Britsum – Sint Jacobiparochie
maandag 7 mei
2018
Ik heb geen
bijzonder goede nacht. Dat ligt niet aan de kerk, maar aan het veldbed. Zo’n
bed is niet echt mijn ding. Behalve één uur en vijf uur heb ik de klok alle
uren horen slaan. Als ik om half zeven weer de klok het halve uur hoor slaan,
vind ik het mooi geweest, ik stap van mijn veldbed. Ik doe de dingen die ik
moet doen, maar pas nadat ik een kop thee heb gezet. Als om half acht mijn
ontbijt wordt gebracht, ben ik in principe klaar voor vertrek. Het ontbijt is
zeer overvloedig, dus ik zorg goed voor mijzelf en de rest neem ik mee voor
onderweg. Om acht uur trek ik de deur van de kerk achter mij dicht. Op naar
Sint Jacobiparochie.
Al snel ben ik
in Stiens, hier spreken de routebeschrijving en de pijlen elkaar tegen. Ik vind
de gulden middenweg en zonder verdere problemen verlaat ik Stiens weer. Al na
drie kwartier heb ik het zo warm dat ik mijn ondershirt uit doe en ik denk dat
hij morgen niet eens aangaat. Ik steek de Finkumer Vaart over, onderdeel van de
11-stedentocht, en blijf maar doorlopen. Het is hier erg rustig en weids. In de
verte zie ik Oude Bildtzijl al liggen, maar ik ben er nog lang niet. Er is op
zo’n stil landweggetje nog even een spannend moment met twee vrachtwagens, een
personenauto en mijzelf die tegelijkertijd op hetzelfde punt aankomen. Gelukkig
gebruikt iedereen z’n verstand en gebeuren er geen rare dingen.
Als ik in Oude
Bildtzijl, of Ouwe Syl, aankom, heb ik er 10 km opzitten. Een mooi moment voor
rust. Helaas is de horecagelegenheid, die beschreven wordt in de gids,
gesloten, maar ik word gewezen op het enkele tientallen meters verderop gelegen
TIP en die blijkt ook nog eens een heerlijke tuin te hebben. Een
genietmomentje.
Na dit
genietmomentje ga ik verder, richting Zwarte Haan. Mijn plan is om daar in het
restaurant iets te eten, zodat ik vandaag weer iets warms binnen krijg. Maar
voor ik daar ben, heb ik weer zo’n 10 km te gaan. Eerst Nieuwe Bildtzijl naar
de zeedijk en dan kilometers over diezelfde zeedijk naar Zwarte Haan.
Het is mijn
bedoeling om bovenop de zeedijk te gaan lopen, maar die is niet verhard en het
lange gras ziet er niet aanlokkelijk uit. Ik ga dus aan de Waddenzeekant net
onder de kruin van de dijk op de verharding lopen. Helaas, fout plan. De wind
komt van het land en het verharde pad, lijkt wel een stoofoven, dus toch maar
op de kruin. Dat hou ik niet lang vol, dus zodra het veilig kan, daal ik af
naar de landkant. Als mijn maag begint te rommelen, ga ik even tegen een hek
zitten om wat te eten. Na een korte pauze ga ik weer verder.
Eenmaal in Zwarte Haan is de teleurstelling groot als blijkt dat het restaurant gesloten is. Dat wordt weer een broodje op een bankje, wel met uitzicht over de Waddenzee.
Na mijn broodje
gaat de route nog een stukje verder over de zeedijk. Omdat er nu wel wind vanaf
de Waddenzee komt, loop ik aan die kant. Na een kilometer of twee verlaat ik de
zeedijk en loop ik over een verlaten landweg in de zinderende zon. De weg lijkt
eindeloos, maar is dat gelukkig niet. Sint Jacobiparochie komt steeds
dichterbij. Via een schelpenpad bereik ik het plaatsje en ik zie ineens de
kerktoren, het einddoel van deze etappe. Nog een keer links en rechts en dan
ben ik er, de Grote Kerk van Sint Jacobiparochie.
Mijn
overnachtingsadres is vlakbij en
even later sta ik onder de douche, dat is toch wel prettiger dan een plens koud water!!!
Onderweg trof
ik tot driemaal toe hetzelfde oudere echtpaar op de fiets. Niet zomaar een
fiets, de man zat in een soort rolstoel en zo fietsten ze samen heel wat af. We
hebben bij de eerste ontmoeting uitgebreid gesproken en het was een heerlijk
gesprek. Over wandelen, over fietsen en vooral over genieten van alles wat er
op je pad komt. Wat brengt zo’n Camino je dan toch veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten