Muxia-Lires-Fisterre

donderdag 2 mei 2019

Muxia-Lires

Het was een rustige nacht, geen snurkers en geen vroege vogels. Om 8 uur zaten we in de bar aan ons ontbijt, echt Spaans, churros en tostada marmelade. Voor we de bar verlieten maakten we de hoed/pet goed vast aan de rugzak, het waaide te hard om die op ons hoofd te houden, de Wandelkerel had al achter zijn pet aan moeten hollen.

De eerste 2 km gingen we over de weg en dit stuk was vlak, daarna kwam het bos en de klim, hoger en hoger, tot we de wieken van de windmolens op de top van de berg hoorden “woesjen”. En daarna volgde natuurlijk ook weer een afdaling. Ik blijf in herhaling vallen, maar het is echt prachtig hier. 

Na ruim 10 km zagen we een hokje met een frisdrank automaat, we besloten om hier even te gaan zitten. We haalden een flesje cola uit de automaat en genoten van een cakeje uit eigen voorraad. We zaten niet lang, maar het was wel even prettig.

Na deze korte rust gingen we weer verder. Volgens de routebeschrijving zo het vandaag een krappe 17 km zijn, wensten dan ook zeer verbaasd toen we, met 13,5 km op de teller Lires al binnen liepen. Deze ene keer hadden we besproken, dus we wisten waar we heen moesten.

Voor we ook maar aanstalten maakten om de herberg binnen te gaan, deden we eerst belangrijke dingen, eten!!! Na het eten was het dan toch tijd voor een douche en daarna de was. De was konden we laten doen voor €4, dan zou het met 3 kwartier klaar zijn. We besteedden de wachttijd nuttig, met een drankje op het terras. Toen na een uur bleek dat het nog 20 minuten zou duren, deden we ook maar een tweede drankje.

We moesten de natte was wel zelf ophangen, geen probleem natuurlijk, en met de harde wind zou de was ook zo droog zijn. Toen de was hing, hingen wij in bed. Toen de was droog was, deden we een rondje door Lires en daarna wilden we eten. We moesten helaas nog een uur wachten, dat deden we maar weer op het terras. Toen we daar zaten, kreeg ik een appje van Ate, hij heeft de Camino del Norte en de Primitivo gelopen en hij zit ons nu op de hielen😆!!! Hij is vandaag aangekomen in Muxia en gaat proberen om morgen in één keer naar Fisterre te lopen. Dat zou betekenen dat we hem daar morgen treffen. We houden dus contact.

Tijdens het eten krijg ik het koud, heel koud, ook smaakt het eten me niet. Als de Wandelkerel voldaan is, gaan we snel naar onze kamer. We hebben een vierpersoonskamer, maar we zijn daar met zijn tweeën, lekker rustig! En nu snel onder de warme dekens en slapen, ik wil morgen fit zijn voor de laatste etappe. Ja, de laatste etappe, daar verheugen we ons wel en niet op!

vrijdag 3 mei 2019

Lires-Fisterre

Ik heb heerlijk geslapen en voel me vanmorgen weer helemaal fit. We ontbijten in de bar bij de herberg, een stuk citroencake, tostada marmelade en thee. Om kwart over 9 verlaten we de bar, we doen nog een poging om water uit een automaat te trekken, maar dat ding blijkt leeg. De Wandelkerel is niet blij, hij krijgt zijn geld in muntjes van 5 cent terug, een volle portemonnee dus.

We verlaten Lires en we besluiten om ook vandaag de route te volgen en niet langs de kust te gaan, we hebben gister een klein stukje verkend en er is daar geen pijl te vinden. Dan moeten we steeds op de telefoon kijken om onze weg te bepalen, daar hebben we geen zin in. Na een uur lopen hebben we voor het eerst vol zicht op de oceaan en vanaf dat moment zien we regelmatig het prachtig blauwe water.

Ineens zien we in de verte Fisterre liggen, maar de gele pijlen sturen ons de andere kant op. We volgen in eerste instantie de pijlen, maar die lijken ons om Fisterre heen te sturen. Dat willen we niet, we willen eerst iets eten en drinken voor we naar Cap Fisterre gaan, dus kiezen we een stukje onze eigen route.

We willen net een bar binnen gaan, als we door het raam naar binnen worden geroepen. We komen terecht in een hippiebar, geweldig. We krijgen een ansichtkaart en een stempel en als we willen kunnen we iets bestellen, maar dat hoeft niet. Nou ja, we wilden iets eten en drinken, dus dat doen we. Het overgrote deel van de bezoekers past in het hippiethema en wij genieten van de sfeer. Als we alles op hebben, beginnen we aan het laatste deel van de Camino, naar het nulpunt op Cap Fisterre.

Gelukkig wordt de route dwars door Fisterre ook gewoon aangegeven met pijlen, dus die volgen we. We verlaten het plaatsje Fisterre en lopen vervolgens zo’n 2,5 km langs de weg. De weg eindigt bij een parkeerplaats en daar is het een drukte van belang. Als pelgrim zijn we zwaar in de minderheid, het wemelt hier van de toeristen. We sluiten netjes aan in de rij voor paal 0.000 en als blijkt dat er een Nederlands echtpaar voor ons staat, vragen we hen om een foto van ons te maken. Na de paal lopen we verder, naar het uiterste puntje. Met onze rugzak op onze rug bedwingen we de rotsen en we vinden een prachtig plekje om te zitten. Iemand biedt aan om een foto van ons te maken, dat aanbod nemen we aan. We zitten daar een poosje zwijgend te genieten, ieder verzonken in onze eigen gedachten. Het zit erop, 15 dagen wandelen, zo’n 320 km, een fantastische reis, die de komende periode nog moet gaan landen, maar hier, op dit plekje is het goed.

Na een poosje beginnen we aan de wandeling terug naar Fisterre. Eenmaal daar aangekomen gaan we eerst eten, het wordt een mega-pizza. Als we daar zitten, blijkt Ate er bijna te zijn. We treffen hem kort op het terras en dan gaat hij verder naar het nulpunt. De Wandelkerel en ik gaan op zoek naar een herberg, de eerste is vil, de tweede heeft plek. We geven Ate door waar we zitten en na een douche gaan we de Compostela van Fisterre halen. Op de terugweg onderscheppen we Ate en dan gaan we met zijn drieën naar de herberg. 

We luieren even en dan gaan we er met zijn drieën op uit om de zonsondergang te bekijken. Deze is de moeite meer dan waard, zo eindigt de dag ook letterlijk met een gouden randje.

Daarna gaan we weer terug naar de herberg. Hier drinken we nog iets en maak ik mijn verslag af. Als er nog late gasten arriveren, wordt het erg druk in de zitruimte. Tijd om naar bed te gaan dus. Morgen gaan we weer naar Santiago de Compostela.

Santa Mariña-Dumbria-Muxia

dinsdag 30 april

Santa Mariña-Dumbria

We hadden afgelopen nacht te maken met een hardcore snurker, zelfs met oordoppen in was het oorverdovend. Deze keer waren we dus blij dat het een vroege vogel betrof, al om 5 uur vertrok hij, hè, hè, rust.

Om kwart over 7 werd ik weer wakker en even later ook de Wandelkerel. We startten rustig op en om 8 uur gingen we op pad. Al snel verlieten we Santa Mariña, we liepen kilometers over de weg, langzaam stijgend. Na een uur gingen we een zandpad op en was het langzaam stijgen voorbij, we moesten behoorlijk steil omhoog. De Wandelkerel was natuurlijk weer sneller, maar ook hij voelde zijn kuiten. Na deze klim ging de afdaling weer geleidelijk.

Na 10 km bereikten we een bar, tijd om iets te eten, het werd een bocadillo tortilla Francesca en tot groot geluk van de Wandelkerel werd er ketchup bijgeleverd. Het was heerlijk!!!

Er volgden weer vele kilometers over de weg tot we bij een idyllisch plekje, ruisend riviertje, groene bomen, schaduwrijk, weer een zandpad op mochten. Het bleek het begin van een prachtig stuk, een lange, geleidelijke klim met fantastische vergezichten, we bleven regelmatig even staan om te genieten. Net na de top was een klein dorpje en van daaruit begon de afdaling, deze eindigde in Hospital, waar de route zich splitst, richting Finisterre of richting Muxia. Wij gaan eerst richting Muxia. Het eerste stuk ging langs de doorgaande weg, waar een speciale strook was aangelegd voor pelgrims en hoorden zelfs speciale verkeersborden bij. Deze strook eindigde toen we de doorgaande weg verlieten en het bos weer in gingen. Het laatste stukje hadden we het idee dat we zomaar wat heen en weer gestuurd werden. De Wandelkerel vond afleiding toen we een voetbalveld in de hoogte zagen. Hij besloot om even een kijkje te nemen. Ik bedacht tijdens het wachten dat ik wel even kon kijken op Maps waar de albergue nou was, nou 64 meter verderop, ik keek tegen de zijkant aan.

Na een hete douche besloten we om eerst naar de supermarkt te gaan, we wilden lunch en avondeten scoren, zodat we verder nergens meer heen hoeven. Dat lukte. We hadden brood, nog warm en krakend vers, met kaas voor de lunch en vanavond maken we pasta met tomatensaus.

Na de lunch hebben we de was gedaan en nu loopt de herberg vol. Hopen dat er morgenochtend geen vroege vogels op onze slaapzaal zijn. En geen hardcore snurkers natuurlijk.

Toen ik na verloop van tijd ging controleren of de was droog was, kwam ik tot een schokkende ontdekking, mijn onderbroek was weg. Zowel de Wandelkerel als ik hebben meerdere keren gecheckt, maar hij blijft weg. Nu maar hopen dat iemand hem per ongeluk heeft gepakt en dat ontdekt voor het vertrek morgenochtend, anders heb ik een uitdaging, ik hou nu maar 1 onderbroek over.

De pasta met tomatensaus met tonijn smaakte goed en alles ging schoon op. Na de afwas ben ik lekker in bed gaan liggen en het zal me niet verbazen als de oogjes vanavond vroeg dicht gaan.

De oogjes gingen toch niet vroeg dicht. De Wandelkerel wilde graag de halve finale van Ajax volgen. Ik bedacht me dat ik de app van de provider op mijn telefoon heb staan, dus tv kijken moest kunnen. Behalve dan dat mijn MB’s bijna op waren en de WiFi-verbinding in de herberg hopeloos was. De Wandelkerel belde zijn vader en die zorgde er voor dat alle overgebleven MB’s naar mijn telefoon werden gestuurd en zo kon de Wandelkerel toch de halve finale kijken. Allen werd het toen dus wel 11 uur voor de oogjes dicht gingen.

woensdag 1 mei 2019

Dumbria-Muxia

Helaas is mijn onderbroek niet meer boven water gekomen, ik ben bang dat ik mij een aantal dagen met 1 exemplaar moet redden, enige creativiteit is de komende dagen dus vereist.

Na een ontbijt in de herberg gingen we om een uur of 8 op pad. Het weer was omgeslagen, donkere lucht, harde wind, dus ik liet het plan om zonder jas te starten snel varen. Het eerste stuk hadden we de jas ook echt nodig, het was kil. Toen we weer mochten klimmen, werd het snel warm en deze keer ging de jas na drie kwartier weer uit. Na een kilometer of 8 kwamen we in een dorpje waar we recht tegen de bar aanliepen, tijd voor thee en tostada marmelade. Tijdens het eten kwam de barman met een mandje met gekookte eieren, de Wandelkerel en ik weigerden, we hadden geen zin in een gekookt ei, maar toen de barman bleef aandringen pakte de Wandelkerel toch een exemplaar. Het bleek een grapje, het was een rubber ei dat terugstuitende van de tafel, zeker grappig.

Toen we verder wilden gaan, bleek het te miezeren, dus toch de jas maar weer aan. Gelukkig werd het snel weer droog, maar de jas bleef aan, de wind was aangewakkerd en koud. We liepen verder wel lekker, bergweggetjes, af en toe afgewisseld met een dorpje, wel klimmen en dalen, maar niet extreem en zelfs het zonnetje ging zijn best doen, dus ja, de jas weer uit!! De weg maakte een bocht en toen werden we getrakteerd op een werkelijk schitterend uitzicht op de Atlantische Oceaan, even genieten van het uitzicht. We vervolgden onze weg langs de kust en genoten van het uitzicht en van het geluid en de geur van de oceaan. We kwamen weer in een dorpje en daar werden we geroepen om een stempel te halen bij een kerkje, een leuke aanvulling op de collectie. Volgens de dame daar was het nog een uur naar Muxia, het zat er dus alweer bijna op voor vandaag. 

We verlieten het dorpje weer en toen we ergens op een punt in the-middle-of-nowhere waren, durfde de Wandelkerel zijn belofte in te lassen, zingen voor de jarige kat thuis. We maakten een filmpje en stuurden dat naar huis, niet dat dat de kat ook maar iets interesseert, maar Dochterlief vond het wel heel belangrijk. Na deze aubade mochten we een stukje steil naar beneden en toen de bomen op waren, hadden we een prachtig uitzicht op Muxia. We vervolgden onze weg richting deze plaats. We vonden een herberg en na een hete douche was het tijd voor een uitgebreide lunch in een bar. Na de lunch deden we een rondje Muxia waarbij we (soms) bijna wegwaaiden. We vonden kilometerpaal 0.000. Ik maakte er wel een foto van, maar het voelt nog niet als 0.000. De etappe naar Finisterre gaan we in twee dagen afleggen, nog even het einde van de Camino uitstellen.

We liepen weer terug richting herberg via de supermarkt. Helaas was die dicht in verband met de dag van de arbeid, we zullen het vanavond dus moeten doen op noodrantsoen. Gelukkig hebben we die nog.

Ik denk dat ik vanavond in de herkansing ga, een poging doen om op tijd te gaan slapen.

Santiago de Compostela-Negreira-Santa Mariña

zondag 28 april 2019

Santiago de Compostela-Negreira

Het hostel dat we gekozen hadden voor deze nacht lag helaas aan een drukke straat, daarom konden we het raam niet open zetten, te veel lawaai. Daardoor werd het wel benauwd op de kamer. Daarnaast was er om 3 uur ‘s nachts iemand die naar binnen wilde komen, maar de deur niet open kreeg, weer lawaai dus. Toen er om 6.15 uur ook nog mensen vertrokken met veel lawaai was mijn gebroken nacht compleet. Ik had de Wandelkerel beloofd dat hij tot 7.45 uur mocht uitslapen, dus ik lag nog een poosje wakker. 

Uiteindelijk verlieten we het hostel net na 8 uur. De eerste bar sloegen we over, dat was achteraf niet zo handig, want verder troffen we niets meer open. Buiten de stad aten we dus iets uit de voorraad, banaan en mini-donuts, aangevuld met water.

De route was prachtig, door de eucalyptusbossen over rotspaadjes. Omdat we een beperkt ontbijt hadden gegeten, verheugden we ons op de eerste bar. Volgens de kaart zou er ergens een bar zijn, maar wij zagen hem niet, dus moesten we nog even door. De volgende bar, volgens de kaart, zagen we wel en die was open, dus tijd voor voer, de Wandelkerel een broodje ham en ik een tortilla. Goed gevuld konden we weer verder. 

Na deze bar ging het eerst een stuk langs de weg en daarna weer het bos in, naar de top van de berg. Het was een flinke klim en elke keer als ik dacht dat de top nu wel bereikt moest zijn, bleek het toch nog iets hoger te kunnen. De Wandelkerel was natuurlijk allang uit beeld, maar op het hoogste punt zat hij toch weer op mij te wachten. Samen gingen we verder, op naar een bar, voor mij voor een sanitaire stop, voor de Wandelkerel voor water. Na een korte stop gingen we weer verder. Toen we een bocht maakten, stonden we ineens voor een hele oude brug over een rivier. Naast de brug ruiste een waterval, echt een fantastisch plekje. We bleven hier even stil staan om te genieten. Na het oversteken van de rivier volgden we deze een poosje over een naastgelegen pad en na een klein stukje weg bereikten we Negreira.

De hele weg vanaf SdC hadden we borden gezien voor herbergen, maar geen municipal. We verblijven nu in een privéherberg, luxe, schoon en rustig. Dan maar wat meer betalen.

De supermarkt zit om de hoek, dus de lunch was snel gekocht en daarna was het wachten tot de was droog was. En dat wachten doet de Wandelkerel in bed met filmpjes en ik op de binnenplaats, mijn verslag schrijvend. Het gaat ons allebei goed af.

Op 2 paar sokken van de Wandelkerel na was de was droog toen we om een uur of 7 gingen eten. Het werd pizza, groot en lekker. Zo groot dat ik de Kerel blij kon maken met een extra kwart pizza. Na het eten scoorden we nog een ijsje bij de supermarkt, waar we ook yoghurt haalden voor het ontbijt. Scheelt morgenochtend zoeken naar een bar.

We sloten de dag af met een biertje voor de Wandelkerel en een cola voor mij. De laatste sokken zijn droog, dus we installeren ons in bed, nog even hangen en dan slapen.

maandag 29 april 2019

Negreira-Santa Mariña

Ook vandaag waren er weer zeer vroege vogels, toen ik om 6 uur naar het toilet ging, liepen er al mensen rond die op het punt van vertrekken stonden. Ik schoof nog even lekker mijn bed in en toen ik om 7.15 uur mijn ogen weer open deed, waren de Wandelkerel en ik de enige pelgrims die nog in bed lagen. Langzaam aan begonnen we aan onze dag. Na het ontbijt met yoghurt, waren we om 8 uur klaar voor vertrek. Om weer op de Camino te komen hoefden we alleen de straat maar over te steken.

En toen we dat gedaan hadden, ging het al mis, het water liep uit de rugzak van de Wandelkerel. Snel de rugzak af en de boel controleren. Wat bleek, zijn Camelbak zat niet goed dicht. Of ik heb dat niet goed gecontroleerd of de dop is bij het inpakken van de tas los geraakt, het gevolg was een natte rugzak en een natte kont voor de Kerel. Gelukkig zit alles in de tas ook in waterdichte zakken, dus zijn spullen waren nog droog. Na dit oponthoud konden we weer verder. Of eigenlijk pas beginnen........

We verlaten Negreira via een poort en na een klein stukje weg, kwamen we weer in het bod terecht, ook hier weer die heerlijke eucalyptusgeur. Bij vertrek was de jas hard nodig, maar na een half uur liepen we te puffen, dus de jas maar weer uit. Na een kilometer of 8 gingen ook de pijpen van de broek, de temperatuur liep snel op.

Er volgden vele kilometers over de weg, waar het gelukkig niet druk was. We waren blij om weer een bospad op te gaan, ook al liep hij naar beneden. Aan het eind van de afdaling wachtte een oase, een prachtig, schaduwrijk terras. Tijd voor een hapje en een drankje. We kwamen heerlijk bij, maar we verbaasden ons wel over de vele pelgrims die voorbij kwamen of ook op het terras neerstreken. Zoveel pelgrims bij elkaar hadden we nog niet eerder gezien. Wat ook opviel is dat er op dit traject veel pelgrims met een dagrugzak(je) lopen. Na ons hapje en drankje gingen we weer verder, we waren al over de helft en we wilden niet al te laat ons einddoel bereiken, zodat we op het warmst van de dag lekker konden relaxen.

Het was nog steeds druk met pelgrims, een heel andere belevenis dan op de Via de la Plata, zeker toen er voor ons in het Spaans gezongen werd, vals en uit de maat, maar het had wel wat. Uiteindelijk bereikten we Santa Mariña, het eindpunt van vandaag. We konden kiezen uit twee albergues, het werd Casa Pepa. Na een hete douche en de handwas streken we neer op het terras voor het menu del dia. Dat lieten we ons smaken. Na ons menu namen we een borrel en toen was het wachten tot de was droog zou zijn. De Wandelkerel deed dat filmpjes kijkend, ik schrijvend aan mijn verslag. (Kleine verbetering achteraf, de Wandelkerel deed dat slapend.)

‘s Avonds aten we nog een klein hapje en daarna bedtijd!! Alles zoveel mogelijk klaar gelegd voor morgen, dus voor nu: “Weltrusten”!

Silleda-Outeiro-Santiago de Compostela

vrijdag 26 april 2019

Silleda-Outeira

Na een comfortabele nacht in een gewoon bed met echte lakens, was het uitgerust wakker worden. De Wandelkerel lag zelfs zo lekker dat hij niet uit bed wilde komen. Uiteindelijk besloot hij om toch maar op te staan, zodat hij met Iñaki en mij op pad kon gaan. In de bar naast de herberg deden we onze ochtendthee en daar kwamen even later onze Duitse vrienden ook binnen. We kwamen gezamenlijk tot de conclusie dat we niet in Ponte Ulla, maar 4,5 km verderop in Outeira zouden overnachten. De laatste nacht met zijn allen ergens in een herberg. 

Toen we vertrokken was het droog en dat was een heel prettige ervaring na drie dagen starten in de regen. Na even zoeken kwamen we op de goede route en konden we de gele pijlen weer volgen. We liepen voornamelijk over asfalt en dat vonden de voetjes wel prettig na alle rotspaden vol plassen van afgelopen dagen. In Bendeira troffen we Fran en met zijn vieren verlieten we Bendeira weer. Na verloop van tijd wilden we wel naar een bar, dus we waren blij dat we er één zagen. Helaas was de bar gesloten, ze hadden problemen met de elektriciteit, we kregen gelukkig wel een stempel. En zo liepen we door tot Ponte Ulla op 20 km, pas daar troffen we de eerste bar. Hier aten we een welverdiend broodje en dronken we wat. Iñaki kreeg hier te horen dat er bij de herberg waar we heen gingen niets was, geen bar en geen supermarkt, maar er was wel een privéherberg in een dorp verder, waar wel alle voorzieningen waren. Iñaki belde de privéherberg, naar die moest tussen de €14 en €20 per persoon kosten, teveel!!!!

In overleg met Fran besloten we om in Ponte Ulla naar de supermarkt te gaan, zodat er vanavond gekookt kan worden, ook deden we inkopen voor het ontbijt. Na het bezoek aan de supermarkt gingen we op voor de laatste 4,5 km. Deze gingen door een eucalyptusbos over een breed pad heuvel op. Allemaal waren we blij dat we er waren. En gelukkig was de douche heet en was er een wasmachine. Na alle vocht van afgelopen dagen was veel kleding muf, klam en/of vochtig. Wassen dus!!!! We deelden de wasmachine met vier personen en dat leverde een flink aantal meters was aan de waslijn op.

Fran heeft voor ons allemaal gekookt en met zijn zessen zaten we aan tafel. Fran, die zeer gelovig is, sprak voor ons allemaal een dankwoord uit en daarna genoten we van de maaltijd, waarbij werd gesproken over de belevenissen op de Camino. Na het eten volgde thee uit mijn voorraad en de vragen op de labels van de theezakjes werden vertaald, erg grappig.

Na het eten werd er wat gehangen, er hing toch een soort van spanning, morgen naar Santiago de Compostela.

Op dit moment weet ik nog niet of ik wel zin heb om zondag verder te gaan richting Muxia. Dat heeft er vooral mee te maken dat “de rest” een paar dagen in SdC blijft.

zaterdag 27 april 2019

Oteira-Santiago de Compostela

Net voor 7 uur werd ik wakker en ging ik naar het toilet. Toen ik terugkwam in de slaapzaal waren de lichten aangesprongen, maar niemand leek aanstalten te maken om op te staan. Geisha bracht het mooi onder woorden: “It looks like nobody wants to end his Camino.” En zo was het wel een beetje. Om 8.15 uur waren de Wandelkerel en ik de laatsten die de herberg verlieten, maar het verschil was slechts enkele minuten. De Portugese chica’s kwamen ook net voorbij, we gaven dus even gas, want het geklep van die 5 is verschrikkelijk.

De route was weer prachtig en het rook heerlijk, we liepen nog steeds door het eucalyptusbos. Toen we het bos verlieten werd het al snel warm, dus bij een bushokje deden we de jas uit. Het brood dat we vanmorgen wilden eten was echt vies (altijd lekker brood gehad in Spanje, maar dit....), dat hadden we niet opgegeten, dus we waren blij dat we een bar zagen, voedsel!!! Naast de thee bestelden we toast met marmelade en we kregen toch een berg toast, we konden onze weg dus met een volle maag vervolgen. Volgens de barvrouw was het nog 10,5 km tot SdC, ruim twee uur nog dus.

De etappe was niet moeilijk, dus we genoten volop, zeker toen ook het zonnetje er nog bij kwam. De eerste afstandsaanduiding die we zagen, gaf aan dat we nog 7,768 km te gaan hadden. Op een bepaald moment haalden we Iñaki weer bij en samen gingen we verder. We staken een viaduct over en aan de afrastering hingen allerlei attributen die pelgrims hier hadden achtergelaten. Vlak daarna zagen we voor het eerst de torens van de kathedraal. Daar stonden we alledrie even voor stil.

Vanaf dit punt is het nog zo’n 2 km tot het plein voor de kathedraal, dit ging voornamelijk op de gok, de pijlen ontbraken. Mijn geheugen werkte nog goed, ik kon aangeven hoe we moesten lopen, tot de weg was opengebroken wegens werkzaamheden. Gelukkig hadden we Iñaki bij ons, hij vroeg de weg, en zo kwamen we op de goede plek. 

Op het plein voor de kathedraal zat Jane op ons te wachten, een prachtige verrassing. Ook een vriend van Iñaki, Miquel, was op het plein en even later kwamen ook Reimer en Geisha aan. Na de traditionele foto doken we met zijn allen een terras op. Tegen half 3 vertrokken we daar, maar wel met de afspraak om ‘s avonds met zijn allen te gaan eten.

Het eten was supergezellig en na afloop was er een kort maar innig afscheid, de gezamenlijke Camino is voorbij. Jane vliegt morgen, businessclass met haar gebroken been, naar Australië, Iñaki, Fran, Reimer en Geisha blijven op verschillende locaties in SdC voor ze ieder weer huiswaarts gaan en de Wandelkerel en ik gaan morgen richting Muxia. En nu ben ik blij dat het nog niet voorbij is. Het wordt een nieuw hoofdstuk op de Camino!

Cea-Castro Dozón-Silleda

woensdag 24 april

Cea-Castro Dozón

Al heel vroeg was er drukte in de herberg, 5 Portugese dames (chica’s) waren aan het rommelen. Nu zijn dit ook wel typjes hoor. Strak in de make-up, haartjes strak gekapt, kleding piekfijn in orde en alles op elkaar afgestemd en hun rugzak laten ze vervoeren. In de ogen van de meeste aanwezigen zijn ze nep-pelgrims. 

Toen de Wandelkerel en ik de herberg verlieten, zaten de chica’s er nog. Na ruim 2 uur waren ze nog niet klaar voor vertrek. In de bar troffen we Iñaki, Peter, Reimer en Geisha en na thee en koffie vertrokken we met zijn zessen richting Ouseira. In verband met de vele wegen, gingen we wel over de weg, het was nog wat schemerig en de paden konden daardoor gevaarlijk zijn.

In Oseira bezochten we het klooster, waar we voor de rondleiding gingen, hier sloot ook Fran zich bij ons aan. Na de rondleiding in het klooster gingen we naar de bar er tegenover, we wilden iets warms, want we waren allemaal koud. Iñaki regelde warme chocolademelk voor ons, die helaas lauw was. Ook maakte hij met zijn telefoon op de zelfontspanner een foto van de groep. Peter vroeg de barvrouw om een foto te maken. Gelukkig was de foto van Iñaki gelukt, want op Peters telefoon stond alleen een bewogen selfie van de barvrouw. Hilariteit alom!!!

Het tweede deel van de route volgden we de officiële weg. En die was niet alleen nat en modderig, maar ook erg mooi. We konden daar alleen niet zo van genieten, omdat we goed moesten opletten waar we onze voeten neerzetten. Af en toe stond ik stil om om me heen te kijken, zonde van al die regen.

Soms liepen we stukken over een naastgelegen weiland, omdat dat beter begaanbaar was dan het pad, soms was er geen andere optie en moesten we wel over het pad, hopend dat het smalle randje dat droog leek ook echt droog was. Soms leek het bijna droog en dan ineens kletterde de regen weer neer. De Wandelkerel was doorgelopen, maar we troffen hem weer onder een afdakje, verstandige jongen. Een klein stukje verder was een bar en daar gingen we naar binnen. We aten een bocadillo tortilla con queso en daarna waren we klaar voor de volgende 3 km, op naar de herberg. Net voor de herberg stapte Peter op de bus naar Santiago, ik dacht eerst dat hij een grapje maakte, maar we liepen echt met maar 6 pelgrims naar de herberg. En daar wachtte ons een onaangename verrassing, er was een grote groep tieners (met begeleiding) daar en er waren nog maar twee bedden vrij. Iñaki was onze redding, hij sprak met de hospitalero en na twee uur wachten, hadden we onze bedden.

Reimer en Geisha in een slaapzaal, de Wandelkerel en Iñaki in een privékamer en Fran en ik ook. De begeleiders van de tieners moesten uit de privékamers en slapen nu op matjes bij de groep. Na 2 uur wachten in onze natte spullen konden we eindelijk douchen, maar helaas het warme water was op. Tot overmaat van ramp is de verwarming kapot en dus is het bibberkoud in de herberg.

Gelukkig kunnen we wel in de herberg eten, we hoeven dus niet naar buiten, waar het nog kouder is. 

Het eten was lekker en gezellig. Na het eten regelden we extra dekens om warm te kunnen slapen en kranten om in de nog natte schoenen te stoppen. Hopelijk zijn de schoenen morgen droog.

En dan is het tijd om te gaan slapen, morgen weer een nieuwe wandeldag, helaas wordt er wel weer regen voorspeld.

Donderdag 25 april 2019

Castro Dozon-Silleda

Ondanks de kou redelijk geslapen, maar wel een paar keer wakker, niet van de kou maar omdat Fran snurkte.... Om een uur of 5 werd de jeugd wakker gemaakt en de laatste groep vertrok net na half 7. Toen er zelf ook maar uitgegaan en even later ook bij de heren op de deur geklopt. Ook zij waren wakker en we besloten om maar gewoon op te starten. Iñaki scoorde koffie uit de automaat en de Wandelkerel en ik een chocoladecroissant, we waren alledrie niet enthousiast, maar het vulde.

We vertrokken met zijn drieën en na enige verwarring over de goede richting zaten we op de goede route. Het eerste stuk ging over de weg, dat was makkelijk op gang komen. We werden getrakteerd op een werkelijk prachtige regenboog. Zeer fel van kleur, met een tweede boog erachter en de hele boog was te zien, fantastisch gewoon. 

Na 4 km gingen we het eerste bergpad op. Langzaam maar zeker verdween de Wandelkerel uit beeld. Omdat hij zijn (feloranje) poncho aan had, was hij soms vanuit de verte zichtbaar. Het was grotendeels droog, maar af en toe viel er een flinke bui, dus de poncho moest binnen handbereik blijven.

Na een kilometer of 8 begon ik op een bar te hopen of eigenlijk op een berichtje van de Wandelkerel dat hij een bar gevonden had. Dat berichtje kwam niet, naar Iñaki en ik vonden wel een bar. Daar troffen we Reimer en Geisha, maar van de Wandelkerel geen spoor. Ik probeerde hem te bellen, maar hij nam niet op, jammer dan. Ik nam thee en toast met marmelade, ik kreeg er een stuk cake bij, zo dat was genieten. Na een tweede kop thee ging ik met Iñaki verder. Toen de Wandelkerel terugbelde raakte ik wat achterop, geen probleem, er zit geen moeten bij op de Camino. De Wandelkerel zat in een bar waar ook net de groep tieners binnenkwam om te eten, hij besloot toch om daar maar even te blijven en na een poosje kreeg ik een foto van hem met een cerveza, dat deed hij goed. Toen ik bij de bar aankwam, wilde hij net vertrekken. Na een snel toiletbezoek van mij, gingen we samen verder, nog een krappe 10 km te gaan.

Helaas was de groep ook grotendeels vertrokken en dus liepen we rustig verder, inhalen was niet mogelijk op het smalle pad. En het werd nog smaller, want het hele pad werd geblokkeerd door een enorme plas, zodat iedereen (ook wij) over het naastgelegen muurtje verder ging. Even later konden we de groep voorbij en toen liep het toch iets prettiger.

Ondertussen begon het keihard te regenen en daardoor miste ik bijna het kerkje aan de overkant van de weg. Gelukkig bijna, want ik wilde dit kerkje graag aan de Wandelkerel laten zien. Druipend stonden we in de deuropening en toen we ons buiten van onze poncho’s wilden ontdoen, werden we binnengehaald. De Wandelkerel bracht onder woorden wat ik voelde: “Zo’n kerkje zegt me veel meer dan zo’n grote kathedraal.” En zo is het precies. We zaten even rustig in kerk en daarna gingen we weer verder. Helaas moesten we weer een deel van de groep voor ons laten gaan. 

Het deel van de route wat nu kwam was geweldig!!! We moesten door een riviertje lopen, het water dat net gevallen was, liep over het rotspad naar beneden. We moesten goed opletten waar we liepen, maar we keken ook om ons heen, de bomen waren zo mooi lichtgroen, het was sprookjesachtig. Dat inspireerde de Wandelkerel tot een nieuw sprookje: “Roodkapje op de Camino.”

Met natte voeten bereikten we Silleda. Hier ontving ik een berichtje van Iñaki, hij ging niet naar de albergue municipal, maar naar de albergue turistico, iets duurder, maar ook iets luxer. En daar hebben we een driepersoonskamer genomen, met echte lakens en verwarming!!!!

Na het douchen gingen de Wandelkerel en ik op zoek naar iets te eten, uiteindelijk vonden we een supermarkt en in de keuken van de albergue maakten we gehakt warm en dat deden we op brood. Ondertussen hoopten we dat de was wilde drogen, zodat die morgen droog mee kan, maar dat ziet er niet zo positief uit.

Later op de avond hebben we de was verhuisd naar de gordijnrail op de kamer, hopelijk heeft dat een positief effect.

De Wandelkerel is later nog even naar de supermarkt geweest voor soep en brood, dat was ons avondeten. Om half 10 ging het licht uit, slapen in een warme kamer, met echte lakens, wat een verschil met vorige nacht.