Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 26 mei 2012

Wandelbabbel4umtocht Haarlem

Tuut-tuut-tuut-tuu..... Klaboem-bats! Huh, wat? "He joh, jij moet eruit!" "......... Ik? Wat-tan, o ja, wandelbabbel4umtocht. Zo vroeg? Hoe laat is het eigenlijk?" Eén oog open, blik op de wekker, 6 uur 's ochtends. Waarom? O ja, wandelbabbel4umtocht in Haarlem. Pffffffff, vroeg hoor. Nu? Twee ogen open, blik op de wekker, 6.10 uur. OK, eruit!!!!! Gelukkig, douche, warm water, wakker!!!!!! O ja, Wandelmannetje gaat ook mee. Wakker maken. "Hoi mam, is het al tijd? Ik kom naar beneden, heb er zin in. Zet jij thee?" Auto, 7 uur, richting station, parkeren, perron, instappen, zitten, pffffff, gered. Tassen ingepakt, flessen gevuld, batterij van het fototoestel vol, shit, batterijen voor de GPS zitten in oplader in stopcontact in de keuken. Ik zit in de trein..... Geen batterijen. Station Haarlem, batterijen gekocht.

Dit is een bekopte samenvatting van de eerste uren van de vroege zaterdagmorgen. Je moet er tenslotte iets voor over hebben om met wandelvrienden uit het hele land een tochie te lopen. We verzamelden in de stationshal van het station Haarlem. Na een bakkie koffie, verzorgd door één van de wandelaars, met een vers croissantje, waren de 7 wandelaars volledig uitgerust voor een wandeling.

Onze zeer bekwame gids wist alle mooie plekjes van Haarlem te vinden. Niet alleen de mooie straatjes en hofjes, maar ook de bijzondere winkels. Dus kwamen we bij een etalage vol Maria-beelden.



En ondanks alle stedelijke activiteiten en bebouwing heeft Haarlem prachtige plekjes weten te behouden. We liepen langs mooie gevels, hofjes en door smalle straatjes. Prachtig!!!!





We kwamen uit bij, volgens onze gids, het mooiste gebouw van Haarlem. De Amsterdamse Poort. En ik moet zeggen dat ik het volledig met onze gids eens ben. Wat een mooi gebouw. En het wordt ook nog bewoond. Dit om te voorkomen dat het wordt gekraakt.






En we liepen nog steeds door Haarlem-centrum. En dat vonden de gast-wandelaars geen probleem, want het is simpelweg een prachtige stad. De gebouwen en gevels hebben zoveel historische waarde. En tot groot verdriet van het Wandelmannetje liepen we de grote kerk voorbij. Eigenlijk wilde hij wel binnen kijken, maar dat zat er helaas niet in.





Uiteindelijk verlieten we Haarlem via een schelpenpad, lamgs een sloot of vaart. En hoewel dit officieel een voetpad is, werden we toch regelmatig opgeschrikt door ons tegemoet komende of achteropkomende fietsers. Zolang je rekening houdt met elkaar is dit geen probleem, maar sommige fietsers vonden dat wandelaars zeker een meter in de brem moesten gaan staan als zij passeerden. Tja, en dat is dan weer jammer. Maar het was een prachtig pad, dus we genoten volop.



Na dit pad liepen we Nationaal Park Zuid-Kennemerland in. Wandelmaatje M. heeft al vele jaren de droom om Wisenten in het wild te zien. En dat moet mogelijk zijn in dit natuurgebied. Maar eerst namen we even rust. Het Wandelmannetje probeerde tijdens de rust, met wisselend succes, een meloen te slachten. Gelukkig smaakte de meloen wel!



En met veel plezier weken we even af van de route om de Wisent te spotten. Helaas hadden de Wisenten andere plannen en zelfs zoeken via de Wisenten-site hielp niet. De site wist te vertellen dat ze bij het water te zien waren, maar de praktijk gaf een compleet ander beeld.




En dus liepen we, zonder een Wisent gezien te hebben verder. Sorry M. Maar er was gelukkig nog veel meer te zien. Maar alles wat je ziet weet je niet altijd direct te duiden. Dus die ronde betonnen bak leverde eerst nog wel wat vraagtekens en discussie op. Maar met zijn 7-en kwamen we uiteindelijk uit op de vroegere ijskelders. En dat 7 meer weten dan 1 bleek ven later, want toen kwamen we inderdaad een bord tegen met een uitleg over de ijskleders.





Ondertussen waren we 8 km onderweg en waren er ruim 2 uur verstreken, dus misschien toch wel tijd om de pad erin te zetten. "Helaas" mislukte dit. Na 3,5 uur kwamen we bij rust 1. En toen hadden we 12 km afgelegd en dat voor getrainde wandelaars. Maar we het was zo gezellig.....



Tijdens de rust werd er gebeld door 4-um-lid C. "Zijn jullie al bijna terug in Haarlem?" Nou, zeker niet.....



En de St. Bavo Kathedraal vroeg ook zeker onze aandacht. Vooral de 2 verschillende torens riepen vraagtekens op. Het verhaal gaat dat zowel de mannen als de vrouwen geld zouden sparen om de 2 torens van de kathedraal te bouwen. Het verschil in de torens zou dan ook liggen in het feit dat de vrouwen meer geld bij elkaar hadden gespaard en zij dus ook een klok in hun toren konden laten zetten, terwijl de financien van de mannen dat niet toelieten.



Het Wandelmannetje wilde wilde graag de kerk van binnen bekijken, maar helaas is deze op zaterdag gesloten. Dit tot groot verdriet van het Mannetje.




Uiteindelijk bereikten we het eindpunt en kwamen we tot de schokkende conclusie dat we een historische snelheid hadden behaald van 2.9 km per uur!!!!!! Maar wat kon ons dat schelen, ook al waren we uiteindelijk maar met 7 wandelaars, we hebben een ongelooflijk gezellige dag gehad. En tijdens het eten kwam daar nog wat aanhang bij. En de gebakken bananen, kippenpootjes en andere Indonesische gerechten smaakten prima. Om maar niet te spreken over de hoeveelheid en het aantal ijsjes die het Wandelmannetje wist te veroveren.




Lieve Wandelvrienden dichtbij en verweg. Bedankt voor deze topdag!!!!!

maandag 21 mei 2012

Beugelbekkie

Vandaag was het dan zover. Het Wandelmannetje kreeg zijn beugel. Om 10 uur haalde ik hem van school, zodat hij thuis zijn tanden nog even goed kon poetsen voor we naar de orthodontist vertrokken. In de wachtkamer maakte ik nog snel een foto van zijn beugelloze tanden, tenslotte moeten we straks wel goed vergelijkingsmateriaal hebben.


We hoefden niet zo lang te wachten en al snel zat hij in de stoel. Samen met de orthodontist bekeek hij wat er zoal op het tafeltje lag en wat er dus allemaal in zijn mond terecht zou komen.




Eerst werden zijn tanden nog een keer goed schoongemaakt. En vervolgens werden de slotjes één voor één op zijn tanden en kiezen geplaatst. Nu is lang stilliggen voor het Wandelmannetje erg lastig, maar hij hield zich goed. Het vervelendste vond hij wel dat hij niet kon praten, want ook dat doet hij graag.




Na ruim een uur in de stoel te hebben gelegen, mocht hij er even uit. Alle slotjes waren bevestigd en hij kon weer even in model komen. Vooral zijn nek en schouders waren erg stijf.


Toch moest hij even later de stoel weer even in, want het draadje moest ook nog vastgemaakt worden. En helaas voor hem, moesten er ook nog turbo's geplaatst worden. Turbo's????? Ja, zo heten die dingen. Dat zijn blokjes die achterop zijn voortanden worden geplakt om te voorkomen dat hij met zijn voortanden op de slotjes op zijn ondertanden bijt. Zodra de tanden enigszins in model staan, kunnen deze weg. En daar is het Wandelmannetje erg blij mee, want hij vindt het ondingen.


Om 12 uur verlieten we de praktijk. Een broodje eten bleek onmogelijk en toen knapte ook nog één van de turbo's weer af. Naar school lukte niet, alles in zijn mond deed zeer en toen moesten we ook nog weer terug naar de orthodontist voor een nieuwe turbo.

Al met al is het en dag die het wandelmannetje het liefst snel vergeet.......

donderdag 17 mei 2012

Sint Christoffelmars Steenwijkerwold

Hoewel wij met Hemelvaart niet aan dauwtrappen doen, voelde het deze morgen wel zo. De wekker stond op kwart over 6. Het doel deze morgen was Steenwijkerwold om daar de Sint Christoffelmars te wandelen. Sint Christoffel is de beschermheilige van de reizigers en dus ook van de wandelaars. Om kwart over 7 stonden het Wandelmannetje en ik bij Wandelmams op de stoep en na een ritje van zo'n 20 minuten parkeerden we de auto tegenover de feesttent in Steenwijkerwold.

Na het inschrijven bezochten het Wandelmannetje en ik het toilet. Ik was al snel weer terug bij wandelmams, maar het mannetje liet even op zich wachten. Op bepaald moment vonden Wandelmams en ik dat het wel erg lang duurde en dus liepen we naar de toiletten toe. Daar aangekomen bleek dat het Wandelmannetje de deur van het toilet niet open kreeg. Met wat behulp van mij kreeg hij de deur van het slot, maar nog steeds wilde de deur niet open. Wandelmams is toen maar hulp gaan halen en met behulp van een man met een gereedschapkoffer lukte het uiteindelijk om de deur open te krijgen. Met de nodige vertraging vertrokken we om 8 uur voor de eerste 35 km tocht van het Wandelmannetje. Hij moest wel deze tocht op gloednieuwe schoenen lopen, dus dat was nog even afwachten.

Aan het landschap was goed te zien dat er de laatste tijd toch wel aardig wat regen is gevallen, er waren zoveel kleuren groen te zien, geweldig gewoon. Vanuit Steenwijkerwold werden we al snel een aantal oude stegen doorgestuurd. Via, via kwamen we Basse en daar zagen we gelukkig weer levende have in de weiden.





Maar het mooiste zagen we toen we Basse net weer uitliepen. Vlak voor onze neus staken 2 reeën de weg over. We bleven alledrie stil staan en wandelmams en ik grepen direct naar onze fototoestellen. Het vreemde was dat 1 ree stil bleef staan en naar ons keek. Wij vonden dat raar, zeker toen ook de tweede ree stil bleef staan en omkeek. Het duurde maar heel even voor er ook nog een jong overstak. Toen snapten we waarom ze stil bleven staan. Gelukkig hebben we een paar foto's kunnen maken. Jammer genoeg kwamen er 2 dames achter ons aan, die zeer luid riepen dat ze al veeeeel vaker reeën hadden gezien, waarop de beestjes er alsnog als de gesmeerde bliksem vandoor gingen. Bedankt dames, maar niet heus......


    



Na 10 km kwamen we bij de eerste rust. Deze was bij restaurant het Binnenhof. We bestelden een bakkie en voor ons alledrie een tosti.Helaas liet de tosti nog al lang op zich wachten en duurde het ruim 3 kwartier voor we verder konden. Deze rust had ons dus nogal veel tijd gekost en dan kwamen we na die lange rust ook nog eens lastig op gang.




Natuurlijk zag het wandelmannetje weer vanalles waar wij anders voorbij zouden zijn gelopen. Onder andere een beeld van de dichter J.C. Bloem. Na een stukje langs de doorgaande weg van Steenwijkerwold naar Oldemarkt doken we het bos in en daar kwamen alle routes bij elkaar. Dat leverde een mooi kleurenpalet op de pijlen op, aangezien elke route een eigen sticker op de pijlen had staan.





De volgende controle/rust was na 15 km in het dorpshuis van Marijenkampen en daar hielden we het bij een plaspauze en genoten we van een beker limonade die ons werd aangeboden. Via een stuk bos kwamen we in Willemsoord, waar men er een bijzondere manier van rekenen op na houdt.




Na Willemsoord kwamen we via een omweg in het buurtschap "De Pol" terecht, waar net als in veel plaatsen in de omgeving de hand van de "Maatschappij der Weldadigheid" zichtbaar is. In dit geval betreft het een klein Joods kerkhof, waar behalve een herdenkingssteen geen grafstenen meer te vinden zijn.




Na een rust bij camping het Veentje, waar het laatste kopje soep net voor onze neus werd ingeschonken, ging de tocht verder langs de A32 richting de uitkijktoren en het theehuis Tuk. Bij het theehuis kregen we nogmaals een stempel en toen gingen we op pad voor de laatste 10 km.




Het Wandelmannetje begon wat te mopperen, omdat zijn voeten zeer deden. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk, want hij had nog geen tijd gehad om zijn schoenen in te lopen. Met behulp van het Lalala-boekje wist ik de moed erin te houden. En hij kon nog steeds grapjes maken, want toen ik na een half uur ophield met zingen, was het eerst wat hij zei: "Oooo, mijn voeten doen zo zeer!" Alsof hem dat opeens weer te binnen schoot. Ondertussen waren ruim over de 30 km dus het eidn was in zicht. Op onze GPS hadden we overigens al 2 km meer afgelegd als volgens de routebeschrijving en toen we op een punt kwamen waar we de kortste route konden nemen of nog een ommetje van bijna 3 km, besloten we (bijna) eensgezind dat we de korte route namen.




Na 34 km waren we terug in de feesttent waar we een medaille kregen en onze wandelboekjes weer ophaalden. Voor het Wandelmannetje was deze tocht een mijlpaal. Het was de eerste keer dat hij een afstand boven de 30 km liep en met deze tocht heeft hij zijn eerste wandelboekje vol gemaakt. Er staat nu 726 km in. Dus de volgende tocht zal hem een nieuwe afstandsmedaille van de KNBLO opleveren.


En weer was de nood bij het Wandelmannetje erg hoog, maar voor hij gebruik maakte van het toilet heeft hij wel even het slot gecontroleerd en gevraagd of wij bij de toiletten wilden wachten. Hij nam geen enkel risico!!!!