Om te voorkomen dat we op de terugweg afhankelijk zouden zijn van het OV, zetten we de auto in Den Oever, de eerste keer de dijk over hadden we er om een uur of 9 dus al opzitten. Martin was er al en vlak na ons volgden de Sjeik, Charlotte, Corné en Tina. Tina is door een operatie niet in staat om de hele dijk over te wandelen, dus zij zou zich opwerpen als vliegende keep en rustpost. We liepen richting bushalte, toen er flink werd gezwaaid vanuit een aankomende bus. Dat was de laatste wandelaar die vanaf deze kant van de dijk zou meereizen, Marieke.
Martin stapte bij de Tina in de auto en de rest nam de bus. Mama, de Wandelkerel, Dochterlief en ik wilden per se met de bus mee, wij reizen zelden tot nooit met de bus, dus deze kans pakten we met beide handen aan. In de bus was het geen seconde rustig met al die wandelaars, die nog vol zaten van de 4Daagseverhalen. Het werd zelfs nog onrustiger toen bleek dat Charlotte een paar keer met haar elleboog op de stopknop drukte, deze zat verwerkt in het raamkozijn, zonder dat ze het doorhad. De buschauffeur vond het iets minder grappig, maar wij konden er wel om lachen.
Eenmaal weer in Zurich, zochten we de andere wandelaars op, Liana en Petra. Die hielden zich op in het wegrestaurant. Dat kwam goed uit, want er was behoefte aan koffie/thee en een sanitaire stop. Tegen half 11 ging de meute op pad, elf wandelaars richting de route van het Zuiderzeepad en Tina richting Kornwerderzand, waar ze de eerste rust zou verzorgen.
Na slechts een klein stukje was er de keuze grasdijk of asfalt. De officiële route gaat over de grasdijk en die volgden we. Dat zorgde wel gelijk voor de eerste vertraging, want er moest geklommen worden. En uiteindelijk bleek het maar om een klein stukje grasdijk te gaan en konden we dus weer klimmen. Met zoveel mensen leverde dat wel heel veel foto's op.
Na dit klim- en klauteravotuur kon het echte werk beginnen. Asfalt op de dijk. Het eerste stuk nog aan de IJsselmeerkant. De voorhoede was zo druk aan het kletsen dat zij vergaten op de markering te letten, waardoor de afslag naar het viaduct gemist werd. Gelukkig lette Martin wel op en hij leidde de kudde de goede kant op. En dat was maar goed ook, want een klein stukje verder stond Tina al op ons te wachten. We hadden er bijna 5 km opzitten.
Na deze rust wachtte ons het langste stuk, van Kornwerderzand naar het tankstation, zo'n 12 km. En na de Lorentzsluizen was er weinig afwisseling in de route. Links uitzicht op het IJsselmeer, rechts een dijk en tussen ons en het IJsselmeer de A7. Gelukkig was het gezelschap wel afwisselend. En toen ineens was het stil. Aan beide kanten van de dijk was de brug omhoog en er was dus even helemaal geen autoverkeer. Dan valt pas op hoeveel lawaai die auto's eigenlijk maken. We waren al een mooi eind op weg richting het tankstation toen ik een telefoontje kreeg van Eric. Hij zou ook de verzorging in gaan, maar voor het zover was, bracht hij eerst Sylvia naar het tankstation. Vanaf daar zou zij ook aansluiten bij de wandelaars. Eric vroeg hoe ver we waren en zoals altijd op de dijk, schatte ik de afstand te positief in. Ik dacht een minuut of 20 wandelen nog, maar uiteindelijk bleek het om de dubbele hoeveelheid minuten te gaan. Dochterlief was het ondertussen goed zat en besloot om bij het tankstation in een auto te stappen. Prima, het tankstation is over de helft.
Tina en Eric hadden een ware Oase voor ons klaargezet. Stoelen en versnaperingen waren royaal voorradig. Het duurde even voor iedereen weer gereed was om verder te gaan, maar Martin wist uiteindelijk iedereen weer in de benen te krijgen. Sylvia nam de plaats van Dochterlief in en zo bleef het aantal wandelaars stabiel op 11. Op naar het monument. Daar zou Carla op ons wachten. Zij moest 's ochtends werken en had haar auto in Den Oever gezet om vervolgens vanaf daar naar het monument te lopen, om dan met ons weer terug te gaan. Naar het monument is een kilometer of 8, dus een prima afstand om te lopen.
Een paar wandelaars besloten om bovenop de dijk te gaan lopen, maar er waren er ook een paar die kozen voor de stabiele ondergrond van het fietspad. Zo konden we toch mooi naar elkaar zwaaien. Ook bij het monument hadden Eric en Tina een prachtige rustplaats voor ons gecreëerd. Het was er weer goed toeven. Wel trokken we de nodige bekijks van de andere bezoekers. We maakten een groepsfoto, die werd doorgestuurd naar een, helaas, afwezige. Op deze manier was Truus er toch een beetje bij.
En na deze rust begonnen we aan de laatste loodjes. Nog zo'n 6 km naar Den Oever. Tina zou ons tegemoet komen lopen en dan weer mee terug gaan. Dochterlief besloot om Eric verder ook nog gezelschap te houden, hen zien we terug bij de Chinees.
De laatste loodjes gaan soepel en voor we het weten zijn we in Den Oever. De Afsluitdijk is voor de derde keer vandaag onder ons doorgegaan.
Bij de Chinees is het erg gezellig en erg luidruchtig. Het eten is goed en het toetje nog beter!!!
En het afscheid is er één om nooit te vergeten. Zeker niet als we bij het voor de vierde keer oversteken van de Afsluitdijk worden getrakteerd op een regenboog boven het IJsselmeer en een prachtige zonsondergang boven de dijk bij de Waddenzee.
Lieve wandelaars en verzorgers, bedankt voor deze bijzondere dag. Over 2 jaar versie 3.0 van de actie Help Martin over de dijk????
