We begonnen nog met de jassen aan, maar binnen het half uur hadden we die uit, want de temperatuur liep behoorlijk snel op. Helaas liep ik niet met mijn eigen wandeltas, die is stuk en opgestuurd naar de fabrikant, en dan blijkt al snel dat je dan vertrouwde dingen mist. Vandaag betrof dat de reservebatterijen voor de GPS. En na een krap uur hield die er dus mee op. We moesten het vandaag dus doen met de routebeschrijving, waarop gelukkig wel de afstand vermeld stond.
Omdat we al regelmatig vanuit Dwingeloo gelopen hebben, ging het eerste stuk over bekend terrein. Het Wandelmannetje wist nog vanalles te vertellen over vorige tochten en wat we toen gedaan hadden en welke kant we toen opliepen. Gelukkig wist DOS ons ook weer te verrasen met nieuwe, niet eerder gewandelde, delen op de route.
Hoewel het weer de laatste tijd niet echt fantastisch was (understatement) waren er toch al wel enkele bloeiende struiken/planten te zien. Gelukkig maar, want een krentenbloesemtocht zonder bloesem zou wel heel wrang zijn.
Het Wandelmannetje had vandaag gelukkig weer een prima humeur en gezellig babbelend stapten we voort. Zo nu en dan haalden we iemand in en iets vaker werden we ingehaald, maar daar zijn we aan gewend. Ook nu werd het Mannetje bij tijd en wijle aangesproken. "Hoeveel kilometer loop je?" "Vind je wandelen echt leuk?" "Jij bent vast de jongste deelnemer op de 30 km!" Vol enthousiasme gaf hij antwoord, om er daarna aan toe te voegen dat hij komende zomer naar Nijmegen gaat om de N4D te lopen. "O, loop je dan samen met je moeder?" "Nou, jij gaat die 4x30 km wel halen, als je dat nu al aankan." Tja, en dan vertelt hij weer dat hij niet alleen samen met zijn moeder loopt, maar ook met zijn oma. En dat hij niet voor de 4x30, maar voor de 4x40 gaat. En ondertussen geniet hij met volle teugen van de aandacht en de bewondering.
Ondertussen kan hij het niet laten om af en toe zijn eigen weg te zoeken en een beetje risico te nemen. Ik heb ondertussen wel geleerd om me daar niet meer druk om te maken. op de één of andere manier gaat het altijd goed bij dat ventje.
Ondertussen waren we bijna twee uur onderweg en moesten we allebei nodig plassen. De eerste rust was bij theehuis Anser Dennen en omdat we daar bijna waren, lieten we alle dikke bomen links liggen en stapten we stevig door. Dit had niet alleen te maken met de hoge nood, maar uit ervaring weten we dat het theehuis vreselijk lekkere appeltaart op de kaart heeft staan. En daar genoten we buiten in het zonnetje van.
Na het theehuis ging de route naar Ruinen en daar gingen we de hei op. Ook dit pad hebben we al diverse keren en onder diverse omstandigheden gelopen. Wij vinden het allebei een prachtig pad. Soms stikt het er van de torretjes, een andere keer is de heide prachtig paars, soms steken de bomen af tegen een prachtig blauwe hemel en vandaag zagen we een ree over de hei rennen en springen.
Natuurlijk kom je dan ook langs `het huisje van Anne de Vries` waar de schrijver zijn roman `Bartje` schreef. Deze keer was het huisje gesloten, maar ook nu wist het Wandelmannetje te vertellen over eerdere tochten, waarbij dit huisje wel of niet als rust had gediend.
Uiteindelijk kwamen we terecht bij de radiotelescoop en daar gingen we even zitten. Het Wandelmannetje had last van zijn teen. Een snelle inspectie leerde dat zijn nagels (zoals gewoonlijk) te lang waren. Met behulp van een gewone huis-tuin-en-keuken-schaar knipte ik de nagel iets bij. daarna een dikke klodder hirschtalgcreme op de teen en verder naar de tweede rust.
De tweede rust was bij camping de Noordster en na een korte pauze daar gingen we weer verder. Om vervolgens na 200 meter weer terug te gaan, omdat we waren vergeten ons te melden bij de controle. Na dit oponthoud gingen we vol goede moed verder. Helaas speelde na een kilometer of drie de teen van het Wandelmannetje weer op. Bij de eerste de beste mogelijkheid, namen we pauze en voorzag ik de teen van tape. Leuk was anders voor het Mannetje, maar de pauzeplek was een schaapskooi en daar bezochten we nog even de mooie Drentsche heideschapen.
Gelukkig bracht de tape verlichting en kon het Wandelmannetje zonder grote problemen verder lopen. Op mijn vraag of hij de tocht uit wilde lopen of dat hij liever had dat ik de organisatie belde om ons op te komen halen, kreeg ik een vernietigende blik. Natuurlijk zou hij de tocht uitlopen.
De laatste paar kilometers waren zwaar, maar uiteindelijk kwam het bordje Dwingeloo in zicht. Nog anderhalve kilometer.... En toen kwam ook `de Siepel` weer in zicht. Pfff, gered.
Ook bij de finish kreeg hij weer veel complimenten. En natuurlijk had hij de tocht zonder al te grote problemen gelopen. Het was alleen jammer dat zijn schoenen toch een beetje krap zijn geworden. En dus kan ik komende week met het Wandelmannetje op pad voor nieuwe wandelschoenen. Het was te verwachten, hij heeft tenslotte afgelopen week ook al nieuwe zaalschoenen en voetbalschoenen gekregen.... Eind van de maand op water en brood denk ik!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten