Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

donderdag 10 december 2015

Kerst, het begint erop te lijken

Afgelopen weekend haalden de Wandelkerel en Dochterlief de kerstspullen naar beneden. Dochterlief besloot om ook maar direct de (kunst)boom in elkaar te zetten. Hier was ze een poosje heerlijk mee aan het puzzelen.





Ik zorgde voor de snelle kerstsfeer, door twee kleine boompjes neer te zetten.




En de grote boom? Die moet nog even wachten. Waarop? Tot er iemand zin en tijd heeft om verder te gaan.



Gelukkig staan de dozen niet vol in het zicht.......

maandag 7 december 2015

52.151 Elk nadeel heeft zijn voordeel

Omdat Manlief in het ziekenhuis lag en omdat de thuisblijvers ook nog niet tot de fitte mensen behoorden, werden alle afspraken afgezegd. En dat betekende dat er tijd was om te haken of te lezen. Dochterlief had vage plannen om met haar hockeyteam nog Sinterkerst te vieren en ze vroeg of ik wat leuke dingen wilde haken. En dat deed ik dus. Het werd de donut uit Kawaii haken van Dendennis. En zo tussen de bedrijven door, op mijn gemakje, haakte ik dit weekend een donut.









En mochten de dames geen Sinterkerst gaan vieren, dan hebben we alvast een leuk cadeautje op voorraad.

zondag 6 december 2015

Ziek, ziek, ziek en ziekenhuis........

Wat een week hebben we achter de rug. Het begon maandag al. Dochterlief, onder protest van haarzelf, naar school gestuurd, ze heeft al zoveel gemist de laatste tijd. Helaas zaten manlief en ik helemaal mis, want haar docente Duits heeft haar weer terug gestuurd naar huis. Ze zat als een dood vogeltje in de klas. De Wandelkerel werd pas om kwart over tien op school verwacht, maar zijn vader stuurde hem om kwart over negen weet terug naar bed. Echt ziek. Buikgriepje met alle bijbehorende verschijnselen. Dus twee kinderen ziek thuis.

Ik voelde mij ook niet al te best, maar ik wilde drie weken voor de kerstvakantie niet opgeven. Ten eerste omdat ik vorige week al twee dagen verstek moest laten gaan i.v.m. de bezoeken aan het AMC, ten tweede omdat we als school dit jaar al heel veel ellende hebben gehad met (ernstig) zieke collega's en ten derde omdat ik gewoon niet ziek wilde worden. Mijn streven dit jaar was de kerstvakantie halen zonder ziekteverzuim.

Woensdag ging Dochterlief weer naar school. Nog niet helemaal fit, maar de aandacht die je krijgt op je verjaardag geeft zoveel energie dat je die dag echt wel doorkomt. En dan kun je de rest van de week natuurlijk niet meer thuis blijven. Ik vertrok woensdag gewoon weer naar mijn werk, maar in de pauze na de eerste twee lesuren, zat ik bibberend en rillend aan de thee in de personeelskamer, zonder stem en, ondanks de twee paracetamol van die ochtend, met knallende koppijn. Kaarsje ging toch uit. Na het opstarten van het derde lesuur ben ik toch maar naar huis gegaan. Maximum bereikt.

Eenmaal thuis ben ik onder drie dekens gedoken. Noodgedwongen op de bank, want na lange tijd was Manlief  's ochtends nat. En ik had het bed wel afgehaald en het beddengoed in de was gedaan, maar het ontbreekt mij 's ochtends aan tijd om het bed dan ook weer direct op te maken. En toen ik thuis kwam, ontbrak het mij aan energie. Gelukkig ligt de bank prima.

Terwijl ik op de bank lag te slapen, werd Manlief opgehaald door zwager P. om naar het ziekenhuis te gaan. Helaas was deze woensdag, de dag waarop onze mooie meid veertien werd, de enige dag waarop er ruimte was om blaasonderzoek te doen en om biopten te nemen van de prostaat van Manlief. Noodgedwongen hadden we haar verjaardag al in het vooruit gevierd, afgelopen zondag, zodat er in ieder geval al gefeest was. Maar goed, ik sliep, Manlief vertrok, de Wandelkerel deed ook een dutje, Dochterlief kwam thuis uit school en Manlief werd weer thuisgebracht. En toenwerd ik weer wakker. Ik kon nog net zwager P. uitzwaaien en toen wilde ik langzaam weer bijkomen. Dat werd me helaas niet gegund.

Allereerst had Dochterlief trainen en daar wilde ze natuurlijk trakteren. Ik moest dus zorgen voor een financiële bijdrage, gelukkig kan ze zelf naar de supermarkt........
 Daarnaast had Manlief enorme zere benen. Tja, voor blaasonderzoek en voor het nemen van biopten van de prostaat is het noodzakelijk om je benen in beugels te leggen. En als je benen normaal gesproken al niet doen wat jij wil, dan maakt het hangen in beugels dat zeker niet beter. Hij kon amper op zijn benen staan. Hij ging een uur na terugkomst naar het toilet en ik was zielsgelukkig toen hij weer veilig en wel op de bank lag na afloop. Het was een avontuurlijk loopje, die vijf meter.

En dus stond ik weer op om te koken. Gelukkig had Dochterlief als verjaardagsmaaltijd gekozen voor een pastasalade. En dat is een simpel te bereiden maaltijd. En de Wandelkerel moest ook helpen. Hij had al drie dagen ziek kunnen zijn, ik pas een halve dag. En we redden het samen weer. Dochterlief had haar verjaardagsmaaltijd en ook de rest van het gezin had een voedzame maaltijd met veel groente. (Ik kon wel k.ts.n, zo beroerd was ik.) En toen moest ik ons bed ook nog opmaken.

Maar goed, de Wandelkerel ging zijn wekker vroeg zetten, hij hoopte dat hij zich goed genoeg voelde om donderdag weer naar school te gaan. Dochterlief ging sowieso weer naar school en ik sowieso niet. En Manlief is altijd thuis, duidelijke afspraken dus voor de donderdagmorgen.

Maar ondanks de duidelijke afspraken, liep het weer allemaal anders dan verwacht. Want het lukte Manlief, na die eerste keer, niet meer om te plassen. Hij vertrok met buikkrampen naar het toilet en kwam daar met nog meer buikkrampen en zeer gefrustreerd weer vandaan. Het lukte niet om te plassen. Halverwege de nacht besloot hij om naar de bank te verhuizen, omdat hij mij met zijn gedraai, uit mijn slaap hield. Natuurlijk is dat superlief en het geeft mij wel iets rust, maar als hij zo slecht is, lig ik toch met één oor gespitst te slapen, want de reis naar het toilet blijft spannend, die vijf meter.

Ons zonnetje, Dochterlief, kwam zingend beneden. Ze nam haar ontbijt, maakte haar lunch en kwam zowel haar vader als mij vertellen dat ze vertrok. (Later gaf ze aan dat ze zich toch wel behoorlijk eenzaam had gevoeld die ochtend. SLIK!) De Wandelkerel kwam beneden om te vertellen dat hij weer ging slapen, nog niet fit genoeg en dus draaide ik mij nog een keer om. Ik wilde rust. Ik wilde slapen.

Dat werd me helaas maar een half uurtje gegund. Manlief wilde naar het toilet, maar het lukte hem niet om op te staan vanaf te bank. De buikkrampen waren te hevig. Eerst bagatelliseerde hij dat nog iets, maar na drie pogingen tot opstaan kon hij dat niet meer volhouden. En dus belde hij, op mijn aandringen, de afdeling Urologie. Toen ze daar hoorden dat hij sinds de vorige avond niet meer had geplast, was de boodschap zeer duidelijk: "Zorg dat je als de sodemieter hier komt!!!"

Ja, hartstikke leuk, maar ik ga hem niet rijden. Allereerst ben ik zelf ziek, ten tweede kan hij amper op zijn benen staan. En als belangrijkste reden, ik kan Manlief niet helpen als hij wel valt. Ik krijg die ruim honderd kilo niet overeind. En dus moesten we via de huisarts ambulancevervoer regelen. Twee zinnen waren genoeg om de huisartsassistente te overtuigen. Zij zou direct een ambulance gaan regelen. En toen dat geregeld was, ging ik regelen. Eerst wassen, plassen, tanden poetsen en aankleden en daarna familie, vrienden en de buren bellen. En tenslotte de zwaarste opdracht. De Wandelkerel wakker maken en vertellen dat zijn vader naar het ziekenhuis moest en daarna Dochterlief op school bellen met dezelfde mededeling. De Wandelkerel kwam snel naar beneden en ondanks het feit dat hij het niet leuk vond dat zijn vader naar het ziekenhuis moest, zag hij met eigen ogen dat het gewoon niet anders kon. Na het vertrek van zijn vader hielp hij met spullen pakken en zei hij dapper dat hij zich wel zou redden. En natuurlijk redt hij zich, maar een vijftienjarige die zijn moeder moed inpraat, al dan niet nodig, is toch wel de omgekeerde wereld.

Het gesprek met Dochterlief was nog moeilijker. Ik belde de school met de mededeling dat ik mijn dochter met spoed moest spreken. Dat is in het verleden al eens eerder gebeurd en toen vroeg de conciërge wat er was en daarna beloofde hij dat hij Dochterlief met spoed zou opsporen en dat zij terug zou bellen. En dat gebeurde. Nu kreeg ik een dame van de administratie aan de telefoon en zij begon een heel verhaal over het beleid van de school en dat leerlingen niet zo makkelijk opgespoord konden worden (ehhh, iets met een lesrooster.....) en dat ik haar dan maar op haar mobiel moest bellen, diezelfde mobiel die uit moet tijdens de lessen, en zo wilde ze nog even doorgaan. Ik verloor mijn kalmte en snauwde dat ik mijn dochter echt moest spreken omdat haar vader NU werd opgenomen in het ziekenhuis en dat zij haar mobiel, conform de schoolregels, uit had staan en dat ik dus NU medewerking verwachtte. Het was even stil aan de andere kant van de lijn en toen kwam de vraag of Dochterlief dan naar huis kon bellen. Natuurlijk, ik wacht op haar telefoontje. Geen probleem. Misschien reageerde ik iets te fel, ik kan me heel goed voorstellen dat een school niet zomaar een leerling aan de telefoon laat komen, maar in plaats van alleen maar afwijzen, kan ze toch vragen wat er aan de hand is en helpen een oplossing te zoeken.

Gelukkig belde Dochterlief binnen tien minuten terug. En dat viel niet mee. Ons dappere meisje probeerde niet te huilen, terwijl de tranen doorklonken in haar stem. Ze besloot om sowieso naar de volgende les te gaan, want dat was een les van haar mentor en die wilde haar sowieso op de hoogte brengen. En ik huilde van binnen, maar klonk kalm van buiten, niet zonder emotie, dat gelooft ze toch niet, maar wel met vertrouwen. Ik liet haar de keuze, wel of niet naar huis. En dan blijkt dat ons dappere meisje veel krediet heeft opgebouwd bij haar docenten, want toen ze uit het domein van de conciërges kwam, stonden haar liefste vriendinnen op haar te wachten. Zodra ze klas uit was, had de docente gezegd dat deze meiden zo snel mogelijk achter haar aan moesten, want een procedure als deze wordt alleen in noodgevallen uitgevoerd. Bedankt lieve docente. Bedankt namens onze mooie meid en namens mij en Manlief.

Net nadat ik de telefoon had neergelegd, kwam de ambulance aan. Manlief werd met knip-, plak-, gooi- en smijtwerk in de ambulance gewerkt, hij kon echt niets meer. De Wandelkerel keek toe en de blik in zijn ogen deed enorme pijn. De ambulance vertrok en ik nam nog even de tijd om met mijn favoriete vijftienjarige in gesprek te gaan. Maar wat kun je zeggen tegen een jongen die zichzelf wegcijferd in dit soort gevallen, die eigenlijk wil dat ik zo snel mogelijk naar ziekenhuis ga, omdat hij vindt dat zijn vader mij meer nodig heeft dan hijzelf. Terwijl ik dat niet vind. Zijn vader is in goede handen, hij blijft alleen achter, met de zorgen, de onzekerheid. En ik moet kiezen tussen mijn kind en mijn man. Wat is dit toch soms een onmogelijke klotezooi!!!!

Wandelmams en Paps beloofden om wat later op bezoek te gaan bij de Wandelkerel. Ter geruststelling van mij en als afleiding voor hem. En dus vertrok toch een beetje gerustgesteld naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis bij Manlief bleek dat hij bijna een liter urine in zijn blaas had zitten. Geen wonder dat hij verging van de buikkrampen. Hij kreeg een katheter en dat luchtte enorm op. De SEH-arts ging overleggen over de vervolgstappen en terwijl wachtten, gaf Manlief aan dat hij eigenlijk hoopte dat hij werd opgenomen. Zoals hij nu was, voelde hij zich niet goed genoeg om thuis te zijn. Ik hoopte ook dat hij werd opgenomen. Zeker omdat hij in deze situatie veel beter af was in het ziekenhuis. Maar ook omdat ik mij nog steeds beroerd voelde. Gisteren had ik koorts, keelpijn en hoofdpijn en daarna een bijna slapeloze nacht. Ik was nog steeds ronduit beroerd.

Net voor twaalf uur kreeg ik een telefoontje van Dochterlief, ze wilde naar huis of eigenlijk naar het ziekenhuis, maar de conciërge wilde (geheel terecht) toestemming van een ouder. Natuurlijk gaf ik die en omdat Manlief wachtte op transport naar de afdeling, sprak ik met Dochterlief af bij de hoofdingang.

Wij waren ongeveer één minuut voor Manlief op de afdeling en daarom konden we hem begeleiden naar zijn kamer. Gelukkig voelde Manlief zich alweer veel beter. Dat was niet gek, want hij was ondertussen al ruim twee liter urine kwijt. Dat lucht op. Ook voor Dochterlief, want zij zag met eigen ogen dat haar vader goed aanspreekbaar was. En dus was het tijd om ook de Kerel op de hoogte te brengen. Ook daar opluchting.

Eenmaal thuis stortte ik genadeloos in. Wat was ik beroerd. de schatjes wilden graag een film kijken en ik wilde maar één ding, slapen. Ik kroop in bed en sliep, en sliep, en sliep, en sliep. Toen ik wakker werd was het bijna etenstijd en ik ging over op noodrantsoen. Magnetronlasagne...... Warm en nog enigszins weg te werken.

En toen riep de plicht weer. Ik had 's ochtends al schoon ondergoed, medicijnen en toiletspullen meegenomen, maar nu Manlief moest blijven, was enige uitbreiding noodzakelijk. Uiteindelijk mocht Manlief vanmiddag weer mee naar huis. In het ziekenhuis heeft Manlief leren katheteriseren en dat moet hij nu thuis vier keer per dag doen. Woensdag 16 december worden we bij de uroloog verwacht voor de uitslagen van het blaasonderzoek en de biopten. En waarom het nu zo mis ging, daar is geen verklaring voor. De uroloog nam de volledige verantwoordelijk. Hij vond dat hij een fout heeft gemaakt. Of dat echt zo is, durf ik niet te zeggen. Het lichaam van Manlief doet dingen die andere lichamen niet doen.

Vanmiddag mocht Manlief weer naar huis. Het feit dat hij niet thuis was, gaf mij enorme rust. Niet de stress van de kans op vallen, niet 's ochtends vroeg de geur van urine en dus een nat bed, niet elk half uur een vraag om iets te doen, wat Manlief zelf niet lukt. Nee, gewoon even de rust, de gelegenheid en de tijd om ziek te zijn. Nou ja, tussen de bezoeken aan het ziekenhuis, het doen van boodschappen en de sportwedstrijden van de schatjes door.

We hebben het weer overleefd, maar de volgende keer dat ik ziek ben, zoek ik een klooster op. Rust in mijn lijf, rust in mijn hoofd en regelmaat in mijn leven. Of mijn huisgenoten vertellen dat zij niet meer ziek mogen worden als ik ziek ben.

Tenzij een trouwe lezer zich aanmeldt als vrijwilliger om mij te ontlasten de volgende keer dat ik ziek ben. Stiekem wil ik ook wel eens simpelweg zielig zijn. Hoewel ik bang ben dat ik daar eerst flink op moet oefenen..............

dinsdag 1 december 2015

14 jaar

Mooie meid, lief meisje, morgen is de grote dag, dan wordt je alweer een jaar ouder. En net zoals voorgaande jaren toen je negen, tien, elf, twaalf en dertien jaar oud werd, wil ik nu weer iets aan je schrijven. Maar op dit moment vind ik dat moeilijk. Er gebeurt zoveel op dit moment. Veel met jou en veel in ons leven. En daarom besloot ik om eens terug te kijken naar wat ik voorgaande jaren aan je geschreven heb.

En dat leverde een verbluffend inzicht op bij mij. Eigenlijk heb de voorgaande jaren elke keer min of meer hetzelfde geschreven. Namelijk hoe moeilijk je het jezelf maakt, niet omdat je dat wil, maar omdat je jezelf bent. En hoeveel wij van je houden en je (willen) steunen. Maar ook hoeveel je in je hebt om trots op te zijn, zoveel talenten, ons zondagskind. Veel is er niet veranderd.

Maar gelukkig is er één ding wel veranderd. Nou ja, een heel klein beetje. Je accepteert hulp. Tot op zekere hoogte. Voor zover jij iemand de kans geeft om te helpen. En je accepteert (heel soms) opbouwende kritiek. En er was al eens een duo dat zong: "Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen." En ja, dit liedje klinkt natuurlijk super jaren-ik-wil-het-niet-weten in jouw oren, maar de tekst is in mijn ogen wel van toepassing.

Jij hebt jouw eigen, meer eigentijdse, versie gevonden. Op dit moment speel je voor het slapen gaan non-stop Marco Borsato's "Mooi". Gewoon het nummer op repeat zetten, vanuit de muzieklijst op je telefoon, en dan slaap je heerlijk en wordt het vanzelf weer ochtend.

En ondanks dat jij een piekeraar bent, zie je zoveel moois en weet je steeds vaker je glas van halfleeg naar halfvol om te buigen. Gewoon als jezelf en helemaal zelf. We zoeken nu alleen nog iemand die een paar theelepels zelfvertrouwen in de aanbieding heeft.

En dus val ik dit jaar weer in herhaling. Maar ik zeg het niet. Ik heb maar één ding te zeggen:

Pap en ik houden van je. Gefeliciteerd mooie meid, lief meisje!!!!!!