Vanmorgen ging de wekker om 5.15 uur, ik wilde naar Ekehaar om daar 50 km te gaan wandelen bij de Broekstreker Stertocht. Rondom Hemelvaart staat de Elfstedentocht op het programma en omdat ik met Pasen ziek was, heb ik de langere afstanden in mijn trainingsschema niet kunnen lopen. Daar ging ik vandaag verandering in brengen.
Precies volgens schema zat ik om 6.00 uur in de auto, zodat ik om 7.00 uur zou kunnen starten in Ekehaar. Ik reed op N375 tussen Meppel en Ruinen toen ik ineens in mijn rechterooghoek een flits zag en bijna tegelijkertijd hoorde ik een enorme knal, een dier...
Ik keek in de spiegels, maar zag niets bijzonders en voor mijn eigen veiligheid kon ik op dat punt niet stoppen. Ik minderde gelijk vaart, want er klapperde, bonkte en joelde vanalles aan de auto. Een goede kilometer verder kwam ik bij een rotonde met een carpoolplaats, daar parkeerde ik de auto. Toen ik de bocht nam, viel er het een ander van de auto, dat haalde ik op, het bleek een deel van de bumper en een deel van de verlichting te zijn. Daarna liep ik met bonkend hart om de auto heen, ik had geen dier gezien in de spiegels en was bang dat er nog delen van een dood beest aan de auto zouden hangen. Dat was gelukkig niet het geval, maar alsnog schrok ik me kapot van wat ik zag. De bumper aan gort en lekkage. De lekkage bleek de ruitenvloeistof te zijn, dus niets ernstigs en zeker geen brandgevaar, maar de rest van de auto, daar kon ik echt niet mee verder.....
Na deze inspectie besloot ik de ANWB te bellen, maar zij zijn voor pech en niet voor schade. Op advies van de ANWB-medewerker belde ik het noodnummer van de verzekering, daar werd ik fantastisch geholpen. Wel kreeg ik te horen dat eventuele taxikosten alleen werden vergoed bij een all-riskverzekering en die heb ik niet. Na de ziekenhuisopname van Manlief wist ook zeker dat hij op dit tijdstip niet in staat zou zijn om mij te komen halen en ook de schatjes hadden een ander plan. Ik had nog even tijd om na te denken wat ik zou doen, want het zou 30-45 minuten duren voor de autoambulance er was. Ik kon natuurlijk altijd gewoon naar huis gaan lopen.
Terwijl ik in de auto zat te wachten, keek ik nog eens rustig om mij heen en toen zag ik dat de rotonde waar ik naast stond een afslag naar Koekange had en door Koekange loopt het Westerborkpad. Deze heb ik allang afgerond, maar als ik nu tot Beilen zou lopen, kwam ik in de buurt van de 50 km en had ik een bestaande route die ik kon volgen, dus niets zelf verzinnen, maar alsnog gewoon pijltjes volgen. Toen de autoambulance arriveerde, had ik dan ook mijn besluit genomen. Ik ging naar Beilen lopen.
Voor mijn auto op de ambulance werd gezet, stopte ik nog snel mijn gewone schoenen, die ik had meegenomen voor na het lopen, in mijn rugzak. Geen idee wanneer ik mijn auto weer zou zien en die schoenen wil ik niet te lang missen. Ik had dus wel gelijk een hele volle rugzak. En op het laatste moment bedacht ik mij dat mijn theebeker ook nog in de auto stond en aangezien thee een eerste levensbehoefte is voor mij, is mijn theebeker bijna heilig.
Uiteindelijk verliet ik de carpoolplaats om 7.20 uur. Ik liep eerst de pak hem beet 3 km naar Koekange en vervolgens ging ik verder op het Westerborkpad. Ik merkte dat ik nog wat schrikkerig was, want toen er onverwachts twee eenden opvlogen uit een sloot, schrok ik me echt te pletter, een hartslag van minstens 316 ofzo....
Toch deed het wandelen me ook goed, na een uurtje merkte ik dat ik liep te fluiten. Het was dan ook wel ontzettend mooi wandelweer, lekker zonnetje, aangename temperatuur en daarnaast een mooie omgeving.
En zo bereikte ik Echten. Hier was ik nog niet zo lang geleden ook geweest, tijdens de Weidebliktocht, en ook nu liep ik langs Huis te Echten. Het Westerborkpad gaat echter voor het Huis te Echten rechtsaf, terwijl ik de vorige keer linksaf ging, ik kwam dus al snel weer op minder bekend terrein.
Na Echten ging het richting Hoogeveen, eerst nog een stukje door het bos, maar al snel ging het langs de Hoogeveense Vaart. Het was nog steeds vrij vroeg en half bewolkt, waardoor het water een spektakel werd van licht en schaduw.
Terwijl ik daar liep, bedacht ik mij dat ik nog geen melding had gedaan bij de politie van de aanrijding, dus belde ik de politie ook nog maar even. Toen dat was afgehandeld, kon ik het gebeuren even helemaal loslaten.
Aan de overkant van de Vaart zag ik een vlag wapperen, die ik ergens vaag herkende. Na enig graven in mijn geheugen, bedacht ik mij dat het de vlag van de Cascaderun was. Ik zocht even op het www en daar zag ik dat inderdaad vandaag de Cascaderun zou zijn. Dat zou kunnen betekenen dat er wegversperringen zouden zijn op de route, maar het betekende sowieso dat het druk zou zijn voor een zondag.
Ik was nog maar net het bordje van Hoogeveen voorbij toen er een enorme stoet ouders met jonge kinderen op de fiets op gang kwam. Bakfietsen, fietsen met zitjes voor en achter, grote fietsen, kleine fietsen, ouders met een, twee, drie of meer fietsende kinderen, man wat een fietsen...
Ik liet de fietsers even achter mij, toen ik langs de Joodse begraafplaats liep. Ondertussen was het 10 uur geweest en was ik al 4 uur geleden van huis vertrokken, dat merkte ik vooral aan mijn blaas, ik moest ondertussen echt nodig naar het toilet. Uiteindelijk kwam ik terecht op het station, helaas op een niet al te schoon toilet, Gelukkig daarna wel thee in de stationsrestauratie...
Ik had ruim 18 km gelopen toen ik bij het station aankwam en ik nam het er dan ook even van, even een half uurtje van de voeten. Na dat half uurtje kon ik er weer tegen en begon ik aan etappe 25 Hoogeveen-Kremboong. Ik herkende sommige stukken van mijn eerdere wandeling over het Westerborpad, maar zeker niet alles. Op een bepaald moment wist ik zeker dat er een pijl naar links zou staan, maar dat bleek niet te kloppen, ik moest daar gewoon rechtdoor. Ach, dat zal dan wel van een andere wandeling geweest zijn....
In het bos kwam ik wel weer bekende plekken tegen, onder andere het excecutiemonument in het Spaarbankbos en ook de mooie paadjes door het Spaarbankbos. Het bos uit was even een twijfelmomentje, ik zal wel ergens een pijl hebben gemist, maar het kwam helemaal goed, ik wist de route weer op te pikken.
Bij Kremboong was ik weer toe aan een korte pauze, ik had er weer ruim 10 km opzitten. De wind was wel koud, dus de jas ging aan en ik hield het bij een korte pauze, maar toch even op mijn gemak wat eten en drinken.
Ondertussen had ik er zo'n 30 km opzitten en dat in combinatie met een frisse wind tijdens de rust, maakte dat ik wat moeizaam op gang kwam. Omdat ik het toch een beetje koud had gekregen tijdens mijn rust, hield ik mijn fleecejack nog even aan. Daar had ik al snel weer spijt van, tijdens het lopen kreeg ik het snel genoeg weer warm, mijn jack ging dus weer uit. Ik stopte hem in de ruimte tussen mijn rugzak en mijn rug, het was nu niet zo warm dat het zweet me op de rug stond.
In de verte zag ik de VAM-berg, maar voor ik daar was, herkende ik ineens weer een mooi smal paadje van mijn vorige avonturen op het Westerborkpad. Toen was het wel een stuk droger daar....
In de verte had ik al een dikke bui zien hangen en ik hoopte dat deze zijn weg zou vervolgen zonder mij te bezoeken, maar dat zat er helaas niet in. Toen ik bijna aan het eind van dit paadje was begon de wind aan te trekken, zodat ik snel op zoek ging naar een wegwerpponcho. Ik heb een prachtige, degelijke wandelponcho, maar die weegt wel wat, dus als er geen tot amper regen wordt voorspeld neem ik die niet mee. wel heb ik altijd een of twee wegwerpponcho's voor noodgevallen in mijn tas zitten. Wegwerp betekent overigens niet dat ik ze na een keer gebruik ook echt weg werp, meestal kunnen die dingen wel een paar rondes mee en gaat hij, als hij weer droog is, dus weer keurig in de tas.
Maar goed, ik pakte dus dat wergwerpding en wist hem, net te laat, over mijn hoofd te werken. Zeer charmant weer.....
Ik kijk niet echt blij, de regen werd hagel....
De hagelbui was kort en hevig, maar omdat ik toch een beetje nat was geworden, hield ik, voornamelijk voor de warmte, de poncho nog even aan. Met een poncho die klapperde in de ins bereikte ik de VAM-berg. Ik was hier een eenzame wandelaar omringd door fietsers. Het was wel grappig, de fietsers rijden hier rondjes en tegen de tijd dat ik de klim naar boven maakte, was ik een aantal fietsers al drie-vier keer tegengekomen. Na de tweede keer herken je elkaar, dus de begroeting werd steeds enthousiaster.
Hier ging ik naar boven, prachtig toch die lucht!!!
Eenmaal boven was ik verbaasd over de vele fietsers die hier stonden, ook zij genoten van het uitzicht en misschien ook wel van een adempauze.
Ik nam de avontuurlijk route naar beneden, terwijl ik mij afvroeg of op deze etappe ook de stapstenen door het water zaten. Ja dus, zag ik even later, maar ik besloot om deze keer toch maar de alternatieve route te nemen....
Ondertussen had ik wel weer behoefte aan een sanitaire stop en gelukkig kwam Wijster steeds dichterbij. Ik schoot dan ook naar binnen bij de eerste horecagelegenheid die ik tegen kwam daar. Niet allen vanwege die hoge nood, maar ook omdat ik er na mijn rust bij Kremboong alweer ruim 10 km op had zitten, dus de voetjes wilden ook wel even van de vloer, letterlijk deze keer.
Ik zat hier niet al te lang, ik wilde de laatste loodjes achter de rug hebben. ik wilde ondertussenw el weer naar huis. Vanuit het Wijster ging het ene heel stuk langs de spoorlijn, een mooi, bijna oneindig lijnenspel.
Toen ik Beilen naderde zocht ik op hoe laat er een trein ging en ik zag dat als ik de originele route zou volgen, de kans aanwezig was dat ik net een trein zou missen. Dan moest ik weer een half uur wachten. Ik besloot dus om een iets korter alternatief te nemen, zodat ik zeker weten de eerstvolgend trein zou halen.
En zo stond ik na 47,5 km na mijn vertrek vanaf de N375 bij station Beilen. Trots op mijzelf vanwege de afstand, maar ook trots op mijzelf vanwege het omdenken en het feit dat ik er ondanks een rot begin toch een mooie dag van had gemaakt!
