De schatjes lieten we achter onder de hoede van opa, voorzien van iets lekker bij de koffie/thee en met de instructie om goed voor opa te zorgen. We waren mooi op tijd in Steenwijk en met een beetje geluk konden we de auto ook vlakbij de ingang kwijt. Manlief kan nog geen enorme einden lopen, maar deze afstand was goed te doen. Omdat manlief nog niet makkelijk staat, zochten we een plekje op de tribune en daar zaten we geweldig. We konden alles overzien.
Langzaam maar zeker liep de zaal vol en om 9 uur begon het feest. En een feest was het. Geweldige muzikanten, die van alles speelden, van de sixties tot nu. Edwin Evers babbelde de show met groots gemak en op humoristische wijze aan elkaar en wij genoten.
Van de show, maar vooral van het feit dat we weer eens samen op pad waren. We zongen uit volle borst mee, klapten onze handen stuk, verbaasden ons over het imitatie-talent van Edwin Evers en waren (bijna) jaloers op het talent van de muzikanten. Na 2 uur show verlieten we de Meenthe, nog steeds zingend en nagenietend.
Maar het aller-, aller, allermooiste van de avond was voor mij dat ik de warmte van manlief voelde toen wij op onze stoeltjes, met de benen tegen elkaar aan, uit volle borst zaten mee te zingen met de band.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten