Vanmorgen kwam ik op mijn werk met de wetenschap dat het een lange dag zou worden, ik werd geacht ook de avond aanwezig te zijn. Er was namelijk een zogenaamde beroepenspeeddate voor mijn mentorklas. Een beroepenspeeddate wil zeggen dat er diverse vakmensen aanwezig zijn, waarmee de leerlingen in gesprek kunnen. Deze vakmensen kunnen, veel beter dan de ROC's, aan de leerlingen vertellen wat het vak nu precies inhoudt. De decaan regelt de vakmensen voor deze avond en onze decaan trof ik vanmorgen bij de deur van de personeelskamer.
Daar vroeg ik haar of alles voor de avond geregeld was en of ik nog iets voor haar kon betekenen. Ik kreeg te horen dat er voor de avond twee afzeggingen waren. Een van de kok, maar dat was met behulp van een plaatselijke horecaondernemer opgelost en één van de boswachter. En daar had ze nog geen vervanging voor gevonden.
Ja, en toen dacht ik aan de Wandelkerel. Hij is weliswaar nog geen boswachter, maar hij volgt wel een opleiding in die richting en door zijn stages heeft hij al de nodige ervaring opgedaan. Ik stelde dan ook voor om de Wandelkerel te vragen of hij wilde komen. De decaan ging direct akkoord en ik belde de Kerel. Hij nam op dat moment niet op, dus ik stuurde er een app achteraan. Deze app deelde ik ook met Manlief. Ik had namelijk zo mijn twijfels of de Kerel dit wel zou willen doen. Die twijfels had Manlief ook. Het was dus simpelweg wachten op de reactie van de Wandelkerel.
Een half uur later belde hij. En ik was lichtelijk verbaasd toen hij direct enthousiast reageerde, hij staat nu eenmaal niet graag in de belangstelling. We maakten de afspraken definitief en ik ging rustig verder met mijn dag.
Behalve de decaan en de afdelingsleider wist niemand dat "de boswachter" niemand minder dan de Wandelkerel, en dus mijn zoon, is. Omdat er meerdere activiteiten binnen de school waren, kwam ik de kantine pas binnen toen de beroepenspeeddate al volop draaide. Daar zag ik een Wandelkerel vol passie en enthousiasme vertellen. Ik kon op dat moment geen woord verstaan van wat hij zei, maar zijn lichaamstaal was duidelijk genoeg.
Dat viel ook andere deelnemers op. Ik kreeg te horen dat "onze boswachter" zo leuk was. Hij straalde rust en passie uit en dat voor zo'n jongeman. Nog steeds vertelde ik niet dat het om mijn zoon ging, maar ik gloeide natuurlijk van trots.
Na afloop van de speeddate raakten de vakmensen met elkaar in gesprek en ook daar draaide "onze boswachter" volwaardig mee, niemand die door had dat hij een invalkracht was.
En ik voelde alleen maar trots. Trots op dat jongetje dat zo moeilijk op gang kwam in het leven, dat jongetje dat in groep 3 rijp werd geacht voor het speciaal onderwijs, dat jongetje dat in groep 8 een havoadvies kreeg, maar naar het vmbo ging (omdat dat beter bij hem paste), dat jongetje dat tot de conclusie kwam dat zijn eerste keus, pedagogisch werk, niet de juiste keus was en dat nu de opleiding bos- en natuurbeheer volgt.
Ik ben zo trots op dat jongetje dat uitgroeide tot een zelfbewuste jongeman. Een jongeman die andere jongetjes vol passie vertelt over zijn keuzes en zijn passie voor zijn (aankomende) vak. Ik denk dat mijn autolichten op de terugweg eigenlijk niet nodig waren. Ik gaf genoeg licht om van veraf te worden opgemerkt, zo trots ben ik op de groei van dit jongetje. Het jongetje dat nu toch echt een zelfbewuste jongeman is!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten