Net toen we wilden vertrekken, roffelde de regen op het dak van de feesttent, die fungeerde als startlocatie, dus we besloten om nog maar even te wachten. Na een minuut of tien stopte de harde regen en met onze regenjas aan vetrokken we. Binnen de kortste keren was het weer droog en na drie km liepen we te puffen, omdat het zo warm was met de regenjas aan. Dus die ging weer uit. Al bij de startlocatie zagen we een verkoopster van de vertrouwde Sunny-veters, waarbij haar blik ook over tassen ging. Maar die zijn reeds voorzien van de nieuwste versie, de roze veters. Maar toen zij ons even later voorbij liep, gaf die enorme hoeveelheid veters een prachtige aanblik.
Dit jaar werden we verrast door de routemakers, omdat we een totaal andere kant op werden gestuurd dan we de voorgaande jaren. Hoewel we uiteindelijk weer een bekend stukje liepen, maar dat stuke zat de afgelopen twee jaar aan het eind en nu aan het begin. Dat gaf ons goede moed, want de afgelopen jaren, viel het laatste stuk, door de kale polder, elke keer weer wat tegen. Dus dat we dat stuk nu liepen gaf hoop voor de laatste kilometers, die zouden niet via deze route gaan tenslotte. Ondertussen waren we zeker een uur onderweg, stak mijn oude "afwijking" de kop weer op. Ik moest plassen. Jammer genoeg voor mii zijn er in de vlakke polder weinig mogelijkheden om redelijk beschut een plasje te doen. Gelukkig kwamen we na enkele kilometers knijpen een bosje tegen. Dit bosje beschutte mij tegen achterop komende wandelaars, maar één blik achterom van diezelfde wandelaars en ik zat vol in het zicht. Dus plassen zonder geluid was de boodschap. En dat lukte..... Even later sloot ik mij, erg opgelucht, weer aan bij Wandelmams en de Wandelkerel.
Na dertien kilometer kwamen we bij de eerste rust in het buurthuis van Marijenkampen. Dit buurthuis zit standaard in de route van Sint Christoffelmars en we kunnen niet anders zeggen dan dat de verzorging daar altijd prima voor elkaar is. We zaten net met een bakkie koffie/thee op het terras toen we hoorden dat er een stroomstoring was. In eerste instantie werd er gedacht aan problemen in het buurthuis, maar het bleek een algehele storing te zijn in de wijde omgeving. Nu waren wij voorzien van een bakkie, maar voor de vele wandelaars die na ons kwamen en voor de vrijwilligers in het buurthuis was het erg vervelend.
Bij het stempelen in het buurthuis bleek dat we dit jaar een pet met opdruk kregen kregen in plaats van een medaille. De Wandelkerel vond dat wel een beetje jammer. Een medaille spreekt meer tot de verbeelding dan een pet. Hoewel hij wel erg blij was met het hoofddeksel, want Evert deed erg zijn best en op wonderbaarlijke wijze was de pet die altijd aan zijn wandeltas hing verdwenen. Dus een beetje bescherming kon hij wel gebruiken. Ondertussen was het zo warm dat we een kledinglaag uitdeden en met blote armen verlieten we het buurthuis.
Via een kronkelpad kwamen we in Willemsoord, waar we uiteindelijk onder de A32 doorliepen op de Koningin Wilhelminalaan richting "de Eese".
Het grootste gedeelte van deze route hadden we al wel eens eerder gelopen tijdens georganiseerde tochten, maar iedere keer wordt er weer een nieuwe variatie op los gelaten waardoor het leuk blijft. Deze keer voerde de route langs de gebouwen van "de Eese" en daar waren we nog niet eerder geweest, dus genieten. En de Wandelkerel en Wandelmams konden hun nieuwgierigheid niet in bedwang houden....
Gelukkig bleven ze aan de goede kant van de ketting, maar Wandelmams maakte nog wel foto's.
En verder ging het weer. De Wandelkerel begon een beetje te mopperen, want hij kreeg last van moeie voeten en om de halve kilometer vroeg hij hoeveel we hadden gelopen. Tijd dus om een beetje afleiding te zoeken. En dus daagde ik hem uit om een rap te maken. En die uitdaging ging hij aan. Het knappe is dat hij elke twee regels op elkaar weet te laten rijmen (gepaard rijm), alleen is de logica soms ver te zoeken. Je zou het ook van de hak op de tak kunnen noemen. Aan de andere kant weet hij dan ook weer de omgeving volop mee te nemen in zijn rap. En zo rapte hij over verdrietige bomen, die waren omgehakt, over vreemde tekens die op de boomstammen stonden en over een eenzame boom, die niet meer mee mocht doen met al zijn vrienden in het bos. En over het grote geluk dat hem ten deel viel als wandelaar op de 35 kilometer.
Want we waren nog maar net de bocht om, of we zagen in de verte iets wat het tempo van de Wandelkerel direct omhoog deed gaan. En zijn oma was zo gek lief om hem te trakteren!!!
En net nadat de Wandelkerel zijn ijs(je) op had waren we bij rust nummer twee en hadden we er 25 kilometer opzitten. We zochten een plekje uit de wind, haalden een bakkie en genoten van de levende have om ons heen. En dit geval waren dat niet de andere wandelaars, hoewel we daar ook leuke gesprekken mee voerden, het ging nu de beestenboel. Eerst werden we bezocht door kippen en een haan en even later stond de Wandelkerel (jaha, diegene die even daarvoor nog klaagde over zere voeten) te spelen met de hond. Bal gooien, rennen, bal gooien, rennen, hond aaien, bal gooien, rennen, hond aaien. En toen we weg wilden, moest hij nog even snel naar de wc, nog één keer de bal gooien, de hond aaien, de kippen bewonderen, nog één keer de bal gooien, o ja, de kat aaien, praten met de mannen van de organistie en nog één keer de bal gooien..... Maar uiteindelijk waren we klaar om te vertrekken van dit heerlijke plekje.
En het ging "nog" maar om tien kilometer. En hoewel de vermoeidheid toesloeg en we alledrie onze voeten voelden, liepen we met plezier verder. En ineens kwamen er ook wandelaars van een andere kant. Dit bleek om wandelaars van de 25 kilometer te gaan en zo vormden we ineens niet meer de rode lantaarn, maar hoorden we bij de achterhoede. En daar zijn we aan gewend. Via een viaduct staken we een bijna lege A32 over en toen konden we de finish bijna ruiken.Eenmaal terug in de feesttent meldden we ons af en haalden we de wandelboekjes weer op. En toen had de Wandelkerel weer mazzel, want hij kreeg alsnog een medaille. De bofkont!!!
En 's avonds belde een vriend van de Wandelkerel. Of hij zin had om nog even te voetballen. En dat is dan zo vreemd. Ineens had hij geen last meer van zere voeten of vermoeide benen. Binnen een paar secondes had hij geschikte kleren en schoenen aan, had hij en bidon water gevuld, zijn keepershandschoenen en zijn trainingjack gepakt en beloofde hij dat hij om 9 uur weer thuis zijn.
En ik..... Ik strompelde nog een maar eens naar de keuken om wat te drinken te pakken. Het is toch oneerlijk verdeeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten