Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 28 april 2012

Tulpentocht Creil

Vanmorgen om 8 uur stond Wandelmams op de stoep om het wandelmannetje en mij op te halen voor een ritje naar Creil. Hier stond de Tulpentocht op de planning. Toen we naar de auto liepen, werden we overvallen door een kleine wolkbreuk en met natte schouders stapten we in.

Tijdens de reis naar Creil zagen we al een aantal tulpenvelden, vol kleur, dus dat beloofde wat voor de rest van de dag. Die tulpen dan, want het bleef regenen. Wandelmams waarschuwde mij dat ze niet zo goed geslapen had en dat de kans dus groot was, dat ze niet echt vooruit te branden zou zijn. Tja, dat kan een keer gebeuren. Dan maar rustig aan vandaag.

Tijdens het inschrijven maakten Wandelmams en ik iets mee, wat we nog niet eerder hadden meegemaakt. Het Wandelmannetje was chagerijnig. Hij zat met een gezicht op onweer voor zich uit te staren, hij had het koud en mopperde over de regen. Vol verbazing keken wandelmams en ik elkaar aan. Dat mannetje dat altijd loopt te kletsen en vol overtuiging de moed erin weet te houden, mopperde. Ik besefte dat dit wel eens een zware dag kon worden.

Om 9.00 uur vertrokken we, terwijl het bleef regenen. Vanuit de sporthal liepen we gelijk de vlakte op. We werden even in verwarring gebracht, omdat er bordjes stonden voor de wandeltocht en voor de autotocht., maar we kwamen er al snel achter dat de bordjes voor de wandeltocht kleiner waren.



Het bleef regenen en langzaam maar zeker raakten we doorweekt. Het werd er voor Wandelmams en het Wandelmannetje niet beter op. En ook voor mij begonnen de problemen. Ik liep namelijk op nieuwe schoenen en ik voelde mijn hielen.



Gelukkig wordt er in de polder met/voor ons gedacht. Ik word er altijd een beetje dwars van als "men" mij gaat vertellen waar ik een foto moet maken. Dat doe ik dan dus juist niet. Nou ja, nu alleen even om jullie te laten zien wat ik bedoel.


Na zo'n 4 km kwamen we op 1 van de befaamde kavelpaden, over het terrein van een tulpenboer. Normaal gesproken prachtig, maar nu, na al die uren regen, 1 grote blubberzooi. Van wandelen was geen sprake meer, we glibberden voort. Onze schoenen en broeken veranderden in vieze, natte, blubberdingen.



Maar de tulpen waren mooi en daar probeerden we zo goed en kwaad als het ging van te genieten. Na het kavelpad deden mijn hielen echt zeer en ik besloot om de schade op te nemen. En ja hoor, een beginendende blaar. Snel een klodder hirschtalgcreme erop, veel meer kon ik er in deze natte situatie niet aan doen.



De creme bracht wat verlichting en zo konden we doorlopen naar de eerste rust. Onderweg kwamen we veel tulpenvelden tegen. Sommige echt voor de kweek, met maar 1 soort tulp en andere met een grote verscheidenheid aan tulpen, waar informatie werd gegeven of geplukt kon worden.


Volgens het Wandelmannetje was dit de "Tulpus Giganticus" en hij vroeg zich af waar deze tulp nog meer zou groeien.


Bij de rust plakte ik mijn hielen af, dronken we iets koffie, thee en warme chocaldemelk met slagroom en kwamen we langzaam weer op temperatuur.


Ondertussen was het droog geworden en blies "Jan de Wind" onze broeken droog. Er stonden ons volgens de routebeschrijving nog een aantal kavelpaden te wachten, maar eerst kwamen we op de dijk. En aan de andere kant van de dijk lag het IJsselmeer. We genoten van het weidse uitzicht, de grote schepen en de vele kleuren van het water.




Het pad zag er oneiding uit en we vroegen ons dus af hoe we weer in Creil terecht zouden komen, want voor ons gevoel was het pad langer dan het aantal kilometers dat we nog moesten. Tot onze verbijstering stond er ineens halverwege het pad een pijl naar links. Maar er was enkel dijk daar. Ook een medewandelaarster vroeg zich af hoe het nu verder moest. Maar gelukkig hebben wij het Wandelmannetje en hij rende naar boven om de situatie te bekijken.



Gelukkig voor ons kon hij melden dat er een bruggetje lag en dat we dus rustig naar boven konden komen. het bruggetje bracht ons weer op 1 van de vele kavelpaden en ook hier was het glibberen en glijden.


Ondertussen was het humeur van het Wandelmannetje opgeknapt. De wind van het IJsselmeer had zijn slechte humeur weggeblazen. Toen we bij de tweede rust kwamen had hij dan ook weer babbels voor 10 en kreeg hij weer veel aandacht van de wandelaars. Ook de windmolen bij de tweede rust kon op de onverdeelde aandacht van hem rekenen.



Het laatste stuk vanaf de tweede rust bracht ons nog 1 kavelpad en verder alleen asfalt. De energie was bij ons alledrie op en we wilden maar 1 ding. De Finish!!!!




Die kwam voor ons na 20 km. We zijn ergens verkeerd gelopen en hebben zo een stuk afgesneden. Voor deze ene keer vonden we dat niet erg. Het was gewoon niet onze dag.




De organisatie was prima, het weer was waardeloos en ook wij alledrie hadden niet onze dag. Maar wel weer 20 km in de benen....

Geen opmerkingen: