Rondje Weerribben-Wieden

Gisteravond bedacht ik ineens dat ik vandaag toch aan de wandel wilde. Een rondje van zo'n twintig vanuit huis leek me wel wat. Tot mijn verbazing wilde de Wandelkerel wel met mij, als we maar niet te vroeg vertrokken dan en als ik wilde fungeren als wekker. Met die voorwaarden ging ik snel akkoord, ik vond het veel te gezellig dat hij mee wilde.

En zo vertrokken we vanmorgen om half 10 richting Wanneperveen. De Wandelkerel zocht nog wat plantjes voor zijn plantenopdracht. Op zich is de opdracht af en ingeleverd, maar er mocht nog een tweede versie worden ingeleverd als bepaalde plantjes alsnog gevonden werden. En dus was hij op zoek naar rode en witte klaver. Hij had al een paar keer gemopperd dat hij normaal gesproken die plantjes werkelijk overal ziet en dat ze nu niet te vinden waren, dus vandaag een laatste poging.

Ondertussen scheen het zonnetje heerlijk, niet te warm en niet te koud en binnen het uur liepen we in park Weerribben-Wieden. Wat genieten als dat zo dicht bij huis te vinden is.

We keken om ons heen, maar natuurlijk ook naar de plantjes in de berm. De Wandelkerel heeft een behoorlijke plantenkennis en ook ik leer aardig bij. Het leuke is ook dat de Wandelkerel onbekende plantjes met behulp van app opzoekt. We schoten dus niet erg op op dit stuk, maar dat vonden we helemaal niet erg. En het werd nog beter toen hij een verdwaalde rode klaver vond. Ja, echt, verdwaald, slechts één exemplaar. Er werd dus gelijk een foto gemaakt.

Even later kwamen we over een hoge brug en daar stonden we even stil om van het uitzicht te genieten. Toen we de brug afkwamen, zagen we dat er een smal pad liep door het grasland  en we besloten om dat pad te nemen. Geen idee waar we uit zouden komen, maar he, een beetje avontuur moet kunnen. En zo kwamen we uit bij een uitkijktoren. We waren ervan op de hoogte dat die hier ergens zat, maar we waren er nog nooit geweest. Natuurlijk klommen we naar boven om van het uitzicht te genieten.

We vervolgden onze weg en we kwamen uit op een punt waar we toch al naar toe wilden, dus ons ommetje had goed uitgepakt. Vanaf hier ging het richting Giethoorn. En in Giethoorn wachtte ons toch wel de grootste verrassing. Wat een rust daar, amper een mens te bekennen en geen bootjes in de gracht, op één kano met moeder en zoon na. Oké, en een zwaan, die majesteitelijk door de gracht dreef.

Toen we Giethoorn weer uitliepen, was het tijd voor een korte eetpauze op een picknickbank en toen we weer wat in onze maag hadden, begonnen we aan het laatste deel van onze wandeling, nog zo'n acht kilometer richting huis. Ook nog voor een deel door het Nationale Park. Iets meer dan vier uur na ons vertrek waren we weer thuis. Wat hebben we genoten....