Allereerst is het zo alle drie de scholen op een andere manier met deze situatie omgaan. Dochterlief heeft les volgens rooster. dat betekent dat zij op de uren waarop zij anders op school bij een bepaald vak aanwezig moet zijn, nu digitaal aanwezig moet zijn voor dat vak. Dat gebeurt via Skype of Zoom, dus in gesprek met elkaar, maar ook d.m.v. digitale lessen die op dat moment gemaakt moet worden of opdrachten die aan het einde van de les moeten worden ingeleverd. Sommige docenten kiezen ervoor om een opdracht voor meerdere lessen te geven en daar geldt dan geen meldplicht tijdens het roostermoment.
Ondertussen is ze ook nog bezig met het afronden van haar eindexamenstuk voor Beeldende Vormgeving, ze heeft dus nog geen tijd om zich te vervelen. En het eindresultaat volgt hier, als alles is afgerond.
Bij de Wandelkerel is de situatie iets lastiger. De meeste dingen die hij op school zou doen, moesten buiten gebeuren, in de praktijk. Dat is digitaal niet te doen. De docenten zijn dus zoekende naar manieren om de leerlingen zinnig bezig te laten zijn. Gelukkig is de opdracht al binnen. Hij heeft een lijst met plantennamen gekregen en die moet hij buiten gaan opzoeken. Er moet een foto van gemaakt worden en vervolgens moet de Latijnse naam erbij en nog wat andere informatie. Hij is van de week twee keer op de fiets gestapt om alvast wat te zoeken. Dat is op twee manieren goed, hij is met school bezig en hij is er even uit. Hij is nu eenmaal geen stilzitter en geen binnenzitter en met een doel naar buiten is altijd beter. En met deze opdracht kan hij zich keurig aan de regels houden m.b.t afstand en contacten. Hij heeft een aantal plantjes gevonden en die zijn alweer verwerkt in een document dat straks ingeleverd kan worden.
En daarnaast kan hij voor zijn stage, die net afgelopen was, nog verder met een aantal opdrachten voor de volgende stage. Gelukkig voor hem dus ook gedeeltelijke invulling van de dag.
Tja, en dan ikzelf. In mijn programma kwam het zo uit dat ik de leerlingen van de derde klassen een opdracht voor een week kon geven, maar dan zonder de klassikale uitleg. En dat heb ik geweten. ik werd overspoeld met mailtjes. Mailtjes met vragen, mailtjes met uitgewerkt opdrachten, vragen van ouders, contacten met collega's, het hield niet op.
De eerste drie dagen stond ik continue aan, zo snel mogelijk mailtjes van leerlingen beantwoorden, soms wel vijf keer heen en weer voor aan beide zijden duidelijk was hoe het zat. Als er dan even geen mailtje van een leerling was, andere mails beantwoorden, opdrachten voor de komende weken uitwerken of aanpassen of op zoek naar andere manieren om contact met leerlingen op te nemen. Ik was gesloopt 's avonds. Om er dan de volgende ochtend achter te komen dat er ook na vijf uur nog hordes mailtjes waren binnengekomen, zodat het hele riedeltje opnieuw begon.
Donderdag deed ik het anders. Ik sloot mijn mailbox en ging eerst aan de slag om Zoom te testen, een programma vergelijkbaar met Skype. Mijn huisgenoten waren mijn proefkonijnen en het experiment lukte. Ik heb dus gelijk voor volgende week een aantal Zoom-meetings gepland. Zo dat geeft rust. Daarna beantwoorde ik de mails die binnen waren gekomen en toen was er even tijd voor pauze. Even een paar bladzijden lezen op de bank, in het zonnetje. En zo deelde ik ook de rest van de donderdag en de vrijdag in. Niet meer direct op elk mailtje reageren, rustmomenten inbouwen voor mezelf en om materiaal te ontwikkelen. Dat was een stuk beter vol te houden. En dan aan het einde van de middag even naar buiten, stukje fietsen of lopen, voor de hoognodige beweging, vitamine D en frisse lucht.
Dochterlief bedacht nog een extra invulling voor de dag, een work-out. Ik besloot om me bij haar aan te sluiten, hoewel mijn spieren daar nog wel flink tegen aan het protesteren zijn.....
En voor Manlief is het wennen om constant mensen om zich heen te hebben. Waar hij normaal gesproken het grootste deel van de dag alleen is, zijn we nu bijna continue met zijn vieren thuis. Voor hem weinig rust dus. En zo moeten we ons allemaal aanpassen aan deze bijzondere omstandigheden.
En om het weekend in te luiden en omdat we blij zijn dat we zonder ruzie en met goede gezondheid deze werkweek zijn doorgekomen, hielden we een vrijmibo en gingen de kaarsjes aan.
Proost!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten