Ik stond in de rij bij de 40km Wandelschoen en daar was het flink druk, drukker dan bij de Gladiolen. Dat had als gevolg dat diverse mensen (Gladiolen) tussen de rijen doorliepen om bekenden die in de rij stonden bij de Wandelschoen op te zoeken. Het ging dus lekker chaotisch.
Ik maakte me niet druk, maar schoof gewoon stukje bij beetje vooruit. Bij de controle van mijn inschrijvingsbewijs en ID-kaart werd ik aangesproken door de vrouw die deze controle deed, ze gaf aan mij te kennen. in eerste instantie dacht ik dat het door "Laat mij maar lopen" zou komen, maar dat bleek niet het geval. Ze kende mij van de middelbare school. Ik herkende haar niet, maar aangezien ze de naam van de school wist te noemen en de periode waarin ik daar verbleef kan het niet anders dan kloppen. Toch grappig zo'n moment.
Nadat ik mijn polsbandje om had, ging ik naar ons ontmoetingspunt en daar bleek ik de eerste te zijn, gelukkig kreeg ik al snel gezelschap van Mams en Ate, die zich ook net had ingeschreven. We moesten nog even wachten op de Wandelkerel en Dochterlief en toen was het tijd voor de traditionele foto. We mogen weer meedoen!!!!
We liepen een rondje over de Wedren om vervolgens neer te strijken op een terras om wat te drinken. We besloten om te wachten op de Vlaggenparade en de officiële opening. De Vlaggenparade was er sneller dan we verwachtten, maar gelukkig vonden we nog een plekje langs de weg.
Nadat de laatste vlaggendragers voorbij waren, staken we over voor de officiële opening. We kwamen wat achteraan te staan, dus zocht Dochterlief het hogerop. Na de opening zeiden we Ate gedag, we zouden hem vast nog wel zien de komende dagen, en stapten we met zijn vieren op de fiets om terug te gaan naar de camping.
Maandagmorgen wilden Mams en ik naar de herdenking op de Canadese begraafplaats in Groesbeek. De jeugd had hier geen zin en bleef lekker op de camping. Mams en ik gingen op de fiets en ik was stiekem blij dat ik de fiets van Paps (die zelf naar huis was, maar zijn fiets had achtergelaten) met elektrische ondersteuning mocht gebruiken. Dat fietste toch iets makkelijker de heuvels op. Ook hier troffen we Ate weer en samen liepen we de begraafplaats op. Op de begraafplaats zagen we nog meer bekenden en gezamenlijk woonden we de herdenking bij.
Er werd door diverse mensen gesproken en er werden namens diversie organisaties en instanties kransen gelegd. Op een bepaald moment gebeurde er even helemaal niets. De verwachting was dat de doedelzakspeler zou gaan spelen, maar hij leek nog ergens op te wachten. Waar hij op wachtte werd even later duidelijk. Er vlogen drie straaljagers recht over het middenpad van de begraafplaats, een kippenvelmoment, zeker toen daarna de doedelzak klonk.
Na afloop praatten we nog even na en toen stapten Mams en ik weer op de fiets, terug naar de camping. Onderweg deden we nog even boodschappen, zodat we in principe alles in huis hadden om de komende dagen door te komen. Op de camping troffen we twee uitgeruste pubers aan, die zich prima vermaakten met spelletjes doen.
Na de lunch ging het weer richting Nijmegen. Eerst een bezoekje aan de Jacobskapel, waar we kaarsjes aanstaken voor al die mensen die dat nodig hebben en daarna door naar de Wedren voor de zogenaamde "blauwe maandag", de gelegenheid om al die wandelvrienden uit het land weer te ontmoeten. We sloten af met een zak patat, omdat dat volgens de Wandelkerel bij de tradities hoorde en ja, tradities moet je in ere houden.
Eenmaal terug op de camping wachtte Dochterlief nog een taak, nagels lakken. De buurvrouwen en de buurmannen wilden gelakte nagels, net zoals ze bij zichzelf, Mams en mij al had gedaan. Ze wist alleen haar broer niet over te halen om zijn nagels te laten lakken.
Na het eten maakten we alles in orde om morgen te kunnen te starten. Kleding, startkaarten, waterzakken, brood, ander voedsel, bidons, wekkers en noem maar op. In de loop der jaren is het steeds minder een zenuwengedoe en daarom was er na dit gebeuren nog tijd om rustig een bakkie te doen, terwijl de Wandelkerel een potje schaak speelde met de buurman. Ik geloof dat we klaar zijn voor 4 dagen wandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten