Deze week ging ik niet aan de wandel, ik had behoefte aan thuis zijn. De laatste weken is het op mijn werk elke keer spannend met betrekking tot besmettingen met het coronavirus. Tot nu toe komen wij nog erg goed weg, maar nu druppelden er toch wat besmettingen de school binnen en dat brengt mij in flinke gewetensnood.
Aan de ene kant wil ik thuisblijven zodat het risico van besmetting voor Manlief tot het minimum wordt beperkt, aan de andere kant wil ik mijn leerlingen niet belasten met mijn privésituatie en dus gewoon fysiek les blijven geven. Constant hink ik op twee gedachten en dat kost energie.
Natuurlijk doe ik er alles aan om de risico's te vermijden. Ik pauzeer in mijn lokaal, houd afstand tot leerlingen en collega's, ventileer mijn lokaal gedurende de pauzes, de deur staat sowieso altijd open en omdat ik aan het einde van de gang zit, komen er niet veel mensen in de gang bij mijn lokaal, ik kopieer alleen in tussenuren, als er bijna niemand door de school loopt, maar hé, het is en blijft een school.
Om mijzelf rust te gunnen, want ook tijdens het wandelen blijf ik alert op afstand, bleef ik deze zaterdag thuis. Lekker een beetje omkeutelen, bank hangen en ik vond dat ik nu de kerststal wel kon neerzetten. De kerstboom stond al een poosje, maar voor de kerststal vond ik het nog te vroeg. Om het er wat minder kaal uit te laten zien, had ik al wel een stapeltje cadeautjes neergelegd.
Nu vulde ik de cadeautjes wat aan en gaf ik de kerststal een plekje.
En zo lummelde de dag voorbij. Daar was ik even aan toe. En dan volgende week hopelijk weer lekker aan de wandel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten