Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 31 januari 2021

52.324 Te druk voor.....

Afgelopen week ben ik niet verder gekomen dan het snijden van de lapjes voor het blokjesproject en daar heb ik ook nog geen foto's van gemaakt.

Maar ik heb nog wat achter de hand, want de maand februari is al een poosje af zonder dat ik die hier al heb laten zien. Dus bij deze....









Een sweet-lollypop-maand!!!!

En dan proberen om komende week een inhaalslag te maken......

vrijdag 29 januari 2021

Coronaquarantaine, deel 23

Nou afgelopen week voelde echt als quarantaine, naast lesgeven stond alles in het teken van nakijken, nakijken en nakijken. Tussen de lessen door, na de lessen, 's avonds thuis, het ging maar om één ding, nakijken van schrijfvaardigheid. Met zeventig toetsen met gemiddeld twee-en-halve opdracht per toets ben je wel even bezig. Zeker omdat je elke opdracht drie keer nakijkt, namelijk op taalgebruik, inhoud en regels. Zelfs als ik niet aan het nakijken was, maar even een hoognodige pauze nam, bleef de stapel op de achtergrond aanwezig. En ik kan je al vertellen, ik ben nog steeds niet klaar. Ik verwacht ook zaterdag, zondag en maandag nog nodig te hebben. Maar gelukkig lukte het me wel om nog een paar keer een ommetje te maken.



Vandaag stond de woonkamer ook nog eens op zijn kop, de nieuwe stoel voor manlief arriveerde. Een superdeluxe, op drie punten verstelbare sta-op-stoel. En voor die bezorgd kon worden, moest eerst de oude bank eruit. Dat ging in delen, gisteravond al een deel, vanmorgen een deel toen de stoel er stond en Manlief over kon steken naar zijn nieuwe zitplek, het laatste deel. Dochterlief en ik kregen er spieballen van....




En als de oude bank eruit gaat en er een nieuwe stoel voor Manlief komt, dan moet er ook nog iets komen voor de rest van het gezin om op te zitten. Dat werd een bank met een Scandinavisch tintje, zo één die je zelf in elkaar moet knutselen. Nu had ik daar al op geoefend bij het inrichten van de kamers van de Wandelkerel en Dochterlief, maar voor een bank heb je toch echt twee personen nodig. Gelukkig kwam Paps nog even 'an om te overleggen hoe laat we zaterdagmorgen de oude bank naar de vuilstort zouden brengen. Hij "mocht" dus gelijk helpen met knutselen.

Het werd eerst een grote chaos, maar uiteindelijk was het zover dat ook de rest van het gezin een zitplek heeft.





En wil je weten hoe luxe de stoel is, nou hij zelfs een USB-aansluiting voor het opladen van de telefoon.


Het poezenbeest was al snel weer verzoend met de nieuwe situatie, nu moet ze alleen nog gaan snappen dat die nieuwe meubels niet zijn om aan te krabben. We hebben al wat hulpmiddelen in huis gehaald, dus nu maar hopen dat mevrouw ook mee wil werken.



Dochterlief en de Wandelkerel zitten nu in Arnhem. Morgen heeft Dochterlief daar al vroeg audities, dus dan kan ze maar beter al in Arnhem zijn. Dat betekent dat Manlief en ik met zijn tweeën zijn morgen en een deel van de zondag.

Ik hoop nog wat te kunnen wandelen, maar eerst die stapel nakijkwerk (bijna) wegwerken. En verder maken we er een rustig weekend van en wachten we af wat Dochterlief ons morgen te vertellen heeft.


zondag 24 januari 2021

52.323 Blokjes, blokjes

Het wordt bijna saai, maar ook deze week hield ik het bij het maken van twee blokjes en een klein beetje haken. Het haken is nog niet zover dat ik daar wat van kan laten zien, dus ook nu weer twee blokjes.




Nog maar 94 te gaan........


zaterdag 23 januari 2021

Landgoederen De Eese, Wilhelminaoord en Frederiksoord

Driemaal is scheepsrecht en dus gingen Wandelmams en ik vandaag (eindelijk) op pad voor de geplande dertig kilometer die afgelopen twee weken ook al op onze planning stonden. Op wandelnet had ik twee wandelingen gevonden die, met een kleine doorsteek, op elkaar aansloten. Een over landgoed De Eese en één over de landgoederen Wilhelminaoord en Frederiksoord. Zeker geen onbekend terrein, maar dat betekent ook dat we weten dat het een mooie wandeling gaat worden.

Ik stond om acht uur bij Mams voor de deur en na haar laatste slokje koffie stapten we in de auto, op naar de Woldberg. Net voor half negen waren we opgezadeld en vertrek klaar, op naar de langste wandelafstand sinds tijden. We begonnen gelijk goed, met glibberen en klimmen en soms zelfs beide tegelijk.




En ondanks het feit dat er al vele voetstappen van mij (en Mams) in dit gebied liggen, bracht deze wandeling ons op nieuwe paden. Man, wat zijn er mooie paden op De Woldberg en op De Eese.












En wat hadden we een geluk met het weer, zelfs het zonnetje liet zich zien. En als er dan vochtige boomstammen liggen, die door het datzelfde zonnetje een beetje worden opgewarmd, dan ruikt het zo lekker!!!



En na deze verwennerij kwam er nog een verrassing om de hoek, een pad omzoomd door dennen, met op het pad een heerlijke bodem van dennennaalden.




Grappig, zelfde punt, drie verschillende camera's, drie verschillende resultaten.

En dit arme vogeltje lag midden op het pad.....

Vlak na dit met dennen omzoomde pad moesten we de verbinding maken tussen de beide routes. Met dank aan maps.me lukte dit zonder problemen. Nou ja, zonder problemen wat betreft de te kiezen route, de ondergrond bracht nog wel wat uitdaging met zich mee.



En pas hier troffen we, na de het echtpaar dat de auto naast ons parkeerde op de parkeerplaats, voor het eerst weer mensen, in dit geval vier mountainbikers. Nadat we de oversteek hadden gemaakt naar de tweede route, moesten we een sloot volgen. Het viel ons op dat er een wit waas over de sloot lag. de verklaring daarvoor vonden we even later, een verval in de sloot.


We volgden de sloot nog even en ineens middenin het land bleken we een nieuw landgoed te hebben betreden.


En dan betreed je ook het gebied van de Maatschappij van Weldadigheid, een gebied waar een groot deel van de inwoners van Nederland een geschiedenis heeft liggen. En in die geschiedenis is ook het (voormalige) klassenverschil terug te vinden, dus ook op de begraafplaats.




Als je meer te weten wil komen over de geschiedenis van de Maatschappij van Weldadigheid dan raad ik je de volgende boeken aan:
- De proefkolonie van Wil Schackman
- Het pauperparadijs van Suzanna Jansen

En dan houdt het nog niet op, er is nog veel meer te ontdekken in Wilhelminaoord, namelijk school in bos. En dan zijn er nog mensen die zeggen dat cultuur alleen te vinden is de randstad!






Na school in bos bereikten we het koloniekerkje in Wilhelminaoord. We liepen het bos achter het koloniekerkje in en vandaaruit kronkelden we weer terug naar de doorgaande weg. Die doorgaande weg staken we weer over om richting Frederiksoord te gaan.




Maar eerst was het tijd voor een pauze, helaas stond het eerste bankje dat we vonden vol in de wind. Toch streken we daar neer, want de onderdanen waren toe aan een beetje rust. Na een snelle hap wilden we ook weer verder, rusten met een koude wind vol in je gezicht is niet ideaal. Toen Mams opstond waaide direct haar isolatie-zit-matje onder haar kont vandaan. Dat matje bleef halverwege de zeer steile slootkant hangen. Omdat hij daar uit de wind hing, waaide hij niet verder weg. Gelukkig vonden we, na enig zoekwerk, een stevige tak en met ie tak wisten we het matje weer binnen handbereik te manoeuvreren. Daar kregen we het dan wel weer warm van.

De route bracht ons net niet in Frederiksoord, maar wel twee keer in het nabij gelegen Nijensleek. Ook hier ontdekten we, ondanks de geringe afstand tot onze thuisbasis, weer nieuwe wegen. Wat we op dat stukje vooral bijzonder vonden is dat we in de slootkant nog stukken ijs vonden. Heel apart.



En wat dan helemaal bijzonder is, is dat we even later vol in de zon liepen.


Het rondje Nijensleek bracht ons niet op nieuwe ideeën, voor ons nieuwe wegen, maar qua omgeving niet bijzonder inspirerend. De doorsteek die we dan weer maakten van route twee naar route een konden we dan weer wel waarderen. Weer een stukje geschiedenis en weer een stukje natuurschoon.








Ondertussen was het 13.00 uur en behalve het echtpaar op de parkeerplaats en de vier fietsers waren we nog geen andere mensen tegengekomen. Dat veranderde heel snel na het betreden van landgoed (heerlijkheid) De Eese. Ineens zagen we van alle kanten wandelaars, fietsers en hardlopers aankomen. Waar we tussen 08.30 en 13.00 uur slechts zes personen hadden gezien, zagen we na 13.00 uur tientallen mensen. Niks mis mee, maar wel opvallend.

Ondertussen waren we alweer diep landgoed De Eese binnengedrongen. Nu heeft de Wandelkerel daar stage gelopen tin zin tweede jaar op het mbo, dus ik had van hem al wel wat verhalen gehoord het landhuis en de privégebieden, tenslotte is landgoed De Eese voor het grootste deel nog steeds privé bezit.

En dat privé bezit respecteren Mams en ik, nou ja bijna. Stiekem hebben we wel anderhalve meter over het privé bezit gelopen, maar alleen om te voorkomen dat we natte voeten kregen.


Hier links betraden we het privé domein...

Even later zagen we ook het landhuis in volle glorie, potverdikke wat een prachtig huis.


Ondertussen begonnen we wel te merken dat het al lang geleden was dat we meer dan twintig kilometer gelopen hadden, de benen werden best wel zwaar. En als dan op de laatste loodjes ook de obstakels zich nog aandienen, word je niet blij.


Eerst tref je een dwarse boom op je pad. Maar gelukkig weet je met wat dalen, greppels en weer klimmen, dat obstakel te overwinnen. het wordt wat lastiger als de digitale routebeschrijving zegt dat je rechtdoor moet, terwijl daar gewoon een sloot ligt.


Gelukkig zijn er meer wegen die naar Rome leiden en zo wisten Mams en ik ook de auto weer te bereiken.