Santiago aan het Wad 7

Winsum-Jirnsum

woensdag 9 mei 2018

Ik sta ruim voor het ontbijt op, de verzorging van de voetjes zal nog wel wat tijd vergen. Ik knip, plak en controleer zorgvuldig en als ik daar mee klaar ben, ga ik naar beneden waar mijn ontbijt al klaar staat.

 Mijn gastvrouw vertelt dat ze deze ochtend naar het kerkje van Jorwert gaat voor een korte dienst, een koffiemoment en een stiltewandeling en ze geeft de tijden door. Dit kerkje is sowieso een stempelpost, dus ik kom er zeker weten en mocht ik de dienst willen bijwonen of een bakkie willen drinken, ik ben van harte welkom. Dat is goed om te weten.

Om kwart over 8 vertrek ik. Het leuke van deze dag is dat ik zo’n beetje om de 3 km in een dorpje kom. Niet dat ik verwacht dat ik daar veel horeca tegenkom, maar het loopt wel lekker, zo van dorpje naar dorpje.

Eerst bereik ik Easterlittens, daar loop ik eigenlijk langs om vervolgens in Baard alleen de doorgaande weg over te steken. Ik zou hier ook over kunnen stappen op de fietsroute volgens de gids. Tussen Leons en Jorwert is de route, over een oud kerkenpad, soms lastig te vinden. Ik besluit om de uitdaging aan te gaan en de wandelroute te volgen.

In Leons is een stempelpost en de stempel staat keurig in een kastje langs de weg. Na deze stempel begint de uitdaging, het kerkenpad. De gids zegt het volgende over dit pad:

Het oude kerkenpad slingert van dam tot dam en van hek tot hek door de Leonserpolder. Het is dan ook voor onbekenden met het gebied niet gemakkelijk te herkennen. Om te voorkomen dat u gaat zwerven zijn er naast de markeringen ook wegwijzers geplaatst. Omdat in beide richtingen een kerktoren staat is de richting bekend. “Slingeren” wil zeggen dat niet altijd de kortste weg is gekozen. Kijk vanaf de gevonden markering eerst vooruit naar de volgend voor u verder gaat.

Dankzij een bordje van Natuurmomenten vind ik het juiste pad de Leonserpolder in. Het eerste stuk is makkelijk te lopen, er loopt een steenslagpad door het weiland. De hekken gaan hier ook makkelijk open en dicht.

Maar op een bepaald moment houdt het steenslagpad op en moet ik verder door het hoge gras. Ik zoek de kerktoren van Jorwert en bekijk de positie van de verschillende hekken. Er blijven voor mij twee opties open, maar voor ik moet kiezen, wachten mij eerst nog twee hekken. Ik zie geen enkele markering, dus ik vertrouw maar op min boerenverstand en natuurlijk op Jacobus.

De twee hekken die ik nog moet passeren zijn niet gemakkelijk te openen. Via de betonnen damwand klim ik langs de hekken, ik ga er liever niet overheen, de hekken zitten niet zo stevig vast.

Nu moet ik kiezen en als ik goed kijk, zie ik bij één van de volgend hekken een sticker die lijkt op de markering van het Jabikspaad. Ik ga dus die kant op. Ik blijk het goed gezien te hebben, er zit een markeringssticker bij het hek, alleen is het er wel één die aangeeft dat dit de verkeerde weg is. De andere kant op dus.

Zo dwaal ik door de Leonserpolder, van hek naar hek, soms met en soms zonder markering. Ergens halverwege sta ik even stil en kijk om me heen. Gewoonweg fantastisch. Tot mijn knieën in het hoge gras, aan beide kanten in de verte een kerktoren, nieuwsgierige koeien verderop en geen idee of ik goed ga, maar wat genieten!!! Als dit geen kwestie van loslaten is, weet ik het ook niet meer.

Na nog een paar hekken overwonnen te hebben, sta ik weer op het asfalt. Daar word ik opgewacht door een passerende fietser. Hij vraag of de route door de polder goed staat aangegeven. Nou, nee dus. We hebben een kort gesprekje en dan ga ik door naar de kerk in Jorwert. Het lijkt erop dat ik op tijd ben voor de koffie.

Bij de ingang va de kerk staat een kastje met de stempel, dus die zet ik eerst. Eenmaal binnen blijkt dat ik precies op tijd ben voor de koffie. Ik krijg een stoel, een kop thee en een lekker stuk koek. Er worden volop vragen aan mij gesteld en het is gezellig zitten. Na de thee bekijk ik het kerkje nog even en ik steek een kaarsje aan. Dan hijs ik mijn rugzak weer op mijn rug en ga weer verder.

 Voor ik het weet ben ik in Mantgum, waar ik ook zo weer uit ben. Na het survivallen van vanmorgen in de Leonserpolder ben ik blij met het asfalt waar ik nu op loop. Ik blijk alleen iets te vroeg gejuicht te hebben. Net voor Easterwierrum mag ik weer door het veld. In de beschrijving staat dat ik door het veld van brugje naar brugje moet lopen. Alleen jammer dat er na het eerste brugje twee keer schrikdraad is gespannen. Er zit niets anders op dan mijn rugzak af doen en onder het draad door te kruipen. Hoewel ik braaf de brugjes volg, kom ik niet uit op het punt het waar ik volgens de beschrijving zou moeten komen. Gelukkig is Easterwierrum niet zo groot, dus al snel vind ik weer een markering en herkenningspunten uit de beschrijving. Na dit getijger besluit ik om even in de schaduw te gaan zitten voor ik aan de laatste etappe, 6,1 km naar Jirnsum, ga beginnen.

Net na Easterwierrum haal ik nog een stempel en dan begin ik aan de laatste kilometers van het Jabikspaad. Ik bereik Raerd en net als ik bedenk dat het verstandig is om contact op te nemen met Manlief, belt hij mij. We overleggen hoe laat hij mij zal ophalen en waar hij precies moet zijn en dan verlaat ik Raerd.

Opeens herken ik een dingen van een paar dagen eerder. Het geel bloeiende veld, het tankstation in de verte, de kerktoren van Friens, ik ben er echt bijna.

En dan zet ik echt de laatste stappen op het Jabiskpaad, ik ben bij de wegwijzer die de oost- en westroute aangeeft. Tegenover de wegwijzer staat een horecagelegenheid en daar strijk ik neer op het terras en trakteer mijzelf op een koud drankje. Nog voor dat drankje er is, zijn mijn schoenen uit, dat vinden de voetjes fijn. Ik trek makkelijker schoeisel aan en geniet van het feit dat ik het Jabikspaad heb afgerond.

Het pelgrimeren heeft mij goed gedaan, net als alle contacten onderweg, de bijzondere slaapplekken en de mooie stempels. En daarnaast kan ik nog uitkijken naar de afsluiting van Santiago aan het Wad op 25 juli as. Het avontuur is nog niet helemaal afgelopen.