender de tv of de radio staat en gewoon, gewoon even helemaal alleen zijn met je gedachten. Hoeveel je ook van iemand houdt, af en toe alleen zijn is volgens mij heel gezond.

Dus als je vraagt: "Wat mis je nu het meest?" Dan is het antwoord dus: "Alleen zijn in mijn eigen huis, dat mis ik het meest!"

zaterdag 8 oktober 2011

52.5 Geleende veren

Geleende veren, ofwel pronken met andermans veren. Want datgene wat ik nu ga laten zien, is niet mijn werk. Maar ik kan naar eer en geweten melden dat ik er zeer nauw bij betrokken ben geweest. En dat ik tijdens het maakproces (bijna) voortdurend standby ben geweest en dus mijn eigen handwerk niet heb kunnen uitvoeren.

Dochterlief heeft namelijk meegedaan aan de wedstrijd van stichathome voor de handwerkbeurs van Rotterdam. Er was een wedstrijd uitgeschreven voor de jeugd van 6 tot 16 om een textielschilderij te maken. Wij hoorden helaas vrij laat van deze wedstrijd, dus het werd een "op-het-nippertje" werkstuk, maar daarom zeker niet minder. (Zegt een onbevooroordeelde moeder ;-)!!)

Dochterlief moest van mij eerst een ontwerp maken, zodat ze wist wat ze wilde gaan doen, voor ze de schaar in de stof zette. Na het maken van het ontwerp doken we de zolder op bij oma (Wandelmams), zij beschikt over een zeer uitgebreide collectie stoffen, lapjes, restjes, kantjes, bandjes enzovoort...... Natuurlijk moesten we ook nog wel iets in de winkel kopen. Als rechtgeaarde "vrouw-in-de-dop" gaat er natuurlijk niets boven shoppen!!!!

Nadat alle noodzakelijke materialen waren aangeschaft moesten de verschillende patroondelen worden overgenomen. Dat viel niet mee, want dochterlief wilde gewoon aan het werk. Wat wil je nou weten van voorbereiding als je 9 jaar bent!!!!!! Natuurlijk deed ze het allemaal wel, want ze weet best dat het met patroon veel makkelijker werkt dan zonder, maar al die voorbereidingen zijn zo SAAI!!!!!!!


En toen ze alle patroondelen had overgenomen en geknipt, moesten ze ook overgenomen worden op vliesofix, PFFFFFFFFFFF, het leven van een creatief genie gaat niet over rozen. Maar al snel was ze zover dat ze de vliesofix op de stof kon strijken, uitknippen en weer op de ondergrond bevestigen.


Na wat passen en meten bleek alles te kloppen. Stuk voor stuk streek ze de verschillende patroondelen op de ondergrond. Elk patroondeel werd met behulp van de naaimachine weer keurig vastgezet en zo kreeg het geheel langzaam vorm.





Zondagmorgen heeft ze de laatste losse onderdelen met de hand vastgezet. Toen was het nog een kwestie van lussen en achterkant bevestigen. Net voor de visite kwam, had ik nog uitgelegd hoe ze dat moest doen. Toen ze na het vertrek van de visite verder ging, lag ik met hoge koorts op de bank. Ze was zeker anderhalf uur bezig, toen tot mijn beneveld brein doordrong dat ze zat te huilen. Met een bonkend hoofd, zere benen, zware armen en een keel van schuurpapier lukte het me om te vragen wat er aan de hand was. En wat bleek...... De naald van haar naaimachine was gebroken en dat was nog niet eerder gebeurd en dus wist ze niet hoe ze die moest vervangen. En nu kon ze haar textielschilderij niet afmaken en hij moest toch echt af, want anders kon ze hem niet op tijd insturen.

AAAAAARRRGH. Mogen moeders dan nooit gewoon ziek zijn. Nou, nee dus. Met trillende handen verving ik de naald en gelukkig wist ze toen binnen het kwartier haar kunstwerk af te maken. Allen het laatste stukje zoom moest nog dicht, na het keren. (Stiekem heb ik dat gedaan, geloof ik, ik kreeg in ieder geval de volgende dag een kus daarvoor. Maar het kunnen net zo goed de kaboutertjes zijn geweest. Ik weet in ieder geval niet meer dat ik het gedaan heb.) De volgende dag heeft ze het geheel doorgestikt en met wat hulp wisten we de boel op te sturen, zodat het eindresultaat voor de sluitingstermijn binnen zou zijn. En hoe het eindresultaat eruit ziet. Kijk maar......


Een echte sterrenprinses. En mocht je naar de handwerkbeurs in Rotterdam gaan, dan stem je toch wel op dit kunstwerk Toch?????!!!!!

vrijdag 7 oktober 2011

Van de wereld

De afgelopen week was ik even van de wereld. Zondagavond viel het doek voor mij. Ik bleek 40 graden koorts te hebben. De hele middag hadden we vrienden over de vloer en het was reuzegezellig, maar mijn bijdrage aan de gezelligheid was miniem. Op een bepaald moment was het zelfs zo erg, dat de visite zelf drinken ging halen. Manlief was er niet meer toe in staat vanwege zijn blessure en ik was alleen lichamelijk nog aanwezig.

Maandagmorgen was de situatie nog exact hetzelfde en nadat ik de kinderen de deur uit had gewerkt ben ik weer gaan slapen. En dat heb ik het grootste gedeelte van de dag volgehouden. Ondertussen bleek hoe weinig manlief kan en dus moest ik, ondanks mijn ellende, toch nog het één en ander regelen.

Gelukkig wonen opa en oma vlakbij en dus gingen de schatjes dinsdag na schooltijd naar opa en oma. Helaas was opa ondertussen ook geveld, hij had ook 40 graden koorts, maar oma was de rots in de branding. Ze voorzag ze van een fatsoenlijke, gezonde maaltijd en zorgde ervoor dat het Wandelmannetje op tijd was voor de voetbaltraining. En opeens was het woensdag.

Ik wist nog steeds niet wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe, maar het was echt woensdag. Toen ik wakker werd, was de badkamer schoon, waren beide wc's schoon, evenals het fornuis. Geweldig als er mensen zijn die je willen helpen om je huis schoon te maken. Nadat ik gedoucht had, waren ook de ramen aan de binnenkant schoon en de vensterbanken.

Na het douchen plofte ik op de bank, want douchen is tenslotte zeer vermoeiend, en sliep ik weer een uur of wat. Daarna knapte ik behoorlijk op, en begon ik langzaamaan weer aan eten te denken. Eten??? Ja, eten, dat had ik sinds zondag niet meer gedaan.

Na een lange, rustige nacht begon ik me donderdag af te vragen welke dag het was. En dat was maar goed ook, want deze dag stond de afspraak met de neuroloog voor manlief op het programma. Natuurlijk zijn we daar nog niets wijzer geworden, want er volgen nog allerlei onderzoeken. Pas over een maand zijn alle uitslagen binnen en dan hopen we eindelijk duidelijkheid te krijgen. Tot die tijd gaan we gewoon op dezelfde voet door.

Zo'n ziekenhuisbezoek is reuzevermoeiend en dus ging de rest van de donderdag aan manlief en mij voorbij. Ook deze keer met behulp van opa en oma. Of eigenlijk alleen van oma, want opa was nog steeds ziek.

Pas vandaag om een uur of half 12 drong het tot mij door dat de week zo'n beetje voorbij was. En dat ik geen idee had wat er deze week was gebeurd buiten ons huis. Maar de wereld is er nog steeds, dus ook zonder ons draait ze door..........

Gelukkig maar!!!!

zaterdag 1 oktober 2011

Extraatje GOED doen....

Show, show, show.....


52.4 Goed doen voelt GOED!!!

Tja, het is alweer zaterdag. Dus misschien is het verstandig/noodzaak om mijn 52-project te verplaatsen naar de zaterdag. Want we kunnen tenslotte concluderen dat het de laatste zaterdagen zeker gelukt is om het 52-project te publiceren.

En ook nu gaat het weer lukken op de zaterdag. Want vandaag heben Wandelmams, dochterlief en ik een fantastische dag beleefd. Zoveel mensen bij elkaar die een zelfde doel hebben, namelijk kinderen die om wat voor reden dan ook een moeilijke tijd doormaken,een eigen plekje geven, die mensen versterken elkaar. En dus zijn er vandaag weer ongelooflijk veel droomdekens ingeleverd. En al die dekens zijn met zoveel liefde en geduld in elkaar gezet. En al die mensen helpen elkaar om nog veel meer droomdekens te maken. De hele dag was er één van liefde en inzet.

De jongste deelnemer vandaag was 9, de oudste was boven de 70. En allemaal hadden ze hetzelfde doel!!!! Kinderen in een moeilijke situatie een eigen (droom)plekje bieden. Hieronder enkele sfeerbeelden van vandaag.


Muzikaal intermezzo. Liedjes van de Regenboogboom. En hoe druk ik ook bezig ben, ik krijg er altijd weer natte ogen van.




Bovenstaand het resultaat van dochterlief. En onze drama-queen geniet altijd van aandacht en aandacht en bewondering en aandacht en bewondering enzo. Maar vandaag vond ze alle mensen die een praatje wilden maken eigenlijk toch wel, nou ja, misschien een beetje, maar soms ook wel wat meer, vervelend. Want: "Mam, het is wel heel leuk dat al die mensen het zo leuk vinden dat een meisje van 9 ook droomdekens maakt. Maar omdat iedereen met mij wil praten, kan ik niet de hele tijd doorgaan met naaien, dan lukt het toch nooit om een deken af te krijgen!!!!" Gelukkig wisten Wandelmams en ik haar ervan te overtuigen dat deze dag zeker niet bedoeld was om dingen af te maken. Deze dag is vooral bedoeld om te genieten van al die mensen die met elkaar een zelfde doel hebben, die van elkaar willen leren en die samen sterk staan voor al die kinderen in Nederland die een steuntje in de rug verdienen.


Naast het verstrekken van droomdekens houdt stichting de Regenboogboom zich ook bezig met het helpen van kinderen die, om wat voor reden dan ook, een plekje voor zichzelf kunnen gebruiken. Dit doet de stichting niet door die kinderen te pamperen of door ze te omringen met medelijden of door ze zielig te vinden. NEE, dat doen ze door die kinderen te helpen de kracht in zichzelf terug te vinden. Een regenboogkristal helpt ze daarbij.

Gelukkig is dochterlief een bevoorrecht kind. Ze is gezond (nou ja bijna dan, tenslotte kan astma je leven behoorlijk verzieken nu en dan), ze heeft een ruime, liefhebbende familie, heeft heerlijke vriendinnetjes, kan naar hartelust sporten, heeft een leuke klas en is in het "bezit" van een stoere broer, wiens imago een positieve invloed heeft op haar leven. Maar de regenboogboom-kristallen kon ze toch ook wel gebruiken, vond ze zelf. En deze moeder bezweek deze keer. Slik, hoe mooi wil je het hebben?


Uiteindelijk volgde de "show en tell". Nou ja, het werd een "show"!!! Zoveel droomdekens om te laten zien, en eigenlijk zo weinig tijd. Een uur lang hingen er minimaal drie dekens in de lucht. Iedereen kwam ogen te kort. Zoveel mooie dekens, zoveel bijzondere verhalen van droomdekenmaaksters, zoveel, zoveel, zo mooi, zo'n inzet.





En dan volgt er volgend jaar rond deze tijd weer een droomdekendag. En met elkaar leggen wij, als droomdekenmaaksters, de lat steeds weer hoger. Want laten we eerlijk zijn. Volgend jaar "moet" deze stapel toch weer hoger zijn!!!!

En vandaag was er, ondanks de eensgezinheid, één groot gemis. Corrie moest verstek laten gaan, omdat haar gezondheid van haar verlangde dat ze rust nam. En dus wil ik hier nog zeggen: "Lieve, lieve, lieve lieve, lieve, enne vooral lieve Corrie, onze gedachten waren vandaag zeker bij jou. Denk jij nu alsjeblieft ook gewoon aan jezelf. Dan kunnen we volgend jaar hopelijk weer samen droomdekens maken!!! Luv U!!!!!"