Exloo, altijd een goed idee

Vandaag stond Exloo, om specifieker te zijn de firma Schutrups, op het programma. Ik moest voor controle naar de podoloog, Dochterlief moest ook voor controle naar de podoloog en ze had nieuwe schoenen nodig en ook Manlief had nieuwe schoenen nodig. Dit klinkt heel simpel, maar dat was het niet. 

Dochterlief moest om negen uur aanwezig zijn voor haar afspraak, dat betekent om acht uur in de auto. Dat is voor Manlief veel te vroeg, Hij slaapt zeker tien uur per nacht en daarna heeft zijn lijf tijd nodig om op gang te komen. Ik had een afspraak om elf uur en Dochterlief moest om twaalf uur in Leeuwarden zijn om te werken. Het werd dus een soort stoelendans met auto's. Ik vertrok om acht uur met Dochterlief in mijn auto naar Exloo, Manlief zou proberen om tussen negen en half tien in zijn auto stappen, zodat Dochterlief daarna met zijn auto weer naar Leeuwarden kon rijden. Het lukte allemaal wonderwel.

Met de steunzolen van Dochterlief was niet zoveel aan de hand, met haar enkel des te meer. Sinds ze haar enkel verzwikte in Egmond blijft het sukkelen, na geringe belasting ontstaat er pijn en de enkel is erg instabiel. De podoloog vermoedt dat er toch ergens een scheurtje in het bot heeft gezeten, al was er op de foto niets te zien, en dat de banden een opdonder hebben gekregen. Stevige (wandel)schoenen en fysiotherapie was het advies. Die stevige schoenen lukte, al was het wel even slikken dat ze nu ook van die oerdegelijke wandelschoenen heeft, en de fysiotherapie gaat ze in gang zetten. Nu maar hopen dat de enkel snel beter wordt.

Net nadat Dochterlief was geslaagd, kwam Manlief aan. We hielpen hem in de rolstoel en na een snelle blik op de nieuwe schoenen van zijn dochter, stapte die dochter in zijn auto en ging ze ervandoor. 

Nu was het de beurt aan Manlief. Hij heeft een paar wandelschoenen met spalken als hij veel steun nodig heeft bij het lopen, bijvoorbeeld bij de fysiotherapeut of als we ergens heen gaan en hij een klein stukje moet lopen. Voor in huis heeft hij een paar lage schoenen die makkelijk aan en uit moeten kunnen, zonder dat ze ergens halverwege uitvallen. Dat laatste paar is hard aan vervanging toe, de zolen zijn afgesleten, ze vallen regelmatig uit en de neuzen zijn zo kaal dat er niet meer tegenop te poetsen is.

Ook voor Manlief vonden we een geschikt paar, al zijn het wel "oude-mannen-schoenen", maar ja, hij beweegt ook als een oude man....

 

Daarna was het tijd voor mijn afspraak bij de podoloog, er was een kleine aanpassing nodig aan mijn nieuwe zolen en toen dat geregeld was, genoten Manlief en ik nog van een bakkie en een kletspraatje en toen konden we, tevreden, weer naar huis. 

52.406 Verstelwerk

Soms kan ik er niet omheen, een stapel verstelwerk die weggewerkt moet worden. Ik vind het echt vreselijk om te doen, maar als ik niks doe, blijft die stapel maar groeien.

Het begon met een oude prinsessenjurk van Dochterlief. Hoewel ze er al lang en breed is uitgegroeid, mag hij niet weg. Hij gaat in haar bewaarbox, maar dan moet hij wel heel zijn. Dat is niet helemaal gelukt, omdat de laag organza te veel beschadigd is, maar het is wel een stuk beter.

Er lag ook een dekbedhoes op mij te wachten. Aan deze hoes zat geen instopstrook en dat vind ik heel vervelend. Daarnaast was er aan de onderkant een naad losgeraakt, waardoor het dekbed uit de hoes zakte. Met een stuk witte katoen maakte ik een instopstrook en vervolgens zette ik de naad weer vast met een zigzagstee, dat zal voorlopig niet los komen.

Dan lag er een wandelbroek van de Wandelkerel waarvan het onderste deel van de pijp was losgeraakt van de rits, ook zo'n leuk klusje, maar ook die repareerde ik weer.

Het volgende op de stapel was een hemdje van Dochterlief waarvan het halsbeleg elke keer omsloeg naar buiten. Dat was een kwestie van een extra naadje.

En als laatste lag er een stapeltje denim, twee broeken en een overhemd. Ik gebruikte de beproefde methode, vliesofix en een restje denim.

En daarmee was de stapel verstelwerk weer weggewerkt. Hopelijk blijft voorlopig alles weer heel.....

Londen

Soms heb je een mazzeltje in je leven en dat was nu voor mij het geval. Via mijn werk kreeg ik de kans om de Michaela Community School in Londen te bezoeken en omdat de bezoekuren van deze school van 11.15 tot 13.55 uur zijn, moesten mijn collega's en ik wel een dag van tevoren vertrekken. Dat gaf osn dus de gelegenheid om een dag de toerist uit te hangen in Londen.

We maakten een programma, met ruimte voor onverwachte zaken en andere ideeën, en vertrokken op donderdagmorgen mooi op tijd richting Londen. En dan is het voordeel van het tijdsverschil dat we in Londen landden op een tijdstip dat voor onze vertrektijd uit Amsterdam lag.

 

Onze eerst rit met het openbaar vervoer op Engelse bodem bracht ons naar station St. Pancras-Kings Cross en op Kings Cross-station ligt perron 9¾, waar de trein naar Zweinstein vertrekt. Voor mij als Harry Potter-fan een plek waar ik heen moest natuurlijk.

Ik ging, samen met collega E, keurig in de rij staan om daar op de foto te gaan, zodat ik ook de oversteek naar perron 9¾ kon maken. Ik zo blij als een kind, mijn collega M (absoluut geen HP-fan) een ervaring rijker.

 

Vervolgens kochten we een metrokaart voor twee dagen en daarna zochten we ons hotel op om onze spullen te dumpen voor we verder gingen met toeristje spelen. We sliepen in de buurt van Wembley Stadium, we deden dus een heen en weertje met de metro.

 

 

We dwaalden door de stad, zochten een pub om even te zitten, maar belandden uiteindelijk in een cocktailbar, het kan raar lopen.

Voor de avond hadden we kaartjes voor de musical Dirty Dancing, maar voor we daar heen gingen, was het tijd om te eten. Het werd een sjiek broodje hamburger, erg lekker, zolang we het maar niet hebben over de prijs.

De musical was geweldig, mede door het Engelse publiek. Niks niet netjes applaudisseren, maar juichen, joelen en commentaar geven, een totaal andere beleving dan in de Nederlandse theaters.

Het was na middernacht voor ik mijn Kingsizebed lag. Overigens had Johnny Castle uit de musical mij best gezelschap mogen houden, plek genoeg......

Vrijdagochtend hadden we alle tijd, de Michaela Community School staat vlakbij Wembley en we konden daar pas om 11.15 uur terecht. We genoten dus uitgebreid van het ontbijt voor we de school gingen bezoeken.

Over het bezoek aan de school kan ik uren vertellen. Het is bijzonder hoe de leerlingen daar "gedrild" zijn om te leren. Ik heb onvoldoende kennis om te bepalen wat er typisch Engels is en wat er typisch Michaela is, maar ik denk niet dat het onderwijs op deze manier in Nederland snel een kans zal krijgen. 

Waar ik wel van overtuigd ben geraakt is dat leerlingen baat hebben bij eenduidigheid in de lessen en dat docenten meer onderling moeten afstemmen wat werkt en wat niet.

Toen wij de school verlieten, hadden we genoeg te bepraten, we zaten vol indrukken van alles wat we gezien en gehoord hadden, maar in de metro lukte het bijpraten niet echt, dat deden we in een pub in Notting Hill.

Daarna namen we de tijd om door Notting Hill te dwalen, het was jammer dat het weer niet helemaal meewerkte, maar het was zeker de moeite waard.

Collega E en ik wilden nog graag naar House of MinaLima, maar de rij buiten was te lang om daar nog een bezoek te kunnen brengen. Het was tijd om naar het vliegveld te gaan.

Na twee heel volle dagen kwam ik na middernacht weer thuis. Veel gezien, veel gedaan en vooral veel om over na denken met betrekking tot onderwijs.