In de zomer van 2011 vroegen we aan de Wandelkerel wat hij graag zou willen doen als hij samen met zijn vader of moeder ergens heen mocht gaan. Na de voorzichtige vraag of dat ook iets buiten Nederland mocht zijn, kwam hij met de wens om samen met zijn vader een wedstrijd van FC Barcelona te bezoeken. We spraken met zijn vieren af om hier voor te gaan sparen. (En dan mocht Dochterlief alvast gaan nadenken over iets wat zij graag zou willen doen. Dat was dan het volgende doel om voor te gaan sparen.) Helaas kwam van het sparen voor Barcelona niets terecht, omdat Manlief ziek werd. De trip werd op de lange baan geschoven en later kwamen we tot de conclusie dat de mannen deze trip niet met zijn tweeën zouden kunnen maken. Je kan van een jongen van deze leeftijd niet verwachten dat hij in zijn eentje met een mindervalide op pad gaat. Maar daar laten we ons niet door tegenhouden. We besloten om met zijn vieren naar Barcelona te gaan, waarbij we sowieso een bezoek aan Camp Nou zouden brengen. En ruim vier jaar na dato is het zo ver!!!
Na een hectische reis, met veel files arriveren we nog net op tijd op het vliegveld. De gang door de douane is een lastige, omdat Manlief niet door de bodyscan kan. Daarnaast moeten zijn schoenen uit, omdat de spalken vol metaal zitten en die willen ze dus graag controleren. En die schoenen aan en uit doen is een hele opgave. Maar uiteindelijk zijn we allevier goedgekeurd en kunnen we naar de gate. We sluiten netjes aan in de rij, maar al snel worden we opgeroepen, omdat we als eerste het vliegtuig in mogen, zodat Manlief zit voor de grote stroom passagiers het vliegtuig betreedt. Manlief is niet de enige persoon met een beperking en zo zitten we even later met zijn vijven in een verder leeg toestel.
Dat duurt overigens niet lang. En omdat veel passagiers alleen met handbagage reizen is het een drukte van belang om alle bagage in de daarvoor bestemde ruimte te krijgen. Ik zwaai nog een keer naar de schatjes, die een stukje achter ons zitten en dan is het tijd om te gaan.
Eenmaal in de lucht vermaken we ons met lezen, puzzelen, muziek luisteren en gamen en voor we het weten zien we Barcelona onder ons verschijnen. Op het vliegveld moeten we even wachten op ons vervoer, maar even later komt de chauffeur, met een bordje met onze naam erop aanlopen. Buiten staat een taxibusje klaar, geschikt voor rolstoelvervoer en Manlief wordt, met rolstoel en al, achterin vastgezet en de Wandelkerel, Dochterlief en ik nemen plaats op een bankje achter de chauffeur. Op naar ons tijdelijk onderkomen.
We worden enthousiast ontvangen en begeleid naar ons appartement, dat bestaat uit een leefruimte en twee slaapkamers met aangrenzende badkamer. We nemen de tijd om ons te installeren en dan begint de inwendige mens aan te dringen op enige verzorging. Samen met de Wandelkerel ga ik op pad. Op aanwijzing van de portier van ons appartement vinden we een supermarkt, waar we wat te drinken en te snacken regelen en waar we een eenvoudige maaltijd samenstellen voor deze avond (broodjes worst). Bij een oversteek worden de weghelften gescheiden door palmbomen en de Wandelkerel besluit dat zijn verblijf in Spanje niet compleet kan zijn, zonder een palmboom te hebben aangeraakt. De passerende automobilisten zullen raar hebben opgekeken van zijn manoeuvre, maar ik moest er erg om lachen.
We eten een broodje worst, drinken wat en besluiten om op tijd naar bed te gaan. Maar voor het zover is, willen we graag weten hoe laat we kunnen ontbijten. We sturen de schatjes eropuit om dat te gaan vragen. Spannend, want dat moet in het Engels. Ze gaan samen, maar Dochterlief laat het aan haar broer over om het gesprek te voeren, wat dat betreft is ze niet zo'n heldin. De Wandelkerel heeft hier geen enkele moeite mee en even later komen ze, voorzien van de juiste informatie, weer terug.
We gaan op tijd naar bed, de dag is al vroeg begonnen, zodat we morgen uitgerust (en hopelijk fit) genoeg zijn om Barcelona te verkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten