En dat leverde een verbluffend inzicht op bij mij. Eigenlijk heb de voorgaande jaren elke keer min of meer hetzelfde geschreven. Namelijk hoe moeilijk je het jezelf maakt, niet omdat je dat wil, maar omdat je jezelf bent. En hoeveel wij van je houden en je (willen) steunen. Maar ook hoeveel je in je hebt om trots op te zijn, zoveel talenten, ons zondagskind. Veel is er niet veranderd.
Maar gelukkig is er één ding wel veranderd. Nou ja, een heel klein beetje. Je accepteert hulp. Tot op zekere hoogte. Voor zover jij iemand de kans geeft om te helpen. En je accepteert (heel soms) opbouwende kritiek. En er was al eens een duo dat zong: "Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen." En ja, dit liedje klinkt natuurlijk super jaren-ik-wil-het-niet-weten in jouw oren, maar de tekst is in mijn ogen wel van toepassing.
Jij hebt jouw eigen, meer eigentijdse, versie gevonden. Op dit moment speel je voor het slapen gaan non-stop Marco Borsato's "Mooi". Gewoon het nummer op repeat zetten, vanuit de muzieklijst op je telefoon, en dan slaap je heerlijk en wordt het vanzelf weer ochtend.
En ondanks dat jij een piekeraar bent, zie je zoveel moois en weet je steeds vaker je glas van halfleeg naar halfvol om te buigen. Gewoon als jezelf en helemaal zelf. We zoeken nu alleen nog iemand die een paar theelepels zelfvertrouwen in de aanbieding heeft.
En dus val ik dit jaar weer in herhaling. Maar ik zeg het niet. Ik heb maar één ding te zeggen:
Pap en ik houden van je. Gefeliciteerd mooie meid, lief meisje!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten