Vandaag zou er om 8.30 uur verzameld worden op het station van Beilen. Mams en ik vertrokken dus ruim op tijd in de richting Beilen. Heerlijk kletsend en soms heerlijk zwijgend reden we naar het beginpunt. Dachten we. Ineens zei Mams: "Hè, Coevorden? Zitten we wel goed?" Nou nee dus, bij Hoogeveen niet opgelet en zo doorgereden de A37 op. We moesten dus weer een stuk terug. We lieten weten dat we later zouden arriveren en zo troffen we bij het station drie dames in het roze, wachtend op ons, aan. Na een sanitaire stop van Mams en mij konden we dan eindelijk op pad.
We liepen langs het station en de fietsenstalling om even later het spoor over te steken en Beilen te verlaten. We liepen langs een woonwijk in wording, waar de bouw volledig vrij is en dus worden er tiny houses, maar ook grote villa's gebouwd. Zeer divers dus. Net na de woonwijk in wording verlieten we de asfaltweg om een bospad op te gaan. En via dit bospad kwamen we uiteindelijk in Makkum.
Dat dit gebied een echt wandelgebied is, bleek al snel. Op diverse palen zagen we meerdere markeringen voor wandelingen staan. Onder andere het rondje Holthe, Lieving, Makkum kwamen we tegen. In de beschrijving stond ook iets over een voetbalveld. Het duurde even voor we doorhadden dat we al op dat voetbalveld liepen, het onkruid stond kniehoog, maar de resten van de doelen en een dug-out vertelden ons dat dit toch het "voetbalveld" was.
De ondergrond was nu verhard en dit stuk was zo'n 4% van de 5% verharding die we vandaag onder onze voeten zouden krijgen. We waren op weg naar het Scharreveld, een Drentsch natuurgebied. Onze route daar naartoe sloeg het eerste stuk Scharreveld over. Wel lag er een zandpad ons te wachten, tot "groot genoegen" van Wandelmams. Maar uiteindelijk bereikten we toch dat deel van het Scharreveld dat we zouden belopen. Om daar te komen hadden we wel een "stiggeltie" nodig. En ik was zo "gemeen" of "slim" om de achterhoede te vormen en om al die overstapjes vast te leggen.
Het stiggeltie was slechts het begin van de "ellende". Het Scharreveld heeft niet de hoogste prioriteit als we het hebben over het onderhoud van de wandelpaden. Het pad was niet gemaaid, vol gaten en kuilen en slechts één voetstap breed. Soms werd het iets beter, maar over het algemeen was er niet echt sprake van een pad. Maar hé, bikkels als wij zijn, wij liepen dapper door. Zelfs toen we om een wespennest in de grond heen moesten manoeuvreren.
En bij het wespennest hield het niet op. Even later stond er een kudde runderen op het pad. We twijfelden wat we zouden doen. Een stuk (echt een flink stuk) teruglopen of voorzichtig om de kudde heen lopen. Na het bestuderen van de route besloten we om de tweede optie te proberen. Toen we voorzichtig doorliepen, ging de kudde richting de waterplas, maar nog voor we goed en wel voorbij waren, kwamen de kudde ook alweer onze richting op. We maakten een extra grote boog om heen, met de paar bomen als extra dekking. En dat ging gelukkig goed. Nadat we de bomen waren gepasseerd, liet de kudde ons weer met rust. Dat plekje met schaduw en water was duidelijk het territorium.
Gelukkig werd het Scharreveld na deze avonturen iets vriendelijker. De ondergrond was een stuk vlakker, alle dieren bleven op afstand en we konden nu ongestoord genieten van de omgeving.
Na een uur Scharreveld verlieten we dit gebied weer via een stiggeltie. Helaas was er geen bankje, maar we hielden wel even halt om iets te eten uit onze tassen op te diepen en al staande even onze onderdanen rust te geven.
Na deze staande rust kregen we een kortstondige rust qua ondergrond, even asfalt. Helaas duurde dat niet lang. Het Scharreveld had nog een kleine afsluiting voor ons in petto. Gelukkig was dit stuk goed begaanbaar. Na het verlaten van het Scharreveld vonden we een bankje, hier konden we even zitten om een eitje te tikken en om de onderdanen nu echt even rust te geven.
Na deze korte rust maakten we voort naar Westerbork, op nar terras. Maar voor we daar waren, scoorden we eerst een stempel bij het TIP, ToeristischInformatiePunt. Dat staat weer mooi in ons wandelboekje.
Op weg naar een terras, werden we ineens aangesproken door een mevrouw in een grijs vest. "Lopen jullie de Alternatievevierdaagse? Roze woensdag, de dag van Wijchen?" Ja dus. Ze trok haar vest uit om te laten zien dat ook zij een roze shirt droeg, net als haar man (zittend op het naastgelegen terras). Ze bleken inwoners van Wijchen te zijn die waren gevlucht om de legen vierdaagse week te ontlopen. En nu was deze mevrouw zo blij om ons in het roze te treffen dat ze met ons op de foto wilde. Dat wilden we wel, maar alleen als we de foto ook zelf zouden krijgen. En dat gebeurde.
En zo hadden we toch nog een beetje het 4Daagse-gevoel. Even later vonden we een plekje op een terras en daar hadden ze de perfecte thee voor mij.......
Na deze rust waren we toe aan de laatste loodjes, op naar Orvelte. Op de weg ernaartoe was het rustig, we troffen slechts een enkele fietser. Ook bij de IJzertijdboerderij waren er geen andere mensen. Pas net voor Orvelte, op het houten pad van Theodoor werd het weer wat drukker. Ook in Orvelte zelf was het druk, heel druk. Dat weerhield ons er niet van om nog even de pannenkoekwinkel te bezoeken voor we de bushalte opzochten.
Eenmaal bij de bushalte bleek dat we een half uur moesten wachten. Dit half uur gebruikten we om onze social media bij te lezen en om over en weer foto's te maken. Ook dag 2 van de Alternatievevierdaagse was weer een succes!!!
Morgen ga ik, noodgedwongen, alleen op pad, maar ook dan zal ik mijn best doen om te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten