Dit jaar liep ik mijn 12e N4D en het was de makkelijkste ooit. In mijn hele 4Daagsecarrière is dit de editie met de minste fysieke en/of mentale ongemakken. Ik zou er bijna toe komen om volgend jaar de 50 km te gaan lopen. Bijna...….
Want in mijn achterhoofd zijn er genoeg redenen om het niet te doen, zeker nu ik dit jaar ervaren heb hoe het is als het "makkelijk" gaat.
Om maar een paar redenen te noemen:
De edities van 2008, 2009 en 2010 die steevast op zaterdagmorgen eindigden bij de huisarts vanwege de hoeveelheid en de ernst van de blaren. De editie van 2011, toen ik ten val kwam en mijn knie helemaal open lag en na dag 1 vol vocht zat. De edities van 2012 en 2013, toen mijn hoofd zo vol zat met de ziekte van Manlief en alles wat dat voor ons gezin betekende, waren vooral mentaal zware edities.
De editie van 2014, toen we persoonlijk werden geconfronteerd met het verlies van onze blarenheld, die zijn vrouw had verloren, maar ook de intocht die sober werd door de ramp met de MH17. De editie van 2015, toen Wandelmams gedwongen door een blessure, startte op de 30 km. 2016, de 100ste editie, waar vooral vooraf zoveel over te doen was. Of in 2017 en 2018 toen de Wandelkerel al op de 50 km liep, maar het door een vergroeiing aan zijn hielen zo extreem zwaar had en ik met mijn hoofd dus erg met hem bezig was.
Ach eigenlijk is er elke editie wel iets. Dit jaar viel het voor mij en de Wandelkerel mee, maar er waren zoveel anderen die deze keer wel een bijzondere editie beleefden.
Ik denk dan natuurlijk aan Wandelmams, die 5 maanden geleden een flinke operatie onderging en die nu gelukkig toch in staat was om te lopen. Ik denk aan Sabine, die na twee keer wandelen en een aantal jaar langs de kant staan nu voor de tweede keer de N4D rolde, dit jaar zelfs de 50 km. Of aan Annemiek die op deze manier haar sarcoïdose verslaat.
Ik denk aan Truus, die na een auto-ongeluk twee jaar geleden, waarbij de voorspelling was dat ze nog maximaal 5 km zou kunnen lopen, dit jaar op vrijdag over de finish kwam om haar kruisje in ontvangst te nemen. Of Aike, die al maanden worstelt met het instellen van medicijnen, en ondanks dat toch doorgaat en dus ook de finish haalde of de Sjeik die dit jaar, na eerdere afwezigheid door medische oorzaak, zijn felbegeerde Gouden Kruis binnen haalde. Of de heer Van der Lans, die voor het eerst in zijn leven de finish niet haalde.
En dan heb ik het nog niet over al die mensen die ik niet ken, die allemaal een verhaal hebben, die allemaal helden zijn. Of ze de finish nu wel of niet hebben gehaald.
En dan dringt het besef weer tot mij door: De N4D kunnen en mogen lopen is elk jaar weer bijzonder. Een gunst of een geluk en als het zo gaat als dit jaar bij mij, dan is het dubbelgeluk. Waarom zou ik dan het risico nemen, als ik na 11 edities eindelijk een keer makkelijk heb gelopen, om het volgend jaar mijzelf weer moeilijker te maken.
Ik heb nog even tijd om hier over na te denken. Aan de ene kant roept de uitdaging aan de andere kant het genieten. En of die samen gaan...…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten