Natuurlijk heb ik tijdens de N4D af en toe een kort berichtje geplaatst, maar nu zal ik proberen een compleet verslag hier neer te zetten.
Al op zaterdag reisden we af richting Nijmegen, om precies te zijn naar 4Daagsecamping "De grote kat" in de Ooijpolder, waar we dit jaar voor het eerst neerstreken. Helaas kregen we de vouwwagen niet helemaal opgezet voor het begon te regenen, maar met de hulp van Wandelmams en paps was het na de ergste buien snel geregeld. Helaas had de regen ook veel invloed op de ondergrond en dus was het geen overbodige luxe om mijn voeten even goed te wassen voor ik naar bed ging.
Zondagmorgen startten we rustig op en 's middags vertrokken we met de hele familie naar de Wedren om het Wandelmannetje, Wandelmams en mijzelf aan te melden. Wandelmams en ik waren zo klaar, maar bij het starthok van het Wandelmannetje stond een enorme rij!!! En dus moest ons Jantje Ongeduld erg lang wachten. Maar na 20 tot 30 minuten kwam hij trots tevoorschijn met het bandje om zijn arm.
Omdat paps, dochterlief en manlief weer naar huis moesten, dochterlief moest nog naar school, besloten we om wat de eten bij de grote M. Daarna gingen we terug naar de camping, zodat dochterlief op tijd naar bed kon. Wij dronken nog wat en vertrokken redelijk op tijd naar bed.
Maandag is de dag van ontmoeting. Maar voor we daaraan toekwamen moesten we eerst lanhs de Centrale Administratie. Tijdens het douchen was het polsbandje van het Wandelmannetje geknapt. Gelukkig kreeg hij zonder problemen een nieuwe. 's Middags op de Wedren hebben we vele wandelvrienden uit het hele land weer ontmoet. Dat is altijd een gezellig bedoening. Jammer genoeg regende het de hele middag, dus toen we het koud begonnen te krijgen zijn we weer terug gegaan naar de camping. Het Wandelmannetje dook, met zijn pyama aan, bij oma in de caravan in bed en Wandelmams en ik gingen gezellig bij hem zitten. Zo brachten we de rest van de middag door en na het eten was het vrij snel tijd om naar bed te gaan. Tenslotte zou de volgende dag vroeg beginnen.
En zonder problemen kwamen we vroeg ons bed uit. Bij de fietsenstalling was het even zoeken naar een plek voor onze fietsen, maar ook dat lukte en het duurde maar even of we werden gescand en konden dus starten. Zoals al eerder gemald glom het Wandelmannetje van oor tot oor. Na jaren wachten was hij eindelijk gestart voor DE 4Daagse!!!!
De woensdag verliep voor het Wandelmannetje een stuk minder. Hij kon 's ochtends met moeite zijn bed uitkomen. Ook het wandelen ging moeizaam de eerste uren. Hij was erg stil en de hele ochtend door een aantal dipjes. Dit werd beter toen zijn juf belde. Het was de laatste dag dat zijn klas, groep 8, op school zat en het was toch wel een beetje moeilijk dat hij daar niet bij was. In oktober, toen hij met de directeur sprak over het meedoen aan de 4Daagse, was het niet zo moeilijk om te zeggen dat het missen van de laatste schooldag geen probleem was, maar nu het echt zover was.... Na zijn gesprek met de juf kreeg hij ook nog enkele vrienden aan de telefoon en de daarna beloofde de juf nog een foto van de klas te sturen. dat hielp een beetje, maar de malaise bleef de hele dag aanhouden.
Donderdag had het Wandelmannetje weer praatjes voor tien. En dat terwijl het weer een stuk minder was. 's Ochtends kregen we net voor Malden een beste bui op onze kop, waarbij we de poncho's echt wel nodig hadden. Na de eerste rust was het bijna droog, maar we hielden de poncho's nog even aan om niet te veel af te koelen, het was flink afgekoeld tijdens de bui. De schoenen bleven gelukkig wel droog. Het wandelmannetje kreeg last van zijn voeten, dus was het tijd om deze voeten even te verwennen. Gelukkig had hij geen blaren (ik ondertussen wel, drie stuks om precies te zijn) maar zoveel op die voeten staan vergt wel wat.
Ondertussen was het weer droog geworden en liepen we zonder moeite verder. Sterker nog, halverwege de dag liet het Wandelmannetje weten dat hij erover dacht om over 2 jaar de 50 km te gaan lopen...... "Ehhhh, zou je niet eerst deze 4Daagse uitlopen, vriendje?" Maar het gaf wel aan dat hij zich weer goed voelde. In Groesbeek genoten we van het feest en onderaan de 7-heuvelenweg namen we weer even een pauze, zodat we ook van de mensen op deze weg volop konden genieten. En dat deden we. Ik vraag me regelmatig af wie er gekker zijn, de wandelaars of de toeschouwers... Ook nu zagen we weer de prachtigste creaties langs de weg. Tot een complete badkuip aan toe.
Net voor Berg en Dal ging het mis. Het begon te regenen en snel was er sprake van een wolkbreuk. En Wandelmams had ernstig pech, want haar poncho scheurde kapot en ze had geen reserve exemplaar bij zich en het Wandelmannetje en ik ook niet. Maar gelukkig stond haar reddende Engel langs de weg. Deze wandelvriend zei dat ze een pioncho aan moest doen en toen bleek dat Wandelmams die niet meer had, drukte hij haar een exemplaar in de handen, want hij had wel reserveponcho's. Pffffff, want het bleef regenen. Zo erg dat in Berg en Dal de putdeksels omhoog kwamen en de weg veranderde in een rivier. En bij het oversteken van deze rivier schepte ik mijn schoenen vol water. Ook het Wandelmannetje had zijn schoenen vol water staan, dus toen het stopte met regenen zijn we even gaan zitten om droge sokken aan te doen en de schoenen zo droog mogelijk te maken. En daar kreeg het Wandelmannetje zijn eerste gladiolen, van een man die daar stond en zag dat hij de 40 km liep. En volgens deze meneer heb je dan als 12-jarige na 3 dagen al gladiolen verdiend. en dus liepen we met droge sokken en een Wandelmannetje dat glom van trots verder naar de Wedren.
En toen was het vrijdag, de laatste dag. Vol goede moed vertrokken we, op weg naar de Via Gladiola!!! Nog maar 40 km te gaan en daar wilden we van genieten. En dat genieten is gelukt. Het was prachtig wandelweer. Lekker zonnetje, niet te warm, beetje wind en langs de kant feest. Voor we het doorhadden waren we in Linden, waar zoals elk jaar de straten prachtig waren versierd. Dit jaar was het thema kunst en daar hebben we diverse foto's van gemaakt. Na linden komt altijd een iets saaier stukje, maar in beers werd dat weer ruimschoots goed gemaakt. En na Beers komt de mooiste doorkomst van de N4D: Cuijk!!! Ook dit jaar weer feest, feest en feest. Het wandelmannetje keek zijn ogen uit en genoot met volle teugen. En na Cuijk kwam dan eindelijk de pontonbrug. Deze brug is de reden dat hij perse 40 km wilde lopen, want volgens het wandelmannetje is het geen N4D zonder pontonbrug.
En toen kwamen we in Malden. Daar namen we rust, voordat we aan de laatste 8 km van de N4D begonnen. En over die laatste 8 km hebben we ruim 2 uur gedaan. Zo genieten, zoveel mensen langs de kant, zo'n feest. En het besef dat het ook dit jaar weer ging lukken. Officieel begint de Via Gladiola net voorbij Malden, maar de intocht begint wat mij betreft in Malden. Elk jaar als ik langs de patienten van het Radboud loop, die in hun bed langs de route staan, heb ik het moeilijk. maar dit jaar kwam het dubbel zo hard aan om die (hele) zieke mensen daar te zien. Toen besefte ik dat manlief verderop aan de Via Gladiola stond en dat hij weliswaar nog niet helemaal gezond is, maar dat we de ziekenhuisperiode en de onzekerheid achter ons gelaten hebben. Dit jaar bleef het niet bij natte ogen, maar liepen de tranen ook echt over mijn wangen.
En toen kwamen we bij de familie en kregen we knuffels en bloemen en complimentjes en ... en ... Heerlijk om ze te zien. Vol goede moed liepen we de laatste kilometer, op weg naar de medaille. QWandelmams en ik hadden hem zo te pakken, maar de rij voor het starthok van het wandelmannetje was weer ellenlang en zijn voeten deden zo zeer en hij was moe en hij wilde niet stilstaan. Het probleem van de voeten losten we op door zijn schoenen uit te doen. Op zijn sokken stond hij in de rij. Dat voelde al een stuk beter. Ook regelden we iets te drinken voor hem en we hielden hem natuurlijk gezelschap. En eindelijk kreeg hij toen zijn medaille. En zo sloot hij zijn N4D af zoals hij hem begonnen was. Stralend van oor tot oor!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten