Voor mij betekende dit een drukke dag. Om half 8 vetrok ik richting werk om een paar uur les te geven. Net na 12 uur ging ik naar de revalidatiekliniek om manlief op te halen. Tegen half 2, ik had nog net tijd om even naar het toilet te gaan, vertrokken we richting Amsterdam.
Om kwart voor 3 stonden we in de rij voor de parkeerplaats bij de poliklinieken. Na 5 minuten hadden we een plek en zochten we de polikliniek op. In het ziekenhuis zelf weet ik de weg wel te vinden, maar de poliklinieken waren nieuw gebied voor ons. We moesten om 3 uur bij de poli zijn en na het maken van het ponsplaatje hadden we nog precies 3 minuten om daar te komen. En dat lukte!!!!
We zaten nog maar net toen we werden opgehaald door de arts. Vol verbazing keek ze toe hoe manlief, zonder hulpmiddelen, met haar meeliep. Even later sloot ook een tweede neuroloog zich bij ons aan en ook zij was stomverbaasd over de toestand van manlief. Dat maakte mij (en hem) nog trotser dan we al zijn. Jammer genoeg blijkt wel dat het afbouwschema van de prednison veel langer loopt dan wij eerder in ons regionale ziekenhuis hadden gehoord. In plaats van tot december 2012 blijkt dit te lopen tot januari 2014. Klein verschil niet???
We kregen een kopie van het afbouwschema om aan de artsen hier te geven en toen wilden ze manlief weer filmen. Dit is ook in december gebeurd, omdat zijn casus (redelijk) uniek is. Deze opnames worden gebruikt voor studie en medische conferenties. En dus werden er diverse testjes gedaan, die werden opgenomen. Het lukte de arts niet om te testen en te filmen tegelijk, want manlief was veel sterker dan ze had verwacht.
Ook in het AMC werd bevestigd dat de schade aan het rechteroog van manlief blijvend is. Maar de verwachting is wel dat dit zijn leven niet dramatisch zal beinvloeden. Autorijden zal in de toekomst zeker weer mogelijk zijn m.b.t. zijn oog. Het zijn zijn benen die dat nu nog niet aankunnen.
Na een uur schudden we de arts de hand en vonden we het tijd voor een bakkie en een saucijzenbroodje. Om half 5 stapten we de auto weer in, op weg naar de revalidatiekliniek. En toen kwamen we in de file terecht. Pfffff. Tegen 7 uur leverde ik manlief af in de revalidatiekliniek. En via een omweg, om dochterlief op te halen en een magnetronmaaltijd te scoren, kwam ik om 8 uur weer thuis. Vervolgens belde ik zoonlief dat hij ook naar huis kon komen, hij was bij een vriend en had zijn fiets bij zich en toen kon ik zitten.
Deze dag was ik ruim 12 uur van huis, gaf ik 5 uur les, reed ik 400 kilometer, zat ik 5 en een 1/2 uur in de auto en kwam ik met knallende koppijn thuis. Ondanks dat was het een goede dag. We waren blij om de artsen uit het AMC weer eens te zien en hun verbazing deed ons erg goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten