En alweer een quarantaineweek achter de rug. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat een week een eeuw duurt, maar ik kom elke week tijd te kort. Hoewel ik ondertussen veel ervaring heb met online lesgeven, is er nu een essentieel verschil ten opzichte van de vorige lockdown: Nu wordt er van mij verwacht dat ik elke les online ben. Toen mocht ik ook lessen overslaan, nu wordt van mij verwacht dat ik elke les online ben.
Dat betekent vijftien tot dertig minuten centraal lesgeven, daarna nog wat vragen online beantwoorden van individuele leerlingen, vervolgens via de mail de vragen beantwoorden van leerlingen die dat liever niet online doen en dan hopen dat je alle mails beantwoord hebt voor de volgende les begint. En mocht je je nu afvragen wat dan het verschil is met ene fysieke les: Dan loop je na de centrale uitleg een rondje door de klas, dan kan elke leerling zijn/haar vraag stellen en als je merkt dat dezelfde vraag in de eerste rij al drie keer voorbij komt, dan leg de les nog even stil om die vraag centraal te behandelen en dan heb je dus op de rest van je rondje door de klas, die vraag al beantwoord. En sowieso zie je tijdens een fysieke les veel eerder waar leerlingen afhaken.
En als je dan nog druk bezig met vragen beantwoorden, begint de volgende les alweer. Constant schakelen, centraal online, individueel online, fysiek lesgeven aan de examenklassen en dan na de lessen het lesmateriaal aanpassen van fysiek naar online. Fysiek of online vraagt echt om een verschillende aanpak. Mijn dagen zijn ook ook meer dan gevuld.
Aan de andere kant besef ik ook heel goed dat ik blij mag zijn dat mijn dagen nog heel goed gevuld zijn en dat ik nog een baan heb. Wij hebben nog een inkomen, mijn dagen zijn nog gevuld en onze kinderen zijn op een leeftijd dat we geen oppas meer nodig hebben. Ik hoop alleen dat anderen niet constant moeten dealen met mijn dilemma en het loyaliteitsconflict waarin ik mij bevind. Ik wil Manlief niet in gevaar brengen, maar ik wil ook mijn leerlingen niet in de steek laten. En zo worstel ik voort....
De Wandelkerel verdween maandag weer richting Arnhem en gelukkig voor hem veranderde er weinig. In het schoolgebouw gold de anderhalfmeterregel al sinds het begin van het schooljaar, praktijklessen vinden nog steeds doorgang en die praktijklessen zijn gelukkig nog steeds de hoofdmoot van zijn lesprogramma en dus heeft hij nog meer dan genoeg bezigheden daar. Kortom onze Kerel is zeer gelukkig met zijn opleiding. Natuurlijk is het niet alleen maar zonneschijn, hij verlangt echt wel naar een kroegavond met klasgenoten. Hij beseft heel goed dat zijn studentenleven enorm verschilt van het studentenleven van eerstejaars van degenen die twee jaar eerder starten dan hij. Geen kroegen voor hem, maar ook geen bijbaan, dus volledig lenen. Maar hé, hij heeft het naar zijn zin en hij haalt studiepunten, wat willen wij nog meer....
Dochterlief pakte deze week de dingen weer voortvarend na de dip van vorige week. Ze bruiste van energie en er kwamen weer de meest fantastische dingen voort uit haar niet te volgen brein. De meeste activiteiten hadden te maken met audities en vervolgstudies, maar ze ging ook helemaal los op koekjes bakken en versieren, met als hoogtepunt (voor mij dan) een gepersonaliseerd koekje.
We liepen samen ook deze week een paar ommetjes en ondanks het feit dat ik niets liever wil dan ergens anders wandelen, loop ik toch bijna elke dag een rondje dorp, eigenlijk tot vervelens toe, maar ook hier geldt, je moet roeien met de riemen die je hebt!!
Tja, en Manlief, hij houdt stand. Het valt tenslotte niet mee om jouw rust overdag te moeten inleveren en ruimte te maken voor een vrouw die ineens online les geeft vanuit jouw domein. Dan kun je dus niet meer luidkeels juichen of rouwen tijdens de spelletjes yathzee met je dochter. En je kunt al zeker niet alle (luidkeelse) onzinliedjes zingen.
Iedereen moet sinds maart 2020 zijn leven aanpassen en iedereen moet/doet moeite (doen) om dat zo goed mogelijk te doen. En voor alle beroepsgroepen is er wel iemand die opstaat om te zeggen dat die beroepsgroep het moeilijk heeft en dat is natuurlijk ook zo, iedere beroepsgroep heeft te dealen met de gevolgen van corona.
Dat geldt ook voor Manlief, maar hij valt in geen enkele beroepsgroep, hij valt in geen enkele subgroep, hij is geen thuisblijfmoeder, hij is geen vrijwilliger, hij draagt niets bij aan het opheffen van sociale problemen, hij is slechts een "last" voor al die mensen die vinden dat de coronamaatregelen buiten proportie zijn, omdat zij vrijheden moeten inleveren om personen als Manlief te beschermen.
En toch durf ik te beweren dat Manlief een essentiële bijdrage levert. Hij is de persoon die ervoor heeft gezorgd dat Dochterlief de moed niet heeft opgegeven toen zij weer thuis kwam wonen, hij is de persoon die mij weet te motiveren/een schop onder mijn hol geeft/weet te troosten/het mij mooie van mijn baan weet te laten inzien als mij de moed even in de schoenen in de zakt. Kortom hij is de basis, ons anker, onze spiegel. En dus voor drie mensen de psycholoog, en ik denk best een goedkope in verhouding.
En natuurlijk kan hij dat niet alleen.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten