Na het ochtendritueel stap ik op de fiets en mooi op tijd sta ik op de Wedren. Voor het eerst in mijn 4Daagsecarrière heb ik geen vast(e) wandelmaatje(s), dat is een geheel nieuwe ervaring. Ik vind het geen probleem, er zijn genoeg mensen om een praatje mee te maken, naast alle bekenden die zich ook op de route bevinden. En gelukkig kan ik ook prima "alleen" wandelen. Voor ik aansluit in de rij, neem ik een kopje thee. Na het officiële startschot sluit ik aan en voor ik het weet ben ik door de start. Mijn 12e N4D gaat beginnen.
Ik geniet van de studenten die ons uitzwaaien, eerst op de Wedren en daarna bij het Valkhof. Ik geniet van het geroezemoes in het wandelpeloton, verwachtingsvol en gespannen, en vooral geniet ik als ik de Waalbrug bereik, voor mij begint de N4D pas echt op de Waalbrug.
Halverwege de Waalbrug is dat genieten ineens voorbij. Ik voel een enorme steek onder de grote teen van mijn rechtervoet, die ik bij elke stap die ik verder zet voel. Nu is er op de Waalbrug geen gelegenheid om even stil te gaan staan, dus ik moet door. Doorlopen lukt alleen als ik mijn voet niet goed neerzet en mijn grote teen ontzie. Er schiet van alles door mijn hoofd. Zal mijn 12e N4D al eindigen op de Waalbrug, met deze teen kan ik echt niet doorlopen, ik ben verdorie nog geen half uur onderweg, dit slaat nergens op, en zo loop ik door over de Waalbrug. Ik ben blij als ik de Lentse Warande bereik en dus kan gaan zitten om mijn teen te inspecteren.
Ik trek mijn schoen en sok uit en zie tot mijn verbazing een grote stekel in mijn teen zitten. Hoe is dat ding in hemelsnaam in mijn schoen terecht gekomen? Nou ja, daar maak ik me niet al te druk over, ik ben blij dat ik iets kan doen aan het euvel en trek de stekel uit mijn teen en dan blijkt dat het echt een grote stekel is, want mijn teen begint behoorlijk te bloeden. Gelukkig ben ik op (bijna) alles voorbereid en heb ik pleisters in mijn tas zitten.
Terwijl ik op zoek ben naar de pleisters hoor ik mijn naam en er wordt vanuit het wandelpeloton naar mij gezwaaid, ik zwaai terug. Vanuit mijn ooghoek zie ik iemand aankomen die niet in de meute meeloopt, maar vlak langs de rand waar ik zit. Als ik die persoon aankijk, zie ik dat het Annemiek is. Annemiek is een bikkel die ondanks sarcoïdose en dunne vezelneuropathie (DVN) de N4D loopt. ik ken haar dan ook via de Sarcoïdose Belangenvereniging Nederland. Annemiek heeft het stokje wat betreft sponsoring van mij overgenomen en loopt dit jaar de N4D voor de SBN.
Als ik Annemiek aanspreek besluit ze om op mij te wachten, zodat we samen een stuk verder kunnen lopen. Ik plak een pleister onder mijn teen, met de gedachte om die later weer te verwijderen, controleer sok en schoen en trek vervolgens beide weer aan. We kunnen, tot mijn grote vreugde, weer verder.
Man, man, wat hebben we veel te bespreken, het is geen moment stil terwijl we verder lopen. En dan hebben we het echt niet alleen over die vervelende ziekte, eigenlijk vooral niet. We hebben het over genieten, genieten van het feit dat we hier lopen, genieten van gezin, genieten van een dagje weg, genieten van de goede dingen die het leven biedt. Natuurlijk komt er ook een stukje angst ter sprake. Bij Annemiek de angst dat har lijf haar in de steek aan het laten is. De vraag of dat gevoel in haar voet bij het wandelen hoort of dat de DVN nu toeslaat of de angst dat de sarcoïdose steeds meer van haar energie wegneemt. Bij mij de angst dat Manlief zichzelf niet meer zou kunnen redden thuis, de angst dat hij niet meer thuis zou kunnen wonen of dat hij valt en iets breekt. Prachtige gesprekken, waarbij vooral de positiviteit overheerst.
Nog mooier wordt het gesprek als een medewandelaar zich in het gesprek mengt. eerst in verband met de Drentsche vlag die aan mijn tas hangt, maar daarna over de sarcoïdosevlag die aan de tas van Annemiek hangt. De beste man is zeer belangstellend en wij kunnen hem iets vertellen over die rare ziekte die sarcoïdose is.
Als we Oosterhout bereiken raken we deze meneer kwijt in de drukte. Eenmaal in Oosterhout bezoeken Annemiek en ik eerst een toilet, gelukkig is de rij niet zo lang, maar een bakkie slaan we nog even over.
Het plan is om in Slijk-Ewijk het dorpshuis te bezoeken. Voor we daar zijn tref ik Trudy langs de weg. Zij heeft jaren in "de bocht" in Slijk-Ewijk gestaan tot dat i.v.m. haar gezondheid en door veranderende omstandigheden niet meer lukt en nu is ze er weer. Wat een feest om haar daar te zien. Als we met Trudy staan te praten, komt het V-team langs en het team slaat af naar het dorpshuis waar wij heen wilden. Ehhh, dat wordt druk. Gelukkig vinden we een andere optie voor een bakkie via forumlid Postmuts. We zeggen Trudy gedag (nadat ik een zwart-witbal heb gescoord) en genieten van ons bakkie.
Na het bakkie gaan we op naar Elst. We blijven maar praten en praten, zo bijzonder dat je zo'n band hebt met iemand die je slechts enkele keren kort hebt gesproken. Tijdens het lopen heeft Annemiek contact met haar man, die 30 km loopt en ik met de Wandelkerel op de 50 km en met Wandelmams (in het gezelschap van Albert) op de 30 km. We doorkruisen Valburg en we besluiten om het toiletbezoek daar over te slaan vanwege de enorme rij die daar staat.
Even later krijg ik daar toch een beetje spijt van. Ik moet en de nood wordt steeds hoger. Bosjes en struiken zijn er niet en de huizen waar mensen voor zitten, staan zo ver van de weg dat ik er vanaf zie om te vragen of ik gebruik mag maken van het toilet. En dan is er, net voor Elst, de Oase. En tegenover de Oase is een zijstraat met bosjes...…. Pfffff!!! we strijken neer in de Oase, waar ik geniet van een kop hanensoep en Annemiek het houdt bij een bakkie koffie. Wat een genot om weer in de Oase te zijn. Ik rits mijn broekspijpen af, de temperatuur is dusdanig dat een korte broek kan, en ik verwijder de pleister van mijn gekwetste teen. Na het verorberen van de consumpties gaan Annemiek en ik verder.
In had Annemiek al gewaarschuwd dat Elst veel tijd zou kosten, omdat daar veel bekenden zijn, en dat klopt, want Dr. Pain kan ik natuurlijk ook niet zomaar voorbij lopen. na een dikke knuffel maakt hij kennis met Annemiek en even later ligt Annemiek bij Dr. Pain op de tafel. Dr. Pain laat Annemiek, na een massage, kennis maken met een andere manier van veteren en vol energie gaan we weer verder. We genieten van de drukte in Elst.
Na Elst blijkt dat we redelijk in de achterhoede terecht zijn gekomen, het is heerlijk rustig op de weg. We hebben alle ruimte om ons tempo weer op te pakken en de kilometers vliegen onder onze voeten door. We nemen nog een sanitaire stop voor de Rijkerswoerdse plassen voor we op weg gaan naar Bemmel. De Wandelkerel loopt voor op ons, evenals de man van Annemiek. Daarnaast lijkt het erop dat Mams en Albert redelijk gelijk oplopen met ons.
Ons gelijk blijkt even later als de man van Annemiek aangeeft dat hij de samenkomst van de 30 en 40 km heeft bereikt. Hij zal daar wachten. Ook de Wandelkerel geeft zijn locatie door en hij blijkt zo'n 3 km voor ons te lopen. Waar Mams en Albert zijn is niet helemaal duidelijk, maar bij het punt waar de 30 en 40 km samenkomen is die onduidelijkheid ook weg, we lopen elkaar letterlijk tegen het lijf. Hadden we het ooit zo willen plannen, was het nooit gelukt. Met zijn vieren lopen we nog een klein stukje door, tot Annemiek haar man treft. Albert, Mams en ik besluiten om naar de rustpost van de KWBN te gaan, terwijl Annemiek met haar man doorloopt. Het was geweldig om zo'n stuk met haar op te lopen.
Op de KWBN-post treffen we onder andere Charlotte, Aike en Carola. Die hele N4D blijft toch een treffen van bekenden. Na een rust en een sanitaire stop voor Mams en mij gaan we met zijn drieën weer verder, op naar Bemmel. we raken in gesprek met een rolstoeler, die met "mountainbikebanden" rolt. Nu hebben rolstoelen altijd mijn speciale aandacht en deze dus helemaal. Ik word een heleboel wijzer, maak een notitie in mijn telefoon, en dan gaan we weer door.
In Lent belopen we de Via Begonia en krijgen we het bericht dat de Wandelkerel binnen is. Gelukkig is deze dag voor hem goed verlopen. Dit in tegenstelling tot vorig jaar, toen hij een beroerde eerste dag (eigenlijk een compleet beroerde N4D) heeft gelopen.
Na Lent steken we de Waalbrug over, gelukkig voor mij zonder de problemen van vanmorgen. Bij oversteek van de Oranjesingel richting de Wedren test ik mijn nieuwe fototoestel en maak een "selfie" van Albert, Mams en mijzelf en dan zijn we binnen, net na half 4.
Ik heb een heerlijke wandeldag gehad. Ik ben blij dat het euvel van vanmorgen simpel opgelost kon worden en ik verheug me nu al op de dag van morgen.
's Avonds op de camping bevestigt Dochterlief mijn gevoel. Ze zegt: "Mam, volgens mij ben je nog superfit. Ik heb je weleens heel anders gezien na een wandeldag." Ze heeft volkomen gelijk. Ik hoop dat ik me deze N4D net zo blijf voelen als vandaag. Dat is toch niet teveel gevraagd na die vele moeizaam verlopen N4D's in het verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten