Snertwandeltocht Rottevalle

Eindelijk weer eens wandelen. Vanmorgen, net na 9 uur stond Wandelmams op de stoep. Ze kwam 3 personen uit huize Wandelen en meer ophalen voor een tochtje in en om Rottevalle. Om 10 uur liepen we paviljoen de Leijen binnen en na wat verwarring rondom de inschrijving (iedereen individueel inschrijven en de kindern krijgen wel een medaille, maar dat hoeft niet op het inschrijfformulier....) vertrokken we tegen half 11.

Dochterlief en het Wandelmannetje hadden enorme lol met elkaar, maar daardoor vergaten ze af en toe dat ze aan het wandelen waren, ze stonden zo goed als stil. En dat resulteerde na 3 km al in een flinke achterstand op Wandelmams en mijzelf. We hebben ze toen maar even opgewacht en gevieren liepen we weer verder.


Regenen deed het niet, maar het was wel duidelijk dat het flink geregend had, want we vragen ons nog steeds af of we nou over een fietspad liepen of dat we toch beter onze zwemkleding aan hadden kunnen doen.







Maar we hadden geen reden tot klagen, want de omgeving was prachtig, het bleef droog en we hadden met zijn viertjes goede gesprekken en veel lol. Na ruim 6 km kwamen we bij een manege, waar ook de rust was. De mevrouw van de kantine had het overige personeel afgezegd, want met dit weer zouden er vast niet zoveel wandelaars komen. Oeps, klein foutje, het was zo druk, dat er geen enkele stoel onbezet was. En het kostte haar veel moeite om koffie en thee in te schenken en er voor te zorgen dat er ook koffie en thee werd bijgezet. Alle bewondering voor deze mevrouw, want ze bleef rustig en vriendelijk en wist iedereen binnen redelijke termijn te voorzien van de gewenste drankjes.

Na de rust gingen we weer verder. Dochterlief had echter haar thee veel te snel opgedronken en daar hield ze de hik aan over. Daardoor voelde ze zich niet helemaal lekker en haalde ik het Lalala-boekje maar uit de tas om voor wat afleiding te zorgen. Na een aantal coupletten wilde dochterlief ook wel voorzingen, dus ik gaf haar het boekje. Zij begon bovenaan een nieuwe bladzijde en dat was een beetje ongelukkig. (Voor de bezitters van een Lalala-boekje: Ik begon op bladzijde 13 en stopte halverwege bladzijde 14. Dochterlief ging bovenaan bladzijde 15 verder!!)



Maar het zingen had wel het gewenste effect, want de hik verdween en daarmee ook het vervelende gevoel bij het meisje. De modderpaden waren dit jaar uit de route gehaald en voor we het wisten was paviljoen de Leijen weer in beeld. Daar was het wandelmannetje erg blij mee, want hij moest nodig plassen en zijn zusje wist heel veel variaties op het thema regen, water en plassen te verzinnen om het hem vooral niet te makkelijk te maken. Echte brusjesliefde dus!!! Net voor de finisch kwamen we een digitale wandelvriend tegen en binnen ook nog een bekende forumster.

Dochterlief was erg trots op zichzelf, dat ze had doorgezet, toen ze zich vervelend voelde. En dat was ik ook. Na thuiskomst even gedoucht en manlief bezocht in het ziekenhuis. Al met al een heerlijke zaterdag.