Het ontbijt bestaat uit een croissant, een broodje ham, kaas of ham-kaas, een kop koffie of thee en glas verse jus d'orange. Met veel plezier werken we ons ontbijt weg. Omdat we nu toch beneden zijn, besluiten we om met zijn vieren de tocht naar de supermarkt te maken. Net voor we vertrekken worden we aangesproken door de Nederlandse contactpersoon ter plekke. Toch fijn als er mensen zijn die weten dat je er bent en je bij naam kennen. We regelen direct de taxirit naar het vliegveld en we bespreken de mogelijkheden om met de metro te reizen en dan met name de vervoersbewijzen. Na het uitwisselen van de telefoonnummers gaan we op weg naar de supermarkt. Gisteren zijn de Wandelkerel en ik met een roltrap daar gekomen en nu blijkt dat er geen lift is. Dochterlief vergezelt mij deze keer en de mannen houden elkaar gezelschap bij de roltrap. We vullen de voorraad drinken aan en scoren nog wat broodjes voor in de loop van de dag. Het avondeten zal hier niet vroeg genuttigd gaan worden, we zijn tenslotte in Spanje!!!!
Voor vertrek hebben Manlief en ik kaartjes gekocht voor de Sagrada Familia, inclusief een bezoek aan de torens. Omdat een bezoek aan de torens voor Manlief niet mogelijk is en omdat we er rekening mee hielden dat hij behoorlijk vermoeid zou zijn van de reis, hebben we die kaartjes besteld voor 3 personen. Manlief blijft in het appartement. Bijkomend voordeel is dat ik eerst een keer met de schatjes de metro kan verkennen. Volgens de informatie zou reizen met een rolstoel goed mogelijk moeten zijn, maar het is wel prettig om dat eerst even te bekijken.
Ruim op tijd vertrek ik met de schatjes richting Sagrada Familia. Het reizen met de metro gaat prima en we zien direct dat alle metro's beschikken over een mindervalide toegang en daarbij behorende ruimte. In combinatie met de metrokaart, waarop staat welke stations rolstoeltoegankelijk zijn, moet dat goed gaan komen.
Eenmaal bij de Sagrada Familia blijkt dat we ruim op tijd zijn. We nemen eerst even de tijd om het gebouw te bekijken en dan strijken we neer in het nabijgelegen parkje. En dan blijkt weer dat ik op pad ben met twee pubers, want ze hebben trek!!! Ik zit nog vol van het royale ontbijt, maar die twee opgroeiende wezens werken, voor ik met mijn ogen kan knipperen, een zak broodjes weg. Ondertussen zie ik Dochterlief meer dan verliefd kijken naar de straatverkopers die selfiesticks verkopen. Voorlopig maar even negeren.
Tja, zulke gebouwen vind je niet in Drenthe!!!!
Wij zijn lid van de hongerlijdersclub......
Ik ben er lekker niet!
We voeren een flinke discussie over de tekst op de torens. Staat er nu Sanctus of San Clus. Dochterlief gooit haar kennis van Latijn en Grieks in de strijd en we komen uit op Sanctus.
En dan is het eindelijk tijd. We mogen naar binnen. Ik laat ons toegangsbewijs zien aan een medewerker en dan blijkt dat we aan de verkeerde kant van de basiliek staan. We moeten naar de andere kant. Geen probleem, dat moet ons toch binnen een kwartier (de speling in de toegangstijd) gaan lukken. En inderdaad, vijf minuten later staan we in de goede rij. En twee minuten later staan we binnen. We hebben een half uur voor we de torens kunnen betreden. En tijdens dat half uur doen we niets anders dan genieten. Wat een prachtig gebouw, zoveel te zien en mocht het gebouw gaan vervelen dan zijn er altijd nog de mensen....
Alle kleuren van de regenboog!
Hé, ik was er ook bij!
En toen was het tijd om de torens te bezoeken. We vonden de toegang en toen bleek dat we bij de verkeerde torens stonden, we moesten aan de andere kant zijn. En dat is een eind lopen in deze gigantische kerk. Maar we waren op tijd en even later schoten we met de lift naar boven. In de lift stond een overzicht van de af te leggen route. Snel omhoog, langzaam naar beneden.
En in de torens blijkt dat we alledrie over een behoorlijke conditie beschikken, hoewel ik blij ben dat we naar beneden gaan.... Maar als ik mensen van diverse nationaliteiten achter en voor mij flink hoor hijgen, ben ik blij dat ik daar geen last van heb.
Tijdens het afdalen maken we een uitstapje naar een balkon, waar we proberen een foto van ons drieën te maken. Dat lukt niet echt, onze armen zijn te kort. Een Amerikaans koppel helpt ons uit de brand en wijst mij op de mogelijkheden van de selfiestick. En dat verstaat
Eerst klimmen.
Dan dalen.
Eenmaal weer beneden begeven we ons richting uitgang. We hebben zoveel gezien, zoveel genoten dat we nu wel weer terug willen naar het appartement. Zeker ook om Manlief te vertellen over al het moois dat we hebben gezien.
Bij de uitgang treffen we weer de straatverkopers met de selfiesticks en na onze ervaring in de torens kan ik niet meer hard maken dat we ons ook prima redden zonder zo'n ding, dus ik ga overstag voor de smeekbeden van Dochterlief. Had ik het maar geweten........ De selfiestick werd letterlijk een verlengstuk van Dochterlief.
Zeer charmant......
Op de weg terug in de metro verorberen de schatjes een zak chocoladecroissantjes en vol verhalen en vele foto's rijker komen we weer terug bij Manlief. Manlief is ondertussen voldoende uitgerust en als wij weer zijn bijgetankt, vertrekken we richting Ramblas. De metroreis verloopt voorspoedig. Voor ons appartement is een rolstoeltoegankelijk metrostation en ons eindstation Place de Catalunya is ook zeer rolstoelvriendelijk. En zo staan we binnen een kwartier aan het begin (of het eind) van de Ramblas.
In 1998 waren Manlief en ik ook in Barcelona. Toen waren we op huwelijksreis en verbleven we in een hotel aan de Ramblas. Manlief en ik waren dan ook constant herinneringen aan het ophalen. Ons nageslacht kon dat niet echt waarderen, gezien de blikken die ze wisselden, maar toen we het hotel aanwezen waar we toen verbleven, vonden ze het toch wel even leuk. Nadat we ons "oude" hotel gepasseerd waren, traden Manlief en ik weer terug in het heden, op naar de haven.
Waar is de haven?
"O, daar!"
FF wachtuhh!!!
"Wat zie ik?"
"Hé, zie jij dat ook?"
"Ja! Pap, mam, we zien hier de vissen gewoon zwemmen!!!!
Tja, en dan komt onze dirty mind weer boven drijven. Want waarom houdt dit mannetje (en zijn broeder verderop in het water) zijn handen voor zijn kont?
Ehhhh, iets met een ster????
Op de weg terug van de haven naar de Place de Catalunya werd het langzaam donker. Voor mij een mooi tijdstip om foto's te maken. Helaas werd dat niet helemaal gewaardeerd door mijn gezinsleden. Voor de jongste generatie was het alweer veel te lang geleden dat ze iets gegeten hadden. We maakten de trip over de Ramblas af en zochten op het grote plein een geschikte eetgelegenheid. Die vonden we nog niet direct. Ik ging dus door met het maken van foto's. Na een rondje over de Place de Catalunya besloten we om een klein stukje terug te lopen de Ramblas op om toch naar dat leuke eettentje te gaan.
En hier bleek dat het lef van Dochterlief duidelijk toenam, want zij wilde de bestelling doen. Bij voorkeur in het Spaans, maar anders in het Engels. En dat lukte!!! We kregen wat we wilden, een heerlijke maaltijd.
Toen we na het eten buiten kwamen, was het echt donker en ook zeker tijd om terug te gaan naar ons appartement. Binnen een kwartier waren we daar. We namen nog even de tijd om iets te drinken, om na te praten en plannen te maken voor morgen. Daarna zochten we ons bed op. De één om te slapen, de ander om bij te komen en de derde om te lezen of te dromen over morgen. Want dan mogen we weer op pad in Barcelona!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten