Steenwiekerwintertocht, Steenwijk

Vandaag met dochterlief en deels met het wandelmannetje en wandelmams de Steenwieker wintertocht gelopen. Dochterlief en ik hebben 10 km gelopen en de anderen 15 km. We gingen rond 12 uur van start, want het wandelmannetje moest eerst (een oefenwedstrijd) voetballen.

Al direct scheidden onze wegen. Wij moesten vanuit startlocatie "De Meenthe" linksaf. Wandelmams en -mannetje gingen rechts. De rust was wel op dezelfde locatie. Voor de éne helft na 9,4 km, voor de andere helft na 5,4 km, op papier dan.

Het eerste stuk voor dochterlief en mij ging door een stukje industrie, maar al snel kwamen we terecht in het buurtschap Tuk. Bij café "de Karre" (je weet wel van mannenkoor Karrespoor, mooi man) ging het richting de Woldberg een heuvelachtig bosgebied. Langs de uitkijktoren kwamen we weer op een stuk verharde weg. Via " de Baarse Vrijstaat" doken we uiteindelijk het bos weer in om uiteindelijk op het rustpunt te komen. Ondertussen was dochterlief wat aan het mopperen. Het duurde zolang voor de rust kwam. Toen ik op mijn GPS keek stond die dan ook op 7,1 km. Logisch dat dat meisje moe was, dit was al 2 km meer dan dat ze ooit gelopen had. En die eerdere 5 km had ze afgelegd met een pauze halverwege.

 

Ondertussen kreeg ik een telefoontje van wandelmams. Zij moesten nog 1 km tot de rust. Dus uiteindelijk zaten we met zijn vieren een bakkie te doen. Het wandelmannetje ging een plaspauze houden en toen zag ik dat hij moeilijk liep. Wandelmams had hem ook al gevraagd of hij ergens last van had, maar daar had hij ontkennend op geantwoord. Toen ik er naar vroeg zei hij eerst ook dat er niets aan de hand was, maar uiteindelijk bleek dat hij van zijn nieuwe voetbalschoenen blaren op zijn hakken had gekregen. Ok, even denken....... En toen kwam de EHBO binnen. Dus hij loopt naar de EHBO-dame toe en vraagt of ze naar zijn hielen wil kijken. Dat wilde ze. En het resultaat....... een paar prachtige blaren. Keurig doorgeprikt, iets minder keurig afgeplakt, maar we konden weer verder. Nog een kilometer of 5 te gaan. 

Met zijn vieren begonnen we aan het laatste stuk. Broer en zus begonnen met een kleine strijd, wie mocht er naast oma en wie naast mama en vooral......... wie mocht er voorop. Uiteindelijk liepen ze samen voorop. Na zo'n 2,5 km kreeg het wandelmannetje weer last van zijn hielen. Maar geen kik geven, gewoon doorlopen. Wij zagen het aan zijn manier van lopen dat het zeer deed.

Het tunneltje onder de A32 door is favoriet, ook als we met de auto naar de Woldberg gaan. Maar per benenwagen valt er toch wel iets meer te zien. Vooral de uitingen van de plaatselijke hangjongeren konden bij het wandelmannetje en dochterlief rekenen op veel aandacht.....

Langs de spoorlijn liepen we weer richting Steenwijk. Op de voetgangersbrug over het spoor hebben we nog even stil gestaan, want het duurde nog maar een paar minuten voor er van beide kanten een trein zou komen. En raar maar waar, de trein die 2 minuten later zou vertrekken, was er als eerste....

Uiteindelijk stond er bij mij op de GPS ruim 11 km. Een compliment voor dochterlief dus. Maar ondanks haar prestatie deze keer toch ook een enorm compliment voor het wandelmannetje. Ondanks de pijn gewoon doorlopen. En toen hij uit bad kwam, was het eerste wat hij zei: "We gaan morgen toch wel weer wandelen, mam?" Ehhh, zo eerst maar even naar de blaren kijken, kerel.

Helaas voor papa hebben we nu dus twee kinderen die besmet zijn met het wandelvirus. En de belangrijkste les voor het wandelmannetje: "Zeg het als je blaren hebt, als je doorloopt wordt het erger en voor de wandeling kunnen we er makkelijker iets aan doen!"