Hemelsbreed zaten we niet zo ver van Parc Guell, maar met de metro moesten we een ommetje maken. En toen liepen we weer tegen een manco van de metrokaart aan. We wilden overstappen en volgens de kaart waren alledrie de lijnen die samen kwamen op station Diagonal rolstoeltoegankelijk. Dat zal ook absoluut zo zijn, maar de overstap van het ene station naar het andere was dat niet. En dus moesten we weer terug, verder reizen naar Placa de Catalunya en daar overstappen. Een vertraging van minimaal een kwartier.
De verdere reis verliep zonder problemen en vol goede moed gingen we op weg naar het Parc. Tot we naar links werden gestuurd. De weg ging steil omhoog. Vol goede moed begon ik aan de klim. Maar het viel niet mee. Manlief weegt ruim honderd kilo en daar komt dan het gewicht van de rolstoel en de bagage die Manlief vast had nog bij. Gelukkig ging iedereen voor ons aan de kant, maar ergens halverwege besloten mijn kuiten dat ze dit geen leuke bezigheid meer vonden. Ik schakelde de Wandelkerel in om het van mij over te nemen. En hij schakelde vervolgens zijn zusje in. Op driekwart van de weg bevond zich een klooster, waar we op het plein even konden rusten. Gelukkig hadden we zelf water bij ons, want daar waren we wel aan toe. Na een korte rust vervolgden we onze weg, om eenmaal boven tot de ontdekking te komen dat we niet verder omhoog konden, want de enige mogelijk was een trap of een roltrap. Daar stonden we dan.
Ik liet man en kinderen achter om te kijken of ik bovenaan de trappen een mogelijkheid zag om daar te komen, maar die zag ik niet. Ik sprak een politieagente aan om de weg te vragen, maar zij sprak geen Engels en dus keerde ik onverrichte zake weer terug. Er zat een winkeltje bij de trappen en we besloten om daar te vragen of ze een taxi wilden regelen, toen er net een taxi aan kwam rijden. Gelukkig brandde het bordje vrij en dus hield ik de taxi aan. Manlief en de Wandelkerel namen de taxi, Dochterlief en ik de trappen. En toen bleek weer dat Dochterlief het moeilijker heeft met de situatie dan wij beseffen. Met tranen in haar ogen liep ze met me mee, weer werd ze geconfronteerd met de beperkingen van haar vader. Maar nu we met zijn tweeën waren, had ik ook de gelegenheid om in gesprek te gaan met haar. En wat maakt ons meisje het zichzelf toch moeilijk.....
Onderweg konden we onze Doppers vullen bij een pomp en even later troffen we de mannen weer. Al met al hadden we een vertraging opgelopen van ruim anderhalf uur. Het was ondertussen half twee. We sloten aan in de rij voor een toegangskaart en daar bleek dat we pas om half zes het betaalde gedeelte van het Parc Guell konden betreden. Een dikke tegenvaller. Uiteindelijk besloten we om dan maar het openbare gedeelte van het Parc Guell te bezoeken. Daarna zouden de mannen de taxi nemen naar het appartement en Dochterlief en ik de metro naar de Ramblas om souvenirs te scoren!!!!
Dochterlief en ik genoten van ons bezoekje aan de Ramblas en kwamen bezakt en bepakt weer terug.
Bij de bakker aan de overkant scoorden we lekkere broodjes. En toen moesten we alweer gaan pakken. Morgen terug naar huis. En geen van ons wilde naar huis. We wilden blijven. Blijven in deze stad, de kabelbaan nemen naar de Montjuic, de dierentuin bezoeken, een herkansing in Parc Guell en Camp Nou, samen genieten en nog ergens tapas eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten