Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 31 januari 2011

Druk weekend

Het weekend was druk, maar gezellig. Zaterdagmorgen vertrokken we naar het Open Huis op mijn werk. De schatjes vonden het super. Proefjes doen bij Natuurwetenschappen, sporten bij de LO-collega's en spelletjes doen "op" de laptop.

 Rood en groen wordt......
 Uhhhhhhhhh..........
 Rood en groen!!!!
 
 Balkunstenaar!!!!!!
Wizzkid!!!!

Na afloop gingen we naar huis. Manlief was toen al vertrokken naar het voetbalveld voor een oefenwedstrijd. Na een snelle boterham bracht ik dochterlief naar een feestje. Thuisgekomen een poosje gequilt en met het wandelmannetje gekletst. Om half 7 stond de oppas op de stoep, gevolgd door dochterlief.

Manlief en ik lieten de schatjes achter en vertrokken naar wandelmams en paps om hun mee uit eten te nemen. Heerlijk gegeten bij de Griek, gezellig bijgekletst, gelachen en genoten.

Daarna naar huis om de schatjes in de auto te laden om op verjaardagsvisite te gaan. Daar bleven we slapen, dus een borreltje gedronken, bijgekletst, gelachen en genoten. Zondagmorgen nog een poos gebleven en toen weer naar huis.

Rond 1 uur languit op de bank en daar het grootste deel van de dag gebleven. 

Van dit soort weekenden moeten we niet te veel hebben. Ze zijn vreselijk gezellig, maar pffffffff.

donderdag 27 januari 2011

Ben er weer

Zo, dat was me een week zeg. Ik ben bijna meer op mijn werk geweest dan thuis. Een kleine rekensom bracht mij tot het aantal van 43 uur die ik vanaf maandag heb doorgebracht op mijn werk. Wat me zoal bezig hield????

Tentamens, presentaties, een Open Dag en de voorbereidingen daarvan en dan heb ik tussendoor natuurlijk nog "gewoon" les gegeven, met mijn leerlingen gepraat, honderdduizend kleine en grote dingen geregeld en nog wat nakijkwerk gedaan.

En de werkweek zit er nog niet op, want zaterdagmorgen is er nog een Open Huis op mijn werk. Gelukkig kunnen het wandelmannetje en dochterlief mee. Die zaterdagmorgen zijn er altijd veel kindertjes. Niet alleen toekomstige leerlingen, maar ook veel kinderen van collega's. Vaak komen die kinderen elk jaar mee, want er zijn dan leuke dingen te doen. Spelletjes op laptops, proefjes bij Natuurwetenschappen, helpen in de keuken bij het maken van de hapjes en interessante sportonderdelen.

Al met al een leuke maar intensieve week. Helaas kan ik niet naar één van de vele wandelingen die natuurlijk net deze zaterdag in de omgeving zijn. Nou ja, dan moet ik zondag maar een rondje in de buurt lopen (of gewoon lekker een dagje met man en kinderen op de bank hangen).

Je hoort het wel......

zaterdag 22 januari 2011

Bril

Nu anderhalf jaar geleden moest dochterlief aan de bril. De bedoeling was alleen op school, maar na verloop van tijd bleek dat de bril de hele dag noodzakelijk was.

Het uitzoeken van de bril was een behoorlijke klus. De dame weet goed wat ze wil en aangezien wij tegen dat koppie met bril moeten aankijken, hadden wij ook een behoorlijke inbreng bij de keuze. Uiteindelijk waren we allemaal blij met de gekozen bril. Mooi brilletje toch?
Helaas begon enige tijd geleden het verhaal opnieuw. Hoofdpijn, dubbel zien, snel moe, wazig zien, dus maar snel weer een afspraak gemaakt voor controle van de ogen. En wat bleek beide ogen behoorlijk achteruit gegaan. Dus tijd voor nieuwe glazen. Maar het huidige montuur werd ook wat krap, dus dan maar een hele nieuwe bril. En dus begon het feest opnieuw. Ik geloof dat we alle mogelijke brillen hebben geprobeerd. En omdat het vrijdagavond was, waren we met zijn vieren bij de opticien en deed broerlief ook liefdevol een duit in het zakje. Soms hard lachend om die  bril die voor geen meter stond. Soms met een compliment: "Die staat leuk!" En soms met de vraag: "Wie ben jij en wat heb jij met mijn zusje gedaan?" als de bril echt niet om aan te zien was bij dochterlief.

We kwamen tot de conclusie dat ze geen bril moet hebben zonder duidelijk montuur rond de glazen. Een beetje kleur mag ook wel, maar dat is niet in de mode en werd dus lastig. Een bril met ronde glazen viel ook af en zo was er nog wel meer te zeggen.

Uiteindelijk werden we het eens. Onderstaande bril is het geworden. Zelfde model, ander kleurtje en een maatje groter. En het belangrijkste: Glazen op de juiste sterkte.
Leuk brilletje toch??????

zondag 16 januari 2011

Blauwvingertocht Zwolle

Vandaag met het wandelmannetje weer aan de wandel. Ondanks de blaren en de pijn van gisteren wilde hij naar Zwolle voor de Blauwvingertocht. Dus een dikke klodder Hirschtalgcreme op de aangedane hielen, sokken erover, schoenen aan en op weg naar Zwolle.

De tocht startte bij het Wandelhonk aan de Veemarkt. Het eerste stuk ging dus door de stad. Nu is het eerste stukje niet zo bijzonder, maar al snel ontdekten we dit pand. Het wandelmannetje vond het op een school lijken en dan ook nog wel één waar hij zelf naar toe zou willen, zo'n mooi gebouw. Misschien is het vroeger wel een school geweest, maar nu zitten er volgens mij appartementen in.
Aan de overkant in de berm zagen we een aantal beelden. Deze beelden bestonden uit benen met "iets" erbij. Heel apart om te zien, maar gelukkig volgde de uitleg een paar meter verderop. Hoewel uitleg, het wandelmannetje werd er niet wijzer van. (Ik ook niet trouwens.) Maar we hebben wel genoten van die "rare" benen.


Na een klein stukje langs industrie, kwamen we in een park, daar zigzagden we doorheen. Prachtige bomen, bijzondere objecten en veel water maakten deel uit van dat park. Ondertussen deed de zon zo zijn best dat we onze jassen hadden uitgedaan. Veel te warm.


Het park eindigde bij een rangeerterrein. De treinen stonden te glimmen in de zon. Een prachtig gezicht die "Hondenkoppen" zo op een rij.

Langs het rangeerterrein liepen we een dijk op. En daar was het druk. Veel mensen wilden genieten van het mooie weer, maar een groot deel van de aantrekkingskracht zat hem toch ook wel in de hoge waterstand van de IJssel. De hekken die er normaal voor zorgen dat er niemand bij de in aanbouw zijnde spoorbrug kan komen, hielden nu met moeite hun "hoofd" boven water.
De hoeveelheid water was enorm. Bomen die bijna tot hun kruin onder water stonden. Huizen die niet meer over het land te bereiken waren en mensen die hun achtertuin konden exploiteren als zwembad. Maar wat mooi. We schoten voor geen meter op, want elke keer zag één van ons wel weer iets wat een foto of een nadere inspectie waard was.



Tja en dan het pad naar de voet en fietsgangerspont 't Kleine Veer. Die vonden we uiteindelijk wel. Tenminste we denken dat het pad daar loopt. Zien konden we hem niet.

Via de wijk Ittersum en een rust bij voetbalvereniging ZAC kwamen we bij de spoorbrug. Net voor de spoorbrug zagen we nog een heel bijzondere schemerlamp.
Op de spoorbrug wilde het wandelmannetje graag het fototoestel even. Misschien kon hij nog een foto maken van een trein. Ik liep langzaam door.
Er is een trein op de foto gekomen, maar daar bleef het niet bij. Toen ik de foto opsloeg, zag ik ook mezelf voorbij komen. Nou ja, als je zelf de foto's maakt, is het niet erg als een ander jou ook een keer vastlegt.
Net na de spoorbrug zagen we de peperbus alweer opdoemen. Het wandelmannetje werd langzaam maar zeker toch wel moe. Hij was dus blij dat we uiteindelijk weer terug waren bij het Wandelhonk. We hebben ons afgemeld en toen zijn we direct naar de auto gelopen, om naar huis te gaan.

Het was een heerlijke wandeldag. We hebben eindelijk de zon weer eens lange tijd gezien en het hoge water bij de IJssel was wel heel bijzonder.

zaterdag 15 januari 2011

En de favoriete foto van de Steenwieker wandeltocht is.........

DEZE!!!!!

Steenwiekerwintertocht, Steenwijk

Vandaag met dochterlief en deels met het wandelmannetje en wandelmams de Steenwieker wintertocht gelopen. Dochterlief en ik hebben 10 km gelopen en de anderen 15 km. We gingen rond 12 uur van start, want het wandelmannetje moest eerst (een oefenwedstrijd) voetballen.

Al direct scheidden onze wegen. Wij moesten vanuit startlocatie "De Meenthe" linksaf. Wandelmams en -mannetje gingen rechts. De rust was wel op dezelfde locatie. Voor de éne helft na 9,4 km, voor de andere helft na 5,4 km, op papier dan.



Het eerste stuk voor dochterlief en mij ging door een stukje industrie, maar al snel kwamen we terecht in het buurtschap Tuk. Bij café "de Karre" (je weet wel van mannenkoor Karrespoor, mooi man) ging het richting de Woldberg een heuvelachtig bosgebied. Langs de uitkijktoren kwamen we weer op een stuk verharde weg. Via " de Baarse Vrijstaat" doken we uiteindelijk het bos weer in om uiteindelijk op het rustpunt te komen. Ondertussen was dochterlief wat aan het mopperen. Het duurde zolang voor de rust kwam. Toen ik op mijn GPS keek stond die dan ook op 7,1 km. Logisch dat dat meisje moe was, dit was al 2 km meer dan dat ze ooit gelopen had. En die eerdere 5 km had ze afgelegd met een pauze halverwege.
 



Ondertussen kreeg ik een telefoontje van wandelmams. Zij moesten nog 1 km tot de rust. Dus uiteindelijk zaten we met zijn vieren een bakkie te doen. Het wandelmannetje ging een plaspauze houden en toen zag ik dat hij moeilijk liep. Wandelmams had hem ook al gevraagd of hij ergens last van had, maar daar had hij ontkennend op geantwoord. Toen ik er naar vroeg zei hij eerst ook dat er niets aan de hand was, maar uiteindelijk bleek dat hij van zijn nieuwe voetbalschoenen blaren op zijn hakken had gekregen. Ok, even denken....... En toen kwam de EHBO binnen. Dus hij loopt naar de EHBO-dame toe en vraagt of ze naar zijn hielen wil kijken. Dat wilde ze. En het resultaat....... een paar prachtige blaren. Keurig doorgeprikt, iets minder keurig afgeplakt, maar we konden weer verder. Nog een kilometer of 5 te gaan. 

Met zijn vieren begonnen we aan het laatste stuk. Broer en zus begonnen met een kleine strijd, wie mocht er naast oma en wie naast mama en vooral......... wie mocht er voorop. Uiteindelijk liepen ze samen voorop. Na zo'n 2,5 km kreeg het wandelmannetje weer last van zijn hielen. Maar geen kik geven, gewoon doorlopen. Wij zagen het aan zijn manier van lopen dat het zeer deed.

Het tunneltje onder de A32 door is favoriet, ook als we met de auto naar de Woldberg gaan. Maar per benenwagen valt er toch wel iets meer te zien. Vooral de uitingen van de plaatselijke hangjongeren konden bij het wandelmannetje en dochterlief rekenen op veel aandacht.....


Langs de spoorlijn liepen we weer richting Steenwijk. Op de voetgangersbrug over het spoor hebben we nog even stil gestaan, want het duurde nog maar een paar minuten voor er van beide kanten een trein zou komen. En raar maar waar, de trein die 2 minuten later zou vertrekken, was er als eerste....



Uiteindelijk stond er bij mij op de GPS ruim 11 km. Een compliment voor dochterlief dus. Maar ondanks haar prestatie deze keer toch ook een enorm compliment voor het wandelmannetje. Ondanks de pijn gewoon doorlopen. En toen hij uit bad kwam, was het eerste wat hij zei: "We gaan morgen toch wel weer wandelen, mam?" Ehhh, zo eerst maar even naar de blaren kijken, kerel.


Helaas voor papa hebben we nu dus twee kinderen die besmet zijn met het wandelvirus. En de belangrijkste les voor het wandelmannetje: "Zeg het als je blaren hebt, als je doorloopt wordt het erger en voor de wandeling kunnen we er makkelijker iets aan doen!"