Ondanks alle beperkingen werd er natuurlijk wel gewandeld, Wandelmams zocht deze keer de route uit en zij kwam uit bij een rondje Ommen-Vilsteren. Superleuk want over het algemeen gaan we noordelijk en nu gingen we een beetje zuidelijker, een andere omgeving dus. We hadden alleen een schriftelijke routebeschrijving, maar die was uitgebreid genoeg om te kunnen volgen. Nadat we de auto hadden geparkeerd zaten we dan ook binnen no-time op de juiste route.
De officiële start was bij café de Flater, maar omdat er toch geen bakkie te verkrijgen was, sloegen we dat stukje over, we gingen direct richting de Vecht. We volgden keurig de route langs de haven, maar ondanks de duidelijke beschrijving misten we toch de juiste weg linksaf. Maar met behulp van de telefoon wisten we dat weer snel recht te breien. We denken dat het misging omdat het leek alsof we de oprit van een woning op moesten.
We kwamen uit op een pad langs de oever van de Vecht en ondanks het enigszins mistige weer was het genieten. In de routebeschrijving stond dat we een slenk moesten oversteken middels stapstenen. de stapstenen waren er, maar de slenk was ver te zoeken.
We liepen door tot we niet verder konden, het Ommerkanaal lag in de weg, dus we liepen met het water mee naar rechts om even later het Ommerkanaal over te steken.
We slingerden over asfalt, zandwegen, betonfietspaden en bospaden en we genoten van de omgeving, heel anders dan het landschap dat we meestal doorkruisen, ook al was het nu nat en mistig. Kilometers trokken onder onze voeten door, tot we bij de Stuw van Vilsteren kwamen.
Na de Stuw ging het weer verder over een fietspad, we zagen in de verte het huis Vilsteren, maar we werden een andere kant opgestuurd. Niet dat dat vervelend was, want het was een prachtig "laantje" waar we over gestuurd werden. Op de routebeschrijving stond dat we "de krukkentrekker" zouden passeren. we vroegen ons af wat dat nou was. Toen we er waren was het duidelijk, het was een uitkijkpunt op een "heuveltje", waar een paadje omheen cirkelde tot de top.
Nog steeds konden we de route prima volgen aan de hand van de routebeschrijving. Na de kurkentrekker vonden we ook het genoemde witte huisje. In het huisje lag een uit elkaar gevallen notitieblok. Vanwege de vochtigheid leek het ons beter om het blok maar te laten voor wat het was.
Na dit witte huisje ging het ergens mis, we misten ergens een Y-splitsing en kwamen niet meer uit met de routebeschrijving. Er werd gesproken over een meer en met behulp van de kaart op de telefoon wisten we het meer te lokaliseren. We besloten om op de gok die kant op te lopen, het einddoel was Vilsteren dat zouden we ook wel weer weten te vinden.
Het stuk richting het meer bracht ons een verrassing. We kwamen bij een "hutje" en omdat het begon te regenen was het gelijk een perfecte plek om te pauzeren, tijd voor een hapje en een drankje. Vanuit dit "hutje" keken we uit over een dal met rododendrons. Fantastisch plekje dus en een mooi punt om de route te vervolgen.
We kwamen zelfs nog weer uit bij het meer, waar we dus ook maar een rondje omheen liepen. Toen ik op de routebeschrijving keek, zag ik dat we het meer "verkeerdom" liepen, maar uiteindelijk kwamen we toch weer terecht bij de sprotvelden en konden we de routebeschrijving verder volgen. En daar wachtte alsnog huis Vilsteren.
Even later werden we het bos weer ingestuurd. In de routebeschrijving was sprake van "een rotonde" en dat intrigeerde ons toch wel heel erg. Er bleek inderdaad een rotonde te zijn in het bos. Bovenop een heuveltje stond een boom en om die boom zat een bankje met daaromheen weer een beukhaag en buiten de beukhaag een pad met aftakkingen. Een echte rotonde dus. Op het bankje rond de boom zat een andere wandelaar, we maakten natuurlijk even een praatje voor we onze weg vervolgden.
Ook nu was de routebeschrijving meer dan goed, we vonden het uitkijkpunt, het bungalowpark, het viaduct en de brug over de Regge.
We volgden de Regge en ook nu keken we uit naar de blokken die ons naar de overkant zouden brengen. Deze blokken lagen er nog steeds, maar ze werden overspannen door een brug. Niks mis mee, maar die blokken had ons ook wel wat geleken.
Eenmaal aan de overkant volgden we het water weer en voor het eerst vandaag werd het een link. De oever van de beek was hier een beetje buiten zijn oevers getreden en ik stond dus tot mijn enkels in het water. Gelukkig hadden mijn schoenen net een uitgebreide verwenbeurt gehad, ze waren schoongeboend en gepoetst en gewaxt, dus ik hield droge voeten.
Vanaf hier was het nog een kwestie van de laatste loodjes richting Ommen. Gelukkig waren het wel mooie laatste loodjes, langs huis het Laer en door de luxe wijk van Ommen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten