Dit jaar liep ik mijn 12e N4D en het was de makkelijkste ooit. In mijn hele 4Daagsecarrière is dit de editie met de minste fysieke en/of mentale ongemakken. Ik zou er bijna toe komen om volgend jaar de 50 km te gaan lopen. Bijna...….
Want in mijn achterhoofd zijn er genoeg redenen om het niet te doen, zeker nu ik dit jaar ervaren heb hoe het is als het "makkelijk" gaat.
Om maar een paar redenen te noemen:
De edities van 2008, 2009 en 2010 die steevast op zaterdagmorgen eindigden bij de huisarts vanwege de hoeveelheid en de ernst van de blaren. De editie van 2011, toen ik ten val kwam en mijn knie helemaal open lag en na dag 1 vol vocht zat. De edities van 2012 en 2013, toen mijn hoofd zo vol zat met de ziekte van Manlief en alles wat dat voor ons gezin betekende, waren vooral mentaal zware edities.
De editie van 2014, toen we persoonlijk werden geconfronteerd met het verlies van onze blarenheld, die zijn vrouw had verloren, maar ook de intocht die sober werd door de ramp met de MH17. De editie van 2015, toen Wandelmams gedwongen door een blessure, startte op de 30 km. 2016, de 100ste editie, waar vooral vooraf zoveel over te doen was. Of in 2017 en 2018 toen de Wandelkerel al op de 50 km liep, maar het door een vergroeiing aan zijn hielen zo extreem zwaar had en ik met mijn hoofd dus erg met hem bezig was.
Ach eigenlijk is er elke editie wel iets. Dit jaar viel het voor mij en de Wandelkerel mee, maar er waren zoveel anderen die deze keer wel een bijzondere editie beleefden.
Ik denk dan natuurlijk aan Wandelmams, die 5 maanden geleden een flinke operatie onderging en die nu gelukkig toch in staat was om te lopen. Ik denk aan Sabine, die na twee keer wandelen en een aantal jaar langs de kant staan nu voor de tweede keer de N4D rolde, dit jaar zelfs de 50 km. Of aan Annemiek die op deze manier haar sarcoïdose verslaat.
Ik denk aan Truus, die na een auto-ongeluk twee jaar geleden, waarbij de voorspelling was dat ze nog maximaal 5 km zou kunnen lopen, dit jaar op vrijdag over de finish kwam om haar kruisje in ontvangst te nemen. Of Aike, die al maanden worstelt met het instellen van medicijnen, en ondanks dat toch doorgaat en dus ook de finish haalde of de Sjeik die dit jaar, na eerdere afwezigheid door medische oorzaak, zijn felbegeerde Gouden Kruis binnen haalde. Of de heer Van der Lans, die voor het eerst in zijn leven de finish niet haalde.
En dan heb ik het nog niet over al die mensen die ik niet ken, die allemaal een verhaal hebben, die allemaal helden zijn. Of ze de finish nu wel of niet hebben gehaald.
En dan dringt het besef weer tot mij door: De N4D kunnen en mogen lopen is elk jaar weer bijzonder. Een gunst of een geluk en als het zo gaat als dit jaar bij mij, dan is het dubbelgeluk. Waarom zou ik dan het risico nemen, als ik na 11 edities eindelijk een keer makkelijk heb gelopen, om het volgend jaar mijzelf weer moeilijker te maken.
Ik heb nog even tijd om hier over na te denken. Aan de ene kant roept de uitdaging aan de andere kant het genieten. En of die samen gaan...…..
zaterdag 20 juli 2019
vrijdag 19 juli 2019
N4D 2019, de dag van Cuijk
Ik heb vandaag weer een vroege start en dat betekent dat ik, als de Wandelkerel zijn bed uit is, ook maar min bed uit ga. De tijd is te kort om weer te gaan liggen. Dochterlief steekt weer over naar mijn bed, vandaag gaat ze op de fiets naar de Oase.
Omdat ik alle tijd heb, doe ik rustig aan. Toch ben ik vroeg op de Wedren en na een kop thee ben ik ook snel door de start. De laatste dag is begonnen.
Ik krijg een berichtje dat Trudy ook vandaag weer op de route te vinden is en ik besluit om de Wandelkerel direct in te lichten. Afgelopen dinsdag heeft hij Trudy gemist en dat vond hij erg jammer. Na dit telefoontje loop ik lekker door. Ik heb er echt zin in vandaag en voel me super. Voor ik het weet ben ik dan ook Nijmegen uit en net als woensdag heb ik nog niet de behoefte aan rusten, ik krijg alleen langzaam behoefte aan een toilet. Ik weet dat net voorbij Sint Walrick een militaire post is, dus dat is mijn eerste doel vanaf nu. Even later bedenk ik dat Trudy daar nog net voor zit, dus ik stel mijn doel bij.....
Bij de Hatertse dennen zit een schaapsherder met zijn kudde en hond te genieten van de voorbijkomende wandelaars. Omgekeerd genieten de wandelaars van het plaatje van de herder met zijn kudde en hond. Voor mij lopen mensen die zelfs nog nooit een kudde met herder hebben gezien. dat is voor mij, als Drent, dan weer niet voor te stellen. En dan bereik in Trudy. Ik hoor daar dat de Wandelkerel deze keer Trudy wel heeft gevonden. Na een kort praatje ga ik, met zwart-witbal, verder richting het toilet.
Als ik in de rij sta, zie ik Angelique een rij verder staan. We zwaaien even naar elkaar en na het toiletbezoek gaan we samen verder. Dit duurt helaas niet zo lang. Angelique heeft net gerust, terwijl ik in Overasselt even wil gaan zitten. Op aanraden van Angelique vind ik een lekker plekje. De Wandelkerel loopt maar 3 kilometer voor mij, terwijl hij de lussen van de 50 km nog moet maken. Ik besluit dus om vandaag wat vaker en wat langer te rusten, zodat het verschil tussen ons niet te groot wordt. Voor Mams is dat misschien iets minder, ze moet dan langer op ons allebei wachten.
In Overasselt neem ik dus weer afscheid van Angelique. Ik eet en drink wat en dan ga ik weer verder, maar niet heel veel verder. Ik besluit om de kerk van Overasselt te bezoeken. Voor de deur wordt ik hartelijk welkom geheten en eenmaal binnen is het heerlijk rustig. Ik loop een rondje door de kerk en steek een kaarsje aan, maar vooral geniet ik van dit rust- en rustgevend moment. Wat fijn dat er op de route dit soort plekken zijn.
Ik verlaat Overasselt en dan mag ik de dijk naar Linden op. Ik blijf het bijzonder vinden, zo'n dijk. Als je eraan begint, zie je een eindeloze stoet wandelaars, duizenden mensen die voor jou uit lopen. Ben je aan het einde van de dijk, dan loopt er nog steeds zo'n eindeloze stoet wandelaars, nog steeds duizenden mensen, die net als jij die dijk nog overgaan. Zoveel mensen met allemaal hetzelfde doel, vandaag voor 18.00 uur terug zijn op de Wedren.
In Linden wil ik bij de pannenkoekenboerderij rusten, maar uit ervaring weet ik dat de rij bij de toiletten daar over het algemeen erg lang is. Ik ga dan ook iets eerder even de route af om een andere toiletgelegenheid te bezoeken. Hier ben ik vlot klaar en dan is het tijd voor een pannenkoek. Ik neem dus weer een rust.
Ik geniet van mijn pannenkoek en probeer ondertussen uit te zoeken waar de Wandelkerel zich bevindt. Wellicht is het mogelijk om hem in Cuijk, na de tweede lus, te treffen. Ineens dringt tot mij door dat de tweede lus van de 50 km slechts 5 km is, terwijl de route van de 40 km daar 3,5 km is. Dat scheelt dus niet zoveel, als ik hem in Beers tref, zou ik dus hem dus ook, na een korte pauze voor mij, in Cuijk kunnen treffen. Terwijl ik aan mijn pannenkoek zit verschijnt er in de W4W-app een raadsel, een foto met de vraag van wie die spullen zijn. Het zijn de spullen van de Wandelkerel en de foto is geplaatst door Corné, dus ik weet nu in ieder geval dat de Wandelkerel gezelschap heeft. Even later volgt de mededeling dat ze in Grave zijn, ik kan ze dus treffen in Beers.
Op naar Beers dus. Ik moet even wachten, maar dan tref ik beide heren inderdaad in Beers. We lopen een klein stukje op en dan gaan de heren de tweede lus in en loop ik rechtdoor op de 40 km-route. Ik voel me nog steeds super en voor ik het weet loop ik Cuijk binnen. Op het industrieterrein is het al weer gezellig druk en ik scoor nog lekker een paar stukken watermeloen. net voor de samenkomst bel ik de Wandelkerel en hij geeft aan dat hij het wel leuk zou vinden als ik op hem wacht. Dat doe ik dus.
Terwijl ik daar sta, krijg ik een stoel en een kop thee aangeboden van supporters. Zij zitten strategisch op dit punt, omdat ze zowel 40- als 50 km wandelaars aanmoedigen. Ik word geweldig verwend door ze en als de heren arriveren krijgen zij ook het aanbod van een stoel en iets te drinken, maar dat slaan ze af. Corné heeft gezelschap gekregen van Bas en zij gaan ergens aan de koffie, de Wandelkerel wil bij de militaire rustpost, aan de andere kant van de pontonbrug, even rusten. we gaan uit elkaar met de gedachte dat we elkaar in de Oase wel weer zullen treffen.
De Wandelkerel en ik vieren feest in Cuijk en genieten van de pontonbrug. Niet van het lopen zelf, die ribbels zijn niet zo lekker aan je voeten, maar wel van de belevenis, die ene keer in het jaar dat die brug daar, speciaal voor ons, ligt. Aan de overkant vinden we een plakje in de schaduw en ik haal voor ons beiden een koel drankje. De Wandelkerel geniet van de rust, de laatste rust was 15 km geleden, dus hij was er wel even aan toe. En dan is het tijd voor de Oase. We laten Wandelmams weten dat we eraan komen voor we vertrekken.
In de Oase treffen we Corné en Bas weer, evenals Mams. Albert had geen zin om zolang op ons te wachten (terecht) en is dus al verder gegaan. We krijgen een knuffel van Paps en Dochterlief en natuurlijk krijgen we iets te drinken en gehaktballetjes. Ook heeft Paps voor gladiolen gezorgd, die verdelen we over onze tassen. En als alle versnaperingen op zijn is het tijd voor de Grande Finale. Op naar de Via Gladiola.
De Via Gladiola is genieten. We halen onze laatste knuffel bij Dr. Pain, we slikken bij de patiënten van het Radboud, we dansen mee met het publiek, we lopen op met een delegatie van de politie, we maken contact met mensen uit Taiwan en we proberen de camera's van Omroep Gelderland te vinden om naar Manlief te zwaaien.
Op de tribune vinden we Martin, die al had aangekondigd hier te zijn en na een praatje en een fotomoment lopen we samen met Corné en Bas verder. Op een volgende tribune treffen we Angelique, met haar Johan, waar we ook weer even een praatje mee maken en dan zijn we er, de finish. Daar raken we Corné en Bas weer kwijt, omdat we langs de kant Jacqueline en Kenneth treffen.
We spreken af elkaar bij de KWBN-stempelpost weer te treffen en dan gaan we ons alle drie afmelden. Naast de stempelpost vinden we een plekje op de grond, volledig uit de doorgaande route en lekker rustig in de luwte. De schoenen gaan uit en ik inspecteer mijn voeten, ik voel namelijk geen enkele blaar, dat is wel heel bijzonder. De inspectie leert dat ik toch 1 blaartje heb, maar je hebt wel bijna een vergrootglas nodig om hem te zien. Wat een feest voor mijn voeten dit!!!!
Ik haal een finishdrankje en we zitten even heerlijk bij te komen voor we, voor de laatste keer dit jaar, de fiets weer opzoeken. Het is ons alle drie weer gelukt!!!
Omdat ik alle tijd heb, doe ik rustig aan. Toch ben ik vroeg op de Wedren en na een kop thee ben ik ook snel door de start. De laatste dag is begonnen.
Ik krijg een berichtje dat Trudy ook vandaag weer op de route te vinden is en ik besluit om de Wandelkerel direct in te lichten. Afgelopen dinsdag heeft hij Trudy gemist en dat vond hij erg jammer. Na dit telefoontje loop ik lekker door. Ik heb er echt zin in vandaag en voel me super. Voor ik het weet ben ik dan ook Nijmegen uit en net als woensdag heb ik nog niet de behoefte aan rusten, ik krijg alleen langzaam behoefte aan een toilet. Ik weet dat net voorbij Sint Walrick een militaire post is, dus dat is mijn eerste doel vanaf nu. Even later bedenk ik dat Trudy daar nog net voor zit, dus ik stel mijn doel bij.....
Bij de Hatertse dennen zit een schaapsherder met zijn kudde en hond te genieten van de voorbijkomende wandelaars. Omgekeerd genieten de wandelaars van het plaatje van de herder met zijn kudde en hond. Voor mij lopen mensen die zelfs nog nooit een kudde met herder hebben gezien. dat is voor mij, als Drent, dan weer niet voor te stellen. En dan bereik in Trudy. Ik hoor daar dat de Wandelkerel deze keer Trudy wel heeft gevonden. Na een kort praatje ga ik, met zwart-witbal, verder richting het toilet.
In Overasselt neem ik dus weer afscheid van Angelique. Ik eet en drink wat en dan ga ik weer verder, maar niet heel veel verder. Ik besluit om de kerk van Overasselt te bezoeken. Voor de deur wordt ik hartelijk welkom geheten en eenmaal binnen is het heerlijk rustig. Ik loop een rondje door de kerk en steek een kaarsje aan, maar vooral geniet ik van dit rust- en rustgevend moment. Wat fijn dat er op de route dit soort plekken zijn.
Ik verlaat Overasselt en dan mag ik de dijk naar Linden op. Ik blijf het bijzonder vinden, zo'n dijk. Als je eraan begint, zie je een eindeloze stoet wandelaars, duizenden mensen die voor jou uit lopen. Ben je aan het einde van de dijk, dan loopt er nog steeds zo'n eindeloze stoet wandelaars, nog steeds duizenden mensen, die net als jij die dijk nog overgaan. Zoveel mensen met allemaal hetzelfde doel, vandaag voor 18.00 uur terug zijn op de Wedren.
In Linden wil ik bij de pannenkoekenboerderij rusten, maar uit ervaring weet ik dat de rij bij de toiletten daar over het algemeen erg lang is. Ik ga dan ook iets eerder even de route af om een andere toiletgelegenheid te bezoeken. Hier ben ik vlot klaar en dan is het tijd voor een pannenkoek. Ik neem dus weer een rust.
Ik geniet van mijn pannenkoek en probeer ondertussen uit te zoeken waar de Wandelkerel zich bevindt. Wellicht is het mogelijk om hem in Cuijk, na de tweede lus, te treffen. Ineens dringt tot mij door dat de tweede lus van de 50 km slechts 5 km is, terwijl de route van de 40 km daar 3,5 km is. Dat scheelt dus niet zoveel, als ik hem in Beers tref, zou ik dus hem dus ook, na een korte pauze voor mij, in Cuijk kunnen treffen. Terwijl ik aan mijn pannenkoek zit verschijnt er in de W4W-app een raadsel, een foto met de vraag van wie die spullen zijn. Het zijn de spullen van de Wandelkerel en de foto is geplaatst door Corné, dus ik weet nu in ieder geval dat de Wandelkerel gezelschap heeft. Even later volgt de mededeling dat ze in Grave zijn, ik kan ze dus treffen in Beers.
Op naar Beers dus. Ik moet even wachten, maar dan tref ik beide heren inderdaad in Beers. We lopen een klein stukje op en dan gaan de heren de tweede lus in en loop ik rechtdoor op de 40 km-route. Ik voel me nog steeds super en voor ik het weet loop ik Cuijk binnen. Op het industrieterrein is het al weer gezellig druk en ik scoor nog lekker een paar stukken watermeloen. net voor de samenkomst bel ik de Wandelkerel en hij geeft aan dat hij het wel leuk zou vinden als ik op hem wacht. Dat doe ik dus.
Terwijl ik daar sta, krijg ik een stoel en een kop thee aangeboden van supporters. Zij zitten strategisch op dit punt, omdat ze zowel 40- als 50 km wandelaars aanmoedigen. Ik word geweldig verwend door ze en als de heren arriveren krijgen zij ook het aanbod van een stoel en iets te drinken, maar dat slaan ze af. Corné heeft gezelschap gekregen van Bas en zij gaan ergens aan de koffie, de Wandelkerel wil bij de militaire rustpost, aan de andere kant van de pontonbrug, even rusten. we gaan uit elkaar met de gedachte dat we elkaar in de Oase wel weer zullen treffen.
De Wandelkerel en ik vieren feest in Cuijk en genieten van de pontonbrug. Niet van het lopen zelf, die ribbels zijn niet zo lekker aan je voeten, maar wel van de belevenis, die ene keer in het jaar dat die brug daar, speciaal voor ons, ligt. Aan de overkant vinden we een plakje in de schaduw en ik haal voor ons beiden een koel drankje. De Wandelkerel geniet van de rust, de laatste rust was 15 km geleden, dus hij was er wel even aan toe. En dan is het tijd voor de Oase. We laten Wandelmams weten dat we eraan komen voor we vertrekken.
In de Oase treffen we Corné en Bas weer, evenals Mams. Albert had geen zin om zolang op ons te wachten (terecht) en is dus al verder gegaan. We krijgen een knuffel van Paps en Dochterlief en natuurlijk krijgen we iets te drinken en gehaktballetjes. Ook heeft Paps voor gladiolen gezorgd, die verdelen we over onze tassen. En als alle versnaperingen op zijn is het tijd voor de Grande Finale. Op naar de Via Gladiola.
De Via Gladiola is genieten. We halen onze laatste knuffel bij Dr. Pain, we slikken bij de patiënten van het Radboud, we dansen mee met het publiek, we lopen op met een delegatie van de politie, we maken contact met mensen uit Taiwan en we proberen de camera's van Omroep Gelderland te vinden om naar Manlief te zwaaien.
Op de tribune vinden we Martin, die al had aangekondigd hier te zijn en na een praatje en een fotomoment lopen we samen met Corné en Bas verder. Op een volgende tribune treffen we Angelique, met haar Johan, waar we ook weer even een praatje mee maken en dan zijn we er, de finish. Daar raken we Corné en Bas weer kwijt, omdat we langs de kant Jacqueline en Kenneth treffen.
We spreken af elkaar bij de KWBN-stempelpost weer te treffen en dan gaan we ons alle drie afmelden. Naast de stempelpost vinden we een plekje op de grond, volledig uit de doorgaande route en lekker rustig in de luwte. De schoenen gaan uit en ik inspecteer mijn voeten, ik voel namelijk geen enkele blaar, dat is wel heel bijzonder. De inspectie leert dat ik toch 1 blaartje heb, maar je hebt wel bijna een vergrootglas nodig om hem te zien. Wat een feest voor mijn voeten dit!!!!
Ik haal een finishdrankje en we zitten even heerlijk bij te komen voor we, voor de laatste keer dit jaar, de fiets weer opzoeken. Het is ons alle drie weer gelukt!!!
donderdag 18 juli 2019
N4D 2019, de dag van Groesbeek
Vandaag sta ik tegelijkertijd met Dochterlief op. Zij gaat vandaag weer helpen in de Oase en deze keer rijdt ze vanaf Nijmegen mee in de auto naar de Zevenheuvelenweg.
Eenmaal op de wedren stuur ik een appje naar Fleur, mijn Caminovriendin, en zij blijkt vlak bij mij in de rij te staan. We spreken dan ook af om na de scan op elkaar te wachten. En zo vertrekken we samen voor dag 3.
We hebben genoeg te bepraten en de kilometers schieten dan ook lekker op. We missen de velden met gladiolen als we richting Malden lopen en we merken dat er niet echt lekker doorgelopen kan worden, het is druk op het parcours. Vooral Fleur heeft daar last van, ze kan niet echt lekker doorlopen in haar eigen tempo, dat nog steeds iets hoger ligt dan dat van mij. Als ik dan dringend aan een sanitaire stop doe ben, scheiden onze wegen. Gelukkig gaan we allebei naar de DoTo, kunnen we weer lekker verder kletsen.
Na mijn sanitaire stop loop ik het parcours weer op en nog voor ik mijn rugzak weer echt lekker op mijn rug heb zitten, wordt er gevraagd of ik bij Harm op de tribune wil zitten. In eerste instantie wil ik weigeren, maar vervolgens denk, wat kan mij het schelen, tijd zat, niemand waar ik rekening mee moet houden, dus mijn antwoord is: "Ja!"
Als ik daar zit, bedenk ik me dat ik misschien beter even het geluid van mijn telefoon uit kan zetten. Net als ik dat doe, krijg ik een appje van Ate, hij heeft net de controle in Malden gehad en vraagt waar ik ben. Die controle heb ik ook net voor mijn sanitaire stop gehad, dus hij moet in de buurt zijn. Ik stuur snel een locatiemelding door naar Ate en maak een foto van Harm in actie. Binnen twee minuten staat Ate voor mijn neus. Hij maakt ook nog een foto van mij op de tribune. Helaas lukt het Harm niet meer om nog naar de tribune te gaan, dus dan vervolg ik mijn weg maar, samen met Ate.
We verlaten Malden en lopen langs het water naar Mook. In Mook neem ik weer een sanitaire stop, terwijl Ate braaf op mij wacht en dan gaan we de dijk op richting Middelaar. Ook met Ate heb ik meer dan genoeg om te bespreken, zodat de dijk onder onze voeten doorvliegt. We besluiten om in Plasmolen, bij de jachthaven een pauze te nemen. We genieten van een kop soep en een broodje, luchten onze voeten en dan kunnen we weer verder.
In Middelaar tref ik twee dorpsgenoten die voor de eerste keer meedoen aan de N4D. Ze zijn met zijn drieën gestart, maar helaas hebben heftige blaren ervoor gezorgd dat één van hen moest stoppen. Mijn dorpsgenoten maken zich druk over de Zevenheuvelenweg. Ik laat ze weten dat er voor de zeven heuvelen nog een andere klim zit, de Sint Jan, en dat als die lukt, de zeven heuvelen geen enkel probleem mogen zijn, in mijn optiek.
Als zij toe zijn aan koffie lopen Ate en ik door, op naar de Sint Jan. Die weten we zonder problemen te bedwingen. Ondertussen loopt de temperatuur behoorlijk op en krijg ik het echt warm. Ik begin met een staartje in mijn haar te doen, ziet er niet uit, maar qua comfort en warmte scheelt het een heleboel.
In Breedeweg is het weer tijd voor een sanitaire stop en dan doe ik mijn ondershirt uit en rits ik mijn broekspijpen af. We gebruiken dit moment om ook direct maar wat te eten en uiteindelijk is het gewoon een heerlijke rust, niet gepland of ingecalculeerd, maar wel genieten.
En zo vervolgen we uitgerust onze weg richting Groesbeek, de Zevenheuvelenweg en de Oase. We zingen en dansen door Groesbeek. Helaas mist Ate bekenden langs de weg, maar als we daar achter komen zijn we er al te ver voorbij om terug te gaan. Onderaan de Zevenheuvelenweg zoek ik Dr. pain op voor mijn dagelijkse knuffel en daar hoor ik dat Mams en Albert een klein stukje op ons voorlopen, die gaan we dus treffen in de Oase.
En dat klopt, als Ate en ik de Oase bereiken, zitten Mams en Albert daar ook al. Ook Ate en ik vinden een lekker plakje daar en vervolgens genieten we van een drankje en een broodje wordt. Dochterlief spreek ik amper, het is op dat moment erg druk in de Oase. Als het iets rustiger wordt, neemt ze contact op met haar broer, die is ondertussen ook begonnen aan de Zevenheuvelenweg en even later wordt ook hij verwelkomd in de Oase. Hij wil hier de tijd nemen om bij te komen, hij vond de lus vandaag zwaar @rrGoctiv@#Ht****. Omdat de rust voor Mams, Albert, Ate en mij lang genoeg geduurd heeft, gaan wij verder.
Na een snel bezoek aan de KWBN-post voor een bakje yoghurt, gaan we verder naar Berg en Dal. Ate heeft daar nog een privérust, zodat we hier afscheid nemen van elkaar. Samen met Albert en Mams loop ik door. We komen bijna klem te zitten tussen een aantal militaire groepen, maar met een tussensprintje en enkele huppelpassen weten we dat te voorkomen. We horen onze namen en dan blijken Anne en Anneke langs de weg te staan. beiden zijn helaas niet (meer) in staat om de N4D te lopen, maar ondanks dat verdriet zitten ze toch langs de kant om ons aan te moedigen. Na een kort praatje, en een dikke boom voor Albert, gaan we weer verder.
Eerst is er de witte straat en dan even later de rode straat. In beide straten is het een groot feest, zingen, dansen, gek doen met en zonder het publiek en vooral genieten. En dan zijn we alweer op de Wedren. Mams en Albert maken weer een date voor morgenochtend en dan gaan we afmelden en de startkaart voor morgen ophalen.
Mams en ik ontmoeten elkaar weer op hetzelfde punt als gisteren en als dan blijkt dat de Wandelkerel er ook bijna is, besluiten we op hem te wachten. We trekken onze schoenen uit en onze slippers aan, altijd weer een genot. Als de Wandelkerel ons gevonden heeft, verwisselt hij ook zijn schoenen voor iets luchtigers en dan lopen we richting de fietsenstalling. Tot grote vreugde van de Wandelkerel staat daar een ijscoboer, tijd voor ijsjes!!! Als die op zijn stappen we op de fiets, op naar de camping, op naar de douche, op naar het eten, op naar bed en vooral op naar dag 4.
Eenmaal op de wedren stuur ik een appje naar Fleur, mijn Caminovriendin, en zij blijkt vlak bij mij in de rij te staan. We spreken dan ook af om na de scan op elkaar te wachten. En zo vertrekken we samen voor dag 3.
We hebben genoeg te bepraten en de kilometers schieten dan ook lekker op. We missen de velden met gladiolen als we richting Malden lopen en we merken dat er niet echt lekker doorgelopen kan worden, het is druk op het parcours. Vooral Fleur heeft daar last van, ze kan niet echt lekker doorlopen in haar eigen tempo, dat nog steeds iets hoger ligt dan dat van mij. Als ik dan dringend aan een sanitaire stop doe ben, scheiden onze wegen. Gelukkig gaan we allebei naar de DoTo, kunnen we weer lekker verder kletsen.
Na mijn sanitaire stop loop ik het parcours weer op en nog voor ik mijn rugzak weer echt lekker op mijn rug heb zitten, wordt er gevraagd of ik bij Harm op de tribune wil zitten. In eerste instantie wil ik weigeren, maar vervolgens denk, wat kan mij het schelen, tijd zat, niemand waar ik rekening mee moet houden, dus mijn antwoord is: "Ja!"
Als ik daar zit, bedenk ik me dat ik misschien beter even het geluid van mijn telefoon uit kan zetten. Net als ik dat doe, krijg ik een appje van Ate, hij heeft net de controle in Malden gehad en vraagt waar ik ben. Die controle heb ik ook net voor mijn sanitaire stop gehad, dus hij moet in de buurt zijn. Ik stuur snel een locatiemelding door naar Ate en maak een foto van Harm in actie. Binnen twee minuten staat Ate voor mijn neus. Hij maakt ook nog een foto van mij op de tribune. Helaas lukt het Harm niet meer om nog naar de tribune te gaan, dus dan vervolg ik mijn weg maar, samen met Ate.
We verlaten Malden en lopen langs het water naar Mook. In Mook neem ik weer een sanitaire stop, terwijl Ate braaf op mij wacht en dan gaan we de dijk op richting Middelaar. Ook met Ate heb ik meer dan genoeg om te bespreken, zodat de dijk onder onze voeten doorvliegt. We besluiten om in Plasmolen, bij de jachthaven een pauze te nemen. We genieten van een kop soep en een broodje, luchten onze voeten en dan kunnen we weer verder.
In Middelaar tref ik twee dorpsgenoten die voor de eerste keer meedoen aan de N4D. Ze zijn met zijn drieën gestart, maar helaas hebben heftige blaren ervoor gezorgd dat één van hen moest stoppen. Mijn dorpsgenoten maken zich druk over de Zevenheuvelenweg. Ik laat ze weten dat er voor de zeven heuvelen nog een andere klim zit, de Sint Jan, en dat als die lukt, de zeven heuvelen geen enkel probleem mogen zijn, in mijn optiek.
Als zij toe zijn aan koffie lopen Ate en ik door, op naar de Sint Jan. Die weten we zonder problemen te bedwingen. Ondertussen loopt de temperatuur behoorlijk op en krijg ik het echt warm. Ik begin met een staartje in mijn haar te doen, ziet er niet uit, maar qua comfort en warmte scheelt het een heleboel.
In Breedeweg is het weer tijd voor een sanitaire stop en dan doe ik mijn ondershirt uit en rits ik mijn broekspijpen af. We gebruiken dit moment om ook direct maar wat te eten en uiteindelijk is het gewoon een heerlijke rust, niet gepland of ingecalculeerd, maar wel genieten.
En zo vervolgen we uitgerust onze weg richting Groesbeek, de Zevenheuvelenweg en de Oase. We zingen en dansen door Groesbeek. Helaas mist Ate bekenden langs de weg, maar als we daar achter komen zijn we er al te ver voorbij om terug te gaan. Onderaan de Zevenheuvelenweg zoek ik Dr. pain op voor mijn dagelijkse knuffel en daar hoor ik dat Mams en Albert een klein stukje op ons voorlopen, die gaan we dus treffen in de Oase.
En dat klopt, als Ate en ik de Oase bereiken, zitten Mams en Albert daar ook al. Ook Ate en ik vinden een lekker plakje daar en vervolgens genieten we van een drankje en een broodje wordt. Dochterlief spreek ik amper, het is op dat moment erg druk in de Oase. Als het iets rustiger wordt, neemt ze contact op met haar broer, die is ondertussen ook begonnen aan de Zevenheuvelenweg en even later wordt ook hij verwelkomd in de Oase. Hij wil hier de tijd nemen om bij te komen, hij vond de lus vandaag zwaar @rrGoctiv@#Ht****. Omdat de rust voor Mams, Albert, Ate en mij lang genoeg geduurd heeft, gaan wij verder.
Na een snel bezoek aan de KWBN-post voor een bakje yoghurt, gaan we verder naar Berg en Dal. Ate heeft daar nog een privérust, zodat we hier afscheid nemen van elkaar. Samen met Albert en Mams loop ik door. We komen bijna klem te zitten tussen een aantal militaire groepen, maar met een tussensprintje en enkele huppelpassen weten we dat te voorkomen. We horen onze namen en dan blijken Anne en Anneke langs de weg te staan. beiden zijn helaas niet (meer) in staat om de N4D te lopen, maar ondanks dat verdriet zitten ze toch langs de kant om ons aan te moedigen. Na een kort praatje, en een dikke boom voor Albert, gaan we weer verder.
Eerst is er de witte straat en dan even later de rode straat. In beide straten is het een groot feest, zingen, dansen, gek doen met en zonder het publiek en vooral genieten. En dan zijn we alweer op de Wedren. Mams en Albert maken weer een date voor morgenochtend en dan gaan we afmelden en de startkaart voor morgen ophalen.
Ha ha, ik was vergeten om mijn GPS weer op 0 te zetten vanmorgen.
Dit is dus het resultaat van twee dagen wandelen.....
woensdag 17 juli 2019
N4D 2019, de dag van Wijchen
Vandaag heb ik een vroege start en dat betekent dat ik slechts drie kwartier na de Wandelkerel van start mag. En als dan de Wandelkerel moeite heeft om uit bed te komen en zijn reservewekker (geplaatst in de caravan terwijl hij in een aanbouw van de voortent slaapt) afgaat in de caravan, heeft het voor mij geen zin meer om nog te proberen om te slapen. Ik verlaat dan ook mijn bed en gun Dochterlief het genot van een ruimer bed, zeker omdat zij vandaag, op de fiets, naar Wijchen gaat om te helpen in de Oase.
Ik start dus in alle rust op en neem dan vervolgens weer zoveel tijd, dat ik aan de late kant op de Wedren ben. Toch neem ik nog lekker een bakkie thee en ondanks alles ben ik alsnog vlot door de start. Ik loop door een tunnel van (dronken) studenten en begin aan het lange stuk door Nijmegen dat ik de komende twee dagen ook (grotendeels) mag lopen. Ik klets her en der wat met medewandelaars, maar dat zijn kortstondige gesprekken. Ineens zie ik Carola en Aike voor me en ik versnel een beetje om me bij hen aan te kunnen sluiten. De dames lopen een beetje te mopperen en als ik daar wat van zeg, kijken ze om. Ze hebben wat opstartproblemen vandaag. Kan gebeuren. Ik sluit me bij hen aan en dat is, ondanks de opstartproblemen, erg gezellig.
We nemen een sanitaire stop bij het buurthuis in Hatert, maar nog geen pauze. We lopen nog even lekker verder. De komende DoTo, waar we alle drie voor ingeschreven zijn, passeert nog even de revue, maar we besluiten dat we ons eerst maar eens te concentreren op de N4D. We steken het Maas-Waalkanaal over en dan scheiden onze wegen. Carola en Aike nemen een pauze bij de eierboerderij, terwijl ik nog een stuk wil doorlopen voor ik ga rusten.
Na de eierboerderij volgt de oversteek over de A73, waar de auto's en vrachtwagens naar ons toeteren en dan volgt het eerste stuk zandpad van de N4D. Het is stofhappen, maar ik vind het een mooi stuk.
En zo loop ik door richting Alverna, als ik ineens besef dat ik er alweer 12 km op heb zitten vandaag. Man, deze N4D vliegt voorbij.
Ondertussen heb ik contact met een paar Camino-vrienden, deelnemers en/of crewleden van LMML, sommige op de route, anderen vanaf een andere locatie. Zo fijn dat de Camino zo'n band heeft gesmeed. Even later laat ook de Wandelkerel weten waar hij is, het buurthuis in Wijchen waar we al jaren genieten van de rust, net buiten de route. Ook ik ben van plan om hier te stoppen. Maar voor het zover is, zal ik eerst Alverna door moeten. Op weg naar Alverna raak ik aan de praat met een mede-wandelaarster, zeer gezellig, maar in Alverna moet ik haar toch laten gaan, de sanitaire stop fluistert niet meer, maar roept luidkeels!!! Terwijl ik in de rij sta/zit, drink ik een kopje thee, eet ik iets en rits ik mijn broekspijpen af. Na het toiletbezoek kan ik dan ook weer vol energie en enthousiasme verder.
Als ik bij het buurtcentrum in Wijchen kom, voel ik mij nog steeds superfit. Ik heb niet het idee dat ik echt aan rust toe ben, maar omdat ik tot nu toe nog niet echt rustig heb gezeten, besluit ik om toch even te gaan zitten, ik wil mezelf niet over de kop jagen en ik weet dat ze daar lekkere tomatensoep hebben en een gewoon, fris en schoon toilet. Ik neem dan ook rustig de tijd daar.
Vanaf hier ga ik op voor de Magic Mile in Wijchen. Lekker feesten en gek doen en dan bijkomen in de Oase. Voor ik de Oase bereik is er nog een kans op een extra rust, maar helaas heeft mijn gastvrouw daar vertraging, dus die moet ik aan mij laten voorbij gaan. Op naar de Oase dus.
Zodra ik daar in beeld kom, komt wervelwind Dochterlief naar mij toe om me een knuffel te geven. Zij zorgt ervoor dat ik een spekpannenkoek en een blikje cola krijg en vervolgens kwijt ze zich weer aan haar rol als gastvrouw.
Martin loopt dit jaar niet mee, maar hij heeft het wel heel druk in zijn rol van supporter. Als ik in de Oase zit, hoor ik van hem wie daar allemaal ook zouden moeten zitten. Zijn bronnen zijn zeer betrouwbaar, want de informatie klopt. Ook de informatie dia aangeeft dat bepaalde personen elk moment in Oase verwacht kunnen worden. Die informatie geldt ook voor de Wandelkerel, hij komt korte tijd na mij aan in de Oase en hij wordt zo mogelijk nog enthousiaster begroet door Dochterlief.
Als ook de Wandelkerel aan zijn pannenkoek zit, belt Dochterlief Wandelmams. Zij krijgt de opdracht van Wandelmams om aan ons door te geven dat we op haar en Albert moeten wachten. Dat doen we dus maar. Uiteindelijk duurt de rust eigenlijk te lang voor ons, maar als we met zijn vieren verder lopen, maakt dat het lange wachten toch weer goed.
Ook vandaag maken we een tussenstop bij de KWBN en dan gaan we door naar Beuningen. We knuffelen Dr. Pain daar voor we ons in het feestgedruis storten. Albert en Mams maken er een sport van om zoveel mogelijk lekkers binnen te slepen, dat ze vervolgens zonder morren delen met de Wandelkerel en mij. Na Beuningen gaat het richting Weurt. Voor we daar zijn maken een sanitaire stop op de militaire rustpost. De enige die deze stop niet nodig heeft is Albert, dat betekent dus dat hij braaf wacht op ons met 1 rugzak op zijn rug en 3 rugzakken aan zijn voeten...….
De weg naar Weurt is zoals altijd breed, maar gelukkig niet zo warm als voorgaande jaren, de weergoden zijn ons goedgezind.
Na Weurt genieten we van het Waterkwartier voor we ons opmaken voor de Waalkade. En waar ik een aantal jaren terug mopperde over het feit dat we achter de Waalkade langs liepen (over die verrekte rotkeitjes), mopper ik nu op de Waalkade. Het lijkt wel of de Waalkade elk jaar langer wordt. Dat kan natuurlijk ook te maken hebben met de sfeer die daar hangt. Ik heb al jaren het idee dat de mensen die daar zitten er zitten om zichzelf te laten zien, niet om de wandelaars aan te moedigen. Hoewel sommige ondernemers echt hun best doen om er te zijn voor de wandelaars.
Maar gelukkig komt er ook een einde aan de Waalkade!!! En na de klim richting binnenstad kan het roze feest beginnen. Via de Hertogstraat bereiken we het Faberplein en we genieten met volle teugen van de menigte, zowel op als naast het parcours.
En zo konden we ook dag 2 op ons conto schrijven. We hebben de helft van de N4D alweer achter ons gelaten. Op naar dag 3!!!
Ik start dus in alle rust op en neem dan vervolgens weer zoveel tijd, dat ik aan de late kant op de Wedren ben. Toch neem ik nog lekker een bakkie thee en ondanks alles ben ik alsnog vlot door de start. Ik loop door een tunnel van (dronken) studenten en begin aan het lange stuk door Nijmegen dat ik de komende twee dagen ook (grotendeels) mag lopen. Ik klets her en der wat met medewandelaars, maar dat zijn kortstondige gesprekken. Ineens zie ik Carola en Aike voor me en ik versnel een beetje om me bij hen aan te kunnen sluiten. De dames lopen een beetje te mopperen en als ik daar wat van zeg, kijken ze om. Ze hebben wat opstartproblemen vandaag. Kan gebeuren. Ik sluit me bij hen aan en dat is, ondanks de opstartproblemen, erg gezellig.
We nemen een sanitaire stop bij het buurthuis in Hatert, maar nog geen pauze. We lopen nog even lekker verder. De komende DoTo, waar we alle drie voor ingeschreven zijn, passeert nog even de revue, maar we besluiten dat we ons eerst maar eens te concentreren op de N4D. We steken het Maas-Waalkanaal over en dan scheiden onze wegen. Carola en Aike nemen een pauze bij de eierboerderij, terwijl ik nog een stuk wil doorlopen voor ik ga rusten.
Na de eierboerderij volgt de oversteek over de A73, waar de auto's en vrachtwagens naar ons toeteren en dan volgt het eerste stuk zandpad van de N4D. Het is stofhappen, maar ik vind het een mooi stuk.
En zo loop ik door richting Alverna, als ik ineens besef dat ik er alweer 12 km op heb zitten vandaag. Man, deze N4D vliegt voorbij.
Ondertussen heb ik contact met een paar Camino-vrienden, deelnemers en/of crewleden van LMML, sommige op de route, anderen vanaf een andere locatie. Zo fijn dat de Camino zo'n band heeft gesmeed. Even later laat ook de Wandelkerel weten waar hij is, het buurthuis in Wijchen waar we al jaren genieten van de rust, net buiten de route. Ook ik ben van plan om hier te stoppen. Maar voor het zover is, zal ik eerst Alverna door moeten. Op weg naar Alverna raak ik aan de praat met een mede-wandelaarster, zeer gezellig, maar in Alverna moet ik haar toch laten gaan, de sanitaire stop fluistert niet meer, maar roept luidkeels!!! Terwijl ik in de rij sta/zit, drink ik een kopje thee, eet ik iets en rits ik mijn broekspijpen af. Na het toiletbezoek kan ik dan ook weer vol energie en enthousiasme verder.
Als ik bij het buurtcentrum in Wijchen kom, voel ik mij nog steeds superfit. Ik heb niet het idee dat ik echt aan rust toe ben, maar omdat ik tot nu toe nog niet echt rustig heb gezeten, besluit ik om toch even te gaan zitten, ik wil mezelf niet over de kop jagen en ik weet dat ze daar lekkere tomatensoep hebben en een gewoon, fris en schoon toilet. Ik neem dan ook rustig de tijd daar.
Vanaf hier ga ik op voor de Magic Mile in Wijchen. Lekker feesten en gek doen en dan bijkomen in de Oase. Voor ik de Oase bereik is er nog een kans op een extra rust, maar helaas heeft mijn gastvrouw daar vertraging, dus die moet ik aan mij laten voorbij gaan. Op naar de Oase dus.
Zodra ik daar in beeld kom, komt wervelwind Dochterlief naar mij toe om me een knuffel te geven. Zij zorgt ervoor dat ik een spekpannenkoek en een blikje cola krijg en vervolgens kwijt ze zich weer aan haar rol als gastvrouw.
Martin loopt dit jaar niet mee, maar hij heeft het wel heel druk in zijn rol van supporter. Als ik in de Oase zit, hoor ik van hem wie daar allemaal ook zouden moeten zitten. Zijn bronnen zijn zeer betrouwbaar, want de informatie klopt. Ook de informatie dia aangeeft dat bepaalde personen elk moment in Oase verwacht kunnen worden. Die informatie geldt ook voor de Wandelkerel, hij komt korte tijd na mij aan in de Oase en hij wordt zo mogelijk nog enthousiaster begroet door Dochterlief.
Als ook de Wandelkerel aan zijn pannenkoek zit, belt Dochterlief Wandelmams. Zij krijgt de opdracht van Wandelmams om aan ons door te geven dat we op haar en Albert moeten wachten. Dat doen we dus maar. Uiteindelijk duurt de rust eigenlijk te lang voor ons, maar als we met zijn vieren verder lopen, maakt dat het lange wachten toch weer goed.
Pannenkoekenbakker AGS.
De verzorgingsploeg in de Oase als de rust weer enigszins is teruggekeerd.
Ook vandaag maken we een tussenstop bij de KWBN en dan gaan we door naar Beuningen. We knuffelen Dr. Pain daar voor we ons in het feestgedruis storten. Albert en Mams maken er een sport van om zoveel mogelijk lekkers binnen te slepen, dat ze vervolgens zonder morren delen met de Wandelkerel en mij. Na Beuningen gaat het richting Weurt. Voor we daar zijn maken een sanitaire stop op de militaire rustpost. De enige die deze stop niet nodig heeft is Albert, dat betekent dus dat hij braaf wacht op ons met 1 rugzak op zijn rug en 3 rugzakken aan zijn voeten...….
De weg naar Weurt is zoals altijd breed, maar gelukkig niet zo warm als voorgaande jaren, de weergoden zijn ons goedgezind.
Na Weurt genieten we van het Waterkwartier voor we ons opmaken voor de Waalkade. En waar ik een aantal jaren terug mopperde over het feit dat we achter de Waalkade langs liepen (over die verrekte rotkeitjes), mopper ik nu op de Waalkade. Het lijkt wel of de Waalkade elk jaar langer wordt. Dat kan natuurlijk ook te maken hebben met de sfeer die daar hangt. Ik heb al jaren het idee dat de mensen die daar zitten er zitten om zichzelf te laten zien, niet om de wandelaars aan te moedigen. Hoewel sommige ondernemers echt hun best doen om er te zijn voor de wandelaars.
En zo konden we ook dag 2 op ons conto schrijven. We hebben de helft van de N4D alweer achter ons gelaten. Op naar dag 3!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)