Na de bekendmaking van de versoepelde regels was iedereen hier in huis tevreden, met de nodige voorzichtigheid kunnen we weer van het "normale" leven proeven en daar zijn we wel aan toe. Toch begon het bij mij in de loop van de week te wringen. We kunnen de levens van onze kinderen niet on hold zetten, ze gaan volgend schooljaar hun vleugels uitslaan, maar is dat te rijmen met de kwetsbaarheid van Manlief. En welke risico's kleven er aan het oppakken van mijn werk, al die pubers die ik weer (met liefde) ga onderwijzen. Ik worstel(de) steeds meer met die gedachten. Daar komt bij dat het op afstand les geven veel meer tijd en inspanning kost dan het lesgeven in een lokaal.
De voorbereiding van een online les kost veel meer tijd dan de voorbereiding van een normale les, nu geef ik wel minder online lessen dan dat ik normaal lessen geef, maar daar staat weer tegenover dat ik veel meer vragen van leerlingen krijg over de andere lessen, waarbij opdrachten via Magister worden gegeven. Sommige vragen komen meerdere keren terug, alleen deze keer via mail en elke mail moet apart beantwoord worden. Dan zijn er de voorbereidingen op volgend schooljaar, waarbij je niet even snel een vraag aan een collega kan stellen, maar dat ook via mail moet doen. Dan duurt het weer even voor er antwoord is, dus begin je met iets anders. Er lopen veel meer dingen door elkaar, ik moet veel meer schakelen, na een online les durf ik soms bijna niet mijn mailbox te openen, bang voor de hoeveelheid mailtjes.
Afgelopen zondag heb ik bijna de hele dag gewerkt en vandaag, op mijn reguliere vrije dag, heb ik ook nog een uur of zes achter mijn beeldscherm gezeten. Wat heb ik dat beeldscherm deze week verwenst. Ik heb hier meerdere keren door huis gebruld dat ik geen docent ben geworden om de hele dag achter zo'n piep-scherm te zitten. Ik was er zo klaar mee, dat ik woensdagavond uit pure frustratie tweederde van een chocoladereep (Dochterlief kreeg de rest) en een zak chips heb leeggegeten.
Vandaag was het helemaal op. Morgen wordt er weer door een groepje gewandeld en ook ik werd uitgenodigd. Allemaal keurig volgens de regels, niet meer dan tien personen, anderhalve meter afstand, in de buitenlucht, ik fleurde er helemaal van op. Maar ook nu sloeg de twijfel weer toe. Want wat zijn de risico's voor Manlief, nu wandelen, straks weer aan het werk. Ik wil zo graag weer, maar ik wil Manlief ook nog niet kwijt. Ik twijfelde, ik twijfelde, ik besprak het met mijn huisgenoten, ik twijfelde, ik twijfelde nog meer en nog meer. Ik wil zo graag, maar ik ben ook zuinig op Manlief, maar ik wil zo graag. Uiteindelijk besloot ik om het in de groep te gooien. Ik stuurde een app met de volgende tekst:
Lieve allemaal,
Ik wil niets liever dan morgen met jullie gaan wandelen, maar de afweging is voor mij wel moeilijk.
De reden is Manlief, hij loopt een enorm risico mocht hij besmet raken met Corona, zeker gezien het feit dat onschuldiger virussen hem al in het ziekenhuis hebben doen belanden.
Voor mij en voor Manlief zijn de afstandsregels dus heel belangrijk. Ja, dat is mijn eigen keus en nee, ik zit niet te wachten op alle voors en tegens die overal de ronde doen, IK vind die afstandsregels heel belangrijk.
Mijn vraag aan jullie is dan ook of het reëel is om daar morgen rekening mee te houden. Ik zal echt niet met een meetlat rondlopen, ik vraag alleen om oplettendheid en begrip.
Als één van jullie dat te lastig vindt dan hoor ik dat graag nu, dan ga ik morgen alleen op pad, anders sluit ik me morgen heel graag bij jullie aan.
Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik graag vooraf duidelijk heb, ik worstel op het moment al genoeg met de hele situatie, dus als ik morgen aan de wandel ga, wil ik dat onbezorgd doen. Zorgen maken doe ik al genoeg.☺️
Binnen no time kreeg ik hartverwarmende reacties:
Ik kan heel goed afstand bewaren en heb heel veel begrip voor jullie situatie. Aan mij zal het niet liggen.
Voor mij geen probleem. In jouw geval zou ik achteraan gaan lopen, dan heb je de afstand in ieder geval in eigen hand. Mocht ik te dichtbij komen dan moet je dat zeggen. Ik snap het en zal er zelf zeker op letten.
We gaan naar een gebied waar we heel goed afstand kunnen houden, dus het moet geen probleem zijn. 😁
Komt dus allemaal goed! Geen probleem voor mij.
En toen brak ik dus, de tranen die de hele week al hoog zaten vonden hun weg naar buiten, ik heb een flink potje zitten janken. En dat luchtte dus weer op. Een echte regenboogdag dus.
Verder gaat het hier prima, de Wandelkerel had contact met zijn begeleider van school en ze hebben afspraken gemaakt om het schooljaar verder vorm te geven. Niet dat alles nu duidelijk is, maar er zijn weer perspectieven. Daarnaast is het hem gelukt om voor volgende week een afspraak te maken bij kapper.
Dochterlief voltooide haar laatste schoolopdracht en is nu klaar met school. Zoals ze zelf zegt: "Ik ben niet gezakt. Geslaagd ben ik pas als school het bevestigt." Maar voor haar is de druk eraf. En Manlief ging voor het eerst weer naar de fysio. Blij als een kind was hij dat hij weer op de loopband heeft kunnen lopen. En het poezenbeest heeft net uren bij mij op schoot gelegen.
Dus ik heb blije huisgenoten. Voor mij dus genoeg redenen om mijn hoofd weer omhoog te gooien. Tenslotte moet je zeilen op de wind van vandaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten