Omdat ik alle tijd heb, doe ik rustig aan. Toch ben ik vroeg op de Wedren en na een kop thee ben ik ook snel door de start. De laatste dag is begonnen.
Ik krijg een berichtje dat Trudy ook vandaag weer op de route te vinden is en ik besluit om de Wandelkerel direct in te lichten. Afgelopen dinsdag heeft hij Trudy gemist en dat vond hij erg jammer. Na dit telefoontje loop ik lekker door. Ik heb er echt zin in vandaag en voel me super. Voor ik het weet ben ik dan ook Nijmegen uit en net als woensdag heb ik nog niet de behoefte aan rusten, ik krijg alleen langzaam behoefte aan een toilet. Ik weet dat net voorbij Sint Walrick een militaire post is, dus dat is mijn eerste doel vanaf nu. Even later bedenk ik dat Trudy daar nog net voor zit, dus ik stel mijn doel bij.....
Bij de Hatertse dennen zit een schaapsherder met zijn kudde en hond te genieten van de voorbijkomende wandelaars. Omgekeerd genieten de wandelaars van het plaatje van de herder met zijn kudde en hond. Voor mij lopen mensen die zelfs nog nooit een kudde met herder hebben gezien. dat is voor mij, als Drent, dan weer niet voor te stellen. En dan bereik in Trudy. Ik hoor daar dat de Wandelkerel deze keer Trudy wel heeft gevonden. Na een kort praatje ga ik, met zwart-witbal, verder richting het toilet.
In Overasselt neem ik dus weer afscheid van Angelique. Ik eet en drink wat en dan ga ik weer verder, maar niet heel veel verder. Ik besluit om de kerk van Overasselt te bezoeken. Voor de deur wordt ik hartelijk welkom geheten en eenmaal binnen is het heerlijk rustig. Ik loop een rondje door de kerk en steek een kaarsje aan, maar vooral geniet ik van dit rust- en rustgevend moment. Wat fijn dat er op de route dit soort plekken zijn.
Ik verlaat Overasselt en dan mag ik de dijk naar Linden op. Ik blijf het bijzonder vinden, zo'n dijk. Als je eraan begint, zie je een eindeloze stoet wandelaars, duizenden mensen die voor jou uit lopen. Ben je aan het einde van de dijk, dan loopt er nog steeds zo'n eindeloze stoet wandelaars, nog steeds duizenden mensen, die net als jij die dijk nog overgaan. Zoveel mensen met allemaal hetzelfde doel, vandaag voor 18.00 uur terug zijn op de Wedren.
In Linden wil ik bij de pannenkoekenboerderij rusten, maar uit ervaring weet ik dat de rij bij de toiletten daar over het algemeen erg lang is. Ik ga dan ook iets eerder even de route af om een andere toiletgelegenheid te bezoeken. Hier ben ik vlot klaar en dan is het tijd voor een pannenkoek. Ik neem dus weer een rust.
Ik geniet van mijn pannenkoek en probeer ondertussen uit te zoeken waar de Wandelkerel zich bevindt. Wellicht is het mogelijk om hem in Cuijk, na de tweede lus, te treffen. Ineens dringt tot mij door dat de tweede lus van de 50 km slechts 5 km is, terwijl de route van de 40 km daar 3,5 km is. Dat scheelt dus niet zoveel, als ik hem in Beers tref, zou ik dus hem dus ook, na een korte pauze voor mij, in Cuijk kunnen treffen. Terwijl ik aan mijn pannenkoek zit verschijnt er in de W4W-app een raadsel, een foto met de vraag van wie die spullen zijn. Het zijn de spullen van de Wandelkerel en de foto is geplaatst door Corné, dus ik weet nu in ieder geval dat de Wandelkerel gezelschap heeft. Even later volgt de mededeling dat ze in Grave zijn, ik kan ze dus treffen in Beers.
Op naar Beers dus. Ik moet even wachten, maar dan tref ik beide heren inderdaad in Beers. We lopen een klein stukje op en dan gaan de heren de tweede lus in en loop ik rechtdoor op de 40 km-route. Ik voel me nog steeds super en voor ik het weet loop ik Cuijk binnen. Op het industrieterrein is het al weer gezellig druk en ik scoor nog lekker een paar stukken watermeloen. net voor de samenkomst bel ik de Wandelkerel en hij geeft aan dat hij het wel leuk zou vinden als ik op hem wacht. Dat doe ik dus.
Terwijl ik daar sta, krijg ik een stoel en een kop thee aangeboden van supporters. Zij zitten strategisch op dit punt, omdat ze zowel 40- als 50 km wandelaars aanmoedigen. Ik word geweldig verwend door ze en als de heren arriveren krijgen zij ook het aanbod van een stoel en iets te drinken, maar dat slaan ze af. Corné heeft gezelschap gekregen van Bas en zij gaan ergens aan de koffie, de Wandelkerel wil bij de militaire rustpost, aan de andere kant van de pontonbrug, even rusten. we gaan uit elkaar met de gedachte dat we elkaar in de Oase wel weer zullen treffen.
De Wandelkerel en ik vieren feest in Cuijk en genieten van de pontonbrug. Niet van het lopen zelf, die ribbels zijn niet zo lekker aan je voeten, maar wel van de belevenis, die ene keer in het jaar dat die brug daar, speciaal voor ons, ligt. Aan de overkant vinden we een plakje in de schaduw en ik haal voor ons beiden een koel drankje. De Wandelkerel geniet van de rust, de laatste rust was 15 km geleden, dus hij was er wel even aan toe. En dan is het tijd voor de Oase. We laten Wandelmams weten dat we eraan komen voor we vertrekken.
In de Oase treffen we Corné en Bas weer, evenals Mams. Albert had geen zin om zolang op ons te wachten (terecht) en is dus al verder gegaan. We krijgen een knuffel van Paps en Dochterlief en natuurlijk krijgen we iets te drinken en gehaktballetjes. Ook heeft Paps voor gladiolen gezorgd, die verdelen we over onze tassen. En als alle versnaperingen op zijn is het tijd voor de Grande Finale. Op naar de Via Gladiola.
De Via Gladiola is genieten. We halen onze laatste knuffel bij Dr. Pain, we slikken bij de patiënten van het Radboud, we dansen mee met het publiek, we lopen op met een delegatie van de politie, we maken contact met mensen uit Taiwan en we proberen de camera's van Omroep Gelderland te vinden om naar Manlief te zwaaien.
Op de tribune vinden we Martin, die al had aangekondigd hier te zijn en na een praatje en een fotomoment lopen we samen met Corné en Bas verder. Op een volgende tribune treffen we Angelique, met haar Johan, waar we ook weer even een praatje mee maken en dan zijn we er, de finish. Daar raken we Corné en Bas weer kwijt, omdat we langs de kant Jacqueline en Kenneth treffen.
We spreken af elkaar bij de KWBN-stempelpost weer te treffen en dan gaan we ons alle drie afmelden. Naast de stempelpost vinden we een plekje op de grond, volledig uit de doorgaande route en lekker rustig in de luwte. De schoenen gaan uit en ik inspecteer mijn voeten, ik voel namelijk geen enkele blaar, dat is wel heel bijzonder. De inspectie leert dat ik toch 1 blaartje heb, maar je hebt wel bijna een vergrootglas nodig om hem te zien. Wat een feest voor mijn voeten dit!!!!
Ik haal een finishdrankje en we zitten even heerlijk bij te komen voor we, voor de laatste keer dit jaar, de fiets weer opzoeken. Het is ons alle drie weer gelukt!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten