Over twee weken staat de Tocht om de Noord op de planning en het is mijn bedoeling om daar twee keer 40 km te gaan lopen. Nu heb ik sinds de N4D niet echt meer afstanden (op tempo) gelopen, dus het leek mij een goed plan om dat vandaag maar weer eens te doen. Ik gooide het in de groep en Ate wilde wel met mij mee naar Klazienaveen om daar 40 km te gaan lopen.
Op weg naar Klazienaveen werd ik getrakteerd op een prachtige zonsopkomst. Omdat de telefoon in de houder stond kon ik handsfree foto's maken, dat deed ik dus.
Ate had te maken met een omleiding en zou dus iets later komen. Ik besloot om ons alvast in te schrijven en na een sanitaire stop liep ik richting parkeerplaats om daar op Ate te wachten. Gelukkig viel het allemaal uiteindelijk mee, dus toen ik de parkeerplaats opliep, stond Ate daar ook al. Ate was klaar voor vertrek, dus we konden direct vertrekken.
We moesten even wennen aan de manier waarop de route werd aangegeven, krijtstrepen op de weg, maar met behulp van de routebeschrijving en door goed opletten kwamen we eruit.
Op een bepaald moment twijfelden we even, maar omdat er wandelaars voor ons liepen, besloten we die maar te volgen. Dat bleek niet de beste keuze, want verderop werd duidelijk dat wij het wel goed hadden gezien op het twijfelpunt. We waren dus een stukje verkeerd gelopen, maar we wisten de route weer op te pikken. De wandelaars voor ons liepen wel verkeerd, maar ze liepen zo ver voor ons, dat we ze niet meer konden bereiken. Nou ja, ze zouden er vanzelf wel achter komen dat het niet klopte.
We liepen langs een kanaal, al zag die er meer uit als een brede sloot, maar ja, in de loop der tijd zal er wel het een en ander veranderd zijn. We slingerden van de linker- naar de rechteroever en weer terug en we genoten van een prachtige struik die vol vlinders zat.
Na het kanaal kwamen we op een weg uit en daar troffen we een vrijwilliger van de organisatie. We vertelden onze ervaringen met de route en dat er wandelaars verkeerd waren gelopen. De vrijwilliger zou op zoek gaan naar de verdwaalde wandelaars en hij zou vragen om extra pijlen te plaatsen, want vanaf hier werd de route aangegeven met behulp van pijlen. Gelukkig maar, dat zou de wandelaars na ons vast helpen.
Na dit gesprekje gingen we weer verder, na alle oevers nu een stukje over een fietspad, dat was even een aangename afwisseling. Die afwisseling bleef, want na verloop van tijd gingen we verder op een bospad en daarna over een schouwpad.
Ondertussen liep de temperatuur al flink op, maar het was nog prima te doen, zeker omdat we af en toe nog in de schaduw liepen. Na een kort stukje langs de bebouwde kom van Weiteveen kwamen we in nat gebied. Hier zagen we de restanten van een huis in het water staan.
Langzaam maar zeker begonnen we te verlangen naar een rust, maar voor we daar waren slingerden we nog een royale ronde om Weiteveen, onder andere langs een stilteplek en over een heideveld.
Eenmaal bij de rust kregen we een niet zo leuke mededeling, het restaurant waar de rust zou zijn, had op het laatste moment afgezegd vanwege een bruiloft later op de dag. Er stond dus nu een auto met een vrijwilliger die flesjes water uitdeelde, fantastisch geregeld op het laatste moment, maar helaas geen wc en geen zitplaats. Ik nam dus noodgedwongen een groen toilet en nadat we onze watervoorraad hadden bijgevuld, liepen we weer door.
Vanaf hier liepen we in de brandende zon door het Bargerveen. Echt een prachtige omgeving, maar met deze temperatuur en bijna 20 km op de teller vond ik het best zwaar. Uiteindelijk vonden we een plekje langs het fietspad onder een paar bosjes, gewoon op de grond. Omdat de grond hier toch nog een beetje vochtig was, veen hè, gebruikten we de regenhoes van onze rugzak als zitplek. Helaas betekende de vochtige ondergrond ook muggen, veel muggen, heel veel muggen. We aten dus snel ons maaltje en gingen daarna weer verder.
Even later verlieten we het fietspad en vanaf toen werd het echt zwaar voor mij. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik echt last van de hitte. We liepen over paden tussen schouderhoge begroeiing, vol in de zon, maar geen zuchtje wind meer. Ik had het idee dat mijn hoofd steeds roder en voller werd en mijn schoenen leken zich te vullen met lood. We stonden dus iets vaker stil, maar omdat er geen schaduw was, had dat niet heel veel effect. Ondertussen probeerde ik wel om me heen te blijven kijken, want het was echt een prachtige tocht.
Na zo'n 30 km kwamen we bij de tweede rustpost. Hier stonden blikjes gekoeld drinken voor ons klaar onder een partytent. We streken neer op een bank en genoten van de schaduw en het koele drinken. Ook stond er hier een dixie, maar de pech van de organisatie hield niet op bij het gesloten restaurant, de geleverde dixie bleek geleverd te zijn zonder vloeistof. Er stond dus een gieter met water in de dixie om te kunnen "doortrekken". De leverancier had maandag wel tijd om de dixie bij te komen vullen. Dusssssss.......
Terwijl ik de dixie bezocht en de gieter uit mijn zweterige hand liet glippen, waardoor ik mijzelf ook flink bewaterde (eigenlijk was ik wel blij met de verkoeling) vroeg Ate of er de rest van de route wel schaduw was. Dat bleek niet het geval. We besloten toen om mee te gaan met de beschikbare auto. Het zou mij heus wel lukken om de tocht uit te lopen en als het om de N4D was gegaan, had ik dat ook absoluut gedaan, maar nu stond er geen druk op en naast de temperatuur was er verder geen enkel probleem tijdens het lopen, dus het vertrouwen voor de Tocht om de Noord is er wel.
Na 30 km en een ritje met de auto waren we weer terug bij de startlocatie. Na nog een lekker koel drankje gingen we allebei weer huiswaarts. Over twee weken komen Ate en ik elkaar vast weer tegen bij de TodN.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten