Fjällraven Classic Denemarken, Egebjerg-Svendborg Efterskole

Na een goede nacht was ik weer mooi op tijd wakker. Hoewel ik tot nu toe elke ochtend mijn wekker had gezet, had ik hem nog geen enkele keer nodig gehad. We volgden het ritueel van aankleden (zo fijn dat er vanavond weer gedoucht kan worden en dat er dan schone kleding is, ik heb weleens lekkerder geroken), ontbijten, inpakken, opzadelen en nog een keer de laatste waterfles vullen voor we weer op pad gingen.

 

 

We begonnen de dag met een stukje klimmen, nog iets hoger de Egebjerg op. We kregen het dus al snel weer warm, dus de jas ging na een enkele kilometer alweer uit. Binnen vijf kilometer kwamen we bij een oude molen, die mochten we beklimmen, maar dat lieten we aan ons voorbij gaan, we wilden lekker doorwandelen nu.

 

 

En lekker doorwandelen deden we, de route was zeker niet vlak, maar de stijgingen en dalingen waren niet meer zo venijnig. We kwamen door een dorpje en we hoopten dat we daar ergens een bakkie konden konden scoren. Helaas was dat niet het geval, dus net buiten het dorpje sterken  we neer op een grote kei, ieder één voor onszelf. We zaten hier niet lang, maar het was wel even lekker om van de voeten af te zijn.

 

Langzaam maar zeker verandert het landschap, het wordt glooiender en de bossen verdwijnen en daar komt landbouwgrond voor terug. Toch wordt het niet minder mooi, tenminste dat vind ik, deze vergezichten kan ik ook van genieten.

 

 

Het glooiende landschap betekent dat we de kust naderen en dus ook onze eindbestemming Svendborg. Maar Svendborg is groot, dus als we de bebouwing bereiken, weten we dat we er nog lang niet zijn. Waar we dan wel bijna zijn is de rust. Deze is ongeveer onder de hoge brug die het eiland Funen verbindt met het eiland Tåsinge.

 

 

We zoeken weer een beschut plekje en we genieten van onze lunch, brood met vispaté en thee, en van alles wat er om ons heen gebeurt. Gesprekken in diverse talen, wandelaars die gezwommen (brrrrrrr) hebben, enthousiaste honden, het zonnetje en het uitzicht. Ook hebben we contact met Hilly, zij is na haar verblijf in Faldsted weer in Svendborg gearriveerd en ze zit aan de route op ons te wachten.

 

 

Wij moeten nog zo'n zes kilometer, dus ze moet nog even wachten. We verlaten ons plekje onder de brug en langs het water vervolgen we onze weg door Svendborg. Ik vind het een mooi stuk, aan de linkerkant de stad en aan de rechterkant het water. De stad, in ieder geval het deel dat ik zie, is mooi, ruim en rustig. Soms is er een stukje industrie, maar het is wat mij betreft niet storend.

 

 

Ongeveer een half na ons vertrek van de rust treffen we Hilly bij een van de havens. wat fijn om haar weer te zien. We kletsen even en dan lopen Kenneth en ik weer door, nu nog zo'n drie-en-halve kilometer te gaan tot de finish, daar gaat Hilly ook naar toe.

 

 

Het gaat nog even voort langs het water. We treffen het laatste bordje met de afstandsaanduiding, 70 km, en dan laten we het water weer achter ons. Er volgt nog één flinke klim en dan gaan we, onder luid gejuich van de vrijwilligers, over de finish.

 

 

Kenneth en ik halen onze beloning op en lopen dan richting het kampement. Op weg daarnaartoe treffen we Hilly. We zetten onze tentjes op en dan kunnen Kenneth en ik eindelijk douchen, na drie dagen wandelen zonder deze voorziening is dat een genot.

 

 

Na de douche vertrekken we weer naar het finishterrein om te shoppen, te eten, te drinken, muziek te luisteren en de binnenkomende wandelaars toe te juichen. Het is zeer gezellig op het finishterrein dus we brengen daar een paar genoeglijke uurtjes door. Maar aan alles komt een eind, dus tijd om naar bed te gaan.

 

 

Ik heb genoten van dit festijn, wat een bijzondere wandeling. Ik hoop (en verwacht) dat ik in de toekomst meer Fjällraven Classics mag meemaken.

Fjällraven Classic Denemarken, Holstenhuus-Egebjerg

De hele nacht is er regen gevallen. Dit heeft als voordeel dat het niet zo koud was, maar het nadeel is dat de tent nog nat is als ik wakker word. Omdat het waait, laat ik de tent voorlopig nog maar even staan, hoe droger, hoe minder gewicht.

 

Met behulp van mijn zitmatje, die nu dienst doet als windscherm, kookt Kenneth water voor het ontbijt. We hebben muesli met chocola en net als bij het avondeten voldoet (in dit geval) lauwwarm water om er iets smakelijks van te maken.

 

 

Met achter ons een donkere lucht verlaten we het kampement. Nog niet iedereen is op weg, maar het overgrote deel van de wandelaars wel. Een wandelaar had zijn schoenen buiten laten staan en die is nu van alles aan het proberen om ze enigszins droog te krijgen aan de binnenkant, ik hoop dat het lukt. 

 

 

Het eerste deel van de route van vandaag gaat overwegend bergaf. dat is op zich niet heel vreemd, want we gingen gister bergop en we zijn nu op weg naar de kust. Voor we echter zo ver zijn, genieten we van dit deel van de wandeling. Eerst een stuk bos, tot het plaatsje Åstrup. Hier wijken we een klein stukje van de route af om een kerkje te bekijken, helaas kunnen we niet naar binnen, maar het rondje rondom is de moeite waard.

 

 

 

Na het bezoek aan het kerkje pakken we de route weer op en eten we de eerste Kirsebære, vers van de boom geplukt. We slingeren over smalle paadjes door weilanden en langs een meer. Kenneth weet dat er verderop een jachthaven(tje) zit met een soort snackbar en we verheugen ons nu al op een lekker bakkie daar. Voor we daar zijn lopen we al een stukje langs de kust, nu nog over graspaden en soms een stukje asfalt. Eenmaal bij de jachthaven haal ik voor ons beide een bakkie en daarna sluit ik aan in de rij voor het toilet. Die rij is niet zo lang dus al snel zit ik weer naast Kenneth te genieten van mijn thee.

 

 

Na deze rust gaan we verder over een plankenpad, dat plankenpad gaat over in een kiezelstrand en dat kiezelstrand blijven we zo'n zeven kilometer volgen. Het loopt op zich prima, zeker omdat we af en toe een stukje graspad net boven het kiezelstrand nemen.

 

Er is een punt waar we even, via de weg, een stukje van het strand af moeten en daar kopen we bij een woning een bakje Kirsebære van twee meisjes die zo een zakcentje bij verdienen. Al etend en kersenpitten spugend, wat bij mij af en toe jammerlijk mislukt, lopen we door.

Net voor de rustpost moet er nog even geklauterd worden om natte voeten te voorkomen, gelukkig verloopt al dat geklauter voor ons beide prima.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De rust is op een camping en na het halen van een stempel zoeken we een beschut plekje. Dat plekje vinden we vlakbij de EHBO en dat betekent dat we meer dan voldoende aanspraak hebben, want er lopen continue wandelaars af en aan.

Na de rust gaan we eerst de verkeerde kant op, maar gelukkig wijst één van de vrijwilligers ons snel de juiste weg. Een kleine kilometer later komen we op een wel heel avontuurlijk deel van de route. We moeten weer over een plankenpad, alleen is het pad bijna niet te zien door alle begroeiing. En die begroeiing bestaat voor een deel uit (hoge) brandnetels, daar moet ik dus in mijn korte broek tussendoor. Ik ben dan ook blij dat ik voorop loop, want dan heb ik geen last van terugzwiepend groen door het passeren van mijn voorgangers. Kenneth is beter af, hij heeft zijn lange broek nog aan.

Af en toe werd het pad iets begaanbaarder, maar na zo'n korte periode werd het ook weer minder. Dit ging kilometers lang zo door, slechts één keer kwam ik in aanraking met een brandnetel, dus de schade viel mee.

 

 

We liepen langs de rand van de plaats Vester Skerninge en daarna beklommen we de Knarrebjerg. Toen ik even alleen liep, heb ik een stukje van het plastic lint afgesneden dat de route aangeeft, dit komt natuurlijk in het schrift met mijn verslag. En voor jullie denken dat anderen de weg niet meer kunnen vinden nu, geen paniek, er is meer dan genoeg lint overgebleven.

 

 

Na de top van de Knarrebjerg daalden we een heel klein stukje voor we weer verder mochten klimmen, nu de Egebjerg op. Deze beklommen we niet tot de top, tenminste, niet vandaag, ons kampement van vandaag ligt op de flank van de Egebjerg. Ook nu was het veld niet erg vlak, dus zochten we het vlakste stukje op. Na wat gesoebat met de vrijwilligers mochten we daar ons tentje neerzetten.

 

 

Nadat alles in gereedheid was gebracht voor de nacht, was het tijd voor ontspanning. We zaten heerlijk in het zonnetje, drankje en wat te eten erbij, oftewel: The Good Life!!!

 

 

Nadat we onze avondmaaltijd hadden genuttigd, zochten we het kampvuur op. Hier brachten we een genoeglijk uurtje door, onder begeleiding van muziek. om een uur of tien kroop ik in mijn slaapzak, op naar de laatste etappe morgen.