Via een staigiare op school, die contacten heeft met één van de redacteuren van de BZT-show, konden alle kinderen binnen de doelgroep op de school van de schatjes hun wens insturen. Op het aanmeldingsformulier stond dat het wel moest gaan om een originele wens, zo'n wens die niet ieder kind in Nederland heeft. Dochterlief trok zich daar niets van aan, want haar liefste wens is/was dat ze een keer mag optreden voor een groot publiek, en die wens schreef ze dan ook op. Ze wist zelf wel dat die wens weinig kans van slagen had, maar wie niet waagt, wie niet wint, dus stuurde ze die wens in. Dat vertelde ze ook in geuren en kleuren aan haar vader toen hij voor het weekend thuis kwam.
Zoonlief wilde ook wel een wens insturen, maar in eerste instantie kwam hij niet verder dan dat hij wilde voetballen met een bekende voetballer. Maar zoals hij zelf al opmerkte, was de kans dat die wens in vervulling erg klein, want niet bijzonder genoeg. Na een weekend van nadenken en brainstormen met zijn vader kwam hij dan ook tot de conclusie dat hij simpelweg geen wens zou insturen.
Maar toen de deadline voor het insturen van wensen (de woensdag) naderde, begon hij er tegen mij toch weer over. Want hij wilde zo graag iets doen voor zijn vader. En dus nam ik dinsdagavond, toen zijn zusje al in bed lag, nog eens extra de tijd voor het ventje. En al pratend over zijn hobby's kwamen we tot een prachtige wens. Een wens die hij de volgende dag, samen met zijn klasgenoten nog verder verfijnde.
En toen kreeg ik dat telefoontje. Dat telefoontje van de BZT-show, waarin ik hoorde dat ze de wens van zoonlief in vervulling wilden laten gaan. Tranen in mijn ogen, pijn in mijn keel en .... En toen begon het regelen. Want voor de wens van zoonlief moest zijn vader in de studio zijn, had hij een snare-drum nodig en moest zijn voetbalteam komen opdraven.
Zijn vader in de studio krijgen was nog het eenvoudigste deel van het plan, want zijn zusje verleende volledige medewerking. En dus belde zij haar vader, toen nog in de revalidatiekliniek, met de mededeling dat ze mocht optreden in de BZT-show. Dit was niet zo, maar ze vond de wens van haar broer zo mooi, dat ze dit spelletje vol overtuiging meespeelde. Ook van de BZT-show kregen we een uitnodiging voor dochterlief, zodat dit plaatje volledig klopte.
De snare-drum wist het Wandelmannetje te regelen via zijn oom. Deze oom is de drummer van de band Gin Gedonder en was ten volle bereid om mee te werken. Dus ook deel 2 van de randvoorwaarden was vervuld. Voor deel 1 en deel 2 had ik geen hulp nodig, maar voor deel 3, het voetbalteam van het Wandelmannetje in de studio krijgen, heb ik hulp ingeroepen van leider R. En R. ging op volle toeren... En dus wisten we het zo te regelen dat de jongens van het voetbalteam ruim voor onze aankomst in de studio, ook aanwezig waren, zodat manlief ze niet zou tegenkomen voor hij wist wat er aan de hand was.
Manlief had al die tijd nog geen idee van wat hem te wachten stond. Hij was in de volle overtuiging dat zijn dochter zou gaan optreden en wij wisten de schijn goed op te houden. Overigens waren de schatjes daar beter in dan ik, want ik heb regelmatig op het punt gestaan om mij te verspreken, terwijl zij het toneelstuk zonder haperen speelden.
En dus togen wij vanmiddag, samen met Wandelmams en paps, in 2 auto's (tenslotte moest de rollator ook mee) naar Hilversum. We kregen een gereserveerde tafel en uiteindelijk verdwenen de schatjes richting studio. Toen de show begon konden wij meekijken op een scherm en we zagen de schatjes een aantal keer voorbij flitsen. Manlief had nog steeds niet in de gaten. Tot hij ineens in plaats van zijn dochter, zijn zoon vol in beeld zag verschijnen en er een cameraploeg opdook in de wachtruimte. OEPS... Maar zonder aarzelen ging hij met presentatrice Jetske mee naar de studio.
Ondertussen vertelde het Wandelmannetje in de studio hoe hij tot zijn wens was gekomen en wat zijn wens was. Wandelmams, paps en ik zaten met tranen in onze ogen naar hem te luisteren, maar ook alle andere ouders die aanwezig waren werden steeds rustiger. Tijdens de andere wensen klonk er voortdurend geroezemoes, maar nu was het stil...
En de wens van het Wandelmannetje??????? Omdat zijn vader niet aanwezig kon zijn bij de kampioenswedstrijd, terwijl hij al jaren trainer en leider is van een groot deel van "de jongens" wilde het Wandelmannetje het kampioensgevoel terug halen, om het kampioenschap samen met zijn vader te vieren. Het Wandelmannetje op de drum en zijn teamgenoten zingend. En wat er dan gespeeld/gezongen moest worden.... Duh, ..... "We are the champions" natuurlijk. Manlief genoot met volle teugen en de bofkont mocht na afloop van dit gebeuren ook nog in de studio blijven.
Na afloop van de opnames zochten we de rest van het team op en natuurlijk die supervaders die bereid waren om het zooitje te rijden en te begeleiden. Net toen we weg wilden gaan, kwamen we de presentatoren, Jetske en Bart, tegen en die werden belaagd door de kereltjes. Er werden handtekeningen vergaard en foto's genomen. Ook leider R, greep zijn kans en ging met Jetske op de foto. Tja, kereltjes of kerels, het blijft één pot nat, als ze een lange bos blond haar zien.
Uiteindelijk waren alle handtekeningen vergeven, alle tassen ingepakt, waren alle voetbaltenues weer verzameld, alle kereltjes naar de wc geweest en was de kleedruimte gecontroleerd en, in onze ogen, naar behoren opgeruimd, dus vertrokken we richting auto. Met een date bij een M.C vertrokken we richting huis.
Na een zeer gezonde, verantwoorde maaltijd bij die ene hamburgergigant, gingen we richting huis. Natuurlijk lagen de kereltjes veel te laat in hun bed, zeker gezien het feit dat ze morgenochtend om 9 uur weer moeten voetballen. Maar ik ben ervan overtuigd dat de ervaring die ze vandaag hebben opgedaan, dit team hun hele leven bij blijft. En een eventueel verlies zatermorgen doet daar niets aan af.
PS Het team van het Wandelmannetje heeft zaterdagmorgen hopeloos verloren, maar de teamspirit was zo duidelijk aanwezig, dat ze voor ons kampioenen blijven!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten