Een maand of twee geleden vertelde ik dat ik een bijzonder mooie reis had gemaakt in Spanje waar ook nog eens een tv-programma van was gemaakt. Mede door deze reis heb ik vrede kunnen sluiten met mijn huidige leven en de gezondheidssituatie van Manlief.
Ook vertelde ik dat ik, om de hele ziekteperiode af te sluiten, de N4D gesponsord ging lopen. De Sarcoïdose Belangenvereniging Nederland is mijn goede doel. Ik hoopte dat ik 1000 euro op zou halen. Op dit moment staat de teller op 765 euro, ik heb mijn streefbedrag dus niet gehaald. Nu is het niet zo dat ik mijn actie mislukt vind als de teller hier blijft steken, alle bijdragen voor nader onderzoek zijn welkom, maar ik doe toch nog een laatste poging.
Het is tot en met 31 augustus mogelijk om te sponsoren, dus mocht je nog een bijdrage willen doen, dan heb je nog één dag de mogelijkheid om dat te doen. Voel je zeker niet verplicht, maar mocht je een moment gedacht hebben, dat ga ik doen en is het in de hectiek van alledag mislukt, er is nog een kans. Klik hier!!!
Alle beetjes helpen tenslotte…..
Naar Purper:
donderdag 30 augustus 2018
zondag 15 juli 2018
Op weg naar de 4Daagse...
En toen was het zondag.
De dag om in te schrijven.
De dag om vrienden te ontmoeten.
De dag om te genieten.
De dag om de 4Daagse te vieren.
De dag om te genieten van de officiële opening van de 4Daagse.
De dag om de 4Daagse-sfeer te proeven.
De dag om de 4Daagse-kriebels te voeden.
En de dag om te genieten van een prachtige zonsondergang!
De dag om in te schrijven.
De dag om vrienden te ontmoeten.
De dag om te genieten.
De dag om de 4Daagse te vieren.
De dag om te genieten van de officiële opening van de 4Daagse.
De dag om de 4Daagse-sfeer te proeven.
De dag om de 4Daagse-kriebels te voeden.
En de dag om te genieten van een prachtige zonsondergang!
Morgen nog een dagje werken en dan is het tijd voor HET wandelfeest van het jaar.
zaterdag 14 juli 2018
Een bijzonder moment...
Dit jaar vertrokken we al op vrijdag naar Nijmegen. En dat betekende dat Mams en ik op zaterdag al een bezoekje brachten aan de stad. En terwijl we daar rondliepen zagen we ineens een bord dat onze belangstelling wekte.
Ik had al gezien dat er op maandag een bijeenkomst was in de Jacobskapel, maar omdat het noorden officieel nog geen vakantie heeft, word ik maandag op mijn werk verwacht voor rapportvergaderingen en had ik dus die bijeenkomst uit mijn hoofd gezet. Nu ineens dat bord in beeld kwam, wilden Mams en ik daar graag heen.
Na een rondje buitenom gingen we naar binnen.
Omdat het in de kapel zelf druk was, bezochten we eerst de zolder. We lazen wat bijzonderheden en bewonderden de quilt die daar hing.
Na ons bezoek aan de zolder daalden we weer af naar de kapel. Gelukkig was het weer rustiger op dat moment. We genoten van de rust en eenvoud van de kapel. Even later raakten we in gesprek over pelgrimeren. Toen ik vertelde dat ik deelnemer was aan het aankomende programma "Laat mij maar lopen" ontstond er een geanimeerd gesprek over pelgrimeren, jezelf zijn, camera's, wandelen, beleven en de Via de la Plata. De tijd vloog voorbij.
Mams en ik staken een kaarsje op en tekenden het gastenboek. En met een voldaan gevoel verlieten we de kapel. Tot volgend jaar.
Ik had al gezien dat er op maandag een bijeenkomst was in de Jacobskapel, maar omdat het noorden officieel nog geen vakantie heeft, word ik maandag op mijn werk verwacht voor rapportvergaderingen en had ik dus die bijeenkomst uit mijn hoofd gezet. Nu ineens dat bord in beeld kwam, wilden Mams en ik daar graag heen.
Na een rondje buitenom gingen we naar binnen.
Omdat het in de kapel zelf druk was, bezochten we eerst de zolder. We lazen wat bijzonderheden en bewonderden de quilt die daar hing.
Na ons bezoek aan de zolder daalden we weer af naar de kapel. Gelukkig was het weer rustiger op dat moment. We genoten van de rust en eenvoud van de kapel. Even later raakten we in gesprek over pelgrimeren. Toen ik vertelde dat ik deelnemer was aan het aankomende programma "Laat mij maar lopen" ontstond er een geanimeerd gesprek over pelgrimeren, jezelf zijn, camera's, wandelen, beleven en de Via de la Plata. De tijd vloog voorbij.
Mams en ik staken een kaarsje op en tekenden het gastenboek. En met een voldaan gevoel verlieten we de kapel. Tot volgend jaar.
vrijdag 13 juli 2018
In de krant
Sinds ik bekend heb gemaakt dat ik mee heb gedaan aan het tv-programma "Laat mij maar lopen" is er veel gebeurd. Gelukkig zijn het tot nu toe alleen leuke dingen. Een van die dingen is dat wij zijn geïnterviewd door de Meppeler Courant. We worden langzaamaan echte BN'ers, Bekende Nijeveners. Ik ben benieuwd waar dit gaat eindigen....
zondag 8 juli 2018
Den Oever-Zurich: de Afsluitdijk
Na twee eerdere succesvolle edities van "Help Martin over de Afsluitdijk" stond de derde editie veel eerder dan verwacht op het programma. Al binnen een jaar na de vorige editie was het weer raak. Deze keer omdat Martin in het kader van Santiago aan het Wad vanuit Zeeuws-Vlaanderen onderweg was naar Sint Jacobiparochie.
Samen met de Wandelkerel reis ik naar Zurich, waar we op de bus zullen stappen om de overkant te bereiken. In Zurich treffen we Petra en met zijn drieën nemen we de bus. Wij vormen de groep Noorderlingen deze keer. In Den Oever treffen we elkaar bij het tankstation vlakbij de bushalte. Als we aankomen is het daar al een drukte van belang. En omdat wij de laatst aangekomenen zijn hebben we een hele klus aan het begroeten van onze medewandelaars en verzorgers. Uiteindelijk gaan we met 9 wandelaars op pad. De jongste is de Wandelkerel, met zijn 18 jaar, de oudste is de 60 ruimschoots gepasseerd en het mooie is dat iedereen met iedereen praat, loopt en geniet.
Voor 8 wandelaars is dit gewoon een gezellige wandeling, maar voor Martin is het een onderdeel van zijn route naar Sint Jacobiparochie en omdat Martin niet houdt van Stukjes overslaan, neemt hij heimelijk een kleine omweg om de route voor hem kloppend te laten zijn. Deze omweg is minimaal, dus voordat de meest wandelaars doorhebben dat hij ontbreekt, is hij alweer aangesloten bij de groep.
En eenmaal op de Afsluitdijk valt er weinig meer te variëren, tenzij je natte voeten wil halen. Zoals altijd begin ik in achterhoede. Mijn karakter en mijn beroep maken dat ik toch alle schaapjes in de gaten wil houden. Dat geeft niks, want nu heb ik ook even tijd om rustig foto's te maken.
We zijn onderweg naar het monument, waar Eric en Anita op ons wachten met de broodnodige fourage, maar voor we daar zijn wordt met name het vocht uit eigen voorraad veelvuldig gebruikt. het is heerlijk weer, maar doordat er onderaan de Dijk weinig wind is, loopt de temperatuur aardig op. Na ruim een uur wandelen bereiken we het monument. Hier worden we enthousiast begroet door onze verzorgers. Voordat iedereen een plekje heeft gevonden gaat er wel weer wat tijd voorbij. Martin en ik gaan op zoek naar een stempel voor ons wandelboekje. In de toren van het monument hebben ze die niet, we worden verwezen naar het restaurant. Daar is de rij echter zo lang en wordt al zo gemopperd, dat we besluiten om bij de volgende rust een stempel te scoren. Ondertussen missen we ook de Wandelkerel en Charlotte. Zij blijken op zoek te zijn naar Pokémons.
Na de rust, waar we werden verwend met o.a. koffie, thee, worst, pakjes drinken, koek en dropjes, ging het weer verder. Voor alle 9 wandelaars weer echt op pad waren, duurde wel even, want er werden nog Pokémons gevangen, foto's gemaakt en wetenswaardigheden uitgewisseld. En het ging weer door over die heerlijke Dijk. De Wandelkerel nam even afstand van de drukte en ging verder bovenop de Dijk. Toen de groep wat ver uit elkaar viel, werd er weer op elkaar gewacht. De Wandelkerel daalde af om bij mij de zonnebrandcrème te halen, terwijl ik daarna de Dijk beklom om te genieten van het uitzicht.
Toen iedereen weer present was, ging het verder naar het tankstation. Voor we daar waren, beleefden we een bijzonder moment. Een fietster die ons achterop kwam, minderde vaart en ging naast ons fietsen. We verwachtten een belangstellende vraag, maar er kwam slechts de opmerking: "Er gaat hier ook een bus." Het was even stil voor Carla antwoordde: "Maar wij zijn vandaag CO2-neutraal bezig." Daarop wist de fietster niets meer te zeggen en dus trapte ze de pedalen maar in om verder te gaan. Ehh, alsof fietsen over de Afsluitdijk gewoon is en wandelen niet.
Bij het tankstation werden we weer opgewacht door onze topverzorgers Eric en Anita, die ondertussen gezelschap hadden gekregen van meneer Anita. We werden getrakteerd op een alcoholische versnapering die ons verwarmde en de nodige andere heerlijkheden. Martin en ik wisten een stempel te scoren bij het tankstation en ook de toiletten van het tankstation kregen de nodige aandacht van de wandelaars. Een paar wandelaars besloten om hier een stukje over te slaan en gebruik te maken van de meegereisde auto's, zodat zij vol energie de laatste etappe konden lopen en konden genieten van de afsluitende maaltijd. En dan blijkt maar weer dat verzorgers onmisbaar zijn.
Na deze rust neemt de Wandelkerel eerst de bovenroute, maar als hij zijn veters opnieuw wil strikken daalt hij af naar de vangrail. Daar blijkt dat de planten welig tieren daar bovenop die Dijk, er zit een enorme hoeveelheid pluis op zijn schoenen.
Daarna lopen we samen verder. En dat was stiekem toch wel een enorm genietmoment voor mij. Wat heb ik heerlijk bijgekletst met mijn zoon. Soms , in de hectiek van het dagelijks leven, komt het daar niet van en op zo'n dijk, met verder weinig vertier is daar dan ineens zo'n moment. Net voor de Lorenz-sluizen kijken we achterom en dan blijkt dat we een heel stuk voorlopen op de rest. Tijd om even een pauze in te lassen. De Wandelkerel maakt van de situatie gebruik om een van de bunkers te bezoeken. Niet vanuit geschiedkundige interesse deze keer, maar om Pokéballen te scoren. Op dat moment is de Afsluitdijk helemaal stil, aan beide kanten staat de brug omhoog, daarom kan ik even genieten van de stilte. Toch wel een bijzondere ervaring op de Afsluitdijk.
Na de sluizen volgt nog een stukje Dijk en dan steken we over naar de andere kant. Daar zitten onze verzorgers en de meegereisde wandelaars op ons te wachten.
Na deze rust werden de laatste kilometers afgelegd. We verzamelden weer bij het Hajé-restaurant in Zurich en daar werd de dag afgesloten met een maaltijd en veel geklets.
Volgens Martin was dit de laatste editie van "Help Martin de dijk over". Onderweg is er al gesproken over nieuwe versies van "Help de dijk over", of die ooit gaan plaatsvinden is natuurlijk maar de vraag. Maar van deze 3 edities heb ik met volle teugen genoten.
Martin, Carla, Charlotte, Fien, Sylvia, Angelique, Petra en Wandelkerel, bedankt voor de heerlijke wandeling. Eric en Anita, bedankt voor de topverzorging en Marianne en Ger bedankt voor jullie aanwezigheid bij het diner. En nu maar gaan bedenken wie we de Dijk over moeten helpen in de toekomst……
Samen met de Wandelkerel reis ik naar Zurich, waar we op de bus zullen stappen om de overkant te bereiken. In Zurich treffen we Petra en met zijn drieën nemen we de bus. Wij vormen de groep Noorderlingen deze keer. In Den Oever treffen we elkaar bij het tankstation vlakbij de bushalte. Als we aankomen is het daar al een drukte van belang. En omdat wij de laatst aangekomenen zijn hebben we een hele klus aan het begroeten van onze medewandelaars en verzorgers. Uiteindelijk gaan we met 9 wandelaars op pad. De jongste is de Wandelkerel, met zijn 18 jaar, de oudste is de 60 ruimschoots gepasseerd en het mooie is dat iedereen met iedereen praat, loopt en geniet.
Voor 8 wandelaars is dit gewoon een gezellige wandeling, maar voor Martin is het een onderdeel van zijn route naar Sint Jacobiparochie en omdat Martin niet houdt van Stukjes overslaan, neemt hij heimelijk een kleine omweg om de route voor hem kloppend te laten zijn. Deze omweg is minimaal, dus voordat de meest wandelaars doorhebben dat hij ontbreekt, is hij alweer aangesloten bij de groep.
En eenmaal op de Afsluitdijk valt er weinig meer te variëren, tenzij je natte voeten wil halen. Zoals altijd begin ik in achterhoede. Mijn karakter en mijn beroep maken dat ik toch alle schaapjes in de gaten wil houden. Dat geeft niks, want nu heb ik ook even tijd om rustig foto's te maken.
We zijn onderweg naar het monument, waar Eric en Anita op ons wachten met de broodnodige fourage, maar voor we daar zijn wordt met name het vocht uit eigen voorraad veelvuldig gebruikt. het is heerlijk weer, maar doordat er onderaan de Dijk weinig wind is, loopt de temperatuur aardig op. Na ruim een uur wandelen bereiken we het monument. Hier worden we enthousiast begroet door onze verzorgers. Voordat iedereen een plekje heeft gevonden gaat er wel weer wat tijd voorbij. Martin en ik gaan op zoek naar een stempel voor ons wandelboekje. In de toren van het monument hebben ze die niet, we worden verwezen naar het restaurant. Daar is de rij echter zo lang en wordt al zo gemopperd, dat we besluiten om bij de volgende rust een stempel te scoren. Ondertussen missen we ook de Wandelkerel en Charlotte. Zij blijken op zoek te zijn naar Pokémons.
Na de rust, waar we werden verwend met o.a. koffie, thee, worst, pakjes drinken, koek en dropjes, ging het weer verder. Voor alle 9 wandelaars weer echt op pad waren, duurde wel even, want er werden nog Pokémons gevangen, foto's gemaakt en wetenswaardigheden uitgewisseld. En het ging weer door over die heerlijke Dijk. De Wandelkerel nam even afstand van de drukte en ging verder bovenop de Dijk. Toen de groep wat ver uit elkaar viel, werd er weer op elkaar gewacht. De Wandelkerel daalde af om bij mij de zonnebrandcrème te halen, terwijl ik daarna de Dijk beklom om te genieten van het uitzicht.
Toen iedereen weer present was, ging het verder naar het tankstation. Voor we daar waren, beleefden we een bijzonder moment. Een fietster die ons achterop kwam, minderde vaart en ging naast ons fietsen. We verwachtten een belangstellende vraag, maar er kwam slechts de opmerking: "Er gaat hier ook een bus." Het was even stil voor Carla antwoordde: "Maar wij zijn vandaag CO2-neutraal bezig." Daarop wist de fietster niets meer te zeggen en dus trapte ze de pedalen maar in om verder te gaan. Ehh, alsof fietsen over de Afsluitdijk gewoon is en wandelen niet.
Bij het tankstation werden we weer opgewacht door onze topverzorgers Eric en Anita, die ondertussen gezelschap hadden gekregen van meneer Anita. We werden getrakteerd op een alcoholische versnapering die ons verwarmde en de nodige andere heerlijkheden. Martin en ik wisten een stempel te scoren bij het tankstation en ook de toiletten van het tankstation kregen de nodige aandacht van de wandelaars. Een paar wandelaars besloten om hier een stukje over te slaan en gebruik te maken van de meegereisde auto's, zodat zij vol energie de laatste etappe konden lopen en konden genieten van de afsluitende maaltijd. En dan blijkt maar weer dat verzorgers onmisbaar zijn.
Na deze rust neemt de Wandelkerel eerst de bovenroute, maar als hij zijn veters opnieuw wil strikken daalt hij af naar de vangrail. Daar blijkt dat de planten welig tieren daar bovenop die Dijk, er zit een enorme hoeveelheid pluis op zijn schoenen.
Daarna lopen we samen verder. En dat was stiekem toch wel een enorm genietmoment voor mij. Wat heb ik heerlijk bijgekletst met mijn zoon. Soms , in de hectiek van het dagelijks leven, komt het daar niet van en op zo'n dijk, met verder weinig vertier is daar dan ineens zo'n moment. Net voor de Lorenz-sluizen kijken we achterom en dan blijkt dat we een heel stuk voorlopen op de rest. Tijd om even een pauze in te lassen. De Wandelkerel maakt van de situatie gebruik om een van de bunkers te bezoeken. Niet vanuit geschiedkundige interesse deze keer, maar om Pokéballen te scoren. Op dat moment is de Afsluitdijk helemaal stil, aan beide kanten staat de brug omhoog, daarom kan ik even genieten van de stilte. Toch wel een bijzondere ervaring op de Afsluitdijk.
Na de sluizen volgt nog een stukje Dijk en dan steken we over naar de andere kant. Daar zitten onze verzorgers en de meegereisde wandelaars op ons te wachten.
Na deze rust werden de laatste kilometers afgelegd. We verzamelden weer bij het Hajé-restaurant in Zurich en daar werd de dag afgesloten met een maaltijd en veel geklets.
Volgens Martin was dit de laatste editie van "Help Martin de dijk over". Onderweg is er al gesproken over nieuwe versies van "Help de dijk over", of die ooit gaan plaatsvinden is natuurlijk maar de vraag. Maar van deze 3 edities heb ik met volle teugen genoten.
Martin, Carla, Charlotte, Fien, Sylvia, Angelique, Petra en Wandelkerel, bedankt voor de heerlijke wandeling. Eric en Anita, bedankt voor de topverzorging en Marianne en Ger bedankt voor jullie aanwezigheid bij het diner. En nu maar gaan bedenken wie we de Dijk over moeten helpen in de toekomst……
Abonneren op:
Posts (Atom)