Na terugkomst nam Manlief even een half uurtje rust en toen konden we op weg naar Camp Nou. Eindelijk zou de Wandelkerel het stadion van zijn dromen bezoeken. Voor we naar Barcelona vertrokken, hadden we gekeken of er dagen waren dat het stadion niet geopend zou zijn, maar er stonden geen belemmeringen op de site, dus op naar de tour en het museum. Bij het overstappen hadden we problemen met de metrokaartjes, maar uiteindelijk kwam het goed. Het kostte ons wel een extra ritje, maar daar gaven we toch de voorkeur aan. De andere optie was de Wandelkerel achterlaten. Nu zijn de kaartjes die wij gekocht hadden een uur en een kwartier geldig en binnen die tijd mag je tien keer overstappen. Om het eerste station te verlaten hadden we een extra ritje moeten betalen. Bij het tweede station reed de Wandelkerel de rolstoel en zonder na te denken liep hij samen met zijn vader door het toegangspoortje, één keer betaald dus voor twee personen. Hij kreeg direct een controleur in zijn nek. Dochterlief en ik waren via de reguliere weg gegaan en zagen het gebeuren. Ik drukte de controleur het tweede kaartje onder zijn neus en liet zien dat er het afgelopen half uur vijf ritjes waren afgeschreven. Hij bekeek de kaartjes en vroeg nog iets in het Spaans. Ik antwoordde in het Engels, maar dat begreep hij niet. En toen liet hij ons maar gaan. PFFFF. Zonder verder oponthoud bereikten we ons eindstation. Via een wirwar van liften en gangen kwamen we uiteindelijk weer op straat terecht. Op naar het stadion.
Eenmaal aangekomen bleek dat het stadion tussen twaalf en half vier was afgesloten vanwege een commerciële activiteit. Balen. Vooral omdat dat niet op de site stond, maar we lieten onze dag niet verpesten, dus het museum in. En daar was genoeg te zien.
Een leren bal met veter en een gebreid shirt.
Held Messi!!!
De Cup met de grote oren!!!!
Opeens zagen we dat we ook ergens naar boven konden. Na wat wikken en wegen besloten we om de gok toch maar te wagen. Gelukkig maar. We kwamen uit bij een megagrote mediawand, waar allerlei bijzondere momenten uit de geschiedenis van FC Barcelona werden vertoond. Daar gingen we uitgebreid voor zitten.
Vol aandacht kijken.
En genieten!!!!
Meters lang kijkplezier.
Nadat we alle beelden hadden gezien, maakten we nog een extra rondje. Het was nu een stuk rustiger dan toen we binnen kwamen en de Wandelkerel wilde dan toch wel graag op de foto met de Europacup. Dat werd dus ook geregeld en toen was het echt tijd om het stadion te verlaten. helaas zonder zelfs maar een blik te hebben geworpen op de grasmat. De Wandelkerel vond het jammer, maar toch vond hij het een topdag, want zijn wens was echt uitgekomen!!!!!
We aten nog een ijsje en toen was Manlief het zat. Hij wilde terug naar het appartement om te liggen, zodat hij kon bijkomen voor de plannen voor vanavond.
Helaas hadden we ook nu weer een probleem met de metro. Bij de invalidentoegang stond geen kaartlezer en het hek kon ook niet geopend worden vanaf deze kant. Maar toen zagen we een drukknop voor invaliden. We drukten op de knop en even later werd er in het Spaans iets gezegd. Ik antwoordde in het Engels en toen bleef het stil, hele stil. Ik probeerde het nog een keer en toen werd de verbinding verbroken. We probeerden dus om een andere oplossing te vinden. Uiteindelijk bedachten we dat de schatjes dan naar de andere kant zouden gaan en dat zij het hek zouden openen. Als Manlief door het hek was, zou ik volgen den nog twee keer het kaartje scannen.
Net toen de schatjes door het poortje waren, kwam een Spaanse mevrouw aanlopen. Zij kwam om ons te helpen. Ze opende het hek en Manlief en ik passeerden. Ik liep in haar richting, maar nog voor ik iets had kunnen zeggen, begon ze te ratelen in het Spaans. Ik begreep van haar dat we nog moesten scannen. Gelukkig had ik al een kaartje (we hadden er meerdere) in mijn hand, zodat ze zag dat mijn bedoelingen goed waren. Toen ze zag dat de schatjes bij ons hoorden, riep ze dat we nog vier keer moesten scannen. Dacht het niet.... Ik liet de Dochterlief, die het kaartje waarmee zij door het poortje waren gegaan, haar kaartje omhoog houden en maakte duidelijk dat op het kaartje dat zij zou krijgen nog dos personen gescand moesten worden. Na nog wat gebarentaal was het duidelijk en scande ze het kaartje twee keer voor ons. We konden weer verder. Overigens is het metrovervoer in Barcelona heel goed ingericht voor mindervaliden. Je moet alleen goed kijken welke stations wel en niet rolstoeltoegankelijk zijn.
Eenmaal terug in het appartement eten we een broodje en dan is het tijd om te relaxen. Dochterlief houdt een reisdagboek bij, de Wandelkerel doet een spelletje en leest zijn boek. Ik haak en lees een boek en Manlief houdt het bij zijn vertrouwde puzzels.
Activiteit twee van vandaag is een bezoek aan de Magische fonteinen, oftewel de Font Magica. Het dichtstbijzijnde metrostation is niet rolstoeltoegankelijk, dus we besluiten om een station verder te reizen. Eenmaal weer op straat staan we op een kruispunt van grote doorgaande wegen. En dan is de vraag, welke kant moeten we op. Dochterlief verrast ons door te zeggen dat zij de weg wel gaat vragen in de drogisterij waar we voor staan. Wel met haar broer als back-up, mocht ze er niet uitkomen. Samen gaan ze naar binnen en even later zien we ons meisje praten tegen de medewerkster van de drogisterij. En dan lopen ze met zijn drieën naar buiten en krijgen de schatjes instructies.
Onze anti-loop, Dochterlief, verbaast zich over de korte afstand naar de Magische fonteinen. "Mam, het is zo'n klein stukje en dan zijn er zoveel mensen die in de metro stappen om maar één station verder te reizen." Ook ik heb mij daarover verbaasd. en dan heb ik het niet over overstappen op een groot station, maar over één station verder reizen op een enkele lijn. Maar goed, waarom ook niet, als je de mogelijkheid hebt.
Wij wandelen ondertussen richting Plaça d'Espanya om de Magische fonteinen te bereiken. Het donker nodigt mij uit om foto's te maken. Ik vind het erg leuk om te spelen met sluitertijden om beweging van licht vast te leggen.
Plaça d'Espanya in het donker.
Als we de fonteinen naderen horen we auto's scheuren. Er blijkt een streetrace te zijn rondom de fonteinen. Gelukkig zijn we aan de goede kant en kunnen we zonder problemen verder. Tot we vlakbij de fonteinen zijn. Dan blijkt dat de we de fonteinen alleen kunnen bereiken door een loopbrug over te steken, trap op, trap af, en dat gaat niet lukken met een rolstoel. Na kort overleg besluiten we dat ik met de schatjes de fonteinen bezoek en dat we Manlief parkeren langs het parcours met uitzicht op de fonteinen.
Dochterlief moet even slikken, ze vindt het moeilijk om zonder haar vader naar de fonteinen te gaan, maar Manlief weet haar te overtuigen. We hebben perfect getimed, want na twee minuten wachten begint de show.
Na afloop van dit festijn keken we naar de overkant van de weg of we manlief zagen. En dat lukte. We zwaaiden en we zwaaiden en we zwaaiden en uiteindelijk zag hij ons en zwaaide terug. En ook nu speelde ik nog even met sluitertijden.
Zoek Manlief!!!!!
Eenmaal weer terug bij Manlief zagen we dat ook hij had kunnen genieten van de fonteinen.
Door de nog zwoele nacht liepen we terug richting de metro. En nu verliep de rit zonder problemen en obstakels. Manlief en ik genoten van het feit dat onze schatjes zich steeds meer op hun gemak voelden en dat ze vroegen om een sleutel van het appartement, zodat ze niet hoefden te wachten tot manlief en ik met de lift op straatniveau waren gearriveerd. Toen Manlief en ik boven kwamen, zagen we de schatjes net oversteken en toen we bij het appartement kwamen, waren de lichten aan en de gordijnen dicht. Heerlijk zulke grote kinderen.
Ondertussen was het bijna middernacht. Tijd om naar bed te gaan!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten