Ook vandaag troffen we het politiepeloton bij het Kronenburgpark. Voor de laatste keer dit jaar zetten we de fiets in de stalling en keken we in welke rij we hem parkeerden, dat scheelt een heleboel zoeken vanmiddag. De Wandelkerel zou vandaag weer zijn eigen tempo gaan lopen, er komen twee vrienden van hem naar Nijmegen en hij hoopt een poosje met hen op een terras te kunnen zitten. Het is dan de bedoeling dat ik bij hem aansluit en dat we samen de laatste kilometers lopen. Hij wil dus wat tijd winnen. Na de startscan was hij dan ook snel verdwenen.
Het was mistig vanmorgen, dat zorgde ervoor dat het toch wel wat koud aanvoelde, maar zolang ik in beweging was, had ik er geen last van. Lekker doorlopen dus. Het eerste stuk door Nijmegen ging op de automatische piloot, dat had ik tenslotte de twee dagen hiervoor ook al gelopen. Bij de brug over het Maas-Waalkanaal was ik eindelijk een beetje wakker en daar maakte ik een foto van de mist boven het water. Even later bij de Hatertse Vennen liep ik op het fietspad en daar zag ik achter de wandelaars op de weg de mist hangen, nog meer foto's dus.
Vlak daarna kwam ik bij de rustpost van de SWD en daar zat de Wandelkerel met een kop koffie. Ik haalde snel thee en ging gezellig bij hem zitten. Door de mist kreeg ik het toch wat koud, dus toen de Wandelkerel verder ging, ging ik gelijk mee.
We waren net weer aan de wandel toen Carola langsliep. De Wandelkerel had haar al eerder gesproken, maar ik nog niet. We kletsten even gezellig bij en Carola maakte een foto van ons drieën en toen moest Carola weer verder, ze liep met een groep van de douane.
De Wandelkerel en ik liepen samen door tot Overasselt, tot aan de splitsing van de 30/40 en de 50 km. Daar ging ik even zitten, er ontstond een nieuwe pijnlijke plek onder mijn voet en die wilde ik voor de zekerheid even bekijken, ik moest nog een flink aantal kilometers lopen vandaag.
Er stonden stoelen bij mensen op de stoep en ik mocht gebruik maken van een van die stoelen. Er was inderdaad sprake van een nieuw pijnpunt en terwijl ik die zat af te plakken, liep er een wandelaar langs die zei dat ik beter kon stoppen. Mijn reactie: "Echt niet!" Waarop we beiden in de lach schoten. Nadat ik alles keurig geplakt had, ging ik weer verder. Via de 50 km-lus naar Beers.
Na nog een klein stukje door Overasselt kwam ik uit op een landweggetje, hier werd het alweer warm, maar wat was het prachtig lopen. Ondanks de pijn aan mijn voeten kon ik genieten van het nieuwe van de 50 km-lus.
Voor ik het wist was ik op het punt waar de militairen er weer bijkwamen en even later ging de brug richting Grave over. Ik moest ondertussen erg nodig naar de wc, maar bij de wc's net na de brug bij Grave stond echt een enorme lange rij, ik gokte er dus maar op dat in Grave een gelegenheid zou vinden. Helaas gokte ik verkeerd, maar bij het uitlopen van Grave liep ik recht tegen een parkje aan, ik maakte dus voor de eerste keer deze 4Daagse gebruik van een groen toilet.
Toen ik weer verder liep, werd ik geroepen door de Wandelkerel, hij zat even op een muurtje en in de app had hij gezien dat ik in de buurt was, dus hij hield in de gaten of ik langsliep. Dat was maar goed ook, want ik had hem niet gezien. Hij bleef nog even zitten en ik liep door, toch grappig hoe we elkaar dan onderweg af en toe treffen.
Vanaf Grave ging het lange tijd rechtdoor over de N321 en het duurde ook niet lang voor de Wandelkerel mij daar weer inhaalde. Hij had er lekker de gang in. Ondertussen kreeg ik zin in soep, dus toen ik in Gassel kwam, stopte ik bij de eerste de beste gelegenheid waar soep werd aangeboden. Hè lekker....
Het was inderdaad een erg lekker soepje, dus met hernieuwde energie ging ik verder richting Beers. Het laatste stukje naar Beers vond ik niet zoveel aan, ik was dan ook blij toen ik weer even in de drukte kwam daar, met ook veel 40 km-lopers. Even afleiding en even wat anders. Toen ik dus de tweede lus in moest, zakte de moed mij even in de schoenen. Dat vonden mijn voeten niet zo leuk, die schoenen zaten al zo vol met al die blaren.... Ik gaf mijzelf een virtuele schop onder mijn kont en met het verstand op nul en de blik op oneindig stapte ik dapper voort.
Even later kreeg ik weer een beetje extra moed, ik kreeg een appje van een bekende dat ze (ook) op mij stond te wachten bij de kerk in Vianen. Kijk, nu had ik iets om naar uit te kijken, dat liep alweer een stuk lekkerder. De blik was nu niet meer op oneindig, maar op een bepaald punt.
Gelukkig is de tweede lus niet zo enorm lang, dus ik was al snel bij de kerk in Vianen. Hier werd ik enthousiast verwelkomd en kreeg ik een flesje sinaasappelsap aangeboden. Daar was ik enorm blij mee, ik had al genoeg water en cola gedronken. En jeetje wat kan een mens blij zijn met een flesje drinken. Nadat ik, op een bankje, het flesje had leeg gedronken, ging ik weer verder. Op naar de samenkomst met de 40 km en dus op naar Cuijk. Ik kwam eerst nog over de Via Frikandella, waar het rook naar frituurvet en de frikandellen klaar stonden, maar ik moest er niet aan denken om zo'n ding te eten.
In Cuijk was het een kakofonie van geluid. Wat mij betreft stonden de bands net iets te dicht bij elkaar, waardoor de muziek regelmatig door elkaar heen knalde, even lekker meezingen was er niet bij. Dat is dan ook waarschijnlijk de reden dat er een foto uit Cuijk is, waar ik met een redelijk woeste blik op sta.....
Op de pontonbrug kwam het genieten weer terug. Ik vind het altijd weer bijzonder dat we de Maas oversteken op een plek waar dat de rest van het jaar niet kan. Ik appte de Wandelkerel om te vragen waar hij was en hij liep ongeveer een kwartier voor mij. Hij had contact gehad met zijn vrienden en zij waren in Malden. Zodra hij ze had gevonden zou hij mij laten weten waar ze waren, zodat ik dan ook kon aansluiten en daarna zouden we samen verder lopen. Ondertussen was Dochterlief met nichtjes Yvonne en Nienke ook gearriveerd aan de Via Gladiola, dus we hadden dit jaar niet te klagen over support langs de route.
Maar voor het zover was, moest ik nog een paar kilometer lopen. Ergens tussen Mook en Malden stond een luie stoel langs de weg en aangezien die vrij was, maakte ik even gebruik van die stoel. Ik zat daar prima, even de pijn van de blaren weg en genieten van de wandelaars die langsliepen. Ik moest dan ook even moed verzamelen om weer op te staan en toen ik die moed gevonden had, duurde het zo'n tweehonderd meter en toen was ik weer op stoom.
Vlak daarna kreeg ik een berichtje van de Wandelkerel dat hij zijn vrienden gevonden had en dat ze op een terrasje op mij zaten te wachten. Mooi, ik zat inderdaad nog steeds ongeveer een kwartier achter de Wandelkerel. Ik had mijn telefoon nog niet weggestopt of het begin te regenen en ik had geen regenkleding bij me, stom genoeg. In eerste instantie viel de neerslag wel mee, maar even later ging het echt los. Ik kwam dus kleddernat aan bij het terras waar de Wandelkerel met zijn vrienden zat. De Wandelkerel bood mij direct zijn droge jas aan, zodat ik niet te veel zou afkoelen. Wat een topper toch.
Nadat ik ook een drankje had gekregen van de heren, vroeg ik hen wat ze van de N4D vonden. Ze waren behoorlijk onder de indruk, want ze hadden niet verwacht dat het zo groots zou zijn en dat er zoveel groepen van onder andere militairen en politie mee zouden lopen. Ze waren dus een ervaring rijker. Overigens moesten diezelfde heren heel hard lachen toen wij weer verder gingen, tja die eerste meters na een rust zijn inderdaad niet om aan te zien.
Vanaf hier was het volgende doel Dochterlief en onze nichtjes. Zij zaten een paar kilometer verder en zij hadden ander schoeisel voor ons bij zich. Het laatste stuk van de Via gingen de Wandelschoenen uit, ik verheugde mij daar al enorm op. De meiden hadden krukjes meegenomen en toen wij aankwamen stonden ze direct op, zodat de Wandelkerel en ik weer even konden zitten en we onze wandelschoenen konden uitdoen. Natuurlijk moest ik weer naar het toilet en tot mijn grote geluk stonden ze vlakbij een toiletunit. Zo dat luchtte op....
Op ander schoeisel begonnen de Wandelkerel en ik aan het laatste deel van de Via Galdiola. Zoals altijd (nou ja, behalve 2014 dan) was het een groot feest. Ondanks mijn zere voeten genoot ik enorm van de Via en het feest daar.
Net voor de finish pakte de Wandelkerel mijn hand en hij gooide hem in de lucht. Dat zorgde ervoor dat ik met natte ogen de finish bereikte. Ik heb het verdorie gewoon gedaan, zelfs met kapotte voeten heb ik de 50 km gelopen.
Bij het ophalen van de medailles mochten de Wandelkerel en ik naar hetzelfde bureau. Daar raakten we in gesprek met een aantal mannen en toen ze erachter kwamen dat de Wandelkerel zojuist zijn tiende kruisje had binnengehaald, kreeg hij spontaan een applaus. Mijn ogen waren net weer droog, maar dat duurde dus niet lang.
Na de ontmoeting met Dochterlief vergeten om Strava weer aan te zetten.
Nadat we onze beloning binnen hadden, liepen we naar de fietsenstalling. Ik wilde even zitten voor we naar de camping zouden fietsen en de Wandelkerel moest nodig naar het toilet. Ik streek dus even neer op een bankje in de buurt, terwijl de Wandelkerel deed wat hij moest doen. Terwijl ik daar zat, begon ik het koud te krijgen en te bibberen. Ik was dan ook blij toen de Wandelkerel weer opdook en we onze fietsen konden opzoeken. Het was een dingetje om het Keizer Karelplein te bereiken, maar daarna fietsten we heerlijk door naar de camping.
Eenmaal daar deed ik ook mijn sokken uit en kon ik de schade aan mijn voeten inspecteren, nou dat viel niet mee. Mocht je de foto's niet willen zien, dan kun je beter snel door scrollen.
Na het douchen maakte ik alles weer goed schoon, maar ik plakte nog niks af aangezien er nog steeds vocht uit de blaren kwam. Nichtjes Yvonne en Nienke bleven ook een nachtje op de camping en met zijn vijven genoten we van de barbecue. Daarna deden we nog een drankje in de voortent. Na verloop van tijd begon ik weer te bibberen, voor mij dus tijd om naar bed te gaan.
Toen ik lekker warm in bed lag, hoorde ik de jeugd gezellig kletsen en lachen in de voortent. Ik lag ook te lachen in mijn bed. Ik heb het "gewoon" gedaan, de 50 km gelopen op mijn vijftigste. Ik ben stiekem, of nee eigenlijk helemaal niet stiekem, ik ben gewoon ongelooflijk f.cking trots op mijzelf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten