Na het cancelen van haar verjaardags- en examencadeau (een stedentrip naar Madrid met mij), het cancelen van haar examenreis met vriendinnen naar Bulgarije (waar ze zelf hard voor gespaard heeft), het missen van de examenperiode (ja, dat vindt ze echt vervelend) en het verlossende telefoontje (ja, er volgt een centraal moment, maar de echte spanning is daar toch wel af), gaat nu ook haar debuut op de 4Daagse niet door. Zoals ze zelf zegt: "2020 zou mijn jaar worden, dat is nu wel echt mislukt." Toch laat ze haar koppie niet hangen, terwijl ze in het verleden toch meer was van het glas-half-leeg, lukt het haar nu behoorlijk goed om het glas-half-vol te houden. Deze week leverde ze de laatste schoolopdracht in, haar stadswandeling. Na het daadwerkelijk lopen, werkte ze de routebeschrijving uit en maakte ze een presentatiefilmpje. Deze opdracht moest ze maken, omdat ze twee kunstvakken heeft, beeldende vormgeving en theater. Er is echter maar één theoriedeel voor beide vakken, dat zou betekenen dat ze niet aan haar uren komt, dus moest ze wat extra opdrachten doen. Ze ontwierp en maakte onder andere het decor voor de eindvoorstelling van theater en ze schreef mee aan het script en de stadswandeling hoorde daar dus ook bij. Ik kan niet anders zeggen dan dat ze er echt iets leuks van heeft gemaakt, dus mocht je ooit een stadswandeling door Meppel willen maken, laat het dan weten.... Nu wachten haar nog twee herkansingen. Deze zijn niet nodig om te slagen, maar wel om haar cijfer op te halen. En gelukkig was er ook goed nieuws, ze kreeg promotie op haar werk, meer verantwoordelijkheid en zeggenschap. En dat maakte haar blij!!!! Net zoals de asperges die wij tweetjes aten bij de lunch. De mannen houden niet van asperges.
De Wandelkerel had deze week pech. Allereerst crashte zijn computer en digibeet als hij is (en niet willen luisteren naar zijn moeder) stonden alle bestanden op de harde schijf, ook de opdrachten die hij voor school moest maken. Hij moest dus deze week flink aan de bak om alle opdrachten alsnog op tijd af te krijgen. Daarnaast bleef het telefoontje van de HVHL uit. De reden werd duidelijk na mailtje van de HVHL. Daarin stond dat hij de eerste mail niet had beantwoord. Na controle bleek dat het mailtje wel in zijn verzonden items stond. Vreemd, maar opnieuw een antwoord gestuurd en deze is wel aangekomen, zodat de afspraak nu voor volgende week staat.
Gelukkig waren er voor hem ook positieve dingen. Hij ging een avondje een balletje trappen met vrienden. Ze hielden keurig afstand van elkaar en genoten van de vriendschap en het spelletje. En de vriendschap werd voor de Wandelkerel nog een keer bevestigd toen de jongens vertelden dat ze al een keer met elkaar wat hadden gedronken in de tuin bij één van hen thuis, maar ze wisten niet of ze hem nu wel of niet moesten uitnodigen, omdat ze Manlief niet in gevaar willen brengen. De Wandelkerel was geraakt door het meedenken van zijn vrienden. Toen ze vroegen of ze hem de volgende keer wel konden uitnodigen, gaf hij aan dat thuis eerst te willen overleggen. Wij hebben aangegeven dat we het geen probleem vinden, mits hij de RIVM-regels in acht houdt, zijn zusje gaat tenslotte ook aan het werk.
Hard werken om schoolopdrachten alsnog af te krijgen.
Maar als dat dan op vrijdag na 18.00 uur is en je bijna klaar bent, mag er stiekem een biertje bij.
Voor mij verandert er de komende weken niet veel, tot 1 juni zit ik "gewoon" thuis. Daarna zal ik weer naar mijn werk moeten. Aan de ene kant vind ik dat logisch en kijk ik er naar uit, aan de andere kant blijft de angst voor het virus. Niet zozeer voor mijzelf, ik denk dat ik gezond genoeg ben om er door te komen op de één of andere manier, maar vooral voor Manlief. Aan de andere kant kunnen we niet in quarantaine blijven tot er een vaccin of een andere oplossing is. We zullen dus met de nodige voorzichtigheid weer deel moeten gaan nemen aan het "normale" leven.
Verder werkte ik deze week alle nakijkwerk weg. Officieel begon mijn vakantie gisteren al, maar ik had moeite met afkicken. Zes weken lang heb ik vijf dagen per week op "aan" gestaan. Aan voor online klassikale lessen, aan voor individuele online lessen, aan voor mailtjes van leerlingen, aan voor mailtjes van collega's, aan om lessen opnieuw vorm te geven, aan om programma's aan te passen, aan om mentorleerlingen te monitoren, aan om zorg op te zetten en aan om mijn eigen kinderen te helpen en begeleiden. En neem van mij maar aan dat je eigen kinderen het moeilijkst zijn om te begeleiden en te onderwijzen.
En dus zat ik woensdag tot ongeveer 20.00 uur nog mailtjes te beantwoorden en keek ik ook donderdag en vandaag nog een paar keer of ik nog mail had. De mailtjes droogden in de loop van vandaag op, dus nu zet ik met een gerust hart mijn mailbox dicht. Natuurlijk zal ik in de loop van komende week nog wel een paar keer mijn mail checken, maar na twee dagen kan ik mijn werk even een paar dagen laten voor wat het is.
Daarnaast voelt het afgelasten van de 4Daagse voor mij heel dubbel. Ik had de afgelasting verwacht en kon me ook niet voorstellen dat dit evenement doorgang zou vinden. Zoveel wandelaars, zoveel feestvierders, zoveel nationaliteiten, dat kan gewoon niet nu. Ik hoopte zelfs dat het niet door zou gaan, want ik moest er niet aan denken dat ik zelf zou moeten beslissen dat we vanwege de gevaren voor Manlief niet naar Nijmegen zouden gaan. Maar nu de 4Daagse is afgelast ben ik verdrietig. Die week Nijmegen is voor mij zoveel meer dan 4 dagen wandelen. Ik ontmoet vrienden uit het hele land, die naast Nijmegen soms nog op een ander moment in het jaar zie, maar verder vooral digitaal spreek, de samenhorigheid die er die week heerst, iedereen (wandelaars en publiek) heeft maar één doel, de wandelaars moeten voor sluitingstijd de Wedren halen. Maar als ik naar mezelf kijk is die week Nijmegen vooral een week mezelf zijn. Ik ben dan geen mantelzorger, geen huisvrouw, geen docent, geen vrouw van en ook nog veel minder moeder en dochter. En veel minder en moeder en dochter komt omdat de Wandelkerel, Dochterlief en Mams door onze vrienden veel meer worden gezien als individuen dan als mijn familieleden en dat zal omgekeerd zeker ook gelden.
Ondertussen keken Manlief en ik ook al weer een beetje naar de toekomst. We zijn al tijden op zoek naar een goede campingstoel voor hem. Een stoel die verstelbaar is, steun biedt aan zijn benen, zonder zijn knieën teveel te belasten en waar zelfstandig uit kan opstaan, maar die ook niet te zwaar is om mee te nemen en om te verzetten op de camping. We maakten vandaag een ritje en vonden een goede stoel. Hij kan weliswaar niet mee in de caravan, maar achterin de auto is geen probleem. En voorlopig kan hij in de achtertuin gebruikt worden, deze stoel neemt veel minder plaats in dan zijn huidige tuinstoel en hij ondersteunt zin benen beter. En ik denk dat Dochterlief met liefde zijn huidige bedbank gebruikt...
Nog even niet in gebruik en ondertussen veilig opgeborgen.
De schatjes hebben deze week hun Harry Potter-marathon afgerond en ze vertoonden afkickverschijnselen. "Ik wil nog veel meer weten over het leven van al die tovenaars, het kan nu niet stoppen", aldus Dochterlief. De Wandelkerel sloot zich daar volledig bij aan. Ach, gelukkig is er nog veel meer te zien en te beleven, dus ze zullen het wel overleven.
Verder merk ik dat we meer aandacht besteden aan eten. Niet dat we ineens enorm veel eten, maar er wordt meer aandacht besteedt aan lunch en diner.
En Dochterlief sluit deze week weer af. Deze keer hield ze een goed gesprek met ons poezenbeest Trien, want we hebben wat te stellen gehad met haar deze week. We ontdekten een teek en mevrouw was bepaald niet gecharmeerd van onze inzet om dat beest te verwijderen. Gelukkig lukte het toch goed, want na verwijdering zagen we het beestje nog bewegen. Vervolgens raakte ze haar bandje kwijt, dus moesten we acuut op een nieuwe uit. En Dochterlief vertelde dus even dat ze zich komende week weer netjes moet gedragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten