In wisselende samenstelling liepen we door het Dwingelderveld. We haalden mensen in en we werden ingehaald. We kletsten terwijl mensen naar ons luisterden en we luisterden terwijl mensen kletsten. Het gezelschap viel wat uiteen, maar kwam weer bij elkaar bij de eerste rust op 5 km. Ondanks het feit dat we net op weg waren, besloten we om hier toch een bakkie te doen. Dat duurde helaas wel lang, het was erg druk binnen en van kannen koffie hadden ze daar nog niet gehoord, elk bakkie kwam apart uit een koffiemachine.
Na een langere pauze dan gepland gingen we weer verder.
We liepen over een prachtig stuk van het Dwingelderveld en ter verhoging van de feestvreugde kwam het zonnetje er ook nog bij. De beide 17-jarige dames namen het run 'an en we zagen ze steeds verder voor ons uit lopen. Tot ze ineens stil stonden, we hadden de splitsing van de 19 en 25 km bereikt. Mams en Dinie besloten om verder te gaan op de 18, de rest van het gezelschap ging voor de 25 km.
Ergens tussen de splitsing en de volgende rust raakten we het spoor bijster. We liepen blindelings achter onze voorgangers aan en toen waren er ineens geen pijlen meer. Een blik op de kaart leerde ons dat we al eerder naar links hadden gemoeten. Gelukkig is het Dwingelderveld voor Piet en mij geen onbekend terrein en samen wisten we ons groepje en een aantal andere wandelaars weer op de goede route te krijgen, de pijlen werden weer gevonden. Bij deze rust genoten we weer van een bakkie en een traktatie van Charanda, die net jarig was geweest.
Bij deze rust troffen we ook Aike en Carola, die hadden we al een tijd niet gesproken, dus het bijkletsen duurde langer dan gepland, maar ach, het was mooi weer, dus wie maakt ons wat.
Vanaf de rust liepen we naar de radiotelescoop van Dwingeloo. Aan de rand van het pad bij de telescoop stond een groepje mensen te kijken naar iets. Toen we dichterbij kwamen, hoorden we dat er een adder lag te zonnen. na even turen en kijken, ontdekken we het dier. Yosha vroeg zich af of hij wel echt was, gelukkig bewoog de slang even, zodat we zeker wisten dat hij leefde....
Na dit oponthoud mochten we verder over een vrij nieuw fietspad, waar we volop genoten van het weidse uitzicht en het zonnetje. Bij Dochterlief liep het tempo wat terug, haar knie speelde op, waardoor het gezelschap in twee groepen uiteen viel. Bij de laatste rust troffen we elkaar weer. Hier werd de inhoud van mijn broodtrommel (in dit geval tomaatjes en blokjes kaas) door de jeugd soldaat gemaakt. Ze hadden trek.....
Vanaf hier was het nog 4 kilometer en tot onze grote vreugde kwamen we over een Peter-pad. Onze grote vriend de Sjeik (Peter) houdt niet van vlonders en bruggetjes zonder leuning. Ik maakte dan ook snel een foto om die aan hem te sturen, kon hij even meegenieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten