Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 30 maart 2015

De bananenvanger van Havelte

Dochterlief kreeg op school de opdracht om een bestaand sprookje te herschrijven, waarbij ze ook meerdere sprookjes mocht combineren. Ze maakte er de "Bananenvanger van Havelte" van. Ik vind het eindresultaat geweldig, vandaar dat ik dat, met haar toestemming, met jullie deel.

De bananenvanger van Havelte

Heel, heel, heel lang geleden, wat eigenlijk best meevalt maar het klinkt gewoon cool, was er een man die supergoed trompet kon spelen. Hij speelde de noten hoog en laag, langzaam en snel, melodisch en supersaai. De “beste” noemt heel Havelte hem. Hij treedt vaak op. Maar altijd als hij zijn kleedkamer in komt, is die vol met bananen. Hij houdt van bananen en dat heeft hij zijn fans ook gezegd. Als de pers hem weer komt vragen naar zijn optreden, begint hij net als na elk optreden over zijn kleedkamer vol bananen. Hij zegt: 'Ik weet niet hoe het komt, maar altijd ligt mijn kleedkamer vol bananen. Ik wil tegen mijn fans zeggen dat ik blij ben met jullie aandacht, maar het hoeft niet meer. Het zijn duizenden bananen en die krijg ik nooit op.' Maar zijn fans keken elkaar geschokt aan. Niemand had bananen gegeven. Waarom beschuldigd hij hen van bananen geven. Als de Havelters thuiskomen zijn al hun bananen weg. 'Diefstal, diefstal!' Hoe komt hij aan al die bananen en zijn hun bananen weg. Heel Havelte beschuldigt hem. Niemand boekt hem nu nog voor optredens. Hij is werkloos... en zo begint ons verhaal over de bananenvanger van Havelte.

Zittend in zijn hol, waar hij zich verschuilt tegen de woedende Havelters, speelt de bananenvanger van Havelte, zoals de Havelters hem noemen, trompet. Hij weet nu hoe al die bananen in zijn kleedkamer komen. Hij trekt bananen aan. Als hij liedjes speelt met zijn trompet vliegen de bananen naar hem toe. Hij verzamelt zijn bananen en omdat hij de Havelters zo haat... vergiftigt hij ze. Met dit gif zal heel Havelte 100 jaar slapen. Zo leren ze dat ze de bananenvanger van Havelte niet moeten beschuldigen van diefstal.

Als alle bananen zijn vergiftigt loopt de bananenvanger verkleed langs alle huizen en legt de bananen neer. Hij zegt: 'Hihihi, nog een paar dagen wachten en heel Havelte slaapt 100 jaar behalve Mirthe B, want die lust geen bananen. Hahahahaha.' Als bij iedereen de bananen liggen, gaat de bananenvanger van Havelte weer naar zijn hol.
Een paar dagen later slaapt heel Havelte behalve Mirthe B, want die lust geen bananen. Het plan van de bananenvanger van Havelte is gelukt. De bananenvanger van Havelte maakt een paar baby gelaarsde stokstaartjes om de Havelters wakker de kussen. Lang leve de Gelaarsde stokstaartjes, voor de Havelters dan.

"Reusachtig en pluizig. Even leuk. Super technisch en echt lachen. Tot je echt ziet, onbeperkt hoe een echte top intelligente knapperd je bent.' Weet jij hoe de bananenvanger van Havelte echt heet?

Honderd jaar later.
De bananenvanger van Havelte heeft zijn stokstaartjes op pad gestuurd om iedereen wakker te maken en met hun hypnotische oogjes ze naar hem te leiden. Als hij een paar uur heeft gewacht komen de stokstaartjes op de hielen gevolgd door de Havelters. 'Beste bewoners van Havelte, jullie hebben mij beschuldigd van diefstal en daarom heb ik jullie 100 jaar laten slapen en als jullie hier weg willen, moeten jullie mijn naam raden. Mijn echte naam.' De mensen keken elkaar aan. Hoe moesten ze zijn echte naam weten? Er werden allemaal namen door elkaar geroepen als: Jan, Henk, Karel, Hans, Gert Jan, Thijs, Bas, Naud, Daan, Marc. Allemaal namen gingen heen en weer, maar de naam van de bananenvanger zat er niet tussen.

Hij wachtte twee dagen en hij maande de mensen tot stilte. 'Ik heb een hint. Reusachtig en pluizig. Even leuk. Super technisch en echt lachen. Tot je echt ziet, onbeperkt hoe een echte top intelligente knapperd je bent.' De mensen wisten niet wat ze moesten met de hint. Ze bleven maar namen raden en raden en raden. O ja en raden. Maar zijn naam zat er niet bij. Een klein meisje had trek en ging op zoek naar de bananenvanger. Maar ze hoorde iets vreemds: 'Niemand en echt niemand weet dat ik Repelsteeltje heet.'

Ze rende weg en zocht haar moeder. Toen ze haar gevonden had trok ze aan haar arm. 'Mama, mama, ik weet zijn naam,' zei het kleine meisje. Haar moeder riep de bananenvanger en hij was er snel. 'Ik weet uw naam,' zei het kleine meisje. 'O wat dan?' Het kleine meisje ging heel zelfverzekerd staan en zei: 'Repelsteeltje.' De bananenvanger schrok. Had dat kreng hem gehoord. Hij pakte zijn trompet en drukte alle ventielen in. Wat gebeurde er nou? Er kwam een zender uit de schotel. Hij blies en elke keer kwam er een straal en binnen no time was iedereen zijn geheugen verloren. Zo erg dat heel Havelte behalve Mirthe B, omdat ze geen bananen lust, dacht dat ze baby's waren. De bananenvanger van Havelte ging weg en nam alles mee. Nu was Meppel aan de beurt en vanaf nu was hij “De bananenvanger van Meppel”.

Eventjes om dat raadsel op te lossen. Van alle woorden de eerste letter (op de laatste twee woorden na omdat het anders niet mooi klonk) vormt het “Repelsteeltje zo heet ik”.
Eerst wou ik dat de bananenvanger van Havelte iedereen, behalve Mirthe B, dood zou maken. Alleen dan zou mijn sprookje geen hit worden in Havelte.

Aan fantasie geen gebrek bij Dochterlief.

zondag 29 maart 2015

52.116 Dichter bij Kerst

Omdat ik ondertussen weer te veel UFO's heb liggen, zowel op haak-, quilt- en ander handwerkgebied, heb ik mij deze week maar weer eens op zo'n UFO gestort. De Scandinavian Christmas.

Nu ik bij het tweede blok alleen nog maar moest borduren, had ik er even geen zin meer in. Nog steeds niet trouwens, maar ik weet van mijzelf ook dat als ik het blok niet gelijk borduur, ik straks vier blokken heb liggen die alleen nog geborduurd moeten worden. En dan maak ik deze quilt nooit af. En dus heb ik nu blok twee weer opgepakt.




Overigens kwam ik er tijdens het borduren achter dat er nog een reden was waarom ik dit blok terzijde had geschoven. Ik ben vergeten de steel van de paddenstoel te appliqueren. En dus moet ik (een deel van) de hoed loshalen om de steel netjes te bevestigen. En ik hou niet van uithalen.....


Maar het goede voornemen is nu om elke maand één keer aan de Scandinavian Christmas te werken.

zaterdag 28 maart 2015

Blokzijler Merentocht

Vandaag konden Wandelmams en ik  kiezen tussen twee tochten dicht bij huis. We konden naar Darp voor de Hunebedtocht en naar Blokzijl voor de Merentocht. Maar na twee weken zandhappen, kozen we voor de grootste kans op verhard wandelen en dus werd het Blokzijl.

Tegen acht uur waren bij startlocatie De Ploats, waar we moesten zoeken naar de ingaan. Sinds ons laatste bezoek aan Blokzijl, was en De Ploats verbouwd en de straat omgelegd, maar het lukte ons om de ingang te vinden. We schreven in en dronken een bakkie en toen waren we klaar voor vertrek. Onder toeziend oog van de zon liepen we de dijk richting Blankenham op. De wind viel mee, dus het was goed vertoeven bovenop de dijk. Na een kort stukje dijk, werden we de polder ingestuurd en via asfaltwegen ging het recht, links, rechts, links richting Nederland.






 

  Net voor Nederland werd het zicht wat wazig. Dat had niets te maken met de weersomstandigheden. Het waren de rietsnijders die het laatste, onbruikbare riet aan het verbranden waren. Jammer genoeg ging dat niet alleen ten koste van het zicht, maar ook van de frisse lucht. De rook sloeg ons soms flink op de longen.


Net na het plaatsnaambord stond een ooievaarsnest, waarin we nog net de kop van een ooievaar zagen. Net toen we weer doorliepen kreeg deze ooievaar gezelschap van de wederhelft.



Na Nederland was de eerste splitsing. wij werden we richting Kalenberg gestuurd. Maar voor we daar waren liepen we een paar kilometer over een fietspad door bos. Eenmaal in Kalenberg genoten we van dit prachtige dorp.








De rust was in een horecagelegenheid in een voormalige kerk. Eigenlijk zat deze ons iets te vroeg in de route, maar omdat de tweede rust zeker elf kilometer verder zat, besloten we om hier toch maar even een bakkie te doen.



Het volgende deel van de route was simpel. Het pad langs het water volgen tot aan Ossenzijl. Dat pad volgen duurde wat langer dan nodig, omdat we veel stil stonden om foto's te nemen. In Ossenzijl liepen we een klein stukje langs de doorgaande weg en daarna werden we de weidsheid van het rietland weer ingestuurd. Ook hier waren volop rietbranders bezig. We waren wel blij dat we de tweede rust bereikten, want de voetjes wilden wel even rust. We aten een kop soep en daarna ging het weer verder richting Wetering. En daar hadden we zin in, want op de Wetering wachtte ons een privérust bij vrienden.






 



 





Net voor de rust begint het wat te miezeren, maar we worden er nog niet echt nat van. Helaas is dat na de privérust over. Dan is de wind aangetrokken en vormt de miezer een nat gordijn. En dus zijn de laatste 5 kilometer niet leuk. Maar we bikkelen door en bereiken uiteindelijk doornat Blokzijl weer. In De Ploats is het erg gezellig, met een dameskoor, maar we gaan toch snel naar huis. We willen weer warm worden.






maandag 23 maart 2015

52.115 Nog meer Cameo

Op 16 maart ging ik met Wandelmams en Zusjelief 2 naar Druma in Tilburg voor de beginnerscursus Silhouette Cameo. Eenmaal daar bleek dat we al best wel veel wisten, maar we deden ook erg leuke ideeën op. Het zelf maken van stickers en het etsen van glas bijvoorbeeld. En om dan thuis ook los te kunnen, nam ik een potje etspasta mee. En die kon ik dit weekend al direct gebruiken.

De Wandelkerel was uitgenodigd bij één van zijn vrienden om diens verjaardag te vieren. (Dat was ook de reden dat hij niet mee ging wandelen in Dwingeloo.) En jongens van die leeftijd willen geld voor hun verjaardag, maar dan vind ik het leuk, en mijn kinderen ondertussen ook, om er toch iets persoonlijks bij te doen. En dat was dus een mooie gelegenheid om de etspasta uit te proberen.

In overleg met de Wandelkerel zou een limonadeglas worden geëtst met een zeilboot en de naam van de jongeman. En dat etsen is simpel en leuk om te doen.

Vinyl snijden en op het glas plakken. Vooral de randjes goed vast wrijven.


Oppervlakte insmeren met etspasta.

Etspasta een minuut of 5 laten inwerken en vervolgens afwassen. 

En tadaaa, een snel, simpel, maar vooral persoonlijk cadeau.

zondag 22 maart 2015

Taribush Wandelfestijn, Dwingeloo

Vandaag op pad voor een wandeltocht vanaf de mooiste startlocatie van Nederland. Kamp de Marke van Taribush in Dwingeloo. Deze locatie ligt verscholen in de bossen, net buiten Dwingeloo, in het prachtige Dwingelderveld. Samen met Wandelmams ging ik pad, maar we wisten ons verzekerd van het gezelschap van een aantal wandelvrienden.

Bij aankomst zagen we al wat bekende auto's staan en eenmaal ingeschreven zochten we het gezelschap op. We werden nog verrast door de aanwezigheid van P die eerst had aangegeven niet aanwezig zijn, maar die zijn wandelzaterdag (slecht weer) had ingeruild voor een wandelzondag (mooi weer). En zo vertrokken we uiteindelijk met zijn zessen. Na een laatste blik op de Marke vertrokken we.



Na een paar passen bereikten we het Dwingelderveld, waar we genoten van de prachtige vergezichten en elkaars gezelschap. Wandelmams was blij met de aanwezigheid van P, want die had beloofd haar door het zand te helpen als ze geen zand meer kon zien. En de eerste paar kilometer hadden we het dus druk met manieren verzinnen om dat voor elkaar te krijgen. Dat hierbij ook minder mensvriendelijke manieren voorbij kwamen, had niets met Wandelmams te maken....







Ondanks dat het zonnetje het (nog) liet afweten, was het al snel redelijk warm, zeker in de bosgedeelten, waar de wind geen invloed had. En na een krappe 5 kilometer kwamen we bij een bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer, waar voor enkele wandelaars in ons gezelschap een sanitaire stop noodzakelijk was. Na het bezoekerscentrum ging het weer verder door het bos en zagen we in de verte een uitkijkpunt, maar geen van ons was te verleiden tot het beklimmen hiervan. We vervolgden onze weg, langs water en bos.






Ergens midden in het bos, viel vlak voor onze neus een mevrouw. Het leek erop dat ze struikelde over een boomstoppel. Snel schoten we te hulp. De mevrouw gaf aan duizelig te zijn, maar ze wist niet of dat kwam door de val of dat ze gevallen was, omdat ze duizelig was. Na 5 minuten voelde ze zich in stata om rechtop te gaan zitten en toen moest ze van de EHBO'er in ons gezelschap eerst iets eten. Daar knapte ze gelukkig van op en even later stond deze mevrouw weer rechtop. We hielden haar nog even gezelschap, maar na verloop van tijd bleek dat het goed ging en liepen we weer in ons eigen tempo verder.

We kregen gezelschap van de zon en even later van een kudde schaapjes. die natuurlijk werden vastgelegd.






Langzaam maar zeker begonnen we te denken aan rust en aan een bakkie troost. Maar voor het zover was, passeerden we eerst nog de radiotelescoop. Daarna liet de rust niet lang meer op zich wachten en op het terras bij vakantiepark Zonnetij was het goed vertoeven.






Na deze rust wachtte ons, als 30 km lopers, een lus van 10 km vanaf Zonnetij. Deze lus ging eerst over een asfaltweg, maar later werden we toch het bos weer ingestuurd. Jammer genoeg was er een grapjas die met de pijlen aan het stoeien was geweest, maar gelukkig hadden wij al de indruk dat dat niet klopte. Met behulp van de routebeschrijving en een GPS, bleven we op het juiste spoor en de pijl bevestigden we weer op de juiste wijze aan de boom, zodat de wandelaars achter ons ook in het juiste spoor zouden blijven.






En na 10 km slingeren kwamen we weer bij Zonnetij, waar we deze keer een plakje in de zon vonden. We genoten weer van een bakkie troost, aangevuld met een hapje uit eigen voorraad, en na een sanitaire stop voor deze en gene, was het tijd om de laatste 8 km weg te wandelen. Op naar de beloofde lentesoep.





En nog steeds waren we niet uitgekletst. We hadden het daar zelfs zo druk mee, dat we ergens een pijl misten en dus verkeerd liepen. We herkenden een pad van de "heenweg" terwijl we daar volgens de routebeschrijving niet zouden komen. Maar ook nu bood de routebeschrijving, in combinatie met een GPS, uitkomst. even later hadden we de juiste pijlen weer te pakken.



 

Met nog een klein stukje gaan, kon Wandelmams een overstekende boomstoppel niet ontwijken. Ze ging languit. Gelukkig viel de schade mee, maar ze had wel wat last van haar knieën. En dus had ze P nodig om het laatste stukje zand door te komen. Jammer genoeg liet P het vreselijk afweten. Hij was doorgelopen en stond ons een stuk verderop op te wachten. De laatste paar kilometer kreeg P het flink te verduren. Want ja, belofte maakt schuld.



Maar we bereikten allemaal de finish. En toen was er de beloofde lentesoep. En ook hier vonden we een plekje in de zon en genoten we met elkaar na van de mooie wandeling.


 




 



P, L, C, A en Wandelmams, bedankt voor de gezellig dag. ik heb genoten!!!!