Ate had een hele stapel puzzels meegenomen en voor we naar het startpunt vertrokken werden deze puzzels verdeeld. Albert was zo enthousiast dat hij direct wilde beginnen. Hij liet een doos vallen, waarbij een deel van de puzzelstukjes op straat terecht kwamen. Hilariteit alom.
Na dit oponthoud vertrokken we in een lange kolonne naar het startpunt. Bij elkaar in de auto stappen was er nu niet bij, behalve dan voor degenen die (al dan niet tijdelijk) onder één dak wonen.
Eenmaal bij het Aekingerzand gingen we op weg. In het begin was het even zoeken naar een patroon om voldoende afstand te kunnen houden, maar al snel lukt het prima.
Ik blijf vooral achteraan lopen en kan zo zien hoe mijn wandelmaatjes uitwaaieren over de paden, een prachtig gezicht. We blijven regelmatig even staan om te zien of iedereen volgt, voor een sanitaire stop, een losse veter of om gewoon te genieten van wat er te zien is.
We zijn niet de enigen die genieten van het mooie weer, dus af en toe moet er gewacht worden, bijvoorbeeld op overstekende mountainbikers. Maar als dat dan bij een omgevallen boom is, komt het kind in mij even boven. Klimmen!!!
We vinden een plekje met een bankje en een fietsenstalling en die fietsenstalling kun je ook prima opzitten, dus daar houden we onze lunchpauze.
Op verzoek van Ate staat Mams voor paal.
Na de lunchpauze zwerven we nog een klein stukje door het bos en zowaar vinden we een gelegenheid die koffie-to-go schenkt. We doen dus een bakkie of een ijsje en Mams doet anderhalf bakkie, zij laat de eerste vallen.
Na deze rust gaan we verder, eerst over de N381 heen en een poosje later er weer onderdoor. En dan komen we bij de laatste loodjes, de Kale Duinen. Prachtig, maar zwaar.
In de Kale Duinen discussiëren we een poosje over de naam van een plantje. Uiteindelijk schakel in de hulp van de Wandelkerel in. Ik stuur hem een foto van het plantje.
En ja hoor, hij komt met het verlossende antwoord: Muizenoor. We kunnen weer verder.
Ongelooflijk droog.......
Na een krappe achttien kilometer komen we weer bij de auto's. Liana heeft zelfs gezorgd voor een plaatje voor in onze wandelboekjes.
Man, man, ik kan niet anders zeggen dan dat ik hier enorm aan toe was. Een wandeling met mijn wandelmaatjes, die begrip hebben voor mijn gedachtegang, die vandaag naar mijn gezeur hebben geluisterd en die me vervolgens weer een flinke boost hebben gegeven, gewoon door te zijn wie ze zijn. Dus als afsluiting een Coronaproof groepsfoto. Bedankt allemaal en tot volgende week!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten