LekkerWandelenTocht 2, Wolvega

Vandaag was Tine aan de beurt om vanuit haar thuisbasis een wandeling te organiseren. Rond negen uur schoof iedereen aan in de tuin van Tine voor een bakkie en zo rond half tien vertrokken we voor een blokkie om. Zoals bij elke plaats heb je te maken een minder fraai stukje voor je op de mooie paden komt. Dat betekende dus dat we eerst een stukje industriegebied meepakten voor we een bospad bereikten. Dit bospad bleek ook ook een trainingsrondje te zijn, maar na een een eerste poging liet ik de oefeningen voor wat ze waren. Met rugzak valt dat gespring niet mee.

We doorkruisten nog een stukje bos en toen kwamen we op een asfaltweg die mij bekend voorkwam. Al snel wist ik waarvan. Hier loopt het Jabikspaad, die ik in het kader van Santiago aan het Wad in 2018 gelopen had. Even later werd helemaal duidelijk dat mijn geheugen me niet in de steek liet, er stond een duidelijke verwijzing naar deze route.

Het volgen van het Jabikspaad duurde niet zo lang, Tine stuurde ons een andere kant op. We verbaasden ons over een boom vol spinnenwebben en even later ook over een vogelhuisje zonder ingang. Het raadsel van het vogelhuisje werd snel opgelost, het bleek een cache te zijn, het raadsel van de boom hebben we niet geprobeerd op te lossen. Ondertussen lieten we doorgaande weg weer achter ons en werden we het bos weer ingestuurd. De bermen stonden vol met bloemen en ook die probeerde ik af en toe vast te leggen.

 

Uiteindelijk kwamen we uit in Oldeholtpade, maar dat duurde niet lang, we dwaalden weer verder door landerijen en bos. Af en toe waren we iemand kwijt in verband met een sanitaire stop, maar uiteindelijk bereikten we allemaal de rustplek.

Na de rustplek gingen we het gebied van de Linde in. Genieten, Genieten, Genieten, inderdaad met en hoofdletter G. Eerst nog een stukje fietspad en daarna puur natuurgebied. Man, wat is Nederland toch mooi, zoveel plekken om nog te ontdekken.

Ondertussen deden we ook weer aan plantenkennis. Deze keer kwamen we eruit zonder de tussenkomst van de Wandelkerel. Na het genieten van het uitzicht vanaf het bruggetje kwamen we al snel weer op een asfaltweg. Deze weg bracht ons naar Peperga. We hadden nog wel even de hulp van Hilly van nodig om te zien dat we Peperga daadwerkelijk bereikt hadden. Na Peperga maakten we ook nog even kennis met Pieter Stuyvesant, of in ieder geval met zijn naam.

 

 

We vervolgden onze weg vlak langs de A32, maar toch was het een fantastisch stuk natuur. En voor mij persoonlijk de vervulling van een wens. De route naar mijn werk gaat over dat stuk A32 en ik had mij al regelmatig afgevraagd hoe ik daar zou kunnen komen om dat stuk te kunnen wandelen. Dat lukte dus vandaag met de hulp van Tine.

En zo bereikten we uiteindelijk Wolvega weer. Nog even langs de drafbaan en toen weer naar het eindpunt, waar Tine ons trakteerde op een ijsje.

Man, man, wat ben ik toch blij met mijn wandelmaatjes. Bij Leven En Welzijn (blew) gaan we volgende week weer samen op pad.