Woningsdag

Tja, dan is het Koningsdag, de dag van buiten zijn, met elkaar zijn en oranje. Dit jaar werd het een Woningsdag, maar gelukkig voor ons ook nog wel de dag van buiten zijn.

Dochterlief moest 's ochtends werken, dus zij vertrok mooi op tijd op de fiets richting werk. Ik was mooi op tijd wakker en bedacht dat dit een mooie dag was om in de tuin aan de gang te gaan. Onkruid verwijderen, gras maaien, kanten afsteken, vegen en een stuk haag knippen. Ik had geluk dat de Wandelkerel ook vroeg wakker was, half tien op een vrije dag, en dat hij mij kwam helpen. Manlief deed ondertussen waar hij het beste in is.

 
We bikkelden even flink door en toen Dochterlief om kwart voor één de oprit op kwam fietsen, stonden we net te overleggen of we met de trimmer nog even de graskanten zouden verwijderen.

Aangezien Dochterlief oranjetompoucen had meegenomen, was de keus snel gemaakt. De graskanten kunnen wachten, wij gaan aan de tompouce. Dochterlief vertelde dat het maar goed was dat we hadden besteld, want alle oranjegebak was schoon op, bij alle bakkers en supermarkten. Gelukkig maar, een oranjetompouce hoort toch Koningsdag.

Na het eten van de tompouce viel mijn oog op de voeten van de Wandelkerel, die hadden een badje nodig.

Later die middag maakten Manlief en ik nog een ommetje op de fiets, het was heerlijk weer. Het viel ons op dat er weinig mensen op pad waren, geen wandelaars en slechts een paar fietsers die onze wegen kruisten.

En Dochterlief zorgde voor de oranje noot vandaag!

Al met al was het dan toch een dag van buiten zijn, met elkaar zijn en oranje, alleen deze keer op kleine schaal.

52.296 Verlangen naar ofwel Tarte de Santiago

Deze week wordt het verlangen naar een "echte" wandeling steeds groter. Natuurlijk is het fantastisch dat ik hier in de omgeving prachtige wandelingen kan maken, maar wandelen is voor mij niet alleen het verschijnsel om je ene voet voor de andere te zetten, maar juist ook het sociale contact. Met vrienden tijdens georganiseerde wandelingen al dan niet in de buurt en op de Camino met al die mensen met verschillende nationaliteiten. Bovendien is het een jaar geleden dat ik met de Wandelkerel in Spanje liep, er komen nu weer zoveel herinneringen boven.

 

 

En om aan dat verlangen uiting te geven, bakte ik vandaag Tarte de Santiago. Die heerlijke amandeltaart die je in Spanje regelmatig als toetje krijgt. Ik stelde een recept samen uit drie verschillende recepten die ik op het www vond.

Tarte de Santiago (Amandeltaart)

Ingrediënten

·      Gesmolten boter, om het bakblik in te vetten

·      Bakpapier

·      300 gram amandelmeel

·      200 gram amandel, grof gehakt

·      Rasp van 1 citroen

·      1 theelepel gemalen kaneel

·      5 eieren

·      250g basterd suiker (wit)

·      Poedersuiker om de taart mee te bestuiven

Bereiding

1.    Verwarm de oven voor op 200°C. Vet een 24 cm springvorm in met de gesmolten boter. Bekleed alleen de bodem van de vorm met bakpapier.

2.    Klop de suiker met de eieren luchtig met een mixer

3.    Voeg de citroenrasp en de kaneel toe en klop nog even door

4.    Voeg de amandelmeel beetje bij beetje toe en blijf mixen tot het amandelmeel goed is verdeeld

5.    Voeg de gehakte amandelen toe en schep deze met behulp van een spatel door het beslag

6.    Giet het mengsel in de voorbehandelde vorm en zet onder in de voorverwarmde oven gedurende 20 minuten of totdat er aan een breinaald geen deeg meer blijft kleven. Wanneer de bovenkant te bruin wordt dek je de springvorm af met bakpapier (ongeveer na de helft van de baktijd). Haal de taart uit de oven en laat die minimaal 10 minuten op een rooster afkoelen. Verwijder daarna de zijkant van de vorm. Laat de taart verder afkoelen.

7.    Verwijder het bakpapier voorzichtig van de bodem. Zet het Santiagokruis op de taart en bestuif de taart met gezeefde poedersuiker met behulp van een zeef. Verwijder het kruis voorzichtig.

Het verwijderen van het kruis ging niet helemaal goed, hij viel half uit mijn hand, maar verder zag de taart en prima uit en hij smaakte heerlijk.

Het verlangen naar het echte wandelen is niet verdwenen, maar we hadden wel een heerlijk toetje bij de maaltijd die Dochterlief had gemaakt.

 Krokante kip, pittige boontjes en krieltjes.

 Volgende week weer een handwerkbericht, maar zo'n lekkere taart valt toch ook onder creatief bezig zijn, toch?

Rondje Darp

Vandaag werd er weer een rondje gewandeld. En omdat ik nog niet richting Darp was geweest, werd dat mijn richting vandaag. Ook deze keer ging ik niet alleen op pad. Na twee keer gezelschap te hebben gehad van een huisgenoot, ging ik nu met Mams op pad. We moesten dus opletten op de anderhalve meter, maar dat lukte de vorige keer dat we samen op pad gingen ook, dus daar hadden we vertrouwen in.

Deze keer haalde ik Mams op. Na een zwaai richting Paps gingen we op weg. Het eerste stuk was een herhaling van zetten. Omdat ik met Manlief regelmatig een stuk fiets, heb ik alle wegen het dorp in en uit al meerdere keren gehad. Mams en ik hadden het erover dat het misschien wel een idee is om bij een volgende wandeling eerst een stuk te fietsen. We treffen dan nog wel diezelfde toegangswegen, maar we laten ze wat sneller achter ons en we komen wandelend ook weer net in een ander gebied. Maar eens zien wat er mogelijk is.

Na ruim zes kilometer lopen we het bos in. Mams loopt op het naastgelegen fietspad en ik op linkerkant van het karrenspoor. Even later hoor ik achter mij roepen: "Wilt u naar rechts, dan kan ik passeren. Ik ga naar rechts en kijk vervolgens om. Er komt een hardloper aan die op het moment dat ik ik omkijk van de rechterkant van het karrenspoor naar de linkerkant gaat. Ik denk, huh, dan had hij toch ook gewoon kunnen doorlopen. Als hij mij voorbij is, gaat hij direct weer naar rechts.
Ik switch weer naar links en kijk Mams aan met een vraagtekengezicht. Op dat moment mis ik een uitstekende kei en ik val languit op het zandpad. Stom van mij om niet op te letten, maar ik ben nog steeds verbaasd over de actie van de hardloper. De fysieke schade valt mee, dus we kunnen gewoon verder.

Via de zandpaden bereiken we Darp. We steken de weg over en verdwijnen even later weer het bos in. Door het bos gaan we richting Havelterberg, hier staat ook nog ergens een oude wachttoren van de voormalige Amerikaanse basis. We slingeren door het bos, ik loop op goed gevoel de zandpaden af, en mijn goede gevoel blijkt ook echt goed te zijn, want even later komen we op een grote open zandvlakte, met die ene oude wachttoren.

Na het oversteken van de zandvlakte komen we weer op een asfaltweg, waar aan de zijkanten stapels en stapels gekapte bomen liggen, voorzien van tekens en plaatjes. Het is duidelijk te zien, dat sommige bomen er niet zo best aan toe waren.

Via de asfaltweg kwamen we uit in Havelterberg, waar we de weg weer overstaken om nog een stukje bos mee te pakken.

Na het bos, wachtte er een tunneltje onder de A32 door en door de landerijen liepen we weer richting huis. Prachtige vergezichten en met het zonnetje erbij werd het zelfs nog warm.

Op de terugweg bracht ik Mams niet helemaal naar huis, onze wegen scheidden iets eerder. En om de negentien kilometer vol te maken, liep ik een extra rondje om het huis.