Driemaal is scheepsrecht en dus gingen Wandelmams en ik vandaag (eindelijk) op pad voor de geplande dertig kilometer die afgelopen twee weken ook al op onze planning stonden. Op wandelnet had ik twee wandelingen gevonden die, met een kleine doorsteek, op elkaar aansloten. Een over landgoed De Eese en één over de landgoederen Wilhelminaoord en Frederiksoord. Zeker geen onbekend terrein, maar dat betekent ook dat we weten dat het een mooie wandeling gaat worden.
Ik stond om acht uur bij Mams voor de deur en na haar laatste slokje koffie stapten we in de auto, op naar de Woldberg. Net voor half negen waren we opgezadeld en vertrek klaar, op naar de langste wandelafstand sinds tijden. We begonnen gelijk goed, met glibberen en klimmen en soms zelfs beide tegelijk.
En ondanks het feit dat er al vele voetstappen van mij (en Mams) in dit gebied liggen, bracht deze wandeling ons op nieuwe paden. Man, wat zijn er mooie paden op De Woldberg en op De Eese.
En wat hadden we een geluk met het weer, zelfs het zonnetje liet zich zien. En als er dan vochtige boomstammen liggen, die door het datzelfde zonnetje een beetje worden opgewarmd, dan ruikt het zo lekker!!!
En na deze verwennerij kwam er nog een verrassing om de hoek, een pad omzoomd door dennen, met op het pad een heerlijke bodem van dennennaalden.
Grappig, zelfde punt, drie verschillende camera's, drie verschillende resultaten.
En dit arme vogeltje lag midden op het pad.....
Vlak na dit met dennen omzoomde pad moesten we de verbinding maken tussen de beide routes. Met dank aan maps.me lukte dit zonder problemen. Nou ja, zonder problemen wat betreft de te kiezen route, de ondergrond bracht nog wel wat uitdaging met zich mee.
En pas hier troffen we, na de het echtpaar dat de auto naast ons parkeerde op de parkeerplaats, voor het eerst weer mensen, in dit geval vier mountainbikers. Nadat we de oversteek hadden gemaakt naar de tweede route, moesten we een sloot volgen. Het viel ons op dat er een wit waas over de sloot lag. de verklaring daarvoor vonden we even later, een verval in de sloot.
We volgden de sloot nog even en ineens middenin het land bleken we een nieuw landgoed te hebben betreden.
En dan betreed je ook het gebied van de Maatschappij van Weldadigheid, een gebied waar een groot deel van de inwoners van Nederland
een geschiedenis heeft liggen. En in die geschiedenis is ook het (voormalige) klassenverschil terug te vinden, dus ook op de begraafplaats.
Als je meer te weten wil komen over de geschiedenis van de Maatschappij van Weldadigheid dan raad ik je de volgende boeken aan:
- De proefkolonie van Wil Schackman
- Het pauperparadijs van Suzanna Jansen
En dan houdt het nog niet op, er is nog veel meer te ontdekken in Wilhelminaoord, namelijk
school in bos. En dan zijn er nog mensen die zeggen dat cultuur alleen te vinden is de randstad!
Na school in bos bereikten we het
koloniekerkje in Wilhelminaoord. We liepen het bos achter het koloniekerkje in en vandaaruit kronkelden we weer terug naar de doorgaande weg. Die doorgaande weg staken we weer over om richting Frederiksoord te gaan.
Maar eerst was het tijd voor een pauze, helaas stond het eerste bankje dat we vonden vol in de wind. Toch streken we daar neer, want de onderdanen waren toe aan een beetje rust. Na een snelle hap wilden we ook weer verder, rusten met een koude wind vol in je gezicht is niet ideaal. Toen Mams opstond waaide direct haar isolatie-zit-matje onder haar kont vandaan. Dat matje bleef halverwege de zeer steile slootkant hangen. Omdat hij daar uit de wind hing, waaide hij niet verder weg. Gelukkig vonden we, na enig zoekwerk, een stevige tak en met ie tak wisten we het matje weer binnen handbereik te manoeuvreren. Daar kregen we het dan wel weer warm van.
De route bracht ons net niet in Frederiksoord, maar wel twee keer in het nabij gelegen Nijensleek. Ook hier ontdekten we, ondanks de geringe afstand tot onze thuisbasis, weer nieuwe wegen. Wat we op dat stukje vooral bijzonder vonden is dat we in de slootkant nog stukken ijs vonden. Heel apart.
En wat dan helemaal bijzonder is, is dat we even later vol in de zon liepen.
Het rondje Nijensleek bracht ons niet op nieuwe ideeën, voor ons nieuwe wegen, maar qua omgeving niet bijzonder inspirerend. De doorsteek die we dan weer maakten van route twee naar route een konden we dan weer wel waarderen. Weer een stukje geschiedenis en weer een stukje natuurschoon.
Ondertussen was het 13.00 uur en behalve het echtpaar op de parkeerplaats en de vier fietsers waren we nog geen andere mensen tegengekomen. Dat veranderde heel snel na het betreden van landgoed (heerlijkheid) De Eese. Ineens zagen we van alle kanten wandelaars, fietsers en hardlopers aankomen. Waar we tussen 08.30 en 13.00 uur slechts zes personen hadden gezien, zagen we na 13.00 uur tientallen mensen. Niks mis mee, maar wel opvallend.
Ondertussen waren we alweer diep landgoed De Eese binnengedrongen. Nu heeft de Wandelkerel daar stage gelopen tin zin tweede jaar op het mbo, dus ik had van hem al wel wat verhalen gehoord het landhuis en de privégebieden, tenslotte is landgoed
De Eese voor het grootste deel nog steeds privé bezit.
En dat privé bezit respecteren Mams en ik, nou ja bijna. Stiekem hebben we wel anderhalve meter over het privé bezit gelopen, maar alleen om te voorkomen dat we natte voeten kregen.
Hier links betraden we het privé domein...
Even later zagen we ook het landhuis in volle glorie, potverdikke wat een prachtig huis.
Ondertussen begonnen we wel te merken dat het al lang geleden was dat we meer dan twintig kilometer gelopen hadden, de benen werden best wel zwaar. En als dan op de laatste loodjes ook de obstakels zich nog aandienen, word je niet blij.
Eerst tref je een dwarse boom op je pad. Maar gelukkig weet je met wat dalen, greppels en weer klimmen, dat obstakel te overwinnen. het wordt wat lastiger als de digitale routebeschrijving zegt dat je rechtdoor moet, terwijl daar gewoon een sloot ligt.
Gelukkig zijn er meer wegen die naar Rome leiden en zo wisten Mams en ik ook de auto weer te bereiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten