Wandelmams en ik konden kiezen uit 15, 25 en 40 km. We kozen voor de gulden middenweg, dus 25 km. Tenslotte hebben we na Nijmegen niet veel kilometers meer gelopen. Vanaf het startpunt gingen we direct het bos in. Het bos was duidelijk al veel meer in herfstsfeer dan een paar weken terug, toen ik met het Wandelmannetje op stap was. De bomen waren al veel kaler en er lag al veel meer blad op de grond.
Terwijl we in het bos liepen, hoorden we in de verte tractors rijden. Hoe verder we doorliepen, hoe luider het geluid werd. Al snel werd duidelijk dat men druk bezig was met het oogsten van mais. Dat leek ons geen overbodige luxe. Wij zijn natuurlijk geen kenners, maar de mais zag aardig bruin. Later op de dag zagen we ook veel gezonder (lees groener) mais, dus we gaan er, als leken, vanuit dat onze conclusie klopte. Dit mais was niet helemaal gezond. Redden wat je redden kan.
Na de maisvelden troffen we een stukje "bewoonde wereld". Mooie, royale huizen op ruime stukken grond. We hebben ruimschoots inspiratie opgedaan voor ooit, als we een huis gaan laten bouwen ofzo. Uiteindelijk kwamen we weer in een stuk bos uit, langs een vijver/ven. Helaas was de route omgelegd, waarschijnlijk vanwege de nattigheid. Maar het stuk dat we langs het water hebben gelopen was erg mooi. Langs de oever stonden halve en hee bomen, voorzien van wortels in alle soorten en maten. Verradelijk, maar erg mooi.
Na het natte stuk en de alternatieve route werden we, na een oversteek, even afgeleid door een kastanje (toch wandelmams), maar gelukkig waren de mannen van de SWOS aanwezig om ons op het rechte pad te brengen. Vervolgens moesten we, na een stukkie stoep langsVeldzicht, de doorgaande weg oversteken. Nu weet ik niet meer zeker of onderstaande foto is genomen na oversteek 1 of 2, maar het huisje met naastgelegen laantje blijft mooi. Je zal er maar wonen. En stiekum ligt dit huis gewoon op 200 meter van de doorgaande weg. Sommige mensen hebben toch wel alles mee!!!!!!!!
Kort daarna volgde de eerste rust. Deze was bij een uitspanning die hoort bij Veldzicht. Wandelmams en ik hebben ter plaatse besloten dat we binnenkort een "leuke winkeltjesroute" gaan uitzetten dicht bij huis, want daar was een superleuk winkeltje met huisnijverheid gemaakt door bewoners van Veldzicht. Helaas hadden we alleen maar een heuptas bij ons, zoveel leuks, maar om dat nog 20 km mee te sjouwen..... Tijd voor een bezoek met auto dus. In het winkeltje was ook de eerste controle post, dus na een knip en een sanitaire stop zetten we de tocht voort. Na nog geen kilometer troffen we alweer een verrassing. Een begraaflaats met bijna alleen maar anonieme graven. het bleek om een begraafplaats te gaan van de bedelaarsstichting "Ommerschans". Alweer een nieuw fenomeen voor ons, en zo dicht bij huis. Kijk, Frederiksoord, Wilhelminaoord en Veenhuizen kennen we wel. Allemaal gesticht door de "Maatschappij der Weldadigheid" en of dat ook zo met "Ommerschans" gaan we nog uitzoeken, maar er zal toch zeker iets weldadigs achter zitten.
Na Ommerschans doken we het bos weer in. Na een kilometer of 7/8 kwamen we bij molen "De Schans" en dachten we even te kunnen rusten. dat kon ook wel, maar de 25 en 40 km lopers moesten eerst een extra blokje lopen. Da's toch wel een beetje gemeen, zie je de vlaggen van de SWOS, moet je eerst nog de andere kant op........ Wandelmams vond de bospaden en grasbanen nog niet zwaar genoeg en besloot om in de molen ook nog een pak speculaasmix te kopen. Natuurlijk wil ik die met haar delen. Delen om te dragen, om te maken en om op te eten. Maar ja, delen om te dragen lukte niet, het was 1 pak. Maar delen om te maken en zeker om op te eten gaat lukken.
Na molen "De Star" kwamen we na korte tijd in het Kageterbos terecht. Ik ken de achtergronden van dit bos niet, maar onze indruk was, dat dit een redelijk "nieuw" bos was. Een prachtig stukje natuur, helaas wel met de zoevende geluiden van de auto's van de nabij gelegen doorgaande weg op de achtergrond. Ook liggen daar keien met namen en (recente) jaartallen. Helaas hebben we nergens een informatiebord kunnen vinden met de betekenis van deze keien. Misschien een tip voor de beheerders van dit bos. Plaats een bord met nadere informatie over deze keien, nu ga je je als passant toch afvragen wat er gebeurd is met die kinderen. Ondanks alle glibberige paden en de natte ondergrond kwamen we weinig paddestoelen tegen. Maar als we paddestoelen tegen kwamen, dan waren ze over het algemeen wel groot.
Nadat we het Kageterbos achter ons hadden gelaten, volgden we een stuk doorgaande weg. Wij vonden een stuk asfalt absoluut niet erg, even stabiel lopen. Na het passeren van de "stenen brug" doken we weer een stuk nieuw bos in. Hier liepen we over grasbanen. Dit was opletten geblazen, maar ook erg mooi. Met vennetjes, originele plaatsen om de pijlen op te prikken en de ontdekking van de dag.........
...... Een prachtige struik met roze-oranje bloesem. Wandelmams heeft uiteindelijk geholpen bij het maken van de foto. Het waaide zo hard dat op elke foto een bewogen tak stond. Zij heeft uiteindelijk de tak een beetje strak getrokken, zodat de wind iets minder vat had op de struik. Gelukkig heb ik toen onderstaande foto kunnen maken. Prachtige struik toch.
Net na dat stukje bos liepen we tegen onderstaande dames aan. Ze stonden ons al van verre op te wachten en zelfs toen ik uitgebreid foto's ging maken, bleven ze gemoedelijk staan. Ook de wandelaars die achter ons liepen werden met hetzelfde enthousiasme verwelkomd. Maar het is ook heel goed mogelijk dat de dames zich afvroegen wat dat volk in hemelsnaam bezielde om daar te gaan lopen. Waarschijnlijk hoorden deze dames bij de SVR-camping waar rustpost 3 was gevestigd. En toen we binnnenkwamen roken we, roken we .......... heerlijke soep. En tot ons geluk zat er in de pan nog net genoeg soep voor twee royale koppen. Wij kregen dus "het leste uut de pan" in onze kop. En die soep was lekker. Eigen gemaakte groentesoep met stukjes zelfgemaakte worst in plaats van balletjes. Heerlijk. Ik moet zeggen dat de verleiding groot was om daar te blijven te zitten. Heerlijk warm, lekkere soep en gezellige mensen. Maar ja, we hadden er "nog maar" 18 km op zitten, dus er was maar 1 optie, doorlopen.
Na deze heerlijke rust weer verder. Na een klein stukje fietspad werden we weer een grasbaan opgestuurd. Voor ons gevoel werden we in rondjes gestuurd, in rondjes gestuurd en in rondjes gestuurd. Maar uiteindelijk kwamen we toch op een asfaltweg. De beschrijving zei ons dat deze weg "helaas" 1250 meter duurde, maar zo helaas vonden wij dat niet, na het geslib en gezwik in het gras was een stukje asfalt een welkome afwisseling. Het laatste stuk voerde ons weer door bos, over zandwegen en fietspaden. Ook hier weer veel water en waterwegen. Maar dat hoort zo in het Reestdal.
Al met al hebben we een fanastische tocht gelopen. En dan ben je zo dicht bij huis en ontdek je toch weer veel nieuwe dingen. Bedankt SWOS.
Een prachtige route, super gepijld en een prachtige, bijbehorende beschrijving. Tot volgend jaar.
1 opmerking:
het is gelukt wandelvrouwtje
Een reactie posten