Deze week was de vakantie voorbij en dat betekende online lesgeven. En ik weet ook direct weer waarom ik dat ab-so-luut niet leuk vind. Leerlingen houden hun camera uit, je kan niet even snel een vraag beantwoorden, dus er komen (veel) mails binnen met vragen, je kunt niet tijdens de les bijsturen, inleverwerk moet gefotografeerd worden en vervolgens gemaild, waarbij soms de foto compleet onleesbaar is, dus vragen om nieuwe foto. Ik mis gewoon het live contact, het gesprek, de grapjes, de vertrouwelijke dingen die aan je worden verteld, de leuke tekeningetjes op opdrachten, nou ja, dat dus.
Gelukkig zorgde Dochterlief nog wel voor wat afleiding......
Verder werd de keukentafel vervangen door een ander exemplaar. Geen nieuwe, als het straks mooi is, moet er nog geschuurd en geschilderd worden, maar voorlopig staat er wat anders. Ik was de oude tafel zo zat, dat ik geen geduld had om te wachten tot ik het "nieuwe" spul kon opknappen, het wordt vanzelf wel een keet mooi weer.
De oude situatie.
De tussensituatie, tijdelijk met een oude tuintafel.
De huidige situatie.
Als ik de tafel en de klepbank ga opknappen, komen er ook andere stoelen, ook opknappers. Behalve dan de trippelstoel voor Manlief, maar misschien dat ik die wel een andere kleur hoes geef, dat ding is zo lelijk.
De Wandelkerel bleef deze week ook hier, hij was ziek. Gelukkig viel de coronatest negatief uit, het was een ander virus, maar hij baalde als een stekker. Hij miste nu een herkansing en deze toets kan pas volgend schooljaar alsnog gemaakt worden. Dus naast het feit dat hij ervan overtuigd was dat hij het deze keer zou halen, omdat hij zich heel goed had voorbereid, moet hij nu dus ook nog eens heel lang wachten op de volgende kans.
Dochterlief hield zich bezig met werken en met voorbereidingen op audities voor vervolgopleidingen, maar er was deze week ook een klein dipje. Alle activiteiten die ze heeft opgestart, liggen nu stil en nu er gesproken wordt over een eventuele verlenging van de lockdown is de kans groot dat de audities in eerste instantie niet doorgaan. En nu mist ze dus een doel in haar leven, terwijl ze zo graag verder wil, ze wil iets hebben om naar toe te werken. Gelukkig luchtte een flinke huilbui op en lukte het haar om de knop weer om te zetten.
En Manlief keek alles aan en leefde mee. Ook had hij deze week een telefonische afspraak met de neuroloog. Na intensief overleg is besloten dat Manlief toch weer gaat minderen met de prednison, maar in heel kleine en langdurige stappen. Voorlopig gaat de dagelijkse dosis dus met 1 mg naar beneden. Of en wanneer een volgende stap komt, hangt helemaal van hoe het met Manlief gaat en hoe het hier gaat. We nemen er deze keer echt royaal de tijd voor.
En zo ging de eerste week van het nieuwe jaar voorbij. Misschien niet direct de beste week, maar die houden we dan nog tegoed!
En gelukkig hebben we dit wezentje nog, wat een troost kan ze toch geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten