Terug bij af....

Afgelopen maandag belde de neuroloog van het AMC terug. Na het aanhoren van het verhaal van Manlief moest hij toch echt een aantal dingen gaan uitzoeken en overleg gaan plegen. Dinsdag belde hij terug. Manlief moest weer prednison gaan slikken en helaas ook weer een vrij hoge dosis, 20 mg. Donderdag 26 oktober hebben we een afspraak staan in het AMC en dan gaan we verder overleggen over de te volgen stappen.

Gezien de positieve zomer had ik dit jaar voor het eerst nieuwe leerlingen niet ingelicht over mijn thuissituatie. Ik had de hoop dat ik dit jaar geen gebruik zou hoeven te maken van zorgverlof. Dat was ook nog niet nodig, maar mijn telefoon moest wel aanblijven, want ik Manlief wilde met mij kunnen overleggen als er nieuws zou zijn. En dus begon ik maandag al mijn lessen met het uitleggen van de situatie thuis. Dat is confronterend maar ook zeker hoopvol, want dan zie ik een heleboel leerlingen die meeleven en belangstellende vragen stellen. En dat doet mij goed.

Afgelopen dagen ging het er vooral om of Manlief zou opknappen. Niet allen voor hemzelf, maar ook voor mij, want ik ging er bijna aan onderdoor. Door zijn blaasontsteking moest Manlief meerdere keren per nacht naar het toilet. Ik zit dan meteen rechtop, omdat ik bang ben dat hij valt. Nou ja, ik neem aan dat jullie dan ook snappen dat mijn nachtrust meerdere keren wordt onderbroken.

En tot overmaat van ramp werd ik woensdagmorgen wakker met kiespijn. Eerst maar naar mijn werk, daar gebeld, en gelukkig kon ik 's middags terecht. Nog gelukkiger was ik toen bleek dat er geïrriteerd tandvlees tussen twee kiezen zat en het dus niet nodig was om te boren of te peuren in kiezen. De tandarts maakte de boel schoon en gaf instructies om dat thuis verder door te zetten en opgelucht ging ik weer naar huis.

De volgende dag kwamen er leerlingen bij mij die vroegen hoe het was, omdat ze bang waren dat er iets ernstigs aan de hand was met Manlief, toen ik er woensdagmiddag ineens niet was. Fantastisch toch, die pubers.

Ondertussen is Manlief redelijk opgeknapt. Hij heeft geen last meer van de blaasontsteking en ook zijn benen werken alweer beter mee. De schatjes en ik staan geen doodsangsten meer uit als hij naar het toilet loopt en het toilet bezoek is sowieso drastisch afgenomen. Dat lucht op.

Ondertussen zijn we natuurlijk weer terug bij af, want het afbouwen van de prednison is jammerlijk mislukt. En hoe het nu verder moet weten we ook niet. De ergste spanning is weer voorbij, Manlief is weer redelijk stabiel, maar o die toekomst....... Welke kant gaat hij/het op?